Þróttur - 16.06.1918, Blaðsíða 5

Þ R Ó T T U R
Uinnig á hann að hafa getað borið
reiðhestinn sinn á háhesti. En það
fylgir ætíð slíkum sögum, að menn
verði að byrja á því, að bera hestinn
sem folald og þannig venja hann við
það, enda er það skiljanlegt, að eríitt
sé að bera hestinn, ef hann er óvan-
Ur því og brj^st um á bakinu á mann-
inum.
iryggvi heitinn Gunnarsson sagði
Wér eitt sinn einkennilega sögu af
Espólín. í kirkjugarðinum á Hálsi í
Fnjóskadal var gamall legsteinn, ótil-
höggvinn bergstuðull, einn af þeim
sem oft voru notaðir þannig í gamla
daga. Var það siður pilta á Hálsi, bæði
gesta og heimamanna, að reyna afl
sitt á þessum steini. Tryggvi, sem var
niaður vel efldur, hafði aldrei komið
honum lengra en upp á knén; ekki
getað rétt sig upp með hann. Aðrir,
sem reynt höfðu við hann jafnsnemma
honum, höfðu að eins getað látið
renna vatn undir hann, og sumir ekki
emu sinni það. — En einu sinni,
löngu fyrir T lyggva minni, höfðu
nienn sem oftar verið að reyna all
Sltt á steini þessum á sunnudag að
tiðum loknum. Riðu þá ókunnugir
^nenn með garði en komu ekki heim,
°g gáfu menn þeim engan gaum. En
niorguninn eftir var steinninn kominn
VPP á bœjarkampinn. Það var Jón
Espólín, sem riðið hafði norður hjá
Uni daginn, og suður hjá aftur um
nóttina. Hafði hann þá komið heim
að bænum — og þetta var nafnspjald
hans! Heilan mannsöfnuð þurfti til að
koma steininum aftur á sinn stað.
Einkennilega aílraunasögu liefi eg
heyrt úr Vopnafirði, og af því að hún
er dálítið ólík öðrum, set eg hana
hér. Maður bjó þar á bæ, og er þess
ekki getið hvað hann hét, en enginn
hóttist vita aíl hans. Hann var orðinn
g^mall en átti tvo syni uppkomna,
háða af-bragðs efnilega menn og meiri
27
en meðalmenn að afli. Þeir voru enn
hjá föður sínum, og fór af þeim öll-
um mesta fiiosemdarorð. Eitt sinn
gisti presturinn hjá þessum feðgum.
Karlinn var þá orðinn hrumur mjög,
og lá hann i háarúmi fyrir gafli bað-
stofunnar. Hagaði svo til, að rétt
framan við rúmstokkinn hjá karli lá
biti um þvera baðstofuna. Prestur átti
þar bezlu nótt, en seintekinn var þó
karl að tala um aflraunir sínar, þótt
prestur leitaði við á ýmsa vegu. »Það
er nú ekkert orðið eftir af mér«, sagði
hann, »og strákarnir eru liðleskjur«.
En áður en prestur færi, lætur þó
karl til leiðast að sýna honum leik
þeirra feðga. Skipar hann þá sonum
sínum að koma með reipið, og koma
þeir þá með óvanalega sterkt óla-
reipi með hornhögldum. Sezt karl þá
framan á bólið sitt, styður olnbogun-
um á bitann, stingur báðum þumal-
fingrunum gegnum hagldirnar á reip-
inu, en heldur um með hinum fingr-
unum fyrir neðan. Lætur hann siðan
töglin falla ofan á gólfið og segir son-
um sínum að toga í þau og »draga
nú af sér slenið«. Áttu þeir að toga
reipið úr liöndum karls. Þeir lögðust
nú í töglin eins og þeir gátu, lögðu
sig llata á gólfið og spyrntu í alt, sem
fyrir varð, en hvernig sem þeir létu,
réttu þeir ekki handleggi karlsins úr
kreppunni; þeir voru sem stálfleinar.
Karlinn blánaði í framan við átökin,
en handleggirnir gáfu sig ekki, Þeir
voru ekki vöðvamiklir, en sinarnar
ákallega stæltar og harðar. Loks urðu
synirnir að gefast upp, en karlinn
sýndi presti förin eftir hagldirnar inn
undir bein á þumalfingrunum og glotti
drj^gindalega.
Þannig mætti margar sögur scgja.
Eina get eg ekki stilt mig um að setja
hér, af því að eg held að eitthvað sé
hæft í henni. Grímur Thomsen hafði
nokkrum sinnum unga menn hjá sér