Stjarnan - 01.05.1946, Qupperneq 2

34
STJARNAN
F ramtí ðarheimilið
Það sem vér vonum eftir og biðium um
er heimur þar sem eilífur friður ríkir;
heimur þar sem hvorki finst skortur né
kvíði, sorg né sjúkdómur; þar sem einginn
misskilningur á sér stað milli stétta, þjóða
eða trúflokka, heldur eining' og bróðurhug-
ur milli allra. Getur þetta orðið veruleg-
leiki? Geta stjórnendur vorir lagt grund-
völlinn undir varanlegan frið?
í 19 hundruð ár hafa kristnir menn
beðið: “Til komi þitt ríki.” Þegar þeirri
bæn verður svarað munum vér hafa synd-
lausan heim þar sem sorg og andvarpan
munu flýja á burt. Þar verður hvorki sótt,
sorg eða dauði.
í skemtigarðinum við konungshöllina
í Sundringham á Englandi er gröf. Yngri
bróðir vors núverandi konungs dó á unga
aldri. Faðir hans, þó hann stjórnaði ríki
sem náði kring um hnöttinn, harmaði hann
mjög. Prinsinn hafði altaf verið heilsu-
lítill og læknar gátu ekkert hj álpað honum.
Hann dó 14 ára að aldri. Á litla grafstein-
inum sem stendur milli blómreitanna
standa þessi orð: “f þínu ríki mun hann
finna frið.” Hinn jarðneski faðir, þótt hann
væri ríkur og voldugur, gat ekki veitt
honum frið, en hann fulltreysti því að í
ríki hins himneska Föður mundi hann
finna frið og ró, því stjórnandi þess er
friðarhöfðinginn, því vér lesum: “Þá skal
Drottinn konungur vera yfir öllum lönd-
urn.” Sak. 14: 9.
Þetta efni er mikið talað um í Ritning-
unni. Frá fyrstu Mósebók til Opinberunar-
bókarinnar finnum vér talað um Paradís
sem menn mistu, og Paradís sem menn
munu öðlast aftur. Menn mistu hana vegna
syndarinnar, en öðlast hana aftur fyrir
sáluhjálpina í Jesú Kristi. Jesús sagði:
“Mannsins sonur er kominn til að leita
þess sem glatað var og frelsa það.” Lúk.
19: 10. Hann kom bæði til að frelsa mann-
kynið og jarðríkið. Þegar hann byrjaði að
kenna mönnum grundvallar atriði ríkis
síns: “Sælir eru hógværir því þeir munu
jarðríkið erfa.” Matt. 5: 5. Takið eftir,
þeir áttu að erja jarðríkið, ekki kaupa það,
stela því, eða berjast til að ná yfirráðum.
1 þess stað fá þeir það sem gjöf frá Guði.
Veitið því einnig eftirtekt að það er jörðin,
sem þeir eiga að erfa en ekki eitthvert
annað pláss.
Nú getur einhver hugsað eða sagt :
“Þessi sundur tætta, blóði stokkna jörð a
þó ekki að verða eilífðarheimili vort, vona
eg, það hlýtur að vera eitthvað betra.” Já,
vinur minn, það verður betra, miklu betra
heldur en oss hefir nokkurn tíma dreymt
um. “Auga hefir ekki séð, ekki eyra heyrt,
og í einkis huga komið það sem Guð hefir
fyrirbúið þeim sem hann elska.” Samt
sem áður getum vér vitað nokkuð viðvíkj-
andi ríkinu sem vér eigum í vændum, því
“Guð hefir opinberað það fyrir sinna anda.”
1 Kor. 9: 9, 10. Innblásnir af heilögum
anda hafa hinir helgu menn fyrri alda
sagt oss frá fegurð þess dýrðlega heim-
kynnis, þar sem ekkert merki syndar finst,
né heldur afleiðingar hennar. “Sjá eg
gjöri alt nýtt,” segir Drottinn. Op. 21: 5.
Jörðin verður endursköpuð og undirbúin
til að verða bústaður hinna endurleystu.
Þar þekkist ekki stríð. í þínu landi skal
ekki framar heyrast getið um ofríki, og
ekki um nokkurt tjón eða eyðileggingu
innan þinna landamerkja .... Drottinn
skal vera þér eilíft ljós, og þinn Guð skal
vera þín birta, og þínir hörmungardagar
skulu enda taka.” Jer. 60: 18-20.
1 því dýrðlega landi verða engar jarð-
arfarir. “Allur þinn lýður sikal vera rétt-
látur og eiga landið eilíflega.” ó hve dýr-
mætt loforð. Jafnvel dýrin verða annars
eðlis en nú. Ljónið mun eta gras eins og
nautin. “Þá mun úlfurinn búa hjá lamb-
inu, og pardusdýrið liggja hjá kiðlingnum,
kálfar, ljónskálfar og alifé ganga saman
og smásveinn leiða þau.” Jes. 11: 9.
Hér getum vér skilið aðeins að nokkru
leiti. “Því nú sjáum vér gegn um gler í
ráðgátu.” Þegar vér sboðum sólmyrkva,
horfum vér í gegn um hálfsvart gler,
ódæma birtan er of sterk fyrir augun,
sömuleiðis er fegurð og birta hins dýrðlega
lands of mikil nátturlegum skilningi
mannsins. Fortjaldið verður numið burt,
og vér munum með ódauðlegri sjón líta
yfir hina óútmálanlegu fegurð landsins, í
hinum ómælanlega alheimi Guðs.
Þessi litli hnöttur, hinn eini dimmi
blettur í alheiminum, þar sem syndin hefir
ríkt, þar sem menn og illir andar hafa