Stjarnan - 01.08.1945, Qupperneq 3

STJARNAN
59
inn sekur við þau öll. Því sá, sem bauð:
Þú skalt ekki drýja hór, hann bauð líka,
þú skalt ekki mann vega, en þó þú ekki
drýgir hór, ef þú vegur mann ertu orðinn
lögmálsins yfirtroðslumaður. Talið þannig
og breytið þannig, sem þeir er dæmast
munu eftir frelsisins lögmáli.” Jak. 2:8—
12. Jakob sýndi hér ótvírætt að það eru
tíu boðorðin, sem hann talar um.
Páll postuli gefur líka vitnisburð sinn
um tíu boðorða lögmálið: “Hvað eigum
vér þá að segja, er lögmálið synd? Fjarri sé
það. Heldur þekti eg ekki syndina nema
af lögmálinu, því eg hefði ekki vitað af
girndinni hefði ekki lögmálið sagt: Þú
skalt ekki girnast. Þess vegna er að vísu
lögmálið heilagt og boðorðið heilagt og
réttvíst og gott. Ónýtum vér þó lögmálið
með trúnni? Fjarri fer því, heldur stað-
festum vér lögmálið.” Róm. 7:7.12.; 3:31.
Hinn vitri segir, þegar hann lítur yfir
lífið og tilgang þess: “Aðal atriði efnisins,
þegar alt er athugað verður þetta: Óttastu
Guð og haltu hans boðorð, því það á hver
maður að gjöra.” Préd. 12:13.
Menn þeir, sem gáfu þessa vitnisburði
voru vitrir og góðir menn. Þeir voru Guðs
menn. Hann talaði til fólksins fyrir þeirra
munn. Þeir voru spámenn og postular
hans. Orðin, sem þeir töluðu voru boð-
skapur Guðs til mannanna. Þessir menn
sögðu að lögmál Guðs væri eilíft, fullkom-
ið, ævarandi, óumbreytanlegt lögmál lífs-
ins. E. R. Thiels.
Oii litli leit fram í tímann
Henriksen sat heima í hlýja ríkmann-
lega húsinu sínu ásamt konu sinni og
börnunum, sem voru að leika sér Alma
var að klippa út pappírsmyndir, en Minnie
og Óli horfðu á með ánægju.
“Nei sko gamla manninn með langa
skeggið,” sagði Óli. “Hann situr og er að
lesa í Biblíunni, mér sýnist hann vera svo
líkur honum pabba.”
“Já, Óli, hvað þú ert heimskur,” sögðu
litlu systurnar hlæjandi. “Pabbi er þó
sannarlega ekkert líkur þessum gamla
karli, með hvítt hár og skegg og djúpar
hrukkur í andlitinu.”
“En pabbi getur nú samt orðið líkur
honum þegar hann verður gamall eins og
afi,” svaraði Óli litli..“Og aumingja pabbi
minn þá.”
“Því segir þú þetta?” spurði Alma.
“Hvers vegna kennir þú svo mikið í brjósti
um pabba þá?”
“Jú-ú,” svaraði Óli hægt og hugsandi.
“Því þá verður pabbi að sitja einn í her-
berginu sínu, eins og afi situr nú aleinn
í sínu herbergi, við þröngan og ljótan
stiga inni í borginni og hefir engan nema
Maríu þvottakonu til að hugsa um sig,”
tárin komu fram í augun á Óla litla við
að hugsa um hve bágt pabbi hans mundi
eiga þá.
“En sú vitleysa í þér Óli, heldur þú við
látum hann pabba okkar vera einsamlan
þegar hann verður gamall?” sagði Alma.
“Eg hugsa við verðum hjá honum þá eins
og við erum núna.”
Óli hristi höfuðið hugsandi og svaraði:
“Ó-nei, sjá þú, þegar við erum orðin
stór og búin að eignast börn, þá kærum
við okkur víst ekkert um að heimsaekja
pabba, fremur en hann og mamma hirða
nú um að koma til afa. En María segir að
afi sé altaf glaður þó hann sé aleinn, því
hann hafi Guð hjá sér og Biblíuna sína. En
það getur pabbi ekki, af því hann segir
sjálfur að hann hirði ekki um slíka hluti,
og þess vegna hlýtur honum að líða enn
ver en afa nú.”
Henriksen hafði setið og verið að lesa í
dagblöðunum. Hann tók vel eftir samtali
barnanna og fölnaði nú af geðshræringu,
svo stóð hann upp og fór að ganga um
gólf fremur órólegur. Um kvöldið hafði
hann langt samtal við konu sína og nokkr-
um dögum seinna fór hann til borgarinn-
ar og sótti gamla föður sinn og flutti hann
heim í fallega hlýja húsið sitt. Þar fékk
gamli afi sólríkt gott herbergi og tíðar
heimsóknir barna sinna og barnabarna. Nú
var hann svo hjartanlega glaður og fórn-
aði oft höndum í bæn og þakklæti til Guðs,
og marga fallega söguna fékk Óli að heyra
hjá afa sínum.
Pappírsmyndin, sem Óla sýndist svo lík
pabba, var sett á skrifborð föður hans. Ef
einhver spurði hvers vegna hún væri þar,
svaraði Henriksen því, að þessi mynd hefði
flutt sér þann boðskap, sem verða mundi
honum til blessunar um tíma og eilífð.
X. X.