Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2018, Side 22

22 FÓLK - VIÐTAL 24. ágúst 2018
„Bátinn rak í aðra
áttina og pabba í hina“
n Faðir hennar fórst í sjóslysinu n Stóð sem klettur í baráttu eiginmannsins við heilakrabbamein
n Jákvætt hugarfar kemur henni í gegnum áföllin
M
iðvikudaginn 18. ágúst
árið 1982 réri Óli T. Magn­
ússon út á báti sínum,
Létti SH 175, frá Rifi með
tveimur börnum sínum, Magnúsi
og Elínu. Magnús var 19 ára gam­
all en Elín alveg að verða sautján
ára. Líf þeirra varð aldrei samt eft­
ir þennan örlagaríka túr sem fjöl­
skyldufaðirinn Óli sneri ekki lif­
andi úr.
„Við vorum þrjú um borð, þetta
var bara svona trilla. Við bjugg­
um alltaf í bænum en fluttum svo
búferlum á vorin vestur á Hellis­
sand þar sem við áttum lítið hús.
Þar réri pabbi á sumrin og við átt­
um því alltaf heima þar í um þrjá
til fjóra mánuði á ári. Þvottavél­
in var bara sett á kerruna og keyrt
af stað. Fyrstu árin fórum við ekki
með í róðra því við vorum svo ung,
en svo fékk Magnús bróðir að fara
að fara með og síðar ég. Áður hafði
eldri bróðir okkar fengið að fara
með í túra en hann hætti því þegar
hann var varð eldri,“ segir Elín
Óladóttir, sem er í dag orðin fimm­
tíu og þriggja ára, í viðtali við DV.
Elín lætur erfiðleikana hvorki
buga sig né brjóta
Elín Óladóttir er sjálflærð sauma­
kona og rekur í dag saumafyrir­
tækið Óla Prik (snapchat: oliprik.
is). Hún á þrjú uppkomin börn
með manni sínum, Frey heitnum
Hreiðarssyni; Óla Tómas, Tinnu
og Adam, og barnabörn. Einnig
átti Freyr son úr fyrra sambandi,
Hjört Rósant. Líf Elínar virðist í
fyrstu hið eðlilegasta en þegar
málið er kannað ofan í kjölinn
kemur í ljós að Elín hefur gengið í
gegnum ótrúlega hluti sem mark­
að hafa líf hennar.
Blaðamaður heimsótti Elínu
í Hafnarfjörð. Heimili hennar er
skreytt ótrúlegum munum sem
Elín hefur safnað í gegnum tíð­
ina og gert upp með aðstoð eigin­
manns síns sálugs. Ljóst er að Elín
er hörkukona sem lætur erfiðleik­
ana hvorki buga sig né brjóta held­
ur byggja sig upp.
„Eitt sumarið þá var ég eitthvað
ósátt við frystihússtjórann og gekk
út og hætti. Pabbi varð því að taka
mig með um borð þannig að ég fór
að róa með þeim. Ég man ekki al­
veg hvort þetta var þriðja árið mitt
með þeim en þetta var bara fínt.
Var náttúrlega erfiðari vinna en
launin voru miklu hærri en í frysti­
húsinu.“
Urðu að velja á milli föður síns
og að lifa af
Morguninn örlagaríka, 18. ágúst,
1982, hafði verið mikil bræla í
langan tíma en þegar veðrið tók
að skána var tekin ákvörðun um
að róa.
„Pabbi var samt búinn að
vera svolítið tvístígandi um hvort
við ættum að fara en við ákváð­
um á endanum að leggja í hann.
Við stímdum svona 20 sjómílur á
stað sem kallast Fláki og er svo­
lítið langt frá landi. Við ætluðum
jafnvel að vera um nótt og sögð­
um mömmu það áður en við lögð­
um af stað. Við vorum auðvitað
bara með talstöð og mamma ekki
með neina talstöð. Á þessum tíma
voru náttúrlega engir farsímar og
því voru samskiptin oft flókin. Við
fiskuðum þarna um daginn og allt
gekk vel. Við höfum verið kom­
in með svona 6–700 kíló af fiski
þegar pabbi ákvað að við skyld­
um fara í land. Það hafði verið svo
mikil undiralda að það mynduð­
ust öldudalir. En þegar maður er
búinn að vera svona lengi á sjó
þá verður maður ekki einu sinni
hræddur.“
Faðir Elínar fór niður í stýris­
hús á meðan hún sjálf og Magnús
gerðu að aflanum uppi á dekki.
„Vanalega gerðum við að fiskin­
um og fórum svo niður að sofa
vegna þess að það tók nokkra
klukkutíma að stíma í land. En við
vorum sem betur fer ekki kom­
in niður þegar báturinn fékk á sig
brot og snerist á augabragði. Hann
kastaðist til, fór upp á öldu, hún
brotnaði á honum og honum ein­
faldlega hvolfdi. Við Magnús köst­
uðumst fyrir borð. Hann kom fyrst
upp úr sjónum og ég skömmu síð­
ar. Við vorum í sjógöllum og stíg­
vélum, flækt í alls konar drasl sem
var um borð þannig að það var
erfitt að berjast upp á yfirborðið.
Báturinn var á hvolfi og við náðum
bæði taki á honum,“ segir Elín.
Veðrið var afar vont, mikill
öldugangur og hvassviðri. Syst­
kinin fóru að svipast um eftir föð­
ur sínum en hann var hvergi sjá­
anlegur. „Við vissum ekkert hvað
við áttum að gera og héngum
bara á bátnum þar til pabbi birtist
loksins. En hann flaut bara hreyf­
ingarlaus. Magnús bróðir synti að
/ MYNDIR: KRISTINN SVANUR
Aníta Estíva Harðardóttir
anita@dv.is