Morgunblaðið - 27.07.2018, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2018
✝ Þóranna Gunn-arsdóttir fædd-
ist 1. september
1981. Hún lést 16.
júlí síðastliðinn.
Þóranna ólst upp í
Hafnarfirði að
mestu þó með
stuttu stoppi í
Kópavoginum. Hún
lætur eftir sig unn-
usta, Jónbjörn
Breiðfjörð, dóttur,
Evu Marý Rúnarsdóttur og
stjúpdætur, Ósk og Önnu Jón-
björnsdætur.
Foreldrar Þórönnu eru
Gunnar Jónsson og Karólína
Kristín Jósepsdóttir. Systir
hennar er Margrét
Kristín Gunn-
arsdóttir.
Þóranna stund-
aði nám í við-
skiptafræði á Bif-
röst en hefur
undanfarin ár
starfað sem leigu-
bílstjóri þar sem
hún átti og rak
Reykjavík Taxi,
ferðaþjónustufyr-
irtæki, ásamt unnusta sínum
samhliða því að vinna hjá
Hreyfli.
Útför Þórönnu fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 27.
júlí 2018, kl. 13.
Ég sat í sumarparadísinni og
sötraði kaffibollann minn á ver-
öndinni þegar símtalið kom, sím-
talið sem breytti heiminum,
„Magga, hún systir þín er dáin.“
Hún systir mín kom inn í líf
mitt þegar ég var 5 ára gömul,
hún var líflegur og skemmtilegur
krakki sem hentaði rólegu mér
kannski ekkert endilega þar sem
ég hafði átt hana mömmu mína
bara fyrir mig í þessi fyrstu
fimm ár mín.
En síðan hún var sirka 13 ára
höfum við verið mjög nánar og
átt yndislegt systrasamband.
Undanfarin ár höfum við
sjaldnast búið í sama landi en
verið duglegar að heimsækja
hvor aðra og á ég margar dýr-
mætar minningar úr slíkum ferð-
um. Einnig eru mér dýrmæt
þessi 5 ár sem við fjölskyldan
bjuggum heima þar sem það gaf
stelpunum mínum gott tækifæri
til að kynnast þessari yndislegu
frænku sinni. Þeim líkaði meira
að segja svo vel við hana að sú
yngsta spurði hvort frænka gæti
ekki gifst pabba sínum, þegar ég
benti henni á að hann væri gift-
ur mér sagði hún „en mamma,
þið getið bara skiljað ykkur.“
Annars er erfitt mitt í svona
stórri sorg að ná utan um allar
minningar og tilfinningar svo ég
hef bara skrifað nokkur handa-
hófskennd augnablik niður á
blað.
Þegar hún var lítil og faldi sig
inni í fataskápnum mínum til að
njósna um mig og vini mína.
Þegar ég var að kenna henni
að hjóla á stóra hjólinu mínu á
planinu uppi í Öldó og hún datt
og fékk stýrið í hálsinn og missti
andann. Þá var ég viss um að ég
væri búin að drepa hana. Þegar
hún sagði mér 14 ára hágrátandi
að hún væri ófrísk.
Þegar hún bjó á sófanum mín-
um.
Þegar hún heimsótti mig til
Noregs og við keyptum sjúklega
mikið nammi og spjölluðum svo
mikið að við föttuðum ekki að
strætóinn sem við vorum að bíða
eftir var hættur að ganga. Þegar
við gengum niður Karl Johan og
sungum „These boots were
made for walking“ og einhver
henti í okkur 20 kalli því hann
hélt við værum að betla.
Öll Skype-ljóðalestursstefnu-
mótin okkar þegar ég bjó í Dan-
mörku. Uppáhaldsljóðið hennar
var „Anabell Lee“ eftir Edgar
Allan Poe.
En mest bara allir rúntarnir
og spjöllin og hláturinn, okkur
þótti við alltaf svo sjúklega
fyndnar, algerar tvíburasálir,
elskuðum að vera eins. Brosið
hennar, hlýjan og umhyggjan
sem hún hafði fyrir sínum nán-
ustu.
