Breiðfirðingur - 01.04.1990, Qupperneq 112

110
BREIÐFIRÐINGUR
Þar var margt gesta, er beið eftir ferðinni suður. Til
dægrastyttingar var allskonar gleðskapur svo sem söngur
undir orgelspili Jónasar Kristjánssonar, sem þá var ungur,
félagslyndur og glaðsinna. Samræður voru fjörugar og einnig
var spilað á spil.
Að morgni 7. janúar var komið stillt veður en frostið var
hið sama. Hafði fjörðinn lagt úr fyrir Brákarey. Var nú til-
kynnt að Ingólfur ætlaði að leggja af stað fljótlega, og var
hafist handa að flytja nauðsynlegasta farangur út á skörina,
en þar lagðist hann upp að, en fólkið fór gangandi á ísnum
út að skipshlið. Gekk þetta allt slysalaust.
Veður var heiðskírt svo hvergi sást ský á lofti, en þegar
suður í flóann kom sá ég þykkni stíga til lofts og hafði orð á
hvort veður væri að ganga til sunnanáttar. Var þá brosað að
mér og mér sagt að þetta væri nú reykurinn yfir Reykjavík
en þá var eingöngu kynt með kolum í bænum. Þegar til
Reykjavíkur kom var höfnin allögð og varð Ingólfur því að
leggjast við hafnarhausinn og farþegar urðu að klöngrast þar
í land með farangur sinn eftir eystri hafnargarðinum, sem þá
var örmjór og flugháll og þótti mörgum það allmikil lífs-
hætta.
Fyrstu dagarnir í Reykjavík
Ekki fannst mér þá Reykjavík tilkomumikil þótt ekki hefði
ég séð slíkan húsafjölda áður og heldur ömurlegt að labba
þar um götur í nepjunni og allt að 30° frosti. Fyrst hélt
frændi minn Sturlaugur Teitsson með mig í veitingakrá á
Bókhlöðustíg 10, sem rekin var af veitingakonu er Skinna-
staða-Gunna var kölluð, en síðar var hún kennd við „Öld-
una“. Ekki fannst mér mikið til um þessi fyrstu kynni mín af
lífinu í Reykjavík. Veitingasalurinn var óvistlegur og loftið
þrungið tóbakssvælu og vínþef. Gestirnir voru flestir undir
áhrifum áfengis og skemmtikraftur var Ingimundur fiðlu-
leikari. Um kvöldið fór ég til gistingar að Hverfisgötu 32 og
ekki tók þar betra við. Þar rak Guðmundur Jakobsson tré-