Stjarnan - 01.03.1936, Blaðsíða 5

STJARNAN
21
Vér hugsum með skelfingu til mannætanna,
sem halda sér veizlu á holdi fanganna áður en
það er orðið kalt, en er það nokkuð hryllilegra
heldur en su eymd og eyðilegging, sem orsak-
ast af tortrygni, ómildum dómum og illu umtali,
sem svertir mannorð og sviftir menn trausti
annara.
Ef einhver hefir gjört oss á móti, þá segir
Guðs orð oss hvað vér eigum að gjöra: “Brjóti
bróðir þinn nokkuð á móti þér, þá vanda fyrst
um við hann heimulega.” Oft breytist alveg
skilningur vor á málinu eftir að. vér höfum
gjört þetta.
“Ef vér höfum á nokkurn hátt gjört öðrum
ilt eða unnið þeim skaða, þá eigum vér að bæta
úr því aftur. Ef vér höfum óafvitandi borið
falskan vitnisburð, ef vér höfum ranghermt
annara orð, eða á einhvern hátt spilt fyrir á-
hrifum þeirra, þá eigum vér að fara til þeirra,
sem vér höfum talað við um náungann, og við_
urkenna fyrir honum ranglæti vort og mis-
sagnir. D. T. Newbold.
Vélaátjórinn
Það var trúarvakning í þorpinu. Meðal
þeirra, sem gengu í söfnuðinn var Allie For-
sythe, 12 ára gamall drengur. Móðir hans var
ekkja og hafði fyrir fjórum árum síðan flutt
sig frá heimili þeirra í Vermont, og sezt að í
þessu þorpi í Wisconsin.
Um kvöldið eftir að Allie gekk í söfnuðinn
sat hann hjá móður sinni í rökkrinu og hún
spurði hann: “Allie, segðu mér hvað það var
sem leiddi þig til að snúa þér alvarlega til
Guðs? Var það kenslan sem þú fékst á heim-
ilinu, eða hvíldardagsskóla lexíurnar, eða ræð-
ur prestsins, eða var það fyrir áhrifin af þess-
um vakninga samkomum?
Drengurinn leit á móður sína og svaraði:
“Mamma, það var ekkert af þessu. En
manstu þegar við komum frá St. Albans til að
búa hér, þá bað eg um að mega vera hjá véla-
stjóranum þar sem hann var að vinna. Þú
þorðir ekki að íeyfa mér það fyr en vagn-
stjórinn sagði þér að hann væri ágætismaður,
og eg væri eins óhultur þar eins og í setustof-
unni hjá þér. Svo leyfðir þú mér að vera i
véíarúrminu, og eg var þar þangað til vagn-
stjórinn sótti mig. Rétt eftir að lestin fór af
stað frá fyrstu stöðinni. eftir að eg kom inn í
vélarrúmið, þá féll vélastjórinn á kné. rétt
snöggvast og stóð svo upp aftur og setti vélina
í hreyfingu. Eg lagði fyrir hann margar
spurningar viðvíkjandi vélunum ög plássinu,
sem við keyrðum í gegnum, og hann var ósköp
þolinmóður að svara spurningum mínum.
Bráðum staðnæmdumst við á næstu járnbraut-
arstöð, og hann féll á kné augnablik áður en
hann fór á stað aftur. Hann gjörði þetta í
hvert skifti svo eg fór að reyna að gæta að
hvað hann væri að gjöra. Uoksins, eftir að
við höfðum farið langan veg ásetti eg mér að
spyrja hann um það. Hann leit alvarlega á
mig og sagði:
“Drengur minn, biður þú nokkurn tíma til
Guðs ?”
“Já, herra minn, eg bið kvöld og morgna,”
svaraði eg.
“Jæja, litli vinur minn, þegar eg fell á kné
bið eg til Guðs. Eg hefi haft ábyrgðarmikla
stöðu í rnörg ár, það eru líklega um 200 manns
með lestinni núna, sem mér er trúað fyrir.
Eítil óaðgæsla eða vanræksla frá minni hendi,
eða eftirtektarleysi þegar merki eru gefin, gæti
svift margt af þessu fólki lífinu, svo á hverri
járnbrautarstöð þá fell eg á kné og bið Guð
að hjálpa mér og varðveita frá öllum háska til
næstu stöðva, líf þeirra, sem hann hefir trúað
mér fyrir. Öll þessi ár sem eg hefi haft þessa
stöðu hefir hann hjálpað mér, svo ekki einn
einasti af öllum þeim þúsundum sem með lest-
inni hafa farið hefir orðið fyrir skaða. Slys
hefir aldrei komið fyrir hjá mér.”
“Mamma, eg hefi aldrei fyrri minst á hvað
hann gjörði og sagði við mig, en nærri því á
hverjum einasta degi hefi eg hugsað um hann
og ásett mér að eg vildi líka vera sannkrist-
inn maður.”
I f jögur ár hafði líferni þessa trúaða manns
staðið barninu fyrir hugskotssjónum, og að
endingu orðið til þess að leiða hann til Krists.
D. Gray.
Vinir mínir, talið Guðs orð. Lesið Guðs
orð, seljið, lánið og gefið guðsorðabækur og
blöð. Guð vakir yfir orði sínu, og sá tími
kernur að það mun bera ávöxt, langt fram yfir
það, sem vér höfum vogað að gjöra oss vonir
um.