Þóranna var ástrík, traust og
trú, heiðarleiki og fjölskyldan
var henni mjög mikilvæg. Hún
var hávær, fyndin, falleg og hlý,
enginn sem hún elskaði efaðist
um hug hennar. Það verður erf-
itt að halda áfram án hennar.
Margrét Kristín
Gunnarsdóttir.
Elsku frænka og vinkona, við
kveðjum þig með trega í hjarta
og trúum því varla að lífið geti
verið svona hverfult. Það er
óraunverulegt að þú sért farin
frá okkur, fallin frá í blóma lífs
þíns. Blóma, sem þú vannst öt-
ullega að sjálf með þrautseigju
og ákveðni sem við dáðumst að
systurnar.
Við syrgjum þig og söknum
þín sárt. Nærvera þín var alltaf
hlý, alltaf góð og það var alltaf
svo fáránlega gaman og hress-
andi að vera með þér. Þú varst
svo lagin við að láta öllum líða
vel í kringum þig, svo hnyttin og
leikandi stríðin og glettin og
hlóst svo hátt og dátt að það var
ekki hægt annað en að hlæja
með. Hláturinn þinn var engum
líkur, svo dillandi og prakkara-
legur og ólýsanlega skemmtileg-
ur; honum munum við aldrei
gleyma. Í þér bjó ljós sem leyfði
öðrum að skína því alltaf áttir þú
fallegt hrós eða góðan brandara
sem létti lund.
En þótt alltaf væri stutt í
glensið og mýktina var heldur
ekki langt í alvöruna og hörkuna
þegar svo bar undir. Þú lést sko
engan vaða yfir þig og lést ekki
bjóða þér neitt bull eða órétt-
læti. Þú hafðir sterka réttlæt-
iskennd og stóðst eins og klettur
með þeim sem á þér þurftu að
halda eins og við nutum báðar
góðs af: Það braut sko enginn á
þér eða þínum! Við vitum líka að
lífið reyndist þér oft erfitt og að
á vegi þínum urðu erfiðar hindr-
anir sem mörgum hefðu reynst
óyfirstíganlegar. Okkur er því
bæði huggun og harmur í vitn-
eskjunni um að þú sigraðist á
þessum hindrunum. Um að þú
hafir verið edrú í sex ár, um að
þú hafir fundið ástina og ham-
ingjuna og við huggum okkur við
það að þú hafir verið á þessum
fallega stað þegar þú féllst frá.
Elsku Þóranna, þú litaðir líf
okkar systra öllum regnbogans
litum og við vitum að einhvers
staðar málar þú regnboga nú. Þú
trúðir á góða guð og englana
eins og amma Magga og mikið
eru þau heppin, að fá þig í gleð-
skapinn, svona sæta og hressa
skvísu.
Við kveðjum þig með orðum
frá rithöfundi sem við höldum
sérstaklega upp á í fjölskyld-
unni, Terry Pratchett, sem skrif-
aði svo fallega um lífið og dauð-
ann, í lauslegri þýðingu:
„Engin er endanlega dáin fyrr
en gárurnar sem hún olli í ver-
öldinni hefur lægt að fullu, fyrr
en klukkan sem hún trekkti
hættir að tifa, fyrr en vínið sem
hún bruggaði hefur fullgerjast,
fyrr en kornið sem hún sáði hef-
ur verið upp skorið. Jarðvist
hvers og eins er aðeins kjarni
hinnar raunverulegu tilvistar
hennar.“
Dóttur þinni, henni Evu
Marý, Möggu systur þinni,
Köllu mömmu þinni og Gunna
pabba þínum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur, og
líka honum Jónbirni unnusta
þínum, manninum sem við
hlökkuðum til að sjá þig giftast
á næsta ári.
Hvíldu í friði, elsku frænka,
og takk fyrir allt.
Edda Karólína Ævars-
dóttir og Þórhildur
Sunna Ævarsdóttir.
Nú þegar ég sit hér og skrifa
nokkur minningarorð um Þór-
önnu frænku mína er rúmlega
vika liðin frá því að hún lést,
óvænt og langt fyrir aldur fram.
