Þórr - 01.12.1910, Page 9

9
að vita það, að eg sem hafði svo oft hjálpað þeiin,
skyldi vera neyddur til að gera slikt óhappaverk. Samt
get eg eigi sagt að eg iðrist þess, sem eg hefi gert; en
játa verð eg yfirsjón mína fyrir einhverjum þeim,
sem eg trúði að vildi biðja guð um náð og fyrir-
gefning handa mér.
»Og nú?« spurði presturinn blíðlega.
»Nú fer eg til Ameríkn. Anettu og Camillo þori
eg aldrei að sjá framar. Hér er hinn litli gullkross,
sem hún vildi eigi taka á móti, þegar eg færði henni
hann á afmælisdag hennar. Seljið liann, faðir, og
látið þá hina litlu upphæð, er þér fáið fyrir hann, í
fátækrakistuna«.
Veitti presturinn honum syndafyrirgefning. Einn
hlut veit eg, þann að hinn góði prestur seldi eigi
krossinn. Hina litlu upphæð, sem hann var verður,
lagði hann í fátækrakistuna; en gullkrossinn hengdi
hann upp á altarið sem stóð í leyniherbergi hans,
og hvert sinn er hann rendi augum sínum á kross-
inn, þá bað hann guð um náð og miskunn fyrir
Jean Melnot.
Hárlokkurinn.
Lausþýtt.
Fangavörður nokkur segir frá eftirfylgjandi at-
burði:
»Það var á jóladagsmorgun, veðrið var napur-
lega kalt, og eg gekk út í fangelsisgarðinn. Fyrir