Stjarnan - 01.08.1945, Qupperneq 4

60
STJARNAN
VII. — Skírnin
Var nú komið að þeim tíma, er Kristur
skyldi byrja á kennarastarfi sínu; fór hann
því fyrst til árinnar Jórdan og þar skírði
Jóhannes skírari hann.
Jóhannes hafði verið sendur til að greiða
frelsaranum veg. Hann hafði prédikað í
eyðimörkinni og sagt:
“Tíminn er fullnaður og guðs ríki er
nálægt, gjörið iðrun og trúið fagnaðarboð-
skapnum.” (Mark. 1, 15).
Mikill mannfjöldi safnaðist kringum
hann. Margir játuðu syndir sínar og voru
skírðir af honum í Jórdan.
Guð hafði opinberað Jóhannesi, að
Messías mundi einhvern tíma koma til hans
og beiðast skírnar af honum. Hann hafði
heitið að gefa honum merki, svo að hann
gæti vitað hver Jesús væri.
Þegar Jesús kom, sá Jóhannes á ásjónu
hans svo glögt merki hins heilaga lífernis,
að hann neitaði honum um skírn og sagði:
“Mér er þörf að skírast af þér, og þú kemur
til mín!”
En Jesús svaraði og sagði við hann:
“Lát það nú eftir, því að þannig ber okkur
að fullnægja öllu réttlæti”. (Matt. 3, 14.
15).
Þá er hann sagði þetta, sást í ásjónu
hans, hin sama himneska birta sem Símeon
hafði séð.
Jóhannes lét þá Jesúm stíga niður í
hina fögru Jórdan, og skírði hann í augsýn
alls lýðsins.
Jesús var ekki skírður til þess, að hann
iðraðist syndanna, því að hann hafði aldrei
syndgað. Hann gjörði það oss til eftir-
breytni. Jafnskjótt og hann var stíginn
upp úr vatninu, kraup hann niður á ár-
bakkanum og bað. Aldrei höfðu englarnir
heyrt slíka bæn. Þeir þráðu að mega flytja
fyrirliða sínum boðskap um velþóknun
föðursins. En svo fór ekki, heldur svaraði
faðirinn sjálfur bænum sonarins.
Beint frá hásætinu skein dýrðarljóminn.
Himnarnir opnuðust, “og hann sá guðs
anda ofan stíga eins og dúfu og koma yfir
hann”.
Guðs dýrðarljómi umkringdi hann, og
sjá rödd heyrðist af himnum, sem sagði:
“Þessi er sonur minn, hinn elskaði, sem
eg hefi velþóknun á.” (Matt. 3, 16. 17).
Þegar dýrð guðs umkringdi Jesúm og
röddin af himnum heyrðist, þá vissi Jó-
hannes, að hann hafði skírt frelsara heims-
ins. Heilagur andi hvíldi yfir honum og
hann benti á Jesúm og hrópaði: “Sjá,
lambið guðs, sem ber synd heimsins!” (Jóh.
1, 29í.
Þessi dýrð, sem ljómaði kring um Krist,
er merki um kærleika guðs til vor.
Frelsarinn kom oss til fyrirmyndar; og
eins og það er víst, að guð heyrði bæn
hans, svo er það líka víst að hann heyrir
vorar bænir. Hinir stærstu syndarar, þeir
sem bágstaddastir eru, þeir sem allir fyrir-
líta, geta fengið aðgang til föðursins.
Þegar vér komum til hans í nafni Jesú,
þá mun röddin, sem hljómaði til Jesú,
einnig hljóma til vor, segjandi: “Þetta er
barn mitt hið elskaða, sem eg hefi vel-
þóknun á.”
+ 4- ♦
VIII. — Freistingin
Jesús var af andanum, eftir skírnina,
leiddur út á eyðimörkina, til þess að hans
skyldi verða freistað af djöflinum.
Kristur var leiddur af guðs anda, þá er
hann gekk út á eyðimörkina. Hann fór
ekki til þess, að láta freista sín. Hann
langaði til að vera einn, svo að hann
gæti hugsað um köllun sína og það starf,
sem hann nú átti að byrja.
Með föstu og bæn, átti hann að búa sig
undir þann blóðuga veg, sem hann átti
fyrir höndum að ganga. En Satan vissi,
hvert frelsarinn fór; og hann kom þangað
til þess að freista hans.
Þegar Kristur fór burt frá Jórdan, ljóm-
aði dýrð guðs af ásjónu hans, en eftir að
hann var kominn út á eyðimörkina, hvarf
hún.
Synd heimsins var lögð á hann; ásjóna
hans bar vott um slíka sorg og angist, að
þvílíka hefir enginn maður fundið. Hann
leið fyrir syndarana.
í Eden höfðu Adam og Eva sýnt óhlýðni
við guð, með því að eta af hinum for-
boðna ávexti. Það var óhlýðni þeirra, sem
flutti synd, sorg og dauða í heiminn.
Kristur kom til þess, að gefa oss eftir-
dæmi með hlýðni sinni. Eftir að hann
hafði fastað fjörutíu daga úti á eyði-