Morgunblaðið - 04.01.2018, Page 23

þess að við hittumst síðast fyrir
aðeins rúmum mánuði hressar og
kátar að búa okkur undir jóla-
stússið. Nú er hún farin og við
harkalega minntar á hverfulleika
lífsins.
Sigurveigu kynntumst við allar
vel í Blóðbankanum þar sem við
unnum saman í mörg ár. Hún var
mikill göngugarpur og oftar en
ekki gekk hún í vinnuna frá Ot-
rateignum en var samt mætt
fyrst allra á morgnana.
Við vinkonurnar fórum alloft í
gönguferðir eftir vinnu eða um
helgar og fundum nýjar og
skemmtilegar leiðir í nágrenni
Reykjavíkur. Þetta kölluðum við
„litla gönguklúbbinn“ okkar. Á
haustin bauð Sigurveig okkur
gjarnan í berjaferð í sveitina sína,
Kolbeinsstaðahreppinn, og fund-
um við þá sterka tengingu hennar
við heimaslóðirnar.
Nú erum við allar hættar að
vinna en samveran slitnaði ekki.
Undanfarin ár höfum við hist
reglulega yfir kaffibolla og spjalli
og ósjaldan farið í sveitaferðir á
sumrin að skoða eitthvað
skemmtilegt.
Þessar stundir hafa verið okk-
ur dýrmætar og elskulegu Sigur-
veigar verður sárt saknað, en
minningin um góða vinkonu mun
lifa.
Birni, Svanhvíti og Sigrúnu
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Auður Ágústsdóttir,
Halldóra Halldórsdóttir
og Svala Karlsdóttir.
Það var ekki mulið undir
Sigurveigu Sigurðardóttur frá
Brúarhrauni þegar hún var að
alast upp vestur á Snæfellsnesi
um miðja síðustu öld. Ennþá var
farskóli og kennt til skiptis á bæj-
unum í sveitinni. Skólagangan
hófst við 10 ára aldur og ef við-
komandi gekk vel í skólanum var
sá hinn sami sendur heim ári fyrr
en skyldan bauð með lokapróf í
vasanum. Sigurveig var í hópi
okkar þriggja sem spöruðum
samfélaginu og heimilum okkar
eins árs skólagöngu með þessu.
Á þessum árum var það
ríkjandi viðhorf í sveitinni að börn
sem færu til frekara náms skiluðu
sér ekki aftur. Húsmæðraskólar
og bændaskólar voru í besta falli
látnir duga. En Veiga lét þetta
viðhorf ekki stöðva sig. Fór í Hér-
aðsskólann í Reykholti og síðar í
Hjúkrunarskólann og skilaði sínu
með miklum sóma.
Síðan tók við farsæll starfsfer-
ill til áratuga sem ekki verður
rakinn hér, en fleira kallaði. Veiga
bjó yfir mannkostum sem kölluðu
á hana til félagsþátttöku af ýmsu
tagi. Þar réð ekki síst réttlætis-
kenndin. Vandaðri og traustari
félagi var vandfundinn.
Ég kveð jafnaldra minn og
sveitunga úr Kolbeinsstaða-
hreppnum með mikilli virðingu.
Ég þakka henni það að hafa rutt
brautina til frekari skólagöngu og
víðari sýn yfir lönd og álfur.
Í látlausri stöku í Snæfellinga-
ljóðum eftir Sigurð Hallbjörns-
son, föður Sigurveigar, er óður til
fegurðarinnar og lífsins:
Ó, lifðu í fegurð. Lífið er
ljósgeisli hverfull veittur hér.
Láttu því beztu blómin þín
blómgast, á meðan sólin skín.
Reynir Ingibjartsson.
„Hefur fundist hérna blár
páfagaukur?“ var spurt í bakaríi í
Svíþjóð. Spyrjandi var Sigurveig
Sigurðardóttir hjúkrunarfræð-
ingur, sem hugðist að námi loknu
flytjast heim til Íslands og var á
leið með bíl sinn á bílasölu, þegar
hún því miður mætti strætis-
vagni. Komin út blasti við henni
bílflakið og lögreglumenn að
bjástra við að finna ökumanninn.
