Stjarnan - 01.11.1926, Blaðsíða 14

174
STJARNAN
af yðar amerísku dollurum að vér mun-
um liggja fyrir akkerum á höfninni í
Hongkong, þegar “Sadu Maru” siglir inn
í sundið. Þér Ameríkumenn eruð kappar
í spilum og veðmálum. Hlvað segið þér?”
“Eg er ekki vanur að fást við veðmál;
en mig langar að vita .hversvegna þér er-
uð svo viss um þetta.”
“Það langar mig ekki til að segja ySur.
í nótt klukkan eitt munum vér sigla fram
hjá tanga, sem nefnist “Bomhay grynn-
ingar,” þar sem sjórinn mun verða úfinn.
Það er ætíð stormur þar, sérstaklega um
þetta leyti árs. Eg hefi siglt fram og
aftur um þetta haf í fjórtán ár og haft
úfinn sjá hjá “Bombay grynningunum”
í hvert einasta skifti. Það sem vér nú
höfum er sléttur sjór í samanburði við
það, isem vér getum vænst við sólarupp-
komu á morgun. Japaninn er hraðskreið-
ur, en hinn hái skipsskrokkur hans gef-
ur vindinum of mikið tækifæri til að
vinna á móti. sér. Hann verður þá að
ganga hálfri ferð, til þess að geta bjarg-
að sér. Vér þar á móti liggjum djúpt í
sjónum og skrokkurinn á þessu skipi er
mjór og “Glenogle” gamli getur gengið
i gegnum öldurnar fuUri ferð. Eg ætla að
loka farþegunum niðri undir þilfarinu og
ekki sigla yfir einn einasta öldutopp, sem
verður á vegi vorum.”
“Mun skipiö velta sér meira en það nú
gjörir?”
“Já, miklu meira —.”
Eg svaraði engu, en þessi orð drógu
talsvert úr kjark mínum; því það mundi,
ef til vildi, verða henni aö bana, ef skip -
ið færi að hreyfast harðara en nú átti
sér stað.
í neyð minni snéri eg mér til hans,
sem “hefir mælt vötnin í lófa sínum,” og
á hnjánum mínum niðri í káetunni fletti
eg (biblíunni minni og fann 107. Dav.
sálm og lét hana liggja opna á kojunni
hjá minni elskulegu eiginkonu. Með
hönd hennar í minni las eg:
“Þeir sem fóru um hafið á skipum,
ráku verzlun á hinum miklu vötnum, þeir
hafa séð verk Drottins og dásemdir hans
á djúpinu. Því aS hann bauð og þá kom
stormivðri Sem hóf upp bylgjur þess.
Þeir hófust til himins, sigu niður í djúp-
ið, þeim féllst hugur i neyðinni. Þeir
römbuðu og skjögruðu eins og drukknir
menn og öll kunnátta þeirra var þrotin.
Þá hrópðu þeir til Drottins í neyö sinni,
og hann leiddi þá úr angist þeirra; hann
breytti stormviðrinu í blíðan blæ, svo að
bylgjur hafsins urðu hljóðar. Þá glödd-
i:st þeir, af því að þær kyrðust, og hann
lét þá komast í höfn þá, er þeir þráðu.
Þeir skulu þakka Drotni miskunn hanS og
dásemdarverk hans við mannanna börn.”
Sálm. 107:23-31.
Þar næst báðum við eins og við höfð-
um aldrei beðið áður ■— báðum í ein-
faldri trú, að við fengjum logn að við
mundum komast í þá höfn, er við þráð-
um. Og viS þökkuðum Drotni miskunn
hans.
Eg held að eg hafi aldrei verið rólegri,
en þegar eg fór að hátta þaö kveld. Það
var fyrirheit Drottins á móti reynslu
skipstjórans. Eða var það Drottinn sjáv-
arins sem nú gekk yfir öldur suður Kín-
verska hafsins?
Einu sinni enn mundi hið ólgufulla haf
heyra skipun hans: “Þegi þú, haf hljótt
um þig!” Við sváfum vært. Klukkan sex
næsta morgun vaknaði eg, fór skyndilega
í fötin og þar næst upp á þilfarið. Hreyf-
ingar skipsins höfðu þegar sannfært mig
um að alt var i lagi. Þaö var einungis
pínulítil undiralda. Það eina sem eg sá af
japanska skipinu, var reykjarmökkur
fram undan skipi voru.
Tveimur dögum seinna sigldum vér
hjá Hongkong eyjunni inn á höfnina sex
klukkutímum á eftir “Sadu Maru.”
Skipstjórinn var ergilegur og sagðist
ekki geta skiliö þetta. En við gátum þaB.
Við vissum að Guð heyrir bænir og svar-
ar þeim.