Morgunblaðið - Sunnudagur - 11.02.2018, Blaðsíða 36

36 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11.2. 2018
LESBÓK
Sjónvarp Þótt Jennifer Garner hafi fyrst skotið upp á
stjörnuhimininn í sjónvarpi, í glæpaþáttunum Alias á ár-
unum 2001-2006, hefur hún fyrst og fremst leikið í kvik-
myndum síðustu árin. Það þykir því heyra til tíðinda að
hún hafi samið við HBO-sjónvarpsstöðina um að leika
aðalhlutverk í nýrri gamanþáttaröð sem kallast Camp-
ing en fyrirhugað er að þættirnir verði alls átta. Hand-
rit þáttanna er í höndum Lenu Dunham en þættirnir
eru gerðir eftir samnefndum breskum þáttum sem
Julia Davis skrifaði. Í stuttu máli fjalla þeir um úti-
legu sem Jennifer Garner skipuleggur fyrir 45 ára
afmæli eiginmanns síns en allt skipulag fer upp í
háaloft þar sem óvænt koma fjölskyldumeðlims
leiðir til alls kyns vitleysu.
Aftur í sjónvarp
Jennifer
Garner sló
fyrst í gegn
í Alias.
Kvikmyndir Jamie Dornan, sem fer með hlut-
verk Christians Greys í Fifty Shades-
kvikmyndunum, segist láta sig litlu skipta
hvað gagnrýnendur og áhorfendur segi um
leik hans í myndunum. Þeir einu sem hann
ræði slíkt við og hlusti á séu kollegar, vinir
og fjölskylda, þeirra álit skipti hann mestu
máli.
Í viðtali við við The Sun segir hann að þess
vegna sé hann ekki skráður á neina sam-
félagsmiðla, til að hann freistist ekki til að
fletta athugasemdum um sjálfan sig upp, en
eins og fram kemur í grein hér að neðan hef-
ur myndin fengið afar slaka dóma.
Er ekki á samfélagsmiðlunum
Jamie Dornan forðast að heyra gagnrýni.
Einnar stjörnu kvikmynda-gagnrýni vekur ekki minni at-hygli en þeir dómar sem gefa
fullt hús. Fólk veltir því fyrir sér
hvaða ósköp ganga á í myndinni sem
verðskuldi slíka falleinkunn. Er það
leikurinn? Handritið? Leikstjórn?
Allt saman? Í vikunni hafa nokkrir
þekktir kvikmyndagagnrýnendur
slátrað nýrri fjötrabíómynd leik-
stjóra House of Cards, James Foley;
Fifty Shades Freed sem byggð er á
samnefndri skáldsögu E.L. James,
þeirri þriðju í röð Fifty Shades-
bókanna. Gagnrýnendur The Tele-
graph og Guardian gefa myndinni
aðeins eina stjörnu. Rolling Stone er
á sama máli.
Yfirleitt er umfjöllunarefni blaða
góðar kvikmyndir, sem vert er að
horfa á, en hér og nú ætlum við að
snúa þessu á hvolf og skoða kvik-
myndir sem hafa þótt það slæmar
að þær fara hringinn og þykja
upplifunarinnar og áhorfs virði.
Þótt undirrituð ætli ekki að skrifa
upp á að Fifty Shades Freed falli í
þann flokk eru þær nokkrar sem
eru svo vondar að áhorfendur eru
raunverulega að missa af skemmt-
uninni sem felst í því að horfa á
slæmu bíómyndina. Listi sem hér
birtist yfir „góðar vondar“ er unn-
inn út frá eigin áhorfi greinarhöf-
undar og með hliðsjón af bollalegg-
ingum ýmissa
kvikmyndagagnrýnenda um víða
veröld. Það ber þó að virða það að
sumir hafa einfaldlega engan húm-
or fyrir vondum bíómyndum.
 Godzilla lendir yfirleitt í efstu
sætum lista yfir vondar bíómyndir
sem ómissandi er að sjá. Godzilla er
eitt frægasta skrímsli kvikmynda-
sögunnar en það birtist fyrst í jap-
anskri kvikmynd á 6. áratugnum
enda japanskt að uppruna. Godzilla
frá 1998 er í fyrsta sinn sem Holly-
wood færir skrímslið í bandarískan
búning og þótti það takast skelfi-
lega. Plottið þykir lapþunnt,
skrímslið allt, allt of stórt og tækni-
brellurnar eru aðallega eðlufætur
að trampa á leigubílum. (Enginn
skildi heldur hvernig 200 tonna
skrímsli gat í einu atriðinu skautað
á leigubílum.) En svo eru það furðu-
legustu atriðin eins og að skrímslið
þráir ekkert meira en að eignast af-
kvæmi í Madison Square Garden.