En Sigurveig var á lífi, heil og
óbrotin. Með létta pyngju komst
hún heim og réðst sem hjúkrun-
arkona að Laugarvatni og lauk
þaðan stúdentsprófi. Í þýskutíma
bar fundum okkar saman og vin-
átta hófst sem entist þar til yfir
lauk. Á þessum tíma lá ekki vel á
Sigurveigu og ekki hlaupið að því
að kynnast henni. Þegar komið
var inn úr skelinni duldist engum
að þar fór öndvegiskona. Hún var
greind, bókhneigð og hafði brenn-
andi áhuga á pólitík. Réttlætis-
kennd hennar skipaði henni á
vinstri væng stjórnmálanna.
Við vorum fimm ár samtíða á
Laugarvatni, sem var merkilegt
sveitarfélag og íbúar eftirminni-
legir. Andi Ólafs Briem sveif yfir
vötnunum, en það var eðli hans að
mynda um sig akademíu. Forrétt-
indi voru að snæða hádegisverð
ásamt kollegunum með Ólaf í
öndvegi. Þetta var „sympósion“
eins og í Grikklandi hinu forna,
jafnvel þótt borðstofan væri
gluggalaus kytra og í leysingum
draup vatn ofan í hamsatólgina. Í
þessum selskap naut Sigurveig
sín vel.
Húsnæðisekla ríkti á Laugar-
vatni sem og sú skoðun að ein-
hleypt fólk þyrfti ekki að eiga
heimili. Ófremdarástand. Loksins
fékk hún inni í „höll sumarlands-
ins“, sumarhlýtt, en á vetrum
mikill kuldi, dragsúgur og þak-
leki. Á þessu heimili sínu bauð
Sigurveig til aðventuveislu. Gest-
ir voru Ólafur, Mínerva Jónsdótt-
ir og undirrituð. Þetta kvöld var
norðanhríð og í mestu hviðunum
vildi slokkna á kertunum. Veislu-
föng voru á borðum, en það sem
skipti máli var selskapurinn og
samtalið. Þetta varð veisla í mínu
farteski.
Sigurveig sótti félagsmála-
námskeið sem Framsókn stóð
fyrir í Hveragerði. Að Laugar-
vatni var borgarafundur og átti
að keyra mál í gegn, sem ýmsum
hugnaðist ekki. Óspart var vitnað
í látna laugvetnska höfðingja.
Okkur vinkonum opinberaðist að
dauðir menn stjórnuðu sveitar-
félaginu. Í krafti þekkingar sinn-
ar á fundarsköpum bar Sigurveig
fram breytingartillögu sem fól í
sér að fresta atkvæðagreiðslu til
næsta fundar. Málið gufaði upp.
Sigurveig hafði mikið yndi af
ræktun og í nokkur vor unnum
við í skógrækt á Laugarvatni.
Svo fór hver sína leið. Sigur-
veig keypti sér íbúð og sé ég hana
ljóslifandi fyrir mér gangandi um
gólf með frumburð sinn. Síðar
keypti hún ásamt Birni hús á
Otrateigi 3 og þar ól hún upp sín
börn. Þar leið henni vel og þaðan
sagðist hún ekki fara fyrr en með
fæturna á undan sér.
Við Sigurveig vorum saman í
BISER – klúbbi sem rekur þrjá
skóla fyrir konur í Bosníu. Sá fé-
lagsskapur er hinn skemmtileg-
asti og umræðuefnin víðfeðm.
Hann hæfði Sigurveigu vel.
Ég kveð Sigurveigu með sökn-
uði en jafnframt með þakklæti
fyrir að hafa átt hana að vinkonu.
Ásamt BISER-hópnum votta ég
fjölskyldu hennar dýpstu samúð.
Vilborg Auður Ísleifsdóttir.
Það eru nokkrar vikur síðan
við sátum saman „hollsysturnar“.
Við ræddum lífsins gang og
göspruðum eins og við höfum gert
alla tíð síðan 1962, þegar við
kynntumst í Hjúkrunarskóla Ís-
lands.
