Stjarnan - 01.10.1933, Blaðsíða 10

154
ST J A RN AN
hjátrú. HiÖ síðara verÖur sannað af
gömlum handritum ; með hinum óviðjafn-
anlega rithætti Tacitusar, með áliti hans
sem trygði rit hans gegn fölskum viðbæt-
ir, og með alvörunni í írásögnum hans.”
— (Gibbons “Decline and Fall of the Ro-
man Empire.” I. bindi, bls. 602, Kap.
CVI, Par. 16).
Tacitus sinti ræðismanns störfum í
Asíu og hann skrifaði “Árbækurnar” á
friðar tímabili Rómverja. Sem meðlimur
stjórnarinnar hefir hann haft aðgang að
stjórnarskjölum Júdeu, þar á meðal
skýrslum Pílatusar, svo hann gat fengið
fullkomna og áreiðanlega upplýsingu.
Jafnvel prófessor F. hoofs verður að
kannast við: “Að Tacitus gefur oss þar
upplýsingar, sem eru óháðar frásögnum
hinna kristnu, en sem hann hefir fengið
af eldri uppruna, eða með því að spyrjast
fyrir. Margir mentamenn jafnvel á vor-
um dögum hafa þessa sömu skoðun, og
það er mikið sem mælir með henni, því
Tacitus er vanur að merkja atriði, sem
aðeins eru bygð á munnmælum, en hér
finnum vér engin slík merki.” (“What
is the Truth about Jesus Christ?” eftir F.
Eoofs, Ph. D. Th. D., Prof. og Church
History in the University of Halle —
Wittenberg, Germany, bls. 28, 29).
Annað vitni vort er Pliny hinn yngri,
rómverskur landstjóri yfir fylkjunum
Pontus og Bithynia, (fæddur árið 62 e.
Kr.). í 97. bréfi sínu til Trajans keis-
ara nefnir hann Krist á nafn þrisvar
sinnum, og segir að hinir “kristnu” syngi
“Kristi lofsöngva eins og Guði.” Hann
nefnir hina “kristnu einnig fimm sinnum
í bréfi sínu, og talar um “kristindóminn”
sem trúarbrögð þeirra, hann bendir einn-
ig á mismuninn milli “sannkristinna” og
þeirra, sem aðhyllast heiðingja siði held-
ur en mæta ofsóknum. Trajan, er hann
svarar bréfinu (pistill 98) nefnir eftir-
fylgjendur Krists aftur og aftur
“kristna.” — (‘‘Letters of Pliny the
Younger” eftir John Earl of Orrely,
London 1751, 2. bindi, bls. 426-429).
Vér vitum að Trajan, Pliny og Tacitus
voru allir heiðnir menn og óvinir kristin-
dómsins, en aldrei komu þeir með þau
mótmæli móti hinum kristnu, að segja
að Kristur hefði aldrei verið til, heldur
töluðu þeir ávalt um hann sem vel kunn-
an mann í sögunni.
Næsta vitni vort er hinn heiðni heim-
spekingur Celsus, hinn versti óvinur sem
kristindómurinn hefir nokkurn tíma átt.
Og vitnisburður mótstöðumanna er ætíð
álitinn mjög mikilsverður. Celsus skrif-
aði árás á trú og siðferði kristinna manna,
sem hann kallaði: “Sönn ræða.” Lardner
heldur að þetta hafi verið kring um árið
176 e. Kr. (“M’Clintock and Strong’s
Cyclopædia” Art. “Celsus.”).
“Rit hans eru mikils verð af því hann,
sem er óvinur, og lifði aðeins rúmlega
130 árum eftir himnaför Krists, kannast
við hina háleitu atburði og kenningar
guðspjallanna eins og þeim er haldið
fram af postulunum bæði í ræðu og riti.
Nær því 80 sinnum tilfærir hann setning-
ar úr bókum Nýja Testamentisins, sem
hann ekki einungis kannast við að sé til,
heldur segir það sé alment af kristnum
mönnum álitið áreiðanlegt og guðdómlegt.
Hann minnist nákvæmlega á kringum-
stæður í lífi Krists og postulanna, sem
sýnir að hann var þeim vel kunnugur, og
að enginn mótmælti þeim.”—(“Cyclo-
pædia” eftir ’Clintock and Strong, Art.
“Celsus.”).
Þegar hann reynir aö sýna mismuninn
milli þess sem Guð bauð fyrir hönd Móse,
og kenninga Krists, þá segir hann að
Guð hafi látið Móse skipa fólkinu að
drepa óvini sína. “Sonur hans þar á móti,
maðurinn frá Nazaret, gaf út önnur lög
alveg gagnstæð þessum og sagði að eng-
inn gæti komið til Föðursins sem sæktist
eftir valdi eða heiðri; að menn ættu ekki
að hugsa meir en hrafnarnir um að afla
sér viöurværis, að þeir skyldu bera minni
áhyggju fyrir fatnaðinum heldur en lilj-
urnar, að þeir ættu að vera fúsir til að
þola annað högg frá þeim, sem slær þá.
Hvort er það Móse eða Jesús, sem fer
Framh. á bls. 157