Stjarnan - 01.10.1933, Side 14

158
STIARNAN
Fátœki skraddarinn
Fátækur skraddari haföi, ásamt konu
sinni og ungri dóttur, sezt að í ókunnum
bæ. Hann fékk mjög litla vinnu, svo
þaÖ, sem hann hafði til a8 byrja með var
nú þrotið, svo vesalings maðurinn hafði
nú hvorki mat né vinnu. Konan hans var
veik, meðfram af langvinnum áhyggjum,
og litla dóttir þeirra sat á þrepskildinum
og grét af sulti. FaÖirinn stóð við glugg-
ann fölur og sorgbitinn, hann hafði ekk-
ert borðað um lengri tíma.
Það var níðdimt úti, regnið lamdi
gluggarúðurnar. Það var líka dimt í huga
hans eins og þar hljómaði: “Enginn veg-
ur til bjargar.” En svo bað hann, auð-
mjúklega og grátandi til hans, sem fæðir
fuglana og gleymir ekki hrafnsungunum,
sem til hans kalla, og við það létti honum
fyrir brjósti. En hvaðan gat hann von-
ast eftir mat á slíkri óveðurs nótt? Fyr-
ir manna sjónum sýndist það ómögulegt,
en fyrir Guði er enginn hlutur ómáttug-
ur.
Rétt í því hann hafði lokið bæn sinni
heyrði hann fótatak á tröppunum, ein-
hver þreifaði fyrir sér eftir klinkunni,
lýkur upp og kemur inn. Veitingahúsið
stóð beint ámóti heimili skraddarans, og
þetta var vikadrengurinn þaðan. Ferða-
maður var nýkominn til bæjarins, er vildi
fá buxur saumaðar handa sér þá strax
um nóttina svo hann gæti verið í þeim
daginn eftir. Til þess að hafa sem minst
fyrir þá kom drengurinn yfir til skradd-
arans, sem bjó á móti veitingahúsinu.
Hann hafði einmitt verið að ákalla Guð
um hjálp.
Skraddarinn fór strax yfir á veitinga-
húsið. Hann var bæði illa klæddur og
dapur í bragði. Ferðamaðurinn leit undr-
andi á hann og spurði síðan hvort hann
treysti sér til að sauma buxurnar, efnið
væri bezta tegund og sér væri ant um að
verkið væri hið fullkomnasta. Hann
kvaðst heldur vilja gefa honum nokkur
cent fyrir ómakið að koma yfir og senda
svo eftir öðrum skraddara. Þetta særði
mjög tilfinningar vesalings skraddarans,
því hann vissi sig vera vel færan í iðn
sinni, ef hann aðeins gat fengið nokkuð
að gjöra. En hann sagði einungis að hann
skyldi ábyrgjast að ferðamaðurinn yrði
ánægður með verkið.
Hann flýtti sér nú heim og fór strax
að sníða og sauma. Hann var að vísu
máttlaus og þreyttur af hungri, en er
hann leit á konu sína og náföla barnið
sitt, þá fór svefninn af honum, svo hann
gat haldið áfram vinnunni. Hann lauk
við saumaskapinn um morguninn, og fór
með buxurnar á ákveðnum tíma yfir til
eigandans, sem strax fór í þær, og var
hann mjög vel ánægður með verkið.
Hann borgaði verkið meir en upp var
sett, og er hann sá gleðitárin í augum
skraddarans, þegar hann tók við borgun-
inni bætti hann dálitlu meira við upphæð-
ina. Fátæki maðurinn fór nú heim aftur,
glaður og þakklátur yfir því, að hafa nóg
fyrir sjálfan sig, konuna og barnið til að
lifa á í fleiri daga.
Ókunni maðurinn dvaldi í bænum þenn-
an dag, því hann átti þar marga mikils-
háttar vini. 1 veizlu, sem honum var
haldin kom fyrir óvænt atvik, sem varð
orsök til þess að hann mintist á skradd-
arann, sem hann hrósaði og sagði að hann
væri mjög vel fær í iðn sinni. Ýmsir
þeirra sem viðstaddir voru festu sér þetta
í huga, svo upp frá þessu hafði skradd-
arinn nóga vinnu og gat veitt sér alt, sem
hann þurfti fyrir heimilið. X.
Nú er farið að stinga upp á því að hætta
að fylla holar tönnur með gulli, það er
álitið alt of kostbært. Ef eins mikið gull
verður sett í tönnur næstu tvö árin, eins
og nú er gjört, þá verSur eins miklu gulli
eytt til þess, eins og öllu því, sem tapast
hefir í skiprekum síðan sagan hófst.