Breiðfirðingur - 01.04.1990, Side 130

128
BREIÐFIRÐINGUR
feginn. Þar var mér samnátta góðvinur minn Pétur Gunn-
laugsson kennari frá Álfatröðum og vorum við rekkjunaut-
ar. Hann var greindur og skemmtilegur í viðræðum, víðles-
inn og hagmæltur. Pétur og fóstra mín voru systrabörn og
var mikil vinátta á milli þeirra. Hann flutti hjartnæma
kveðjuræðu yfir kistu hennar áður en hún var flutt til hinstu
hvíldar.
Næsta dag kom ég heim og var heimkoman ánægjuleg, því
öllum leið vel bæði mönnum og skepnum og þrautum vetrar-
ins aflétt. Næg hey voru til og skepnur í góðu standi, enda
hafði ég tvo roskna og ráðna menn, sem kunnu vel til verka
við skepnuhirðingu. Kristján Sveinsson, áður bóndi á Hamri
í Hörðudal, var fjármaður, en fjósamaður var Jón Jónsson,
sem lengst af var vinnumaður í Suður-Dölum, dáinn 1929.
Frostaveturinn 1917 - 18
Þennan vetur 1917 - 18 má óefað telja mesta frostavetur sem
komið hefur á þessari öld. (Þetta er skrifað 1972). Vegna
hláku sem kom um áramótin var jörð að mestu auð þegar
greip til frostanna. Þó stórhríðar gerði öðru hvoru festi ekki
svo mjög snjó vegna hvassviðris, en á milli voru stillur og þá
frostið oft 20°-30° og þar yfir. Heyrðust þá ógurlegir frost-
dynkir svo undir tók í fjöllum, er jörðin var að springja og
sprungurnar sáust í mörg ár einkum í valendisbökkum.
Klaki var í jörðu allt sumarið 1918 og grasspretta afar rýr.
Helst voru slegnir sinuflóar sem sjaldan voru slegnir. Af tún-
inu á Hörðubóli fengust 65 hestburðir og var það þó með
betri túnum það sumar og ókalið. Það gaf af sér um það leyti
í meðalári 140 - 160 hestburði.