Stjarnan - 01.06.1922, Blaðsíða 7

STJARNAN
87
iS þau vandlega sjálfur, og mundi hann
leggjaJíf sitt í sölurnar fyrir trú sína,
Og þó aS ákafi hans skyldi vera af-
Viegaleiðandi, þá> er hann samt þess
virði, aS keppa viö. Ef kaþólskir yfir-
leitt hefSu ákafa og anda Adventist-
anna, mundi heimurinn taka sinnaskift-
um á örstuttum tíma. 'Þvílík er skip-
unin, sem gefin er söfnuSinum, slíkar
eru kröfurnar, sem Meistarinn leggur
á alla fylgjendur sína. Hver er nú ný-
árs ákvörSun þín?”
RáSgátunni, sem svo margir þrjóta
heilann um, nefnilega, hvers vegna
Sjöunda-dags Adventistar gefa svo
frjálslega, er auðveldlega svarað, þegar
maSur nemur staöar um augnablik og
hugsar um aSalkenningar í trú þeirra.
Sjöunda-dags Adventistinn trúir í
dijúpi sálar sinnar, að hann hafi óræka
sönnun í spádómum ritningarinnar fyr-
ir þvi, aS endurkoma Krists í skýjum
himinsins sé atburður, er innan harla
skamms mun eiga sér stað. Sjöunda-
dags Adventistar halda aö hver einasti
maSur í öllum löndum heimsins, ætti
aS öSlast þekkingu á þessum spádóm-
um. Hann hefir sterka trú á hiS spá-
mannlega fyrirheit iMeistarans, aS
“þessi fagnaSarboSskapur um ríkiS
fgleSiboSskapurinn um stjórn og ríki
Krists, er hefst meS endurkomu hans]
mun prédikaSur verSa um alla heims-
bygSina, til vitnisburSar öllum þjóSum;
og þá mun endirinn koma.” ýMatt. 24:
14;.
Og enn fremur trúa Sjöunda-dags
Adventistar af öllu hjarta orSum Opin-
berunarbókarinnar, “aS komin er stund
dóms hans”, og aS þessi “eilífi fagnaS-
arboSskapur” uim hina bráSu endur-
komu Krists, muni verSa boSaSur
“þeim, sem á jörSinni búa, og sérhverri
þjóS, og kynkvísl og tungu og lýS.”—
Sjá Opinb. 14: 6, 7.
Hvernig getur Sjöunda-dags Advent-
istinn veriS annaS en kappsamur kristni-
boSi, fyrst hann h'efir þessa dýrSlegu
von til aS uppörfa sig; og hvernig get-
ur hann annaS en lagt í sölurnar fyrir
þetta dýrSlega málefni, alt, sern GuS
hefir gefiS honum.
D. G.
Stefnustaður.
“Hann fer á undan vSur til Galíleu;
þar munuS þér sjá hann, eins og hann
sagSi ySur.” Mark 16: 7.
Þar sem Jesús hefir mælt sér mót meS
lærisveinum sinum mun hann koma til
þeirra á tilteknum tíma. Ef Jesús hefir
lofaS aS mæta oss viS náSarstólinn, á
opinberri guSsþjónustu eSa viS eitthvert
annaS tækifæri í lífi voru, getum vér reitt
oss á, aS hann mun einnig vera þar. Vér
getum, eins óstöSuglyndir og vér erum,
haldiS oss íburtu frá hinum ákveSna
stefnustaS, en hann mun aldrei vera fjær
verandi. Hann hefir sagt:
“Hvar sem tveir eSa þrír eru saman-
komnir í mínu nafni, þar er eg.
Matt. 18:20. Hann segir ekki: “þar mun
eg vera”, heldur “þar er eg”.
Jesús er ætíS hinn fyrsti. “Hann fer
á undan ySur.” Hjarta hans er meS
fólki hans. Hann fagnar yfir sínum
börnum. Hann er aldrei seinn til aS
mæta meS þeim. Þegar vér göngum meS
honum, gengur hann ætíS á undan oss.
Hann sýnir sig þeim, sem fylgja hon-
um eftir. “Þar munuS þér sjá hann.”
DýrSleg sjón! Vér munum þá ekki kæra
oss mikiS um aS sjá mikilmenni heims-
ins, heldur aS sjá hann, sem fyllir sál
vora friS og fögnuSi. Vér munum sjá
bann, því hann hefir lofaS aS koma til
þeirra, sem á hann trúa og opinbera sig
þeim. Og veriS fullvissir um aS hann
mun gjöra þaS. Hann mun efna sitt lof-
orS “eins og hann sagSi ySur.” HaldiS
fast viS þetta orS og veriS fulvissir um,
aS þaS, sem “hann sagSi ySur„ mun
einnig rætast til enda veraldarinnar.