Stjarnan - 01.02.1934, Qupperneq 12

28
STJARNAN
Bakaðar baunir
Þér hafið að líkindum aldrei heyrt get-
ið um Mary Hale. Hún var elskuleg ung
stúlka, sem óx upp hjá foreldrum sínum,
rétt hinum megin við götuna, beint á móti
Hopkins, og þegar hún varð fullorðin
giftist hún Henry Hopkins, sem var elztur
bræðra sinna.
Þau eignuðust tvö elskuleg börn, dreng
og stúlku, og leið mjög vel, en það komst
einhvernveginn upp í vana hjá þeim að
þrætast á um hitt og þetta. Það var varla
hægt að dvelja hjá þeim kvöldstund án
þess þau færu að jagast um eitthvert smá-
atriði, sem var alveg þýðingarlaust, t. d.
hvort eitthvert atvik hefði átt sér stað
klukkan 10 eða n, eða því um líkt.
Þetta varð svo rótgróinn vani sem þau
ekki gátu yfirunnið, svo eitt laugardags-
kvöld hafði Mary bakaðar baunir á borð-
inu fyrir kvöldmat, Henry leit á þær og
sagði: “Eg held baunirnar séu ekki alveg
nógu bakaðar.”
Hún sagði þær vera vel bakaöar, en
hann vildi hún setti þær inn í ofninn aft-
ur, hún sagði þess væri engin þörf. Þá
sagði Henry að hann æti þær ekki nema
þær væru betur bakaðar, en Mary sagði
að sér dytti ekki í hug að baka þær leng-
ur, þó bæði forseti Bandaríkjanna og
Englands konungur beiddi sig um það.
Þau héldu áfram að jagast um baunirn-
ar alt kvöldið, og fóru heldur eklci til
kirkju daginn eftir, því þau voru ennþá
að tala um baunirnar, þau héldu áfram
með það af og til í heila viku, loks varð
Henry svo reiður yfir þessu, að liann
pakkaði tösku sína og tók litlu stúlkuna
þeirra með sér líka til Boston.
Mary varð svo gröm við hann út af
þessu að hún fékk skilnað frá honum.
Þannig uxu börn þeirra upp, litla stúlk-
an móðurlaus og litli drengurinn föður-
laus, einungis vegna þess að foreldrunum
kom ekki saman um hvort baunirnar væru
nógu vel bakaðar eða ekki.
Árin liðu, börn þeirra giftust og fóru
frá þeim, svo einn dag, jafn óvænt og
hagl úr heiðskíru lofti, kemur Henrv
heim til Mary. Hún var svo glöð að sjá
hann aftur að hún réði sér varla fyrir
kæti. Bæði voru ósegjanlega hamingju-
söm. Þau giftust aftur og ætluðu nú að
njóta lifsins, og bæta sér upp það, sem
þau hefðu mist.
Nokkru seinna einu sinni þegar þau
settust að kveldborði fóru þau að minn-
ast á liðna daga, og hve heimsk þau hefðu
verið að láta annað eins lítilræði eyði-
leggja lífsgleði sína. Þau dæmdu sjálf sig
hart og sögðust skammast sín fyrir alt
saman. “En,” bætti Mary við, “baunirn-
ar voru nógu vel bakaðar.” “Það getur
verið,” sagði Henry brosandi, “en þær
voru ekki eins vel bakaðar og mamma var
vön að hafa þær.”
Mary hélt að móðir sín hefði haft eins
vel vit á matreiðslu eins og móðir hans,
en Henry sagði aS sitt fólk væri vanara
við baunir. Þá sagði Mary blátt áfram
að hans fólk hefði ekkert vit á baunum.
Þó ótrúlegt sé, þá héldu þau áfram að
jagast um baunirnar eftir að þau stóðu
upp frá borðinu, svo klukkan io um
kvöldið tók Henry hatt sinn og kápu og
gekk út. Mary hefir aldrei heyrt frá
honum síðan.
Átta ár eru liðin síðan þetta kom fyrir.
Siðastliðinn fimtudag var læknirinn sótt-
ur til Mary til aS reyna að hughreysta
hana. Hún er orðin gömul og ákaflega
einmana og óhamingjusöm.
Bæði hún og Henry eyðilögðu hamingju
sína yfir öðru eins lítilræði og bökuðum
baunum.
Forðumst jag og þrætur því slíkt getur
snúist upp i óvild og hatur, alveg eins og
slæmt innkuls, ef það er ekki læknað,
getur snúist upp í ólæknandi lungnabólgu.
S- Parker.