Stjarnan - 01.09.1920, Page 3

STJARNAN
131
SAGA EINBÚANS.
Á ströndinni í norðurhluta Massac-
husetts ríkisins er gamall bær, sem fékk
kaupstaðarréttindi 1645, og heitir sá
bær Manchester-by-the-Sea. Manc-
hester er ó líkur öðrum sjóplássum aS
því leyti aö umhverfis hann eru skógar,
hólar óg góð engi.
Þegar þú gengur um þennan forn-
eskjulega bæ kemur þú að hinurn gamla
grafreit og að hinu garnla kirkjuhliði,
_sem var álitið gamalt fyrir tveimur öld-
um, en stendur samt enn. Grafreitur-
inn er hinn kynlegasti og merkilegasti
staður. Margir hermenn, sem féllu
jægar Bandaríkjin gerðu uppreist móti
Englandi, eru grafnir þar. Mörg hundr-
uð garnlir legsteinar úr flögugrjóti
prýddir líköskukrukkum og yfirskyggj-
aöir af pílviðartrjám, eru fyrir löngu
fallnir til jarðar; að eins hingað og
þangað má enn sjá fáeina legsteina
standa upprétta.
Þegar eg fór að lifa í þessum forn-
tízkuelga bæ, gjörði eg mér oft ferð út
til hins gamla grafreits og varö þessi
merkilegi og heilagi staður að lokum
uppáhaldsstaður minn seinni part dags-
ins á sumrin. Langt burt i einu horni
undir fáum þétt sáman vöfðum furu-
trjárn sá eg einn dag gamlan mann hvít-
an fyrir hærum, sem reikaöi um meðal
hinna gömlu legsteina.
Eg hafði gætur á honurn og að lokum
sá eg að hann fann tvær mjög gamlar
grafir vndir hinum háu furutrjám og
settist þar niður milli þeirra. Ýfir
öðru leiði stóð marmara hella, sem, þrátt
íyrir það aS regnið og vindurinn, er
blæs inn frá Atlantshafinu, hafði barið
á henni ár eftir ár, stóS enn upprétt og
sýndi að einhver hafði annast um hana.
Rétt hjá henni stóð annar steinn, sem
var miklu minni og á honum var mynd
af lambi.
Eg sá að gamli maðurinn settist milli
þeirra og strauk hendinni um steinana,
Þegar eg sá hve djúp sorg hans var,
flýtti eg mér að fara í annað horn kirkju-
garSsins, en mér var ómögulegt að
gleyma þessum manni.
í hvert skifti sem eg kom í grafreit-
inn var gamli maSurinn ætíð þar. Einn
dag fylgdi eg á eftir honum til að sjá
hvar hann átti heinra. Heimili hans
var gamalt timburhús, sem var svo að
segja komið að því að hrynja; en garð-
urinn fyrir frarnan húsið var mjög fag-
ur. Hann var fullur af alskonar ynd-
islegum blómurn og runnum, sem siður
var að rækta í gamla daga. Sóleyjar,
morgunfrúr og sígrænir þyrnirunnar
blómstruðu í mikilli gnægð, og svo voru
fáein skrautleg aldintré. Húsið sjálft
var á fallandi fæti en eg reyndi aS hugga
sjálfan mig með því að gamli maðurinn
myndi vafalaust falla í valinn fyrst.
Einn dag var eg eftir í kirkjugarSin-
um eftir að gamli maSurinn var farinn