Elsku Veiga, þú varst hress og
kát. Að við værum að hitta þig í
síðasta skipti hvarflaði ekki að
okkur. 20. desember, hjartaáfall
og þú kvaddir þetta líf. Sárt og
óskiljanlegt. Við fyrstu kynni
varst þú frekar hlédræg sveita-
stúlka. Gerðir talsvert í því að
þannig væri litið á þig. Við vorum
fljótar að sjá í gegnum það, þú
hafðir skemmtilegan og mein-
fyndinn húmor. Þú varst segull á
allan fróðleik, mundir hann miklu
betur en við. Þú varst víðlesin,
hafðir áhuga á ljóðum og kunnir
þau mörg. Áttir mjög gott með að
læra fræði Hjúkrunarskólans.
Það gekk nú á ýmsu á náms-
tímanum. Þarna bjuggum við
saman og unnum saman í rúm
þrjú ár. Minningarnar eru marg-
ar, bæði frá leik og starfi. Þú
varst dugleg og samviskusöm.
Það er ekki svo langt síðan að þú
sagðir okkur eftirfarandi sögu.
Þú varst hjúkrunarnemi á skurð-
lækningadeild. Af einhverjum
ástæðum varst þú part úr degi ein
á vakt í stöðu hjúkrunarfræðings.
Þú varst búin að fá skýr fyrir-
mæli, um móttöku manns utan úr
sveit. Hann átti að fara í upp-
skurð daginn eftir. Inn á deildina
gekk maður með litla ferðatösku í
hendinni. Sú samviskusama bauð
honum til sætis og hóf að spyrja
hann persónulegra spurninga.
Svaraði hann eftir bestu getu, þar
til innskriftarblöð voru útfyllt.
Næsta mál væri að fara í bað.
Maðurinn varð hvumsa við. „Þarf
ég þess? Ég er bara kominn til að
heimsækja sveitunga minn sem
liggur hér“. Fyrirmælunum
fylgdi ekkert nafn. Ferðataskan
gerði útslagið.
Fljótt eftir útskrift úr HSÍ
fórst þú til Svíþjóðar í framhalds-
nám í svæfingahjúkrun. Við það
starfaðir þú í mörg ár. Síðustu ár-
in starfaðir þú í Blóðbankanum.
Þú fylgdist með þjóðmálunum.
Hafðir þínar pólitísku skoðanir á
hreinu. Þú hafðir áhuga á fé-
lagsmálum, starfaðir á fleiri en
einum vettvangi. Varst öflug í
kjaramálum hjúkrunarfræðinga
svo og fleiru hjá Hjúkrunarfélag-
inu. Þú hafðir áhuga á svo mörgu,
það var ekki komið að tómum kof-
unum hjá þér.
Í hollinu varst þú óumdeilt
besti penninn og mesti göngu-
garpurinn. Fórst daglega langa
göngutúra. Þú varst sterk kona
og stóðst með þínum, þegar á
þurfti að halda. Hollið okkar úr
HSÍ hefur alltaf haldið vel saman.
Við útskrifuðumst 1965. Höfum
m.a. farið í ferðir saman með
mökum. Síðustu árin höfum við
hist mánaðarlega yfir vetrar-
tímann.
Minningabankinn er stútfullur.
Þú ert sú þriðja í hópnum, sem
kveður þetta líf. Við sendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
Björns og fjölskyldu.
Elsku Veiga, minningin um þig
mun áfram lifa skýr með okkur.
F.h. hollsystranna,
Elinborg Ingólfsdóttir,
Guðfinna Gunnarsdóttir.
Nú hefur Sigurveig Sigurðar-
dóttir kvatt okkur allt of fljótt.
Okkar vinskapur hófst í árslok
1968, þegar skurðstofur Borgar-
spítalans tóku til starfa. Hún
hafði þá lokið framhaldsnámi í
svæfingahjúkrun í Stokkhólmi og
var meðal þeirra fyrstu sem það
gerðu hér á landi.
Í ársbyrjun 1971 réð hún sig
sem skólahjúkrunarkona á
Laugarvatn og hóf þá jafnframt
að lesa menntaskólann utanskóla
og varð stúdent 1975. Síðar starf-
aði hún m.a. við svæfingar og í
Blóðbankanum í Reykjavík.
