Morgunblaðið - 08.12.2017, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2017
margar ánægjustundir og við
nutum við þess að vera í ná-
grenni við frændfólkið og gerum
enn.
Við frændi vorum sammála
um að það ætti að skrifa ævisögu
hans en náðum bara að ræða
málin.
Í viðskiptum náði hann hæð-
um og lægðum og stundum var
ekki sanngjarnt hvernig hlutun-
um var fyrirkomið. Hver veit
nema að sú saga verði sögð einn
daginn.
Trausti var farsæll í einkalífi,
en lífsförunautur hans, hún Erla,
var dásamleg kona. Þau eignuð-
ust fjögur elskuleg og góð börn
og er ættgarður þeirra orðinn
ansi stór.
Ég kveð frænda minn með
söknuði og þakklæti fyrir allt.
Hann hafði jákvæð áhrif á líf mitt
og ég var hrifin af lífspeki hans.
Hann gerði heiminn betri.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Ingigerður Sæmundsdóttir.
Trausti minn, þar sem ég get
ekki kvatt þig á hefðbundinn hátt
langar mig til að senda nokkrar
línur. Ég geri það því þú ert
einna eftirminnilegasta foreldri
sem ég kynntist á æskuárum
mínum. Því á ég seint eða aldrei
eftir að gleyma þér. Ég var svo
heppin að kynnast þér í gegnum
Dísu dóttur þína, en þið bjugguð í
þarnæsta húsi við okkur. Það
sem mér finnst standa upp úr
þegar ég hugsa um þig og ykkur
Erlu er hvað það var notalegt að
koma inn á heimili ykkar hjóna.
Mér fannst ég alltaf vera svo vel-
komin, andrúmsloftið var ljúft og
þægilegt. Það var tekið á móti
mér með jákvæðni og virðingu.
Slíkt var alls ekki sjálfsagt gagn-
vart börnum á þessum tíma og ég
met það mikils.
Það sem stendur sérstaklega
upp úr í minningunni um þig er
þegar þú bauðst okkur vinkon-
unum Dísu, Sibbu og mér tæp-
lega 14 ára gömlum að vinna við
að reisa heljarmikla blokk við
hliðina á Stapanum.
Þú varst búin að ráða nokkra
stráka í sumarvinnu, meðal ann-
ars bræður Dísu. Af hverju var
þá ekki líka hægt að ráða Dísu og
leyfa okkur vinkonunum að fljóta
með? Við vorum jú á svipuðu reki
og þeir.
Fyrir nær hálfri öld var það
vafalaust ekki algengt að stúlkur
væru ráðnar í slík störf. En þú
tókst af skarið og lést okkar
æðstu drauma rætast. Þú ætlaðir
að kanna hvort nægilegur dugur
væri í okkur.
Meginverkefni okkar voru að
járnbinda og hreinsa timbur. Við
lögðum okkur allar fram til að
klúðra ekki svona einstöku tæki-
færi. Ég gleymi aldrei hvað við
urðum glaðar þegar við spurðum
þig síðar hvort þú sæir eftir að
hafa ráðið okkur. Þá sagðist þú
alltaf geta treyst okkur þremur
því við ynnum áfram þótt hann
hyrfi okkur sjónum. Þú sagðir
jafnframt að þú værir ekki alveg
jafnviss um að þetta ætti við um
strákana. Þetta var mikill sigur
fyrir okkur vinkonurnar í fyrstu
alvöruvinnunni okkar. Til að kór-
óna allt réðstu okkur aftur næsta
sumar á eftir. Þessi lífsreynsla
hefur án efa verið okkur afskap-
lega dýrmæt. Hún kenndi okkur
til dæmis að við stelpur værum
ekkert síðri en strákar, meira að
segja í mjög óhefðbundnu
kvennastarfi. Hún gaf okkur
einnig sjálfstraust fyrir fram-
tíðarstörf okkar.
Elsku Trausti minn, ég vil
þakka þér og ykkur hjónum fyrir
alla þá athygli og hlýju sem þið
sýnduð mér í heimsóknum
mínum.
Ég veit að þú áttir við erfið
veikindi að stríða í mörg ár en
stóðst þig eins og hetja í þeirri
baráttu, þótt þú þyrftir að lokum
að játa þig sigraðan.
Þetta er víst lífsins gangur
fyrir okkur öll. Elsku Dísa, Ein-
ar, Smári, Trausti Már og aðrir
ættingjar og vinir. Ég votta ykk-
ur öllum innilega samúð mína
vegna fráfalls Trausta og vona að
þið geymið ljúfa minningu í
brjósti ykkar um yndislegan
mann og mikinn dugnaðarfork.
