Morgunblaðið - 08.01.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. JANÚAR 2018
✝ Árni SchevingStefánsson
fæddist á Seyð-
isfirði 21. desem-
ber 1928. Hann
andaðist á Hjúkr-
unarheimilinu
Fossahlíð Seyð-
isfirði 1. janúar
2018. Foreldrar
hans voru Stefán
Árnason Scheving,
f. á Hrærekslæk í
Hróarstungu 23. ágúst 1898,
d. 1. nóvember 1963, og Sig-
ríður Ragnhildur Haralds-
dóttir, f. 3. desember 1900 á
Seyðisfirði, d. 10. júní 1990.
Systkini Árna eru: 1) Halldóra
Jóna, f. 28. júlí 1926, d. 8.
mars 2011. 2) Guðmundur, f.
28. júlí 1926, d. 30. júlí 1927.
3) Anna Guðmunda, f. 23. júlí
1927, d. 15. apríl 1945. 4) Har-
aldur, f. 19. apríl 1935, d. 6.
júlí 1935. 5) Garðar f. 26. mars
1937, og 6) Georg, f. 26. mars
1937, d. 27. ágúst 2007.
október 1961, sambýliskona
Arndís Pálsdóttir, f. 10. októ-
ber 1958, þau eiga tvær dætur
og eitt barnabarn. 6) Ragn-
hildur Billa, f. 21. janúar
1968, eiginmaður Jóhann
Jónsson, f. 25. apríl 1961, þau
eiga þrjú börn. Fyrir átti Árni
dótturina Rakel, f. 7. júní
1948, d. 8. nóvember 1973.
Hún eignaðist tvö syni og
fjögur barnabörn.
Árni ólst upp í Firði á Seyð-
isfirði og lauk þar grunn-
skólanámi. Hann fór ungur að
vinna en svo lá leiðin suður til
náms í múraraiðn. Hann bjó
síðan alla sína tíð á Seyðisfirði
þar sem hann vann við múr-
verk, verkstjórn, almenna
verkamannavinnu og sjó-
mennsku. Hann var virkur í
ýmsu félagsstarfi, t.d. eldri
borgara og mikill stuðnings-
maður Íþróttafélagsins Hugins
þar sem hann spilaði fótbolta
á sínum yngri árum, og sinnti
svo ungviðinu eftir það. Hann
var fróður um örnefni í Seyð-
isfirði og mikið leitað til hans
frá Örnefnastofnun.
Árni verður jarðsunginn frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag, 8.
janúar 2018, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Árni kvæntist
31. desember 1961
Ingibjörgu Rafns-
dóttur frá Gröf í
Eiðaþinghá, f. 2.
apríl 1931. Börn
þeirra eru: 1) Ás-
dís Benedikts-
dóttir, sem Árni
gekk í föðurstað,
f. 12. ágúst 1953,
eiginmaður Berg-
ur Tómasson, f. 9.
júní 1947, þau eiga tvö börn
og þrjú barnabörn. 2) Anna
Dóra , f. 7. mars 1955, eigin-
maður Magnús Guðmundsson,
f. 5. nóvember 1952, þau eiga
tvö börn og átta barnabörn. 3)
Guðrún Katrín, f. 27. júlí
1957, eiginmaður Sigurður
Gunnarsson, f. 30. desember
1950. Guðrún á einn son og
eitt barnabarn. 4) Stefán , f.
31. ágúst 1959, eiginkona
Bryndís Egilson, f. 5. júlí
1961, þau eiga tvö börn og sjö
barnabörn. 5) Rafn, f. 11.
Elsku pabbi minn, ég veit þú
ert hvíldinni feginn og ég sam-
gleðst þér innilega. Samt sit ég
hér með sorg í hjarta og minn-
ingarnar sækja á. Mér finnst
ég vera heppin að hafa átt þig
sem pabba. Þú kenndir mér svo
margt og við erum svo lík að
mörgu leyti. Mamma sagði allt-
af þegar ég gerði eitthvað í
fljótræði „þú ert alveg eins og
hann pabbi þinn“. Elsku pabbi
minn, það er sko ekki leiðum að
líkjast.