Sigurveig var mikil mann-
kostakona, heiðarleg, fordóma-
laus, áreiðanleg, samviskusöm og
fór vel með það sem henni var
trúað fyrir. Hún var frekar hlé-
dræg að eðlisfari.
Hún var húmoristi, góð
íslenskumanneskja, vel hagmælt
og sinnti af áhuga félagsmálum
og einnig stjórnmálum sem jafn-
aðarmaður.
Var henni m.a. falið að flytja
ávarp á Lækjartorgi á degi
verkalýðsins 1. maí 1976. Við höf-
um oft hlegið að því þegar okkur
datt í hug að fara í bakpokaferða-
lag vestur á firði. Það gerðist
margt spaugilegt í þeim leiðangri,
sem endaði með berjatínslu, sér-
grein Sigurveigar.
Síðast en ekki síst er ég henni
ævinlega þakklát fyrir að hafa
kynnt mig fyrir honum Stefáni
mínum sem hefur verið minn
ektamaki í meira en 40 ár.
Ég samhryggist innilega Birni,
Svanhvíti og Sigrúnu Sif og öðr-
um ættingjum og vinum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Helga Hrönn Þórhallsdóttir.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 2018
✝ Anna MargrétÓlafsdóttir
fæddist á Hellis-
sandi 17. septem-
ber 1928. Hún lést
á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
24. desember 2017.
Foreldrar Önnu
Margrétar voru
Björg Guðmunds-
dóttir, f. á Stóru-
Hellu á Snæfellsnesi 17. mars
1890, d. í Reykjavík 25. febrúar
1985, og (Kristófer) Ólafur
Jóhannesson, f. í Einarslóni á
Snæfellsnesi 29. október 1889,
d. í Reykjavík 13. desember
1955.
Systkini Önnu Margrétar
voru Guðmundur Pétur Ólafs-
son, f. 1911, d. 1979, Eðalrein
Magðalena Ólafsdóttir, f. 1914,
d. 1999, Jóhannes Ingibjörn
Ólafsson, f. 1919, d. 2004, Ing-
ólfur Guðjón Ólafsson, f. 1924,
d. 1974, og (Kristófer) Björg-
ólfur Ólafsson, f. 1926, d. 1927.
hannesi Karvelssyni, f. 1987.
Börn þeirra eru: Stefán Karvel,
f. 2009, Kristján Þorri, f. 2012,
og Víkingur Kári, f. 2016. b)
Þóra Björg, f. 1989, sambýlis-
maður Andri Heiðar Ásgríms-
son, f. 1988. Barn þeirra er Þór-
katla María, f. 2015. c) Ásthildur
Lára, f. 1994. 3 ) Anna Valbjörg,
f. 1970, gift Óskari Jónssyni, f.
1969. Börn þeirra eru: Ólafur
Már, f. 1994, Lára Sóllilja, f.
1998, Davíð Logi, f. 2001, og
Fanney Helga, f. 2003.
Um miðjan fjórða áratug
tuttugustu aldar fluttist Anna
Margrét með fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur. Fljótlega eignaðist
fjölskyldan hús við Framnesveg.
Anna Margrét hlaut hefð-
bundna skólagöngu þess tíma.
Veturinn 1948 til 1949 stundaði
hún nám við Húsmæðraskólann
Ósk á Ísafirði. Að því námi
loknu stundaði hún ýmis störf,
var m.a. matráðskona í veiði-
húsum í Húnavatnssýslu. Við
giftingu varð hún húsmóðir á
heimili þeirra Ólafs Þorkels.
Þegar börnin voru vaxin úr
grasi vann hún við barnagæslu
á leikskólunum Hagaborg og
Vesturborg.
Útför Önnu Margrétar fer
fram frá Neskirkju í Reykjavík í
dag, 4. janúar 2018, klukkan 13.
Eiginmaður
Önnu Margrétar
var Ólafur Þorkell
Jónsson, f. 7. júní
1931, d. 25. janúar
2010. Þau giftust 5.
janúar 1956.
Börn þeirra eru
1) Ólafur Kristófer,
f. 1956, giftur Láru
Gunnarsdóttur, f.
