Breiðfirðingur - 01.04.1990, Síða 154

Jón Guðmundsson Skáldsstöðum
Farðu varlega með
dauðs manns bein
(Ein gáskastund)
Það var á dimmu haustkvöldi, þegar myrkrið var svo svart
og ógurlega dimmt, að manni finnst að allt óhreint geti verið
á ferðinni. Við pabbi, mamma og ég vorum öll í litla eldhús-
inu í gamla bænum. Líklega hef ég verið sex eða sjö ára
þetta haust og myrkfælinn eins og krökkum er títt. Ekki man
ég hvað við höfðumst að, en ljós logaði á áttalínulampa og
bar hann sæmilega birtu um eldhúsið.
Þegar við vorum búin að sýsla þarna saman dálitla stund,
heyrum við að gengið er inn bæjargöngin og eldhúshurðin
opnuð. Inn kom gestur. Mig minnir það væri Valgerður
Helgadóttir frá Gautsdal. Valgerður var hálfgerð förukona,
sem oft var á ferð milli bæja í Geiradal og Reykhólasveit á
þessum árum. Þegar Valgerður hafði heilsað okkur var
henni boðið sæti á kofforti við eldhúsborðið sem var stór
skápur. Þau foreldrar mínir og Valgerður fóru síðan að tala
saman um ýmislegt. Fátt man ég af því nema eitthvað barst
í milli þeirra myrkfælni manna. Valgerður sagðist aldrei hafa
verið myrkfælin og sér væri því alveg sama hvað dimmt væri,
það hefði engin áhrif á ferðir sínar.
„Ert þú nokkuð myrkfælinn Guðmundur minn?“ spurði
hún pabba. „Nei“ sagði hann. „Það hafa nú sumir bændur
verið það, er búið hafa á Skáldsstöðum. í það minnsta var
hann það hann Sigmundur heitinn.“ Þá sagði mamma
eitthvað á þessa leið: „Já, það var vegna þess hvað þeir
bræður fóru illa með líkið, sem þeir fundu af manninum,
sem varð úti frá Kleifum.“
Meira man ég ekki af þessu samtali þeirra Valgerðar og