Sú staðreynd er enn þá óraun-
veruleg og erfitt að meðtaka
hana.
Við Þóranna vorum systkina-
börn og jafnöldrur, fæddar á
sama árinu. Við lékum okkur oft
saman sem börn og ég á margar
minningar um hana frá þeim
tíma, sérstaklega frá heimili
ömmu og afa á Hagamel í Skil-
mannahreppi. Hagamelur var
algjör paradís fyrir krakka –
þar var til dæmis flottasti róló í
heimi, hægt að fara á hestbak,
byggja snjóhús á veturna, fara í
heita pottinn og tjalda í garð-
inum á sumrin. Ég man eftir alls
konar ævintýraferðum um ná-
grennið, og oftar en ekki var
það Þóranna sem var óhrædd og
þorði að fara lengra, og ég
fylgdi.
Við sáumst sjaldnar undan-
farin ár, en það var samt alltaf
jafn gaman að hitta Þórönnu.
Aldrei fann ég fyrir því að það
væri langt síðan síðast. Hún var
mikill húmoristi og sagði
skemmtilega frá, og það var allt-
af mikið líf í kringum hana. Hún
var líka sterkur karakter, dug-
leg, góðhjörtuð og samkvæm
sjálfri sér. Lífið virtist leika við
hana síðustu ár og það var gam-
an að sjá hvað hún fann mikla
hamingju í því að verja tíma
með fólkinu sínu, og í tilverunni
almennt.
Ég votta aðstandendum og
öllum sem syrgja og sakna Þór-
önnu samúð mína. Við eigum öll
góðar minningar um hana og
hún verður áfram í huga okkar.
Helga Sigríður.
Elsku hjartans vinkona, þetta
er allt svo óraunverulegt og
ósanngjarnt. Lífið fór að leika
við þig og þá ert þú kölluð í
burtu. Eftir sitja fjölskylda og
ástvinir með mikla sorg en einn-
ig fullt af góðum, fallegum og
yndislegum minningum um fal-
lega, góðhjartaða og sterka
konu.
Þegar ég hugsa til baka finnst
mér eins og þú hafir alltaf verið
hluti af lífi mínu en ætli það séu
ekki um 20 ár síðan við kynnt-
umst. Fyrst vorum við meira
kunningjar en það breyttist
fljótlega í sterka vináttu og á
tímabili vorum við óaðskiljan-
legar.
Þegar ég rifja upp minningar
frá okkar vinskap koma upp
ótrúlega margar, fallegar og
skemmtilegar minningar sem
hafa nú hjálpað mér að brosa í
gegnum tárin.
Fallegasta minningin sem ég
á frá okkar vinskap, er þegar þú
varst viðstödd fæðinguna henn-
ar Aliciu minnar. Man eftir þér
með tárin í augunum, að halda í
höndina á mér og hvetja mig
áfram, eins og þér einni var lag-
ið. Við vorum búnar að grínast
fyrir fæðinguna að ætla að vera
með grín þegar hún myndi fæð-
ast og stríddi ég þér eftir á að
þú hafðir skemmt grínið hjá
okkur með því að fara að væla,
en þú sagðir að það hefði ekki
verið hægt neitt annað en að
fara að gráta yfir svona falleg-
um atburði eins og þessari fæð-
ingu. Þessi minning er líka svo
falleg og ég get ekki annað en
grátið þegar ég rifja hana upp
og mun alltaf varðveita hana
heitt.
Seinni árin höfum við hist
minna en alltaf þegar við hitt-
umst þá var eins og við höfðum
hist síðast í gær. Ég fann alltaf
svo mikla væntumþykju frá þér
og ég vona að þú hafir líka fund-
ið hana frá mér. Við hittumst
síðast í byrjun sumars heima
hjá Sigrúnu. Hún hringdi í mig
á laugardagsmorgni og sagði
mér að þú værir að koma að
sækja eitthvað hjá henni og
hvort ég vildi ekki kíkja yfir og
við gætum fengið okkur kaffi
með þér. Þarna var ég varla
vöknuð, í náttfötunum, og hefði
venjulega ekki nennt út svona
snemma. Það hefur samt eitt-
hvað eða einhver pikkað í mig
og ég ákvað að skella mér yfir.