1956. Börn þeirra
eru
a) Georg Pétur, f. 1981, sam-
býliskona hans er Eva Rut Ell-
ertsdóttir, f. 1987. Börn þeirra
eru Sölvi Freyr, f. 2012, og Sól-
ey, f. 2016. b) Anna Margrét, f.
1985, sambýlismaður hennar er
Árni Ásgeirsson, f. 1986. Börn
þeirra eru Davíð Ágúst, f. 2012,
og Katrín Lára, f. 2015. c) Jón
Óskar, f. 1987, giftur Kristine
Wendelbo Olsen, f. 1988. Barn
þeirra er Arthúr Emil, f. 2014.
2) Kristjana Þórkatla, f. 1961,
gift Stefáni Erni Stefánssyni, f.
1960. Börn þeirra eru: a) Ólöf
Inga, f. 1986, gift Kjartani Jó-
Aðfangadagur jóla er okkur
Íslendingum svo helgur og
kær. Í birtingu þann dag
kvaddi tengdamóðir mín. Það
var friður og ró í litla herberg-
inu á Grund þar sem hún átti
heimili síðasta misseri ævinn-
ar. „Sjá, himins opnast hlið“
segir í jólasálminum fallega.
Ég er viss um að þau hafi
staðið upp á gátt þegar hana
bar þar að og hún verið boðin
velkomin í sæluríkið. Og hún
og tengdapabbi átt þar góða
endurfundi. Ég var 16 ára
þegar ég kom fyrst á heimili
þeirra á Hagamel 27. Ég man
ekki betur en ég hafi verið vel-
komin í hópinn hennar frá
fyrstu tíð. Tengdamóðir mín
var glæsileg kona, alltaf vel til
fara og bar með sér þokka.
Hún var fædd á Hellissandi og
átti þar sín bernskuár. Síðan
lá leið fjölskyldunnar til
Reykjavíkur. Faðir hennar dó
langt um aldur fram en móðir
hennar hélt heimili í húsi
þeirra að Framnesvegi 32 í
áratugi. Í því húsi áttu börn
þeirra og barnabörn heimili til
langs eða skamms tíma. Og
þar hófu þau sambúð hún og
tengdapabbi. En þau voru
stórhuga og keyptu hæð á
Hagamel 27 sem þá var í
byggingu og fluttu þangað
með son sinn ungan. Seinna
bættust tvær dætur í hópinn.
Tengdamamma var húsmóðir.
Það er fallegt starfsheiti. Og
hún hafði undirbúið sig vel,
verið í Húsmæðraskólanum
Ósk á Ísafirði heilan vetur.
Þar lærði hún allt sem góð
húsmóðir þarf að kunna. En
heilmikið hefur hún sennilega
lært í foreldrahúsum, nægju-
semi og ráðdeild. En líka að
láta sig varða minni máttar.
Hún var oftast aflögufær og
lét af hendi rakna þar sem hún
vissi að var þörf. Og hún gaf
virkilega af sér þegar við
gerðum hana að ömmu. Það
var einlæg gleði í stofunni á
Hagamel þegar við Óli mætt-
um með fréttir um fyrsta
barnabarnið. Þau urðu alls 10
að tölu og geta öll tekið undir
hve gott var að koma til ömmu
og afa á Lynghaga. Þangað
fluttu tengdaforeldrar mínir
eftir 25 ár á Hagamel. Og
veitti ekki af stóru húsi undir
barnaskarann. En þau áttu
líka sælureit í sumarbústaðn-
um við Álftavatn. Hann byggði
tengdapabbi árið 1964 og þar
leið öllum vel. Tengdaforeldr-
ar mínir áttu alveg sérstakt
samband barnabörnin sín. Ég
er þakklát tengdamömmu
minni fyrir það hvað þau tóku
börnunum mínum alltaf opnum
örmum. Það er gott fyrir þau
að eiga allar góðu minning-
arnar um lífið með afa og
ömmu.Mikið breyttist við frá-
fall tengdapabba fyrir nærri
átta árum. Þá kom það í hlut
barna hennar og barnabarna
að gera henni lífið léttara.
