Stjarnan - 01.05.1923, Síða 7

STJARNAN
71
mánuði, og ef til vill aldrei. Og ef hún
yrði kyrr, mundi hann ef til vildi vera
hindraSur frá að ná til hennar, og sjálf
mundi hún stofna sínu eigín lífi í hættu.
Þetta voru hin langmestu og verstu
vandræði, sem hún á æfi sinni hafði
rataS i.
AS lokum gjörSu hugleysi og rug!-
ingur út um hina fyrri ákvörSun hennar
og þung fyrir hjartanu bjó hún sig und
ir aS yfirgefa Rangoon. í von, sem
átti uppruna sinn í hinum mikla kær-
leika hennar, um aS mæta eiginmanni
sínum í Bengalen, gjörSi hún ákveSnar
ráSstafanir til aS fara í burtu. Hún fór
jafnvel svo langt, aS hún reyndi aS fá
kennara herra Judsons til aS fylgja sér,
til þess aS þau gætu.haldiS áfram tungu-
málsnáminu. Samt sem áSur lét kenr.-
arinn hugfallast- og dró sig í hlé, þar eS
hann óttaSist aS komast í bobba ef
stríS yrði hafiS milli Bretlands og
Birma.
Fimta júlí yfirgáfu frú Judson, Eme-
ly, herra og frú Hough kristniboSs-
stöSina og gengu út á hið eina skip, sem
eftir var orSiS á höfninni. Jafnvel þá
var frú Judson ekki sannfærS um aS
hún var á réttri leiS. Og ólyst til aS
fara vaknaSi hjá henni jafnvel þegar
skipiS sigldi niSur eftir fljótinu á móti
hinu opna hafi. Henni var ómögulegt
aS gjöra sig ánægSa meS þessa nauSung-
arferS. En nú var þaS of seint aS
breyta þessu.. Henni fanst eins og
hún væri fórn óheppilegra kringum
stæSa. Þó var vanalega vilji hennar
kringumstæSunum yfirsterkari. Hvers
vegna ætti hann ekki aS vera þaS núna?
HvaS var þaS sem iSulega minti hana
á aS snúa aftur til Rangoon, eins og
hugur meistarans á ferSum hans sneri
stöðuglega til Jerúsalem?
Skipið var einmitt komiS þangaS sem
fljótiS rennur út í hafiS, þegar þaS alt
í einu breytti stefnu sinni og hélt til
þeirrar hafnar, sem næst var. Skips-
mennirnir höfSu uppgötvaS aS skipið
var ekki sjófært og urSu þess vegna aS
leita inn á höfn til þess aS afferma og
gjöra viS þaS. Þetta var hið eina tæki-
færi frúar Judsons til aS komast :
burtu af því. Hún var aS öllu leyti á-
kveSin og kunngjörSi að hún hefSi í
hyggju að snúa aftur til Rangoon.
Skipstjórinn lofaði aS senda hana aftur
á svo litlum bát og aS farangur henn-
ar myndi koma næsta dag.
ÞaS var kveld þegar frú Judson og
hin litla Emely komu til borgarinnar
og fundu þaS hús, er hinn eini Englend-
ingur, sem eftir var orðinn í bænum,
átti. Þar gistu þær um nóttina. Næsta
morgun gengu þær út til kristniboSs-
stöSvarinnar, þar sem þeir Birmamenn,
er eftir voru orSnir, tóku á móti þeim
meS fögnuði. Alein meS þessa litlu
stúlku meSal heiSinga í þessari afskektu
borg, þar sem alt lék á reiSiskjálfi, rit-
aSi frú Judson í dagbók sína fjórtánda
júlí: “Eg veit aS eg er umkringd af
hættu á allar hliSar, og vænti eg þess,
aS eg verSi að finna til angistar og
hræðslu, en eins og stendur er eg ró-
leg. Eg hefi í hyggju aS halda áfram
aS stunda tungumálanámiS og svo fel
eg GuSi alt á hendur.”
Tveim dögum eftir að frú Judson var
komin aftur til Rangoon sigldi skipið,
sem hún svo lengi var búin að bíða eftir
inn á höfnina. ÞaS var nefnilega skip-
ið, sem herra Judson hafSi siglt á sex
mánuSi áSur. Frú Judson flýtti sér aS
finna skipstjórann til aS fá aS vita
hvaSa upplýsingar hann gæti gefiS
henni viðvíkjandi eiginmanni henr.ar.
Það voru ekki annað en óglöggar frétt-
ir, sem hann gat sagt henni. Skipið
hafði ekki veriS fært um að ná ákvörS-
unarstað sínum i Ghittagong. I þrjá
mánuSi hafði þaS veriS á reki í Bengal-
flóanum án þess aS ná í höfn. Að
lokum hepnaSist þeim aS komast inn
til Masulipatam, sem liggur fyrir norð-
an Madras á strönd Indlands, þar scm
Framh. á bls. 77.