Stjarnan - 01.11.1926, Blaðsíða 12

172
STJARNAN
Þesskonar háðglósur voru engin nýj-
ung.
“Ó, mamma, eg get ekki þolaÖ aÖ börn-
in meöhöndli mig þannig, eins og eg
skyldi hafa aÖhafst eitthvaK ljótt. Ó, að
pab'bi vildi hætta að drekka. Heldur þú
að hannn geri það nokkurntíma ?
“Eg vona það,” sagði frú Ellet, og
kysti Súsíu á kinnina, sem tárin perluS-
ust á eins og daggardropar á rósarblaði.
“Eg bið Guð að gefa honum kraft til að
sigra vonda vana, annað get eg ekki gert,
og svo legg eg þaS í guðs hendi.”
“'Hr. Ellet kom heim þetta kvöld eins
og hann var vanur til að borða kvöldverð
sinn. Hann var duglegur verkmaður og
góður nágranni, en, hann var svo sokk-
inn niður í drykkjuskap, að allir 'héldu,
að hann mundi seinast eyðileggja líf sitt
þannig. Súsía kysti hana, eins og hún var
vön að gera, þegar hann kom inn í garð-
inn, en hún var svo döpur í bragði, að
það gekk honum til hjarta. Að sjá slíkan
hrygðarsvip á svo ungu barni.
“HlvaS er aS stúlkunni minni?” spurði
hann og strauk hendinni um ljósgulu,
hrokknu lokkana hennar.
“Eg get ekki sagt þér það pabbi,” sagði
hún rólega.
“Því þá ekki ?” spurði hann.
“Af því að það mundi hryggja þig,”
sagði hún.
“Ekki held' eg það,” svaraði hann og
leiddi hana heim aS húsinu. “HvaS er það
Súsía?”
“Ó, pabbi,” sagði hún og fór að gráta
er hún mintist ljótu orSanna, sem Frizk
Linde haföi sagt, “eg vildi aS þú gætir
hætt að drekka, því piltarnir og stúlkurn-
ar vilja ekki leika viS mig af því að þú
drekkur.”
Hr. Ehet svaraði engu, en það var eitt-
hvað, sem hreyfSi sér í hjarta hans, sem
kom honum til að skammast sín fyrir
það, að hann skyldi vera orsök í svo mik-
illi eymd og sorg.
Er hann hafði lokið við kvöldverð
sinn, stóð hann upþ, tók hatt sinn og fór.
Frú Ellet vissi vel hvert hann hafSi í
hyggju að fara.
Fyrst hafði hann hugsaS sér að fara
ekkert í kvöld, en vald vanans var honum
yfirsterkara, samt lofaSi hann, sjálfum
sér, að hann skyldi ekki drekka nema
einu sinni eða tvisvar framar.
Súsía hafði farið frá borðinu áSur en
hann var búinn að boröa, og farið út, og
þegar hann gekk fram hjá þéttum njóla-
búski, er stóð skamt frá götunni, heyrSi
hann málróm hennar. Hann stansaði til
þess aS heyra hvað hún segði.
“Ó, góöi Jesús vertu svo góöur að láta
pabba hætta að drekka. Gerðu hann að
eins góðum manni og hann var þegar
eg var lítið barn því þá geta piltarnir og
stúlkurnar ekki kallað mig barn drykkju-
mannsins eða sagt annað ljótt um mig.
Ó, vertu svo góður, kæri Jesús, að gera
þetta vegna mömmu og vegna mín.”
Pabbi hennar hlustaði á einföldu bæn-
ina hennar, sem ge'kk honum til hjarta.
Þegar hún haföi lokiö bæn sinni, gekk
hann til hennar, kraup niður við hlið
hennar og vafði hana örmum.
“Himnanna GuS,” sagði hann með há-
tíðlegri alvöru, “eg lofa í kvöld að bragða
aldrei framar dropa af áfengum drykk
eins lengi og eg lifi. Gefðu mér kraft til
þess aö efna loforS mitt og gerðu mig að
betri manni.”
“Ó, pabbi,” sagSi Súsía, og lagði 'hönd-
urnar um háls honum og hallaði sér upp
að brjósti hans, “nú er eg svo ánægS. Nú
er mér sama, hvað ibörnin segja um mig,
því nú veit eg að þau geta ekki kallað
mig 'barn drykkjumannsins.”
“Með Guðs hjálp,” svaraði hann,
“skal eg reyna aö vera maöur upp frá
þessu,” og tók í 'hendi Súsíu og leiddi
hana inn í húsið, þangaS sem móðir
hennar sat, þolinmóð að venju en sorg-
mædd.
Það verður ekki sagt frá því þakk-
læti, sem steig upp til GuSs frá altari
Ellets f jölskyldunnar þetta sama kvöld.