Stjarnan - 01.11.1927, Síða 13

STJARNAN
173
Jljörð hans hafÖi flokkast inn í annaö
sauÖabyrgi.
Þessi kvöld-samkoma á heimili hr.
Fosters, var á marga vegu mjög mikil-
fengleg. Þar ríkti andi friÖar og samúÖ-
ai, og allir viðstaddir fundu glögt, aÖ
þeirra bezti, en ósýnilegi vinur, var þeim
nálægur. Þar var stór hópur ungmenna,
er undraÖist stórum breytingu þá, er orÖ-
iÖ hafði á Ellu. Hún, sem áður var
reikul, gjálíf, og heimselsk, var nú orð-
in ráðsett og stilt, sannkristin elskuleg
stúlka. Hún hafði auðsjáanlega fundið
það, sem þau oft höfðu heyrt talað um,
en aldrei þekt af reynslu. Líf hennar og
framkoma öll var kröftugur vitnisburður.
Kvöldið lyfti þeirri byrði af herðum
hennar, að vita nágrannana álíta sig eitt-
hvað ruglaða, því allir leituðust við að
láta henni í ljós hina gagnstæðu skoðun.
Spurningarnar voru margar og mis-
jafnlegar, sem lagðar voru fram fyrir
Ellu, en allar snertu þær sannleika biblí-
unnar um Guðs eilífu ráðsályktan, mönn-
um til frelsunar. Þær snérust um það,
hvað synd væri, hvernig hún kom í heim-
inn, hvernig hægt væri að yfirstíga hana
og lifa sigursælu lífi. Og mörg önnur
þýðingarmikil atriði voru rædd þetta
kvöld.
En aðal umtalsefnið var þó það, sem
séra Dikson hafði valið sér að ræðuefni:
“Sál mannsins og framtíð hennar.” Marg-
ir þeirra, sem ekkert höfðu heyrt um það
atriði, óskuðu þess, að Ella færi aftur
yfir helztu greinar þess, er hún hafði
meðhöndlað undanfarna viku.
Hinn “litli guðfræðingur,” svo kallaði
hr. Samson dóttur sína, endurtók nú aft-
ut sömu söguna um sköpun mannsins.
Hún benti á þann sannleika ,aö Guð einn
væri ódauðlegur, að meðfæddur ódauð-
leiki hefði manninum aldrei gefinn verið,
að hann hefði getað haldið áfram að lifa
aðeins með þvi, að hafa aðgang að lífs-
trénu; að óhlýðni hefði svift manninn
þeim réttindum 0g leitt dauða yfir hann;
að sá dauði snerti bœði hinn innri og ytri
mann:; að dauðinn væri draumlaus svefn;
að maðurinn hvíldist í gröf sinni til upp-
risudagsins; að ef engin upprisa væri til,
þá væri heldur ekkert annað líf til; að á
milli dauðans og upprisunnar, væri hvorki
um himnaríld né helvíti að ræða, ekki
fyrri en Kristur kæmi aftur við enda
þessarar veraldar.
Hún lagði mikla áherzlu á Jóh. 3. 15,
“Allir eiga líf sitt Frelsaranum að þakka.
Án hans og hans réttlætis hlytu allir að
glatast, og glötun sú er það, að hætta að
vera til.” Hún las ennfremur Jóh. 3, 36
og 1. Jóh. 5:11, 12. og benti á, að aðeins
fyrir trú og samfélag við Krist Jesúm
öðluðust menn líf og ódauðleika. Að allir
ættu líf sitt í honum; að hann hefði end-
urreist allan hinn fallna heim; að hann
veitti mönnum iðrun og afturhvarf, og
fyrirgæfi syndir þeirra, gæfi þeim einnig
kraft til að sigra synd; að kross Krists
væri syndarans einasta lífsvon. Og að
lokum mundi Jesús leiöa manninn aftur
inn í dýrðarheimkynni, sem honum upp-
runalega voru gefin. Þau heimkynni
yrði virkilegt heimiti virkilegra manna.
“Hér kemur nokkuð til sögunnar,”
sagði hr. Spencer, “sem eg skil ekki fylli-
lega. Hvað er þessi himin, sem á að verða
bústaður vor eilíflega?”
“Hefði maðurinn aldrei syndgað,”
svaraði Ella, “þá hefði þessi jörð vor
haldiS áfram að vera hans eilífi bústaður.
Það er öllum augljóst. Þetta var fyrir-
hugun Guðs, og það, að syndin kom inn
í heiminn, mun enganveginn raska þeirri
ráðsályktun Guðs. Jesús sagðist vera
kominn til þess, “að leita að hinu týnda
og frelsa það.” Lúk. 19, 10. Alt hið týnda
eða glataða var endurleyst og mun verða
endurreist. Jesús sagði, að hinir hóg-
væru mundu erfa landið, Matt. 5,5. Spá-
maðurinn segir, að maðurinn muni öðl-
ast aftur hið “forna veldi,” Mika 4,8.
Á hinum mikla degi dómsins mun kon-
ungurinn segja við hina endurleystu:
“Komið þér elskuðu Föður míns, og tak-
ið að erfðum ríkið, sem vður var fyrir-