Vil ég meina að þarna hafi ör-
lögin ráðið og ég fékk svo gott
og innilegt faðmlag frá þér í síð-
asta skipti. Ég vona að þú hafir
fundið þarna við faðmlagið hvað
mér þótti ótrúlega vænt um þig
eins og ég fann það frá þér.
Eins sárt og það er þá verð
ég nú að kveðja þig, kæra vin-
kona. Ég mun alltaf sakna að
heyra smitandi hláturinn þinn,
sjá fallega brosið þitt og ég mun
sakna hughreystandi orðanna
þinna en minningarnar mínar
um þig og fallega vinskapinn
okkar munu alltaf lifa með mér.
Ég vil votta Jónbirni, Evu
Marý, Gunnari, Karólínu, Mar-
gréti, fjölskyldu og öðrum ást-
vinum mína dýpstu samúð.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við
dvelur
og fagrar vonir tengdir líf mitt við,
minn hugur þráir, hjartað ákaft
saknar,
er horfnum stundum ljúfum dvel
ég hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm er kveðju mína
ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist meðan lífs ég er.
(Valdimar H. Hallstað
og Karl O. Runólfsson.)
Þín vinkona,
Svala Dröfn
Sigurjónsdóttir.
Það er ekki gefið að finna
part af sálu sinni á gamals aldri
eins og þú orðaðir það í afmæl-
iskveðju sem ég fékk frá þér, en
ég fékk að upplifa það með þér,
elsku hjartans besta vinkona.
Ég gladdist mikið yfir tilvist
þinni og ég veit hreinlega ekki
hvernig líf mitt hefði verið ef þú
hefðir ekki verið til staðar fyrir
mig og stelpurnar mínar Krist-
ínu og Sögu. Þú hleyptir fáum
að þér, svo við duttum í lukku-
pottinn. Ef eitthvað bjátaði á þá
sögðu stelpurnar, hringdu bara í
hana Þórönnu, sem segir mikið
til um hvað þú varst okkur mik-
ils virði. Engar ákvarðanir voru
teknar nema að bera þær undir
þig og fá skoðanir, og svo var
það gagnkvæmt. Ég fékk líka að
vera til staðar fyrir þig og ynd-
islegu dóttur þína hana Evu
Marý. Þú varst minn sterki
hjarl, besta vinkona og ég tala
nú ekki um öryggið sem ég upp-
lifði að hafa þig mér við hlið. Ég
leit upp til þín. Í mínum augum
gastu allt. Þú varst frábær
penni og það var svo gaman að
lesa það sem þú skrifaðir. Þú
varst dugleg í vinnu, skóla,
dásamleg húsmóðir, brjálað góð-
ur bílstjóri og svo keyrðir þú
mótorhjól í þokkabót! Þú dróst
mig í ótrúlegustu ævintýri og er
ég ævinlega þakklát fyrir ferða-
lagið sem við fórum fyrir akk-
úrat ári um Suðurlandið.
Elsku besta vinkona, ég vil
ekki trúa því á nokkurn hátt að
þú sért farin frá okkur. Þú sem
varst svo hamingjusöm. Þú sást
varla sólina fyrir unnusta þínum
Jónbirni og dætrum hans tveim-
ur sem þú dýrkaðir og dáðir.
Það fór þér vel að sinna því hlut-
verki að vera stjúpmóðir þeirra,
sem lýsir svo vel hve yndisleg og
góð þú varst. Svo kem ég að
Evu Marý þinni sem þú elskaðir
svo mikið. Hún var þitt hjartans
mál. Foreldrum þínum sinntir
þú vel svo við öll erum að missa
yndislegan engil. Ég mun sakna
þess að geta ekki hringt í þig
daglega, farið með þér á Sushi
Train og allar stelpuutanlands-
ferðirnar sem við ætluðum að
fara í. Þetta er ekki réttlát, en
svo er sagt að þeir deyja ungir
sem guðirnir elska mest og þú
varst svo sannarlega guðsbarn.
