Stjarnan - 01.03.1929, Page 9

STJARNAN
4i
höfðu varðmannaskiíti um miðnætti. Þá
lyftum við fallbyssuhleranum nokkra
þumlunga og létum við rnann, sem var
kunnugur þessu fyrirtæki okkar, halda
rennikaðlinum og höfðum við komið
okkur saman um að hann léti ekki
aftur hlerann, þangaS til að við værum
komnir rít fyrir skotfæri varðmannanna.
Ivaðallinn ásamt ullarábreiðum okkar
voru hér um bil þrjátíu fet á lengd og
naðu ofan að sjávarborði. Forbes, félagi
minn hvíslaði að mér: * “Ætlar þú að
fylgja mér?” Eg svaraði: “Já.” Þeg-
ar hann náði vatnsborðinu meðan eg
var að láta mig síga niður á eftir honum
hrópaði alt í einu einn varðmaðurinn:
“Maður útbyrðis!” Vinur okkar lét
fallbyssuhlerann falla af ótta fyrir að
verða uppvís að þessu og eg varö fyrir
skothríð varðmannanna, en eg var á svip-
stundu kominn ofan i sjóinn og synti
fljótt undir þægindastigann og faldi mig
þar, meðan þeir útveguðu bátunum lukt-
ir, til að leita að okkur. Við biðum eftir
tækifæri til að fjarlægja okkur í hina
áttina frá þeim, sem nú voru að elta
okkur. Var stöSuglega kallað til þeirra
frá skipinu, til að vita hvort þeir hefðu
fundið okkur eða ekki. Við mundum
hafa þurft að synda þrjár mílur í föt-
unum, nema jakkanum og skónum, sem
við höfðum bundið á hnakkann, til þess
að vernda okkur luóti skoturn frá skip-
inu. Foringi og fleiri dátar komu ofan
þægindastigann með luktir. Um leið og
hann strauk hendinni um neðsta þrepiS
snerti hann hönd mína og öskraði hann
upp: “Hér er annar þeirra! Komdu út
þaðan, strákurinlr þinn! Hér er hinn !
Komdu þaðan, bjálfinn þinn!” Við synt-
um fram og vorum við því næst dregn-
ir upp á þilfarið.
“Hver ert þú?” öskraði foringinn til
mín.
“Ameríkumaður.”
“Hvernig dirfist þú að synda burt frá
skipinu? Vissir þú ekki að þú mundir
verða fyrir skothíð?”
Eg svaraSi, að ekki væri eg þegn Georgs
konungs og að eg hefði gjört þetta, til
þess að öðlast frelsi.
“Leiðið þá hingað upp!” hljómaði
skipunin ennframar. Og eftir að hafa
verið yfirheyrðir einu sinni enn, vorum
við settir undr strangari vörð saman meS
öðrum glæpamönnum, sem biðu eftir
hegningu sinni.
Þegar eg hafði verið þrjátiu klukku-
tíma í þessu stranga fangelsi, var eg
skyndilega tekinn í burtu frá félaga mín-
um og saman með hundrað og fimtíu
öð'rum mönnum, sem allir voru mér ó-
kunnugir, fluttir yfir á herskipið “Rod-
ney,” sem hafði sjö hundruð ;nanns um-
borð og var vopnað með sjötíu og fjór-
um fallbyssum. Undir eins og við vor-
urn komnir upp á þilfarið, fengu allir
leyfi .til að fara að borða, nema eg
Kommandör Bolton afhenti yfir-lauten-
anti skjal, sem þessi las um leið og hann
gaut hornaugum til mín og muklraöi
fyrir munni sér: “Bófinn þinn !” Alíur
mannskapur björgunarbátanna, kring um
hundrað manns, var undir eins kallaður
upp á þilfarið. Kommandör Bolton
benti á mig og sagði: “Sjáið þiS þenn-
an pilt?” “Já, herra!” “Ef þið leyfið
honum nokkurn tíma að komast í ein-
hvern björgunarbátinn, þá mun eg láta
berja hvern einasta mann af allri skips-
höfninni. Skiljið þið það?” “Já, herra,
já, herra,” svöruðu þeir. “Farið þá að
borða og þú líka, strákurinn þinn!” sagði
hann um leiS og hann sneri sér að mér.
Eg fór nú að skilja hvaða hegningu eg
mundi fá, vegna þess að eg á friðarlegan
hátt og í allri kyrþey hafði reynt að losa
mig úr þjónustu hans hátignar konungs-
ins. Þetta virtist vera í augum kaf-
teinsins ófyrirgefanlegur glæpur, sem
aldrei mátti gleymast. Eftir fáeina
klukkutíma lyfti “Rodney” akkerum og
lét undir fullum seglum í haf. Hélt það
upp undir strendur Frakklands, til þess
að geta ráðist á frönsk herskip, sem ef
til vill yrðu á vegi þess. Eg var svo að
segja veikur af þessari vonblekking og
var eg orðinn úrkula vonar um aS lósna