Stjarnan - 01.09.1920, Blaðsíða 5

STJARNAN
133
og var hann fallegur barnungi. Hann
var bjartur og kátur og þaS tók ekki
langan tíma fyr en hann fór að hjala
og kvaka allan daginn fallegar en fugl-
arnir syngja. Ruth, svo hét móðir hans,
elskaði þennan dreng af öllu hjarta.
“Þegar hann var orðin hálfs annars
árs gamall kom vínsölnmaður til bæjar-
ins og vildi fá mig til að smíSa veitinga-
hús fyrir sig. Undir eins og viS vorum
búnir aS setja upp grindina fór hann
aS selja vín. Hann virtist vera góS-
lyndur og örlátur maSur; hann drakk
dálítiS sjálfur og var mjög fús til aS
gefa mönnum í staupiS. Eg var aSal-
smiSurinn hans og hann mat mig mikils,
og aldrei leiS sá dagur aS hann ekki gaf
mér í staupiS einu sinni, en á 'heitum og
köldum dögum gaf hann mér oftar.
Eg hafSi veriS uppalinn án þess aS hafa
fengiS lyst á víni, en eg lærSi fljótt að
drekka þaS, og fyr en eg sjálfur vissi
af því var ef bundinn af lystinni í á-
fengi eins og þaS hefSi verið með stál-
viSjum.
“Konan mín tók eftir því hvernig eg
smám saman breyttist og það hrygði
hana mjög. Stundum vildi það til aS
eg drakk of mikið og hin auma unga
kona fór með mestu mildu aS mæla á
móti því og bað mig svo innilega um aS
snerta aldrei áfengi oftar. Eg skamm-
aðist mín í nærveru minnar góðu konu,
sem ætíS var svo hugljúf, en þegar eg
kom í veitingahúsiS var eins og eg
gleymdi öllu öðru nema lönguninni i
viniS.
“Eftir stuttan tíma fór eg aS nota
vín með.matnum, sérstaklega á sunnu-
dögum, og fengi eg það ekki saknaSi eg
þess mjög svo mikið. Konan mín
grátbœndi mig um að hætta viS það, því
aS þessi slæmi vani náSi tökum á mér;
én eg fullvissaði hana um aS eg mundi
gæta sjálfs míns og sagði henni að bera
ekki neinn kvíSboga fyrir því að í fyrsta
skiftiS, sem að hún sæi mig drukkinn,
mundi einnig verSa hiS síðasta; eg mundi
vinna þann eiS að henni að snerta þaS
aldrei framar.
“Stundum þegar eg, eftir að hafa
veriS allt kveldið í veitingahúsinu— eins
og vildi til við og viS — kom heim, fann
eg konuna grátandi meðan hún hélt
hinum litla sofandi dreng upp aS hjarta
sínu. Hún sagði mér aS hún hélt aS
eitthvað óttalegt myndi henda okkur ef
eg hætti ekki að sækja þennan óguSlega
stað; en þá 'hló eg að þessum ímyndaða
ótta hennar; því eg vissi ekki hve sönn
orS hennar voru og skildi ekki sjálfur
að eg var að verða drykkjumaSur.
“Einn fagran sumardag hafði eg eitt-
'hvað að gjöra á hinni nýju bryggju, sem
eg hafSi smiSaS fyrir bæinn. Ruth
leiS ekki vel þann morgun og mig lang-
aði til aS hafa litla hnokkann meS mér.
Eg var oft búinn aS gjöra þetta, en samt
sem áSur hafði eg þann dag mikla löng-
un í vín, svo eg hefði átt aS skilja dreng-
inn eftir heima. Konan mín kallaði
til mín frá svefnherberginu:
“Sjáðu nú vel um hann, Henry góSi,
og gættu hans á hverri mínútu!’’ Eg
svaraSi að hann væri mér kærari en mitt
eigiS líf og aS eg elskaSi hvert einasta
bjart hár á höfði hans. Þar næst lyfti
eg honum upp á öxl mína og við gengum
glaðir niður eftir strætinu.
“Klukkan var níu, um morguninn og
þaS var mjög heitt. O'g þó held eg aS
alt rnyndi hafa farið vel, hefSi ekki veit-
ingamaSurinn kallað í mig og beSið mig
að koma inn til hans. Hann var ein-
mitt búinn aS opna nýjan whiskey-kút
og hann fylti flösku og gaf mér.
“Taktu viS henni,’’ sagSi hann, “meS
rnínum beztu óskum; því þú ert bezti
trésmiðurinn í bænum.”
“Eg tók whiskey flöskuna meS mér