Hvað sem öllu þessu líður hefur
leikstjórinn sagt að af öllum hans
myndum sé Godzilla frá 1998 sú
sem er í mestu eftirlæti hjá börnum
hans. Það má alveg segja að þetta
sé yfirdrifin og klisjukennd
skrímslaskemmtun þar sem allt og
allir fara fram úr sér í látunum.
 Batman & Robin frá 1997 er
vissulega vond. Meira að segja leik-
stjórinn, Joel Schumacher, hefur
beðið aðdáendur ofurhetjumynda af-
sökunar á hversu léleg hún er. En
engu að síður má heiðra myndina
fyrir að sjá George Clooney í hræði-
lega ljótum gúmmíbúningi, þorpara
sem breytir óvinum sínum í einhvers
konar ísskúlptúr og leik sem minnir
á einhvers konar skondna æfingu á
leiklistarnámskeiði þar sem leikarar
eru allt of stirðbusalegir þar sem
þeir eru svo uppteknir af því að þeir
eru að reyna að líkjast teiknimynda-
persónum.
 A Christmas Prince varð að hálf-
gerðu æði fyrir síðustu jól. Hún þótti
svo væmin og yfirgengilega klisju-
kennd að notendur samfélagsmiðl-
anna gátu hreinlega ekki hætt að
skrifa um hana. Á endanum varð
fólk svo forvitið, sem hafði ekki séð
hana, að það eyddi kvöldi í að horfa á
hana á Netflix. Plottið? Fréttakona
dulbýr sig sem kennara til að kom-
ast nær prinsi sem er hress pipar-
sveinn og gera um hann æsifrétt.
Þau verða ástfangin og á hún þá að
segja honum satt? Að hún sé í raun
fréttamaður? Hver einasti rammi
myndarinnar er annaðhvort með
jólaljós eða jólakrans í bakgrunni,
hvert augnatillit, koss, bjöllu-
hljómur, bros og setning er klisju-
kennt og áhorfandinn stendur sig að
því að hugsa í hvert einasta sinn:
„Nei, þið ætlið ekki í alvörunni að
hafa þetta svona yfirdrifið, eða
hvað?“ En svar hvers einasta atriðis
er: „Jú, nefnilega.“
 The Room frá 2003 var nú rétt
fyrir síðustu jól valin „besta versta
mynd“ allra tíma af BBC. Þetta er
ekki fyrsti listinn þar sem myndin
trónir í efsta sæti og í raun er
myndin þess vegna orðin að hálf-
gerðu költi og 10. janúar síðastlið-
inn var hún sýnd í 600 kvikmynda-
húsum vestanhafs til að halda upp á
15 ára afmæli hennar.
En af hverju horfir fólk aftur og
aftur á The Room?
Leikur, handrit og umhverfið allt
er ekki bara slæmt; það er stór-
furðulegt. Leikarar fara með
dramatískar setningar eins og þeir
séu að segja brandara og það er
varla samhengi í sumum samtöl-
unum. Einn aðdáandi myndarinnar
lýsir þessu svo: „Það er eins og The
Room sé gerð af geimveru sem hef-
ur aldrei séð bíómynd en hefur lesið
sér til um hvernig þær eiga að líta
út og eru gerðar.“
 Troll 2 frá 1990 er vond öll í gegn,
allt frá titli myndarinnar. Í fyrsta
lagi er ekki eitt tröll í myndinni held-
ur einhverjar furðuverur sem eiga
ekkert skylt við tröll og í öðru lagi
hafði aldrei verið gerð fyrri mynd,
Fifty Shades of
Freed þykir átak-
anlega vond.
Bestu vondu bíómyndirnar
Til eru bíómyndir sem
þykja svo vondar að
þær hafa orðið að hálf-
gerðu költi. Svo vondar
að það er upplifun að
sjá hversu vondar þær
eru; upplifun sem má
bara ekki verða af.
Júlía Margrét Alexandersdóttir
julia@mbl.is