Þú kenndir mér svo margt.
Þú kenndir mér t.d. að standa
alltaf með þeim sem minna
mega sín, það gerðir þú jafnvel
þó það væri þér ekki í hag. Þú
varst alltaf tilbúinn að hjálpa
okkur börnunum þínum hvern-
ig sem stóð á hjá þér sjálfum.
Það eina sem gat komið í veg
fyrir aðstoð þína var vinna. Þú
varst mikill vinnuþjarkur og
þurftir að vinna mikið enda
með fullt hús af börnum.
Æskuminningar mínar um þig
að koma þreyttur heim úr
vinnu í hádeginu ylja mér engu
að síður um hjartrætur núna.
Jafnvel þótt við þyrftum að
þegja á meðan fréttatíminn var
í útvarpinu. Eftir hádegismat-
inn lagðist þú yfirleitt á gólfið
og hvíldir þig. Þú hvíldist jafn-
vel þó við börnin hnoðuðumst á
þér og kepptumst um athygli
þína.
Á laugardagskvöldum var
dansað í stofunni í Firði við
danslögin í útvarpinu eða við
tókum í spil. Þetta voru góðir
tímar. Jafnvel þó þú værir sí-
fellt vinnandi varstu óspar á
tímann þinn þegar frístund
gafst. Sleðaferðir, íþróttaferðir,
ferðir á brennuna undir fyrsta
kletti eru enn í rósrauðum
bjarma. Það voru margar fjall-
göngurnar sem þú fórst með
okkur krakkana í á sunnudags-
morgnum á meðan mamma eld-
aði lærið. Í þeim ferðum frædd-
ir þú okkur um stokka og
steina, sagðir okkur sögur og
kenndir okkur á undur náttúr-
unnar. Á góðviðrisdögum léstu
okkur leggjast í grasið í hlíð-
inni undir Bjólfi og skoða
skýjamyndir.
Já, pabbi minn, við fengum
gott uppeldi hjá ykkur mömmu,
við vorum ríkulega nærð af
andlegum gæðum þó fjárráð
hafi verið af skornum skammti.
Lífið var ljúft og í minningunni
var það alltaf þannig í kringum
þig.
Það var mikill gestagangur í
Firði 1 og þú varst hrókur alls
fagnaðar, söngst mikið, m.a.s.
stundum of hátt fyrir minn
smekk. En skemmtilegastur
fannst mér þú vera þegar þú
sagðir gamansögur af sjálfum
þér. Þá var oft mikið hlegið og
þú hlóst manna hæst.
Já, elsku pabbi minn, það
væri hægt að skrifa heila bók
um ævi þína og uppátæki.
Barnabörnin þín og síðar
barnabarnabörn fengu að kynn-
ast hjálpfýsi, sögum og uppá-
tækjum þínum og kannski í
meira mæli en við börnin þín
því þú hafðir meiri tíma en þeg-
ar við vorum ung.
Þú hvarfst smám saman á
braut þegar þú greindist með
Alzheimers-sjúkdóminn. Samt
glitti oft í kímnina hjá þér og
þú fékkst gleðiblik í augun.
Þannig var síðasti afmælisdag-
urinn þinn 21. des. sl. þegar við
fjölskyldan sátum með ykkur
heimilisfólkinu á Fossahlíð og
sungum uppáhaldslögin þín og
þú reyndir að syngja með. Síð-
ustu sólarhringar lífs þíns voru
langir og erfiðir. Ég er því glöð
að þú hafir loksins fengið hvíld-
ina eilífu. Nú ertu kominn í
ljósið bjarta, laus frá öllum
þrautum.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Sjáumst síðar.
Þín dóttir,
Guðrún Katrín.
