Stjarnan - 01.03.1945, Síða 6

22
S T J A R N A N
drottins ljómaði í kringum þá, og urðu
þeir mjög Ihræddir.
Og engillinn sagði ''iúð þá: “Óttist ekki,
því sjá, eg flyt yður gleðiboðskap mikinn,
sem verða mun til fagnaðar fyrir allan
lýðinn; því að í dag er yður frelsari fædd-
ur, sem er Kristur drottinn í borg Davíðs.
Og þetta sé merkið fyrir yður: Þér munuð
finna ungbarn reifað og liggjandi í jötu.”
Og í sömu svipan var með englinum
fjöldi himneskra hersveita, sem lofuðu
guð og sögðu:
“Dýrð sé guði í upphæðum og á jörðu
friður meðal manna, sem velþóknun er á”.
Og það varð, þá er englarnir voru farnir
frá þeim til himins, að hirðarnir sögðu
hver við annan: “Förum þá til Betlehem
og sjáum þenna atburð, sem orðinn er og
drottinn hefir kunngjört oss”.
Og þeir ifóru með skyndi og fundu bæði
Maríu og Jósef og ungbarnið liggjandi í
jötunni. En þegar þeir sáu það, skýrðu
þeir frá því orði, er talað hafði verið við þá
um barn þetta.
Og allir sem heyrðu, undruðust það, sem
hirðarnir höfðu við þá talað. En María
geymdi öll þessi orð og hugleiddi þau í
hjarta sínu. (Lúk. 2, 9—19).
Stærsta hættan —
að gleyma Guði
“Varaðu þig við því, að þú gleymir ekki
Drottni Guði þínum, með því að halda
ekki hans boðorð, tilskipanir og lög.” 5Mós.
8:11.
Tímarnir hafa breyst síðan Móses stóð
frammi fyrir þjóð sinni og mælti þessi
orð. En þörfin fyrir að endurtaka þessa
áminningu eykst ár frá ári. “Síðan menn
hafa komist vel áfram hafa þeir orðið
drambsamir, og þegar þeir urðu dramb-
látir hafa þeir gleymt því að Guð einn
er Guð, en að menn eru aðeins menn,
lítilfjörlegir, deyjandi, syndugir menn.”
Svo það er þá jafnan nauðsynlegt að end-
urtaka hina fornu aðvörun: “Varaðu þig
að þú gleymir ekki Drottni Guði þínum.”
Engin synd er almennari en sú að gleyma
Guði. Það er synd, sem finst ekki einungis
hjá unglingum heldur einnig hinum mið-
aldra og aldurhnignu. Ekki einungis hjá
hinum heimsku og kærulausu, saurugu og
heimslega sinnuðu, heldur einnig hjá þeim
sem erfiða að iðn sinni, hjá konum, sem
eru uppteknar við heimilisstörfin og félags-
lífið, hjá kennurum og nemendum, já hjá
öllum í hverri stöðu sem er í mannfélaginu.
Vér leyfum áhyggju þessa heims of mikið
af tíma vorum og kröftum, og látum hana
fylla huga vorn svo vér gleymum Guði,
ríki hans og vorri andlegu vélferð.
Dr. J. H. Jowett segir í bók sinni: “Things
that Matter most”,
“Lotning manns fyrir Guði minkar eftir
því sem hann kemst betur áfram í heim-
inum. Guðrækni vor ey.kst ekki þegar pen-
ingabuddan þyngist. Ánægjan yfir nægt-
unum leiðir oss til að gleyma gjafaranum.
Vér getum orðið svo hrifnír af hinu góða
íhaglendi að vér gleymum hirðinum. Nægt-
irnar geta hæglega orðið óvinur vor. Út-
sýnið hjá oss er best að vetrinum þegar
náttúran er auð og snauð. Þegar blöðin
þekja greinar trjanna taka þær útsýnið
frá oss. ... Nægtirnar hindra samfélag vort
við Guð.”
í Suður-Frakklandi þar sem il-m olía er
pressuð út úr rósunum, þar er einkenni-
legur sjúkdómur sem ásækir starísfólkið
er að því vinnur. Gnægð ilmsins og rósa-
laufanna orsakar einskonar svefnsýki. Svip
að á sér stað þegar menn safna jarðnesk-
um eignum, þá er hætta á að þeir sofnt
andlegum gleymsku svefni. En þó geta
menn og konur ekki alskostar gleymt Guði.
Þeir geta ekki alveg losast við þá meðvit-
und um Guð, sem ríkir inst í eðli manns-
ins. Þegar hann mætir erfiðleikum, dauða,
sorg eða niðurlægingu, þá er hann hrærð-
ur til guðrækni og fer að biðjast fyrir. En
•hinir sýnilegu jarðnesku hlutir taka upp
mest af tíma hans og kröftum, svo hugs-
unin um Guð hefir lítil áhrif á hið dag-
lega líf hans.
Stærsta hætta vor í dag er að vér gleym-
um Guði. Líf þess manns sem gleymir
Guði hefir mist hina bestu vörn gegn
freistingunum. Sá maður, sem gleymir
Guði veiklar líf sitt og krafta, drepur nið-
ur áhugann fyrir því æðsta, sljógvar sam-
visku sína, og rænir sjálfan sig kröftun-
um til að standast erfiðleika og sigra freist-