Sigurlaug Hauksdóttir.
Þegar líður að þeim tíma sem
við köllum efri ár gerist það að
við horfum á eftir fleiri vinum og
nákomnum inn í svefninn langa.
Kvaddur er Trausti Einarsson og
þakkað fyrir mörg litrík og góð
ár.
Ég kynntist Trausta fyrst
almennilega eftir að ég flutti til
Keflavíkur 1977.
Ástæða þess að kynni hófust
var sú að ég leit á Erlu eiginkonu
hans sem mína stóru fóstursyst-
ur og tók til við að heimsækja
hana nokkuð reglulega meðan ég
bjó á Suðurnesjum. Trausta sá
maður oftast á fullri ferð, mann
sem vann mikið og heilsaði glað-
lega.
Hann var höfðingi heim að
sækja og gestrisinn. Síðasta
heimsókn mín yfir til nágrannans
í Steinásnum var aðeins klukku-
stundu áður en hann var lagður
inn á sjúkrahúsið þar sem eigin-
konan kvaddi fyrir um einu og
hálfu ári. Það fóru fá orð á milli
okkar, hann orðinn illa farinn af
veikindum sínum og heyrði mjög
illa. Hann spurði samt: „Eruð þið
flutt inn aftur?“ Ég svaraði ját-
andi og Trausti brosti svo glaður
með svarið. Hann vildi að fólk
gæti byggt hús og búið í þeim og
liðið vel. Í helgri bók segir um þá
sem munu byggja hús.
Þar munu þeir búa óhultir, byggja hús
og gróðursetja víngarða. ... Þeir munu
skilja að ég er Drottinn, Guð þeirra.
(Esekíel 28:26)
Ég trúi því sem heilagt Orð
Guðs segir svo ég bæti við þess-
ari tilvitnun:
Í húsi föður míns eru margar vistar-
verur. Væri ekki svo hefði ég þá sagt
yður að ég færi burt að búa yður stað?
(Jóhannesarguðspjall 14:2)
Þegar Jesús uppfyllir loforð
sitt sem er öllum loforðum sterk-
ara og sannara mun enginn þurfa
að hafa áhyggjur af húsnæði né
leigu.
Enginn mun þá geta tekið hús-
næði af neinum né heimtað leigu
eða skatta. Ég horfi með von og
tilhlökkun til þess tíma þegar ég
get heimsótt vini mína í fögur hí-
býli, þar sem ríkir friður og vel-
sæld. Engir sjúkdómar, engar
áhyggjur, engir glæpir. Það
gamla sem var er horfið og Guð
segir svo sjálfur í orði sínu:
mun hann afmá dauðann að eilífu.
Drottinn Guð mun þerra tárin af hverri
ásjónu og afmá smán lýðs síns af allri
jörðinni því að Drottinn hefur talað.
(Jesaja 25:8)
Vissulega finnst mörgum Bibl-
ían flókin, við erum svo vön því
að vera mötuð af myndrænu efni
en í síðustu bókinni eru huggun-
arrík orð sem eru jafngild í dag
og þau voru fyrir nærri tvö þús-
und árum, því þúsund ár eru sem
dagur í eilífð Guðs.
Því að lambið, sem er fyrir miðju há-
sætinu, mun vera hirðir þeirra og leiða
þá til vatnslinda lífsins. Og Guð mun
þerra hvert tár af augum þeirra.
(Opinberunarbókin 7:17)
Og hann mun þerra hvert tár af augum
þeirra. Og dauðinn mun ekki framar til
vera, hvorki harmur né vein né kvöl er
framar til. Hið fyrra er farið.
(Opinberunarbókin 21:4)
Með því að minna á þessi
gömlu loforð Frelsarans okkar
og að hann er vegurinn, sannleik-
urinn og lífið, vil ég votta börn-
um, barnabörnum og ástvinum
Trausta og Erlu innilega samúð.
Megi nýtt heimili á nýjum stað í
framtíðinni fyllast af gleði og
endurfundum.
Ég sakna vina minna Erlu og
Trausta mikið en vonin huggar
og styrkir.
Þórdís Ragnheiður
Malmquist.
Geðprúða glæsimennið
Trausti Einarsson er fallið frá.