„Sæll og velkominn í bæinn,“
sagði hann um leið og hönd mín
hvarf í hrammana á Adda í
Firði. Hann var þá bæjarverk-
stjóri á Seyðisfirði. Síðan hélt
hann áfram að skipa fyrir þar
sem frá var horfið. Þegar frá
leið urðum við Addi tengda-
feðgar og vinir.
Þessi fyrstu kynni lýsa Adda
vel. Hann var kappsamur,
ákveðinn og með eindæmum
vinnusamur, enda þurfti hann
að hafa töluvert fyrir lífinu
strax frá barnsaldri. Haraldur
afi hans var með fé á húsum
innan við Fjarðarsel, og þangað
fór hann til gegninga áður en
skólinn byrjaði á morgnana og
aftur síðdegis.
Þarna var tónninn gefinn og
meðan skrokkurinn leyfði vann
hann eins og hamhleypa við hin
ýmsu störf. Hann kunni líka
margt fyrir sér og aðstoðaði
mann og annan við alls konar
verkefni. Það varð enginn svik-
inn af starfskröftum hans.
Addi var félagslyndur og
hrókur alls fagnaðar á góðum
stundum. Hann sagði sögur,
dansaði eins og herforingi og
hafði feikna söngrödd sem oft
fékk að hljóma. Við réttar að-
stæður hefði Addi sennilega
slegið í gegn sem söngvari á
stóra sviðinu.
Í allri umgengni var Addi
heill og sannur og gott að hitta
hann í góðu tómi. Af æðruleysi
tókst hann á við það að verða
óvinnufær upp úr miðjum aldri.
Hann fann sér þó ýmislegt til
að gera, enda ekki öðru vanur.
Hann skar t.d. út og setti upp
örnefnaskilti, sem sum standa
enn. Sjálfur brölti hann með
skiltin á réttan stað, jafnvel
upp í miðjan Vestdal. Með tvær
hækjur, járnkarl bundinn yfir
axlir, og nægan vilja tókst hon-
um ætlunarverk sitt. Til eru
sögur af því að blásaklausum
ferðamönnum hafi orðið um og
ó að sjá mann svona útbúinn
koma út úr þokunni í einni
ferðinni.
Í tilraunaeldhúsi afa fengu
barnabörnin svo alls konar mat,
sem ekki bauðst annars staðar.
Má þar nefna steikt cheerios á
pönnu og kartöflu-eggjastöppu
bakaða í vöfflujárni. Nokkuð
sem í seinni tíð sést á fínni veit-
ingahúsum.
Með sama hugarfari fór hann
í gegnum baráttuna við Alz-
heimer eftir að hann fór að
herja á okkar mann. Síðustu
árin naut hann umönnunar á
Fossahlíð, ásamt því að fá
heimsóknir frá ættingjum og
vinum. Okkar síðasti fundur
var í sumar sem leið. Þegar ég
heilsaði honum horfði hann á
mig nokkra stund en sagði svo:
„Nei, ert þetta þú!“ og brosti
sínu blíðasta. Þetta var góð
stund, sem gleymist ekki.
Ég kveð þig, Addi minn, ann-
ars vegar með þessum orðum:
Alltaf sterkur, alltaf stór.
Stundum feitur, annars mjór.
Stritað gat með stóra byrði.
Strákurinn, hann Addi í Firði.
Og hins vegar, þar sem þú
ert fæddur 21. desember þegar
sólin er lægst á lofti, og ekur
nú á brott til móts við nýja til-
veru:
Dýrðarinnar desember.
Daginn nú að lengja fer.
Áfram veginn ekur glaður.
Addi í Firði, okkar maður.
Þinn tengdasonur
Magnús Guðmundsson.
Addi í Firði kvaddi þessa
jarðvist aðfaranótt 1. janúar sl.
og náði því yfir á nítugasta ald-
ursárið. Ég kom inn í fjölskyld-
una með síðustu tengdabörnun-
um. Var mér strax afar vel
tekið. Árni hafði ákveðnar
skoðanir á hlutunum, hafði
skýra pólitíska sýn og þótti rétt
að veita mér rétta uppfræðslu í
þeim efnum. Þar tókst hann
hins vegar á við ómöguleikann
og ekki líklegra en mér tækist
það gagnstæða, en hann var
Alþýðuflokksmaður alla leið.
