Stjarnan - 01.03.1936, Blaðsíða 3

STJARNAN
19
Verið viðbúnir.
Síðast þegar Jesús talaði við lærisveinana
um endurkomu sína, þá virtist sem honum væri
sérstaklega hugarhaldið um, að sá dagur kæmi
ekki að þeim óvörum. Aftur og aftur áminnir
hann þá um að vaka og vera viðbúnir. Áður
en hann gaf þeim áminninguna: “Vakið því.”
“Fyrir því skuluð þér vera viðbúnir,” þá gaf
hann þeim samlíkinguna, er lesa má í Matt.
24:36-41.
“En um þann dag og stund veit enginn, ekki
einu sinni englar himnanna né sonurinn, heldur
aðeins faðirinn einn. En eins og dagar Nóa
voru, þannig mun verða koma manns sonarins,
því að eins og menn á þeim dögum, dögunum á
undan flóðinu, átu og drukku, kvæntust og
giftust, alt til þess dags er Nói gekk inn í örk-
ina, og vissu eigi af fyr en flóðið kom og hreif
þá alla burt — þannig mun verða koma manns
sonarins. Þá munu tveir vera á akri, annar er
tekinn og hinn eftir skilinn. Tvær munu mala
í kvörn, önnur er tekin, hin skilin eftir.” Svo
kemur hin alvarlega áminning: “Vakið því þar
eð þér vitið eigi hvaða dag herra yðar kemur.
En það vitið þér að ef húsbóndinn hefði vitað
á hvaða næturvöku að þjófurinn kæmi, þá hefði
hann vakað og ekki látið brjótast inn í hús sitt.
Fyrir því skuluð þér vera viðbúnir, þvi að
manns sonurinn kemur á þeirri stundu sem þér
eigi ætlið.”
Einhver mun spyrja hvað geti hindrað oss
frá því að vera viðbúnir. Jesús bendir á það,
er hann segir: “Hver er þá hinn trúi og hyggni
þjónn, sem húsbóndinn hefir sett yfir hjú sín
til að gefa þeirn fæðuna á réttum tíma? Sæll
er sá þjónn, sem húsbóndi hans finnur breyta
þannig þegar hann kemur. Sannlega segi eg
yður, hann mun setja hann yfir allar eigur sín-
ar. En ef sá hinn illi þjónn segir í hjarta sínu:
Húsbónda mínurn dvelst — og hann tekur að
berja samþjóna sína og etur og drekkur með
svöllurum, þá mun húsbóndi þess þjóns koma
á þeim degi sem hann væntir ekki og á þeirri
stundu, sem hann veit ekki af, og höggva hann
sundur, og láta hann fá hlutskifti með hræsn-
urunum, þar mun vera grátur og gnístran
tanna.” Matt. 24:45-51.
Það verður skelfilegt að glatast og hafa
hlutdeild meðal hinna ótrúu þjóna. Vér höfum
séð fólk missa heimili sín, peninga sína, heilsu
eða stöðu. Vér vitum hvað það hefir gengið
nærri þeim. Hvílíkar vökunætur og dagar
fullir kvíða og áhyggju, sem þeir hafa lifað.
Vér höfurn séð dauðastrið of gagntakandi til
þess því verði með orðum lýst. En ekkert í
mannlegri reynslu getur verið jafn skelfilegt
og það að sjá Jesúm koma en vera ekki viðbú-
inn að mæta honum.
Jesús benti á þetta í dæmisögunni um 10
meyjarnar, 5 sem voru hygnar og 5 sem voru
fávísar. Sumar voru viðbúnar að mæta brúð-
gumanum og gengu inn með honum, en sumar
af þeim, sem biðu hans voru ekki viðbúnar.
Enginn getur sagt að Jesús hafi ekki gjört oss
aðvart og ámint oss um að vera viðbúnir. Vér
hljótum að kannast við, að með áminningum,
aðvörunum og dæmisögum um afdrif hinna ó-
viðbúnu, og með táknum er sýna nálægð komu
hans, hefir Jesús gjört alt, sem unt er að gjöra
til að hjálpa oss og hvetja til að vera viðbúnir
komu hans svo vér getum mætt honum meö
gleði.
Hin alvarlega spurning fyrir hvern af oss
erþessi: “Er eg viðbúinn ?” Vér syngjum um
það, vér tölum um það, vér biðjum um það.
En hin áríðandi spurning til mín og þín er
þessi: “Er eg viðbúinn ?” Leggið þessa spurn.
ingu fyrir yður sjálf: “Er eg viðbúinn að
mæta herra mínum ?” Því ef vér erum ekki við.
búnir þegar hann kemur þá erum vér glataðir.
Þú spyr hvað útheimtist tii að vera viðbú-
inn. Eg skal benda þér á vers sem lýsir eigin-
legleikum þess fólks, sem Jesús kannast við
þegar hann kemur: “En þér eruð útvalin kyn-
slóð, konunglegt prestafélag, heilög þjóð, eign.
arlýður, til þess að þér skulið víðfrægja dáðir
hans, sem. kallaði yður frá myrkrinu til síns
undursamlega ljóss. Þér, sem áður voruð ekki
lýður, en eruð nú orðnir “Guðs lýður”, þér,
sem ekki nutuð miskunnar, en hafið nú mis-
kunn hlotið.” I.-Pét. 2 :9, 10.
í bréfi sínu til Efesusmanna skrifar Páll
postuli um sérkenni þess safnaðar, sem Jesús
kannast við. Efes. 4:1-3. “Eg, bandinginn
vegna Drottins áminni yður þess vegna um að
hegða yður svo sem samboðið er kölluninni,
sem þér voruð kallaðir með, að sýna í hvívetna
lítiilæti og hógværð og langlyndi, svo að þér
umberið hver annan í kærleika.” Hve dásam-
leg er slík lýsing á lífi safnaðarmanna. Svo
bætir hann við: “Látið ekkert svívirðilegt orð
líða yður af munni, heldur það eitt, sem er gott
til uppbyggingar, þar sem þörf gjörist, til þess
að það flytji náð þeim sem heyra. Og hryggið
ekki Guðs heilaga anda, sem þér eruð innsigl-
aðir með til. endurlausnardagsins. Látið hvers
konar beiskju, ofsa, reiði, hávaða og lastmæli