Foreldrar hans, Einar Ögmunds-
son og Sigríður Hafliðadóttir
voru bæði Snæfellingar og stofn-
uðu sitt heimili á Hellissandi á
Snæfellsnesi og fæddist Trausti
1. september 1935 í Keflavík á
Hellissandi og ólst þar upp til
ársins 1939, er hann fluttist með
foreldrum sínum og þremur
systkinum til Ytri-Njarðvíkur og
þar bættust þrjú systkini í hóp-
inn. Flest systkinin settust síðan
að nánast á sömu torfunni í Ytri-
Njarðvík. Samheldni fjölskyld-
unnar var mikil og eru mér eftir-
minnilegar heimsóknir til stór-
fjölskyldunnar. Þar ríkti ávallt
glaðværð og mikill samhugur
með þeim yngri sem eldri og á
góðum stundum létti sönggleðin
lundina.
Miklir kærleikar voru með
móður minni og Sigríði móður-
systur og sem ungur drengur
dvaldist ég oft í hlýjum faðmi
fjölskyldunnar þar syðra og það-
an á ég margar góðar minningar.
Börn Siggu frænku voru þá búin
að stofna sín heimili á sinni
heimaslóð nema þau tvö yngstu.
Dáðist ég þá strax að samheldni
þessarar stórfjölskyldu í leik og
starfi.
Trausti lærði múrverk í Kefla-
vík, stundaði síðan nám í bygg-
ingatæknifræði í Kaupmanna-
höfn og síðan í Meistaraskóla
Iðnskólans. Hann stundaði síðan
lengst af sjálfstæðan atvinnu-
rekstur sem afkastamikill bygg-
ingameistari. Hann var kapp-
samur verkmaður, fylgdi fast
eftir metnaðarfullum bygging-
aráformum sínum, oftast við góð
skilyrði, en lét ekki hugfallast þó
að horfur væru ekki bjartar á
fasteignamarkaðnum. Hann var
vandvirkur og úrræðagóður í
sínu starfi og með honum þótti
gott að starfa.
Trausti var afar geðþekkur
maður, léttur í lund, rólegur í fasi
og mikið glæsimenni á velli.
Hann bar óblandna virðingu fyrir
sínu samferðafólki og öll nær-
vera hans smitaði umhverfið af
velvild og kærleika. Með honum
var gott að vera.
Æðruleysi þessa góða frænda
míns var aðdáunarverð. Hann
barðist lengi við illvígt mein, en
með sínum sterka vilja háði hann
sigursæla baráttu við þann vá-
gest. Þegar þessi vágestur hafði
knúið dyra fórum við saman
ásamt Sólmundi bróður hans í
nokkurra daga veiðiferð í Haga í
Staðarsveit þar sem móðursystir
okkar hafði búið á árum áður.
Eftir fengsæla sjóbirtingsveiði
gerðum við gjarnan vel við okkur
í mat og drykk og sátum síðan
drykklangar stundir og ræddum
um lífið og tilveruna. Þar náði ég
að kynnast þessum frænda mín-
um vel, hans uppbyggjandi lífs-
viðhorfum, jákvæðu skapgerð og
þeim mikla krafti sem með hon-
um bjó.
Hann hafði stælt líkama sinn
afar vel svo hann væri sem best í
stakk búinn að taka við þolraun-
um í aðgerð sem hann var að búa
sig undir í Svíþjóð.
Þetta var í eina skiptið sem við
ræddum veikindi, öll hans sam-
skipti við samferðafólkið miðuðu
að því að upplifa og benda á já-
kvæðar hliðar þessa jarðlífs og
upplifanir þess, enda sendi hann
manna mest og best frá sér já-
kvæða strauma til að bæta sitt
umhverfi. Hann skilaði sínu, og
það vel.
Þessa góða drengs verður
saknað af mörgum.
Fjölskyldu hans sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur og veit að
þar lifir áfram sá góði andi sem
Trausti lagði góðan grunn að.
Þorsteinn Jónsson.
✝ Jón Jónsson fráStóru-Ávík í
Árneshreppi fædd-
ist 31. júlí 1948.
Hann lést á sjúkra-
húsi í Kristiansand
í Noregi 16. nóvem-
ber 2017.
Foreldrar hans
voru Jón Guð-
mundsson, bóndi í
Stóru-Ávík f. 13.9.
1910, d. 25.1. 1974,
og Unnur Aðal-
heiður Jónsdóttir, f. 1.8. 1917, d.
8.9. 1991. Systkini Jóns eru:
Anna, f. 16.10. 1938, maki Karl
Hallbertsson, Margrét, f. 15.11.
