Verslunartíðindi - 01.11.1923, Qupperneq 6

122
VERSLUNARTÍÐINDÍ
hlutum til Verslunarskólans og Verslunar-
ráðsins, helmingur til hvors. —
Grjöld fyrir verslunarleyíi tii samvinnu-
fjelaga renna þó í menningarsjóð S. í. S.
Það má segja, að álögur á kaupmanna
stjettina sjeu nógar fyrir, þótt ekki sje
verið að bæta þar á eftir frumkvæði frá
fulltrúa hennar, Verslunarráðinu. — En
þar til er því að svara, að þessi nýi skatt-
ur er lagður á stjettina til að auka ment-
un hennar og möguleika til þess, að geta
uppfylt þær kröfur, sem þjóðfjelagið hlýt-
ur að gera til hennar, en ekki í þeim til-
gangi að nota hann til meira og minna
óþarfra opinberra útgjalda. En auk þess
hefur þetta árgjald mikla praktiska þýð-
ingu, því einmitt það hefur í för með sjer
aukið eftirlit með því, að aðrir reki ekki
verslun en þeir, sem teljast verða hæfir
til þess. —
í 14. gr. og 15. gr. er svo ákveðið að
það varði sektum frá 100—5000 kr. nema
þyngri refsing liggi við, ef maður:
1. rekur, án þess að hafa fengið leyfi eða
eftir að það er af honum tekið, ein-
hverja þá atvinnu, sem leytís þarf til
eftir frv.
2. byrjar atvinnu án þess að fullnægja
settum skilyrðum eða haun fullnægir
ekki skilyrðum fyrir að haida áfram
byrjaðri atvinnu, sem þó ekki er nið-
urlögð, enda hafi óviðráðanleg atvik
ekki tálmað. —
Sektir skv. frv. renna að háifu í ríkis
sjóð, en að hálfu til Verslunarráðs íslands
og Verslunarskóla íslands, */4 hluti til
hvors. —
Ef samvinnufjelag verður fyrir sektum
rennur helmingurinn í ríkissjóð en helm-
ingurinn í menningarsjóð S. í. S.
Auk sektanna skal dæma sökunaut til
að greiða gjald fyrir leyfi það, er honum
bar að greiða, en hefur ekki goldið og fer
um mál út af brotum þessum sem almenn
lögreglumál. —
í 16. gr. frv. er svo ákveðið, að þeir
skuli halda verslunarheimild sinni óskertri,
sem fengið hafa hana eftir eldri lögura
fyrir 15. febrúar 1924, þótt hún sje rýmri
en frv. heimilar, enda greiði þeir árgjald
það, sem getur í 13. gr.
Þó geta þeir ekki rekið atvinnu sína
frekar en þeir gerðu fyrir 15. febrúar 1924,
þótt þeir hefðu rjett til þess eftir eldri
lögum. —
I 17. gr. er svo áKveðið að óskert skuli
verslunarheimild þegna annara ríkja hjer
á landi, að því leyti, sem þeir kunna að
eiga rýmri atvinnurjett hjer samkvæmt
millii'íkjasamningnum, sem gert er ráð fyr-
ir í frv. —
Eins og kunnugt er reka xamvinnufjelög
hjer verslun í stórum stíl, en versluu reka
samvinnufjelög er þau selja utanfjeJags-
mönnum vörur i atvinnusfryni.
Það kemur auðvitað ekki til mála að
fara að setja ströng skilyrði fyrir því að
geta orðið kaupmaður ef samvinnufjelög-
um væri heimilað að versla við utanfje-
lagsmenn án þess að uppfylla sömu skil-
yrði. — Slíkt væri algert misrjetti.
Þessvegna er svo ákveðið í 18. gr. frv.
að samvinnufjelög, sem reki verslun við
utaafjelagsmenn skuli uppfylla skilyrði
þau fyrir verslunarrekstri, sem sett eru
í frv. —
I 19. gr. frv. er svo fyrir mælt, að
hverjum þeim, sem reki verslun samkv.
þvi, sje skylt að veita lögreglustjóra og
atvinnumálaráðherra allar upplýsingar um
þau atriði, er varða skilyrði til að halda
verslunarheimild eða fullnægju settra skil-
yrða svo og að veita aðgang að bókum
verslunarinnar í sama skyni. — En skylt
er að leyna alla óviðkomandi menn því,
sem rannsóknarmaður kemst að um hagi