Þegar ég kom inn í fjölskyld-
una var hann orðinn öryrki, en
lét það ekki aftra sér frá ýms-
um hugðarefnum og ekki endi-
lega þeim auðveldustu. Má
nefna kartöfluræktun sem hann
sinnti af alúð og réðst í það
stórvirki að merkja staði með
örnefnum, s.s. fossa með Fjarð-
ará og úti á Vestdal.
Á haustin stundaði hann
berjamó af ákafa. Hann reynd-
ist börnum okkar hjóna góður
afi og tók t.d. að sér að sjá um
Evu á daginn áður en hún varð
eins árs gömul meðan foreldr-
arnir unnu. Mætti hann þá á
morgnana, löngu áður en hann
átti að koma að passa og gaf
henni gjarnan ekki það sem
uppálagt var, heldur það sem
hentaði honum best, vel sykr-
aða þykkmjólk.
Börnin okkar héldu mikið
upp á afa sinn og ömmu enda
voru þau stór hluti í þeirra dag-
lega lífi. Hann mátti þola ýmis
uppátæki, t.d. þegar Guðmund-
ur Jónsson hjá Tryggingastofn-
un ríksins hringdi eitt síðdegið
og spurði eftir Árna Scheving
Stefánssyni og tilkynnti honum
að hann hefði misst ellilífeyr-
inn. Árni stóð upp, skipti litum
og gleymdi hækjunum á hrað-
ferð inn í herbergi að gá í
möppurnar. Einhvern hlut átti
Ingvar að málinu og komst upp
að hann hafði hringt. Hló Árni
mikið að uppátæki Ingvars
enda þeir miklir vinir.
Árni hafði gaman af að spila
og kenndi börnunum okkar að
spila á spil. Síðari árin meðan
heilsan leyfði ferðuðust þau
hjónin hvert sumar með okkur
Ragnhildi og börnunum bæði í
útilegu-, sumarbústaða- og hót-
elferðir. Hann naut þessara
ferða enda hafði hann unun af
útiveru og að skoða landið. Til
Benidorm fórum við fjölskyldan
með Ingibjörgu og Árna um
páskana 2007 ásamt Rafni og
fjölskyldu. Pöntuðum við hjóla-
stól og þurfti að beita hann for-
tölum til að setjast í stólinn, en
eftir á kunni hann að meta að
geta fylgt okkur í ferðum í ná-
grenni hótelsins. Árni var ekki
matvandur en eitt kvöldið þeg-
ar við sátum að snæðingi á hót-
elinu gekk maturinn fram af
honum. Hafði hann þá á orði
við Ingvar, vel flámæltur, að
það þyrfti að fá almennilegan
Breta í eldhúsið. Margt
ógleymanlegt gerðist í ferðinni,
en við komu í Leifsstöð var ég
að fylgjast með Árna við rúllu-
stigann og meta hvernig væri
best fyrir hann að komast niður
er hann miðaði á stigann og
stökk síðan út á hann og komst
klakklaust niður. Framhjá gekk
flugfreyja sem benti okkur á að
þarna til hliðar væri lyfta. Árið
2013 byrjaði Árni í hvíldarinn-
lögnum á hjúkrunardeild HSA
á Seyðisfirði. Árni var dyggur
stuðningsmaður Hugins og ekki
verra kominn á hjúkrunardeild-
ina að geta þaðan fylgst með
Huginsmönnum spila heima-
leiki sína. Að leiðarlokum
þakka ég Árna fyrir samfylgd-
ina.
Jóhann Jónsson.
Elsku afi.