Elsku Jónbjörn, Eva Marý, Ósk,
Anna, Kalla og Gunni, hjartans
samúðarkveðjur.
Ég vil enda þessa kveðju á
ljóði til þín minn yndislegi engill
sem heitir Hin hinsta kveðja.
Kveðja vil ég þig kæri vin að góðra
manna sið
Þú sem ekki lengur stendur mér við
hlið
Við þig gat ég alltaf rætt hin ýmsu
mál
Þú hafðir að geyma góða og yndis-
lega sál
Nú þegar sorgin blasir við mér …
þá rifjast upp þær stundir sem ég átti
með þér
Það var svo margt sem við gerðum
saman
Á mörgum þeim stundum var feiki
gaman.
Ætli þú munir þær eins vel og ég?
Ó, hve sorgin er óyfirstíganleg.
Mér finnst svo oft að þú sért enn hér
og ég muni fljótlega heyra í þér.
Raunveruleikinn blasir þá við
Þú ert farinn í gegnum hið gullna hlið.
Ég veit að þú ert komin á betri stað
þó erfitt sé að hugsa um það.
Ætíð vildi ég hafa þig mér hjá.
Því þurftir þú að fara jörðu frá?
Við áttum ætíð að vera saman
um alla eilífð hafa gaman.
En þú fórst alltof fljótt.
Hvernig á mér þá að vera rótt.
Hvað geri ég án þín?
Hvað geri ég nú?
Minn elsku besti vinur
það varst og ert þú!!!
(Katrín Ruth.)
Ykkar,
Sif.
Elsku vinkona mín.
Ég er búin að hugsa og hugsa
um hvað ég get skrifað til þín,
ég veit hreinlega ekki hvað ég á
að segja því ég trúi því ekki að
þú sért farin. Ég er óendanlega
þakklát fyrir þær minningar
sem við eigum, og geymi þær í
hjarta mér. Guð geymi þig,
elsku Þóranna mín.
Elsku Eva Marý mín, ég
sendi þér og fjölskyldu þinni
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið guð og alla hans
engla að veita ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
Þín vinkona,
Guðrún.
Þóranna
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta
blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og
þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur
að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún.)
Sigrún Eygló.
Hjartans þakkir til allra þeirra fjölmörgu sem
hafa sýnt okkur samúð, kærleik og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegrar móður,
tengdamóður og ömmu,
BIRNU SIGURBJÖRNSDÓTTUR,
hjúkrunarfræðings.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Lögmannshlíðar fyrir alúð
og kærleiksríka umönnun.
Berglind Svavarsdóttir
Hildigunnur Svavarsdóttir Ögmundur H. Knútsson
Anna Margrét Svavarsdóttir Örvar Þór Jónsson
Sveinn Svavarsson Sigyn Sigvarðardóttir
og barnabörn
Kærar þakkir fyrir hlýjar kveðjur og vinarhug
vegna fráfalls og útfarar
ERLU PÁLSDÓTTUR
frá Reyni í Mýrdal,
til heimilis á Klausturhólum,
Kirkjubæjarklaustri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Klausturhóla
og Heilsugæslustöðvarinnar í Vík fyrir einstaka aðstoð og
umönnun.
Páll Jónsson M. Sigríður Jakobsdóttir
Margrét Jónsdóttir Sigurjón Árnason
Sigurlaug Jónsdóttir Ólafur Helgason
Sveinn Jónsson Jóna Svava Karlsdóttir
Jónatan G. Jónsson Valgerður Guðjónsdóttir
Guðrún Jónsdóttir Jón E. Einarsson
Einar Jónsson Ágústa Bárðardóttir
Guðbjörg Jónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Hjartans þakkir fyrir hlýhug og kærleika við
andlát og útför ástkærs eiginmanns, sonar,
föður, tengdaföður, afa og bróður,
GUNNARS H. HAUKSSONAR,
Álfholti 20, Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Líknardeildar
LSH fyrir einstaka umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Björg Einarsdóttir