Stjarnan - 01.08.1945, Qupperneq 5

STJARNAN
61
mörkinni vildi hann þó ekki afla sér fæðu
með því að óhlýðnast föðurnum.
Það var fæðan, sem freistaði vorra fyrstu
foreldra og varð orsök í falli þeirra. Með
þessari löngu föstu átti Kristur að sýna, að
það er hægt að stjórna hinum líkamlegu
nautnum.
Satan freistar mannanna, til að láta-und-
an syndsamlegum tilhneigingum, því þær
veikja líkamann og sljófga skynsemina,
og þá veit hann, að hann á hægra með
að tæla og spilla þeim.
En dæmi Krists sýnir, að sérhver synd-
samleg ástríða verður að yfirvinnast. Vér
eigum að hafa yfirhönd yfir tilhneiging-
um vorum, en þær ekki yfir oss.
Fyrst þegar Satan kom til Krists, var
hann í ljósengils mynd. Hann lézt vera
sendiboði frá himnum.
Hann sagði, að það væri ekki vilji föð-
ursins, að Jesús liði svo mikið; hann ætti
einungis að sýna, hve fús hann væri til
þess.
Þegar Jesús leið hinar verstu kvalir af
hungri, sagði Satan við hann:
“Ef þú ert guðs sonur, þá seg, að stein-
ar þessir skuli verða að brauðum.”
En af því að frelsarinn kom hingað til
þess að lifa oss til eftirbreytni, varð hann
að þjást eins og mennirnir þjást; hann
mátti ekki gera kraftaverk sjálfum sér til
gagns. Öll kraftaverkin átti hann að gjöra
fyrir aðra. Hann svaraði og sagði: “Ritað
er: Maðurinn lifir ekki af brauði einu
saman, heldur af sérhverju orði, sem fram
gengur af guðs munni.”
Þannig sýndi hann, að oss ríður ekki
eins mikið á, að sjá oss fyrir fæðu, eins
og að hlýða guðs orði. Þeir sem hlýðnast
guðs orði, hafa fyrirheit um alt, sem þarf
til viðurhalds þessa lífs, og þar með fyrir-
heit um eilíft líf.
Satan tókst ekki að sigra Krist með
þessari fyrstu stóru freistingu. Þá tók hann
hann með sér til Jesúsalem og fór með
hann upp á þakbrún musterisins og sagði:
“Ef þú ert guðs sonur, þá kasta þér hér
niður; því að ritað er: Guð mun bjóða
englum sínum um þig, og þeir munu bera
þig á höndum sér, til þess að þú steytir
ekki fót þinn við steini.”
Hér fylgdi Satan dæmi Jesú og tilfærði
ritningarstað. En þeir, sem viljandi og að
þarflausu stofna lífi sínu í hættu, geta
ekki tileinkað sér þetta loforð. Guð hafði
ekki sagt, að Jesús skyldi kasta sér niður
af musterinu.
Jesús vildi ekki gjöra þetta, til þess að
þóknast Satan. Hann sagði: “Aftur stend-
ur ritað: Ekki skaltu freista drottins guðs
þíns.”
Vér eigum að fela oss umhyggju vors
himneska föður; en vér megum ekki fara
þangað, sem hann sendir oss ekki. Vér
megum ekki gjöra það, sem hann hefir
bannað.
Af því að guð er miskunsamur og fús
til að fyrirgefa, segja sumir, að óhætt sé
að óhlýðnast honum. En þetta er ofdirfska.
Guð vill fyrirgefa öllum, sem biðja hann
um fyrirgefningu og láta af syndum sín-
um. En hann getur ekki blessað þá, sem
sýna honum óhlýðni.
Nú birtist Satan, eins og hann í raun
og veru var — höfðingi myrkranna. Hann
tók Jesúm með sér upp á ofurhátt fjali
og sýndi honum öll ríki heimsins og dýr?
þeirra.
Sólin kastaði geislum sínum á skraut-
legar borgir, marmarahallir. frjósama akra
og víngarða. Satan sgði:
“Alt þetta mun eg gefa þér, ef þú fellur
fram og tilbiður mig”.
Eitt augnablik virti Kristur þessa sjón
fyrir sér; síðan sneri hann burt. Satan
hafði sýnt honum hina björtustu hlið
heimsins, það af honum, sem var mest
aðlaðandi, en frelsarinn sá meira en þessa
útvortis fegurð.
Hann sá heiminn í synd og volæði án
guðs. Öll þessi eymd var afleiðing þess,
að mennirnir höfðu snúið sér frá guði og
tilbeðið Satan.
Kristur var gagntekinn af þrá eftir að
frelsa það, sem glatað var. Hann þráði,
að heimurinn gæti aftur íklæðst Edens-
fegurð sinni og að mennirnir tækju hina
réttu afstöðu gagnvart guði.
Hann sigraði freistinguna í stað synd-
ugra manna. Hann varð að vera sigurveg-
arinn, svo að þeir gætu sigrað, svo að þeir
gætu orðið líkir englum og verðskuldað
að verða börn guðs.
Upp á þessa tilbeiðslubón Satans svar-
aði Jesús:
“Vík burt, Satan! því ritað er: Drottinn