Hún hafði alla tíð þörf fyrir fé-
lagsskap og hafði gaman af að
vera innan um fólk. Síðustu
árin hélt hún heimili að Afla-
granda 40. Þar var hún í fé-
lagsskap við mágkonu sína,
Ingu. Ég vil þakka henni alla
ræktarsemi við tengdamömmu
og þá aðstoð og umhyggju sem
hún sýndi henni. Á vordögum
síðasta árs tók heilsunni að
hraka og tengdamamma flutti
á Dvalarheimilið Grund. Þar
var vel hugsað um hana og
alltaf gott að koma þangað.
Tengdamamma lifði ekki jólin.
Hún skildi við þetta jarðlíf að
morgni aðfangadags jóla. Ég
trúi því að hún hafi verið
hvíldinni fegin úr því sem
komið var. Ég þakka henni allt
sem hún var mér og mínum.
„Dýrð sé, Drottinn þér.“
Lára Gunnarsdóttir.
Amma á Lynghaga var mér
góð amma. Við náðum alla tíð
vel saman enda vorum við lík-
ar að mörgu leyti og alnöfnur í
þokkabót.
Amma var húsmæðraskóla-
gengin og matur var hennar
sérgrein.
Hún kunni á okkur barna-
börnin og vissi hvaða réttir
voru í uppáhaldi hjá hverju.
Þess vegna gætti hún þess
alltaf að eiga bláberjaskyr og
flatkökur þegar hún vissi að
von var á mér í heimsókn.
Leiðin lá alltaf beint inn í eld-
hús til ömmu, þar sem hún
reiddi fram kræsingar og við
sátum saman löngum stundum
og spjölluðum.
Amma fylgdist alltaf með
tískunni, því sem var móðins,
og hafði gaman af því að
fræða sveitabarnið mig um
nýjustu strauma og stefnur
þegar ég mætti í borgina.
Enda gætti ég þess vel að
halda alltaf tískusýningu á
Lynghaganum eftir vel heppn-
aðar verslunarferðir.
Það var einstaklega gott að
gista á Lynghaganum. Kvöld-
rútínan var meitluð í stein og
minningin sem eftir lifir er
einstaklega hlý og notaleg.
Amma hugsaði vel um sig, sat
lengi á rúmstokknum á kvöld-
in og bar á sig krem, hátt og
lágt. Um mig var búið í kósí-
horninu við rúm ömmu og afa
og það var amma mín sem
kenndi mér að ganga fallega
frá fötunum mínum fyrir
svefninn. Hún gerði allt slíkt
vel. Amma og afi sofnuðu iðu-
lega út frá útvarpi eða kvöld-
sögu, en slíku vandist ég að-
eins hjá þeim. Afi var árrisull
og vakti mig undantekningar-
laust til þess að ég gæti skrið-
ið upp í til ömmu og við lengt
fegurðarblundinn.
Bústaðurinn við Álftavatn
hefur alltaf verið uppáhalds-
staður minn. Þann litla bústað
gátu amma og afi gert að
notalegu heimili á sumrin og
ég er viss um að við barna-
börnin eigum öll ógleymanleg-
ar minningar þaðan. Kuldinn
þegar við læddumst út á kam-
arinn þegar kvöldaði, kajak-
ferðirnar í víkinni, ostabrauð-
ið góða, sandkastalagerð,
tímaleysið og arineldurinn.
Sannkölluð draumaveröld
barna.
Ég mun sakna ömmu mikið
en ég bý svo vel að eiga marg-
ar góðar minningar til að ylja
mér við. Guð geymi þig, amma
mín.
Anna Margrét
Ólafsdóttir.
Anna Margrét
Ólafsdóttir
Elsku Veiga okkar allra,
SIGURVEIG MJÖLL TÓMASDÓTTIR,
lést í faðmi fjölskyldunnar 25. desember.
Útför hennar fer fram frá Selfosskirkju,
laugardaginn 6. janúar klukkan 13.
Jarðsett verður að Laugarvatni.
Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Neistann, styrktarfélag hjartveikra
barna, reikningsnúmer 546-26-5810, kennitala 581096-2329.
Tómas Tryggvason Þórdís Pálmadóttir
Stefán Örn Óskarsson
Heiða Björg Tómasdóttir, Michele Rebora og börn
Dagný Tómasdóttir, Þórður Ármannsson og börn