Nú hefur þú kvatt okkur og
þín er sárt saknað. Það er erfitt
að hugsa sér betri og skemmti-
legri afa en þig og svo ótal
margar skemmtilegar minning-
ar koma upp þegar ég hugsa til
þín. Það var alltaf svo gott að
koma til ykkar ömmu í blokk-
ina. Á seinni árum ykkar þar
var merkilegt að þrátt fyrir að
oftar en ekki væri sjónvarpið í
gangi og eitt ef ekki tvö útvörp
líka þá var alltaf notalegt og
rólegt að koma til ykkar. Þú
varst iðulega syngjandi kátur
að leggja kapal eða spila og
gleðin leyndi sér ekki. Jafnvel á
síðustu árum þegar sjúkdóm-
urinn sótti hart að þér gafstu
ekki upp. Í þau allt of fáu skipti
sem ég kom með fjölskylduna í
heimsókn sá maður skína í
gleði og hamingju sem var allt-
af í kringum þig.
Mér er ofarlega í huga núna
allur tíminn sem við vörðum
saman á mínum uppvaxtarár-
um. Þegar við flugumst á og
maður átti sér þann draum
heitastan að ráða við járnkall-
inn afa sinn, það var ekki
möguleiki.
Allar þær stundir sem við
vorum að spila, þar náði maður
stundum að hafa betur þó það
væri nú ekki oft. Ferðirnar
okkar úr áramótagleðinni hjá
Ásdísi upp í blokk til að taka
upp áramótaskaupið voru
óborganlegar og oft komum við
eiturhressir til baka flestum til
mikillar gleði. Á mínu fyrsta ári
sem leikmaður í Hugin þá varst
þú heiðursgestur á herrakvöldi
Hugins. Þar fór heiðursgestur-
inn ekki með langa ræðu en þú
slóst eftirminnilega í gegn með
gamansögum og vísum sem við
skulum segja að hafi verið
ákaflega viðeigandi á þeirri
samkomu. Það var mikið hlegið
og klappað.
Þú kenndir mér að keyra á
Lödunni út um allan fjörð. Það
voru góðir tímar sem við áttum
saman og hjálpaði mér mikið í
undirbúningi fyrir bílprófið. Þú
komst einnig og rakst mig, lat-
an strákinn, á fætur einn morg-
uninn og við fórum út í skúr
þar sem þú kenndir mér að
beita sem varð svo mín atvinna
á unglingsárum. Þar má segja
að þú hafir kennt mér að mað-
ur þarf að hafa fyrir lífinu.
Í kringum þig var alltaf fjör,
afi, hvort sem það var í fjöl-
skylduboðum, ættarmótum,
dansleikjum, í blokkinni eða
hvar sem var. Þú varst ein-
staklega ljúfur, góður og sér-
staklega barngóður maður. Sjá
þig sitja með yngstu afabörnin
og svo langafabörnin þegar þau
komu og syngja fyrir þau var
einstakt. Undantekningarlaust
hlustuðu þau og tóku þátt í
leiknum með þér og mjög fal-
legt að fylgjast með úr sóf-
anum.
Elsku afi, ég sakna þín mik-
ið. Hvíldu í friði.
Guðmundur
Magnússon.
Í dag kveðjum við Árna afa
okkar. Afi var einstakur maður
sem hafði meðal annars gaman
af því að syngja, spila og segja
sögur. Við systur nýttum oft
páska-, sumar- og jólafrí til að
heimsækja ömmu og afa og þar
leiddist okkur aldrei. Við eigum
margar minningar þar sem við
sátum við eldhúsborðið í blokk-
inni, drukkum kakó með syk-
urpúðum, afi hitaði upp vöfflur
sem amma hafði jafnvel bakað
daginn áður og gripið var í spil.
Afi var duglegur að segja okk-
ur sögur þegar við fórum með
honum í bíltúr en oftar en ekki
endaði bíltúrinn á því að afi
stoppaði bílinn og við löbbuðum
upp á fjall eða fórum í göngu-
túra um Vestdalseyri. Afi gekk
lengi með hækjur en lét það
ekki stoppa sig þegar hann fór
í göngutúra eða í berjamó, upp
fór hann alltaf. Það stoppaði
fátt afa en eitt sumarið fórum
við systur með afa og ömmu að
Gröf en þar ætluðu þau að sýna
okkur gömlu sveitina hennar
ömmu. Afi tók af skarið og við
og amma fylgdum fast á eftir
honum, það fór ekki betur en
svo að amma rann til og fót-
brotnaði. Hann kom ömmu og
okkur í bílinn og brunaði á
Seyðisfjörð þar sem amma var
skoðuð og send í framhaldi til
Reykjavíkur á spítala.
