Stjarnan - 01.05.1923, Blaðsíða 13

STJARNAN
77
inum er brýn þörf á mönnum og konum,
sem þora aS standa einsömul meS GuSi
sínum; mönnum og konum, sem eru fús
til að líöa ilt, ef þau aS eins geta vegsam-
aö Guö og opinberaö mönnunum veg
hjálpræðisins. D. G.
HETJAN FRÁ AVA.
Frh. frá bls. 71.
herra Judson haföi yfirgefiö skipið og
lagt af staö til Madras. Haföi 'hann
haft í hyggju aö fara þaöan beina leið
til Rangoon aftur. Þetta voru allar þær
fréttir, sem skipstjórinn gat sagt henni.
En hugsunin um aö eiginmaöur hennar
hafði ekki liðið skipbrot og að hann nú
gjöröi sitt ýtrasta til að komast aftur
til Rangoon, gjörði þaö aö verkum, aö
frú Judson varð léttara fyrir hjartanu,
og hún sá nú aö hún hafði gjört rétt-
ast í aö vera kyrr í Rangoon. 'Þetta var
hiö fyrsta skip, sem hafð'i komiö frá
Indlandi núna í fjóra mánuði. Koma
þess sannfærði menn um að stríðshætt-
an var ekki eins mikil og margir höfðu
gjört sér í hugarlund.
Fáum dögum seinna varð frú Judson
hissa viö að sjá herra og frú Hough
koma aftur á kristniboðsstöðina. Skip-
ið, sem þau ætluðu til Bengalen á, hafði
legið fleiri vikur á höfninni, svo þau
höfðu þar af leiðandi hætt viö að fara.
Frú Judson vonaöi að eiginmaður henn-
ar kæmi aftur áður en þau legðu af
stað í annað sinn, til þess að hún yrði
ekki neydd til, eins og hún skrifaði:
“Að búa vinalaus og án verndara úti i
skóginum í þessu skelfilega landi.”
Aftur fór hún að stunda nám af mesta
kappi. “Þetta”, ritaði hún, “finn eg er
eini vegurinn til að komast hjá hug-
leysi, og þar að auki leyfir samvizkan
mér ekki að sitja iðjulaus og láta mig
yfirbuga af þessum tilfinningum, sem
kristin manneskja ætti aldrei að gefa
hjartarúm.
Þannig liðu dagarnir þangað til að
vika var á enda, sem full hafði verið af
angist og harðri vinnu. Hver morgun
færði henni nýja von og hvert kveld
varð hún fyrir nýjum vonbrigðum. En
dag nokkurn snemma í ágúst mánuði,
sem síðar var henni minnisstæður, varð
vonin að virkileika og hin beisku von-
brigði að miklum fögnuði. Enskt skip
var komið inn í fljótið, og — fréttirnar
voru of góðar til að vera sannar
1— herra Judson var á því! Eftir a?
hafa þreyð í óvissu í fimm máiiuði voru
þessar fréttir meir en hún gat staðist.
í stofunni á kristniboðsstöðinni sátu
hjónin og sögðu hvert öðru frá þeim
raunum, sem þau höfðu þolað í þau
sjö mánuði, er þau höfðu verið aðskil-
in. Hann sá að gegnum sögu hennar
um skiftandi farsæld og ófarsæld skein
hið óraskanlega hugrekki hennar og
’snarræði, sem í raun og veru hafði
bjargað kristniboðinu frá eyðileggingu.
Og hún las milli línanna í sögu hans um
hitasótt, kvalir, þorsta og vonbrigði,
að hin órjúfanlega trú hans hafði
bjargað honum frá örvæntingu, ef ekki
frá dauðanum. í félagi virtu þau fram-
tíðina fyrir sér og aftur báðu þau bæn-
ina, sem þau höfðu beðið fyrsta árið,
er þau voru í Rangoon: “Guð veittu
okkur það að við megum lifa og deyja
meðal Birmamanna, þó að við getum
ekki gjört annað en að greiða öðrum
veg.”
Framhald.
FRÉTTIR.
í næsta júni-mánuði verður íbpum
Manitobafylkis gefið tækifæri á að
greiða atkvæði annaðhvort með eða móti
vínbannslögunum. Kæri lesari, hvoru
megin ætlar þú að standa í þessari bar-
áttu? Eg heyri þig segja, að það hafi