1939, maki Gunnsteinn Gíslason,
Fanney Ágústa, f. 15.2. 1941,
maki Jón Jónsson, Sólveig Stef-
anía, f. 12.6. 1942, maki Guð-
mundur Gísli Jónsson, Hrafn-
hildur, f. 6.9. 1944, maki Elías
8.2. 1999, Kristofer Erik, f.
17.11. 2011. 3) Elísa, f. 3.10.
1981, sambýlismaður Þorsteinn
Sigfús Hreinsson, börn þeirra
eru Aría Ósk, f. 19.11. 2012, Ar-
on Jón, f. 17.9. 2015.
Jón ólst upp í Stóru–Ávík.
Hann fór til Reykjavíkur til að
stunda nám í rafvirkjun og
kynntist þar Guðbjörgu. Þau
giftust 28. desember 1974. Áríð
1977 fluttu þau til Kristiansand í
Noregi, þar sem Jón vann lengst
af á olíuborpalli á Norðursjó.
Árið 1988 fluttu þau aftur til Ís-
lands en Jón hélt áfram að vinna
á Norðursjó og flaug á milli
landa. Eftir að hann hætti að
vinna þar ferðaðist hann mikið
og vann um allan heim við að
setja upp borpalla. Lengst af var
hann í Suður-Kóreu.
Minningarathöfn um Jón var í
Oddernes-kapellu í Kristians-
and 29. nóvember 2017.
Jón verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag, 8. desem-
ber 2017, klukkan 13.
Magnússon, Guð-
mundur, f. 16.10.
1945, d. 25.4. 2009,
Kristín Guðrún, f.
27.6. 1950, sam-
býlismaður Guð-
mundur Gísli Sig-
urðsson, Hörður, f.
8.3. 1953, d. 17.8.
2015, maki Guðný
Geirsdóttir, Bene-
dikt Guðfinnur, f.
8.9. 1954, d. 9.11.
1974, og Ólína El-
ísabet, f. 27.9. 1955.
Kona Jóns er Guðbjörg Jóna
Elísdóttir, f. 21.4. 1944. Börn
þeirra eru: 1) Margrét, f. 17.3.
1973, maki Heine Eik, börn
þeirra eru Marcus Heine, f. 15.2.
2000, Gabriella Sól, f. 17.9. 2002.
2) Unnur Aðalheiður, f. 24.10.
1975, maki Jón Ásgeir Valsson,
börn þeirra eru Karen Eva, f.
Augun mín og augun þín,
ó þá fögru steina.
Mitt er þitt, og þitt er mitt,
þú veist hvað ég meina.
Þó að kali heitan hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Elsku Jón minn, ég sakna þín
mikið og sit eftir með margar
góðar minningar. Þakka þér fyrir
öll árin okkar saman. Hvíldu í
friði.
Þín
Guðbjörg.
Elsku pabbi, erfitt er að hugsa
til að við sjáum þig aldrei aftur.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur, við gátum alltaf treyst á
þig. Við gátum alltaf hringt í þig
hvar sem þú varst í heiminum og
þú svaraðir okkur alltaf. Þú varst
mikill gleðigjafi og það var alltaf
stutt í hláturinn. Þú varst mikill
stríðnispúki og hafðir sérstak-
lega gaman af að stríða barna-
börnunum þínum. Þú vissir allt
og varst fullkominn að eigin sögn.
Þú varst ekki bara besti pabbinn
okkar heldur líka góður vinur og
við gátum skemmt okkur saman.
Þú varst ungur í anda og aldrei
eldri en 28 ára í huga þér. Við er-
um mjög þakklátar fyrir öll fríin
og ferðalögin sem við fjölskyldan
áttum saman. Hvort sem það var
í Noregi, Spáni eða Tyrklandi,
alltaf höfðum við það gaman sam-
an. Þessar minningar munum við
ávallt geyma í hjarta okkar.
Við söknum og elskum þig.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Margrét, Unnur og Elísa.
Elsku besti fallegi afi minn,
takk fyrir allt og allar minning-
arnar okkar saman. Þú varst
besti vinur minn, sterkasti maður
sem ég þekkti og ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa fengið 18 ár með
þér. Ég var alltaf svo stolt að eiga
þig sem afa, leit alltaf upp til þín,
allt sem þú gerðir fannst mér frá-
bært og hlakkaði ég alltaf svo til
að hitta þig. Ég mun aldrei
gleyma öllum bröndurunum, allri
gleðinni í kringum þig, söngvun-
um, hvað þú varst stoltur af okk-
ur, hvað þú varst góðhjartaður og
öllum góðu endalausu minning-
unum. Vildi að þú hefðir fengið
lengri tíma með okkur en ég veit
að þér líður betur núna. Elsku afi
minn, ég elska þig svo mikið, takk
fyrir að hafa verið þú. Hvíldu í
friði afi, ég mun aldrei gleyma
þér.