Afi var ávallt uppátækjasam-
ur og hugmyndaríkur hvort
sem það snéri að eldamennsku,
gistingu í bílnum sínum eða
einhverjum leikjum sem við
fórum í með honum þegar við
vorum yngri. Síðasta sumarið
sem afi bjó í blokkinni með
ömmu gat hann orðið lítið gert
en samt var stutt í fram-
kvæmdavitið og deildi hann því
með okkur hvernig hann ætlaði
að útbúa heitan pott á svöl-
unum handa ömmu svo hún
þyrfti ekki alltaf að fara í sund-
laugina til að komast í heita
pottinn sinn.
Við viljum þakka afa fyrir
allar góðu stundirnar, minning-
arnar um hann munu alltaf lifa
með okkur.
Ingibjörg og
Særún Rafnsdætur.
Elsku afi.
Nú er komið að kveðjustund
hjá okkur. Það eru margar
minningar sem hafa skotist upp
undanfarna daga. Ég minnist
þess hvað það var gott að koma
til ykkar ömmu í blokkina. Þeg-
ar amma var ekki heima þá
sást þú um eldamennskuna fyr-
ir okkur barnabörnin. Að mínu
mati varst þú mjög vanmetinn
matreiðslumaður og ég skildi
það aldrei. Til dæmis er mér
minnisstætt þegar þú pönnus-
teiktir kjötafganga með kart-
öflum, cheerios og stráðir sykri
yfir. En oftast var það samt
samloka hituð á pönnu með
smjöri, púðursykri, skinku og
osti sem var í miklu uppáhaldi
hjá mér. Ég hef aldrei séð
neinn matreiðslumann leika
þetta eins vel eftir og þú gerð-
ir.
Það var mikið brallað og t.d.
spilaðir þú við okkur fótbolta
þótt þú værir á hækjum. Við
sigldum saman á gúmmíbát,
fórum í berjamó og við tókum
marga rúnta saman. Ég lærði
að tefla hjá þér og við tefldum
mikið en þegar ég var farinn að
vinna þig reglulega þá ein-
hverra hluta vegna hættir þú
að nenna að tefla við mig. Síð-
ustu árin áður en sjúkdómur-
inn náði tökum á þér bjuggum
við fjölskyldan fyrir ofan ykkur
ömmu í blokkinni. Það var ynd-
islegur tími og ég er mjög
glaður yfir því að synir mínir
náðu þér og þá sérstaklega Ar-
on Bergur. Þið voruð miklir
vinir og sunguð mikið saman.
Hann passaði sérstaklega upp
á að þú hreyfðir þig reglulega,
því hann átti það til að fikta í
kristalnum hennar ömmu og þá
hljópst þú af stað. En það er
fyrst og fremst hlýjan og
gleðin sem ég minnist helst frá
þér. Það var alltaf hægt að
koma til ykkar ömmu og mót-
tökurnar voru alltaf yndisleg-
ar. En þangað til næst, bless
bless afi.
Hjalti Þór
Bergsson.
Árni Scheving
Stefánsson
Elskulegur bróðir okkar,
SVEINN R. ÞORVALDSSON,
Nökkvavogi 44,
Reykjavík,
lést 19. desember.
Útförin hefur farið fram.
Þökkum sýndan hlýhug og
samúðarkveðjur.
Kristján Þorvaldsson
Stefán Þorvaldsson Halldór Þorvaldsson
Þorvaldur Þorvaldsson Álfhildur Hallgrímsdóttir
Elín Margrét Hallgrímsdóttir