Stjarnan - 01.02.1933, Blaðsíða 10

2Ó
STJARNAN
hann var vanur, hugsaði hún, en þetta
vor kom hann ekki. Hér viÖ bættist að
Mikael veiktist, svo hvaö átti nú aS gjöra
til að afla sér brauÖs. Hvernig gat hún
útvegaÖ hentugt fæði fyrir manninn sinn
meÖan hann var veikur ? Hvernig gat hún
keypt meÖul? Þegar Jóhannes sá móÖur
sína gráta þá féll hann um háls henni og
grét líka.
“Gráttu ekki elskan min,” sagÖi móÖir
hans, “en biÖ GuÖ að hjálpa okkur yfir
erfiÖleikana, hann mun bænheyra þig.”
Jóhannes baÖ til GuÖs meÖ svofeldum
orÖum: “Guð minn góÖur, ]ni sem þekkir
alt, læknaðu hann pabba minn og sýndu
mér hvaÖ eg get gjört fyrir hann.”
Einn morgun er hann baÖ á þenna hátt
datt honum í hug lambiÖ, hann gæti selt
þaÖ. En hugsunin um það ætlaði nærri því
að yfirbuga hann.
Hann gekk í skólann, en “lambiÖ” var
sifelt í huga hans. Á heimleiðinni gekk
hann fram hjá slátrara búöinni, hann leit
inn en flýtti sér svo í burtu sem mest hann
mátti. Svo beið hann við og þessi spurn-
ing kom upp í huga hans: “Hvort þykir
mér vænna um, lambið, eða hann pabba
minn?” Hann sneri aftur til þorpsins til
að selja lambið sitt. “Nú kemur þú til
að selja mér lambið þitt,” sagði slátrar-
inn og hló.
Vesalings drengurinn fór að gráta>
faldi andlit sitt í höndunum og sagði: Ó,
hann pabbi minn” . . .
Slátrarinn var ekki slæmur maður.
Hann kendi í brjósti um Jóhannes og
reyndi að hughreysta hann, síðan lagði
hann tvo dali í lófa hans í staðinn fyrir
einn, og sagði: “Þú getur komið með
lambið á morgun.” Jóhannes fór heim,
og er hann afhenti móður sinni tvo dali
vissi hún varla hvað hún átti að hugsa.
Jóhannes varð auðvitað að segja henni
hvernig hann hefði fengið svo mikla pen-
inga.
“Guð blessi þig, sonur minn,” sagði hún
hrærð í huga. “Hann mun styrkja þig til
að færa þessa fórn.”
Jóhannes fór um kvöldið til að sofa
hjá lambinu sínu. í dögun fór hann af
stað með lambið til slátrarans, áður en
móðir hans kom á fætur. Að vísu grét
hann á leiðinni, en hann stóð fast við
áform sitt. Lambið var leiðitamt, og er
hann faðmaði það að skilnaði sagði hann:
“Blessað lambið mitt, nú sé eg þig aldrei
aftur, og þó þykir mér Svo ósköp vænt
um þig.” Hann skildi lambið eftir hjá
slátraranum og sneri grátandi heim. En
orð móður hans: “Guð blessi þig, sonur
minn,” hljómuðu i eyrum hans svo hann
hætti að gráta.
Þessir tveir dalir hjálpuöu föður hans
til heilsunnar aftur, því fólk í þorpinu,
sem heyrði um Jóhannes og lambið hjá
slátraranum tók sig til og hjálpaði þessari
fátæku fjölskyldu. Smám saman komst
Mikael á fætur aftur, og það leið ekki á
löngu þar til þau gátu borgað húsaleig-
una.
Mikael gat ekki tára bundist þegar hann
heyrði hvað sonur hans hafði gert fyrir
hann. Hann kallaði drenginn til sín og
sagði: “Jóhannes, elsku barnið mitt, nú
getur þú skilið hvað það meinar að færa
fórn. Það hlýtur að hafa kostað þig
strið að farga lambinu mín vegna.”
“Já, pabbi minn. eg tók það nærri mér.”
“Eif þér hefði ekki þjótt svo mjög
vænt um mig, hefðir þú þá getað gjört
það ?”
“Nei, vissulega ekki,” svaraði drengur-
inn.
“Mundu ætíð eftir því, að það var af
því að Guð elskaði oss svo mikið, að hann
gaf oss Jesúm, sinn eingetinn son, og
Jesús gaf sjálfan sig í dauðann til þess
að frelsa oss frá eilífum dauða. Hann
opnaði ekki munn sinn fremur en lamb
til slátrunar leitt, heldur gaf hann sig fús-
lega í dauðann fyrir mig og þig, Mikill
er kærleiki Guðs til vor. Hvert skifti
sem þér dettur í hug lambið þitt, þá
minstu Jesú, þess Guðs lambs, sem ber
heimsins synd.”