Karen Eva, Marcus,
Gabriella.
Jón Jónsson
✝ Bjarni Harðar-son fæddist í
Reykjavík 1.
september 1954.
Hann lést á heimili
sínu í Bredebro í
Danmörku 15.
nóvember 2017.
Foreldrar
Bjarna voru hjónin
Hörður Jónasson
úr Reykjavík,
starfsmaður Gjald-
heimtunnar, en hann lést 46 ára
að aldri í októbermánuði 1975,
og Kristín Brynja Árnadóttir frá
Akureyri, skókaupmaður og síð-
ar starfsmaður á Borgarspít-
alanum, og lifir hún son sinn.
Systur Bjarna eru Hildur og
Halldóra.
Einkadóttir Bjarna er
Ingunn. Móðir
hennar er Helga
Matthíasdóttir, en
þau Bjarni slitu
samvistir eftir
fárra ára hjúskap.
Sonur Ingunnar er
Kristófer Jens
Brynjólfsson.
Bjarni bjó síðar
með Ásdísi Sól
Gunnarsdóttur, og
gekk hann syni
hennar, Kristni Inga Hrafns-
syni, í föðurstað. Í Danmörku
bjó Bjarni um tíma með Tove
Grascher, sem lést 8. desember
2010. Yngsta dóttir hennar, Mel-
anie, ólst upp hjá þeim Bjarna.
Bjarni Harðarson verður
jarðsunginn frá Áskirkju í dag,
8. desember 2017, klukkan 13.
Í dag kveð ég bróður minn.
Hann bróðir minn var meira en
bara bróðir, við vorum líka vinir,
góðir vinir.
Við vorum mjög náin, allt frá
því að við vorum börn. Ég fékk
alltaf að vera með í leik og starfi
hans, hvort sem það var með
honum einum eða vinum hans á
uppvaxtarárum okkar sem og í
alvöru lífsins þegar fram liðu
stundir. Við höfum því gengið í
gegnum margt saman, bæði súrt
og sætt.
En skjótt skipast veður í lofti,
ekki renndi mig grun í að
kveðjustundin væri svona ná-
lægt, minn kæri bróðir. Ég er
svo ósátt að þú sért farinn úr lífi
mínu. Ég finn fyrir mikilli sorg
að þurfa að kveðja en ég reyni
að hugga mig við minninguna
um góðan dreng.
Við vorum ákveðin í að eldast
saman og ég að búa mig undir
að hugsa um þig samhliða Árna
eða ykkur gamlingjana saman.
Við áttum svo margt ógert.
Minningin um góðan dreng,
hann bróður minn, mun ávallt
vera með mér í hjarta mínu og
hans verður sárt saknað.
Þótt lífið oft á tíðum sýnist erfitt,
er endalaust af gleði til í því.
Elsku bróðir, þig ég missi.
Ekki bara bróður, einnig besta vin
en ég veit við munum hittast á ný.
Þín systir
Halldóra.
Bjarni Harðarson var í mörg
ár skólafélagi okkar í 1954 ár-
gangi í Langholtsskóla. Flest
okkar kynntust í sjö ára bekk og
voru saman til fimmtán ára
aldurs.
Þessi ár mótuðu okkur og ár-
gangurinn hefur verið samheld-
inn og hefur hist reglulega
undanfarna áratugi.
Nýlega þegar Bjarni var síð-
ast á Íslandi, hitti einn af okkur
skólafélögunum hann og Bjarni
sendi góðar kveðjur til skóla-
félaganna sem tóku kveðju
Bjarna mjög vel og minntust
hvað allir hefðu góðar minningar
um Bjarna og hlökkuðu til að
hitta hann hvenær sem það yrði.
En skömmu seinna fréttum
við af andláti Bjarna og við 1954
árgangurinn í Langholtsskóla
minnumst hans með sorg í
hjarta.
Við minnumst hans sem góðs
drengs, góðs félaga með góða
kímnigáfu og trausts vinar.
Við sendum Ingunni dóttur
Bjarna og öðrum fjölskyldumeð-
limum samúðarkveðjur og þökk-
um fyrir að hafa átt allar góðar
stundir með Bjarna.
Fyrir hönd Langholtsskóla-
árgangs 1954,
Óskar Jóhann Óskarsson.
Bjarni Harðarson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar