Stjarnan - 01.10.1946, Blaðsíða 6

78
STJARNAN
og hann hafði lofað, ihinn sami JesÚB, til
að taka þá heim til sín.
Horfum til himins í dag meðan heim-
urinn er hjúpaður myrikri 'hörmungar,
sorga og örvæntingar. Horfum til him-
ins, treystum Guði og væntum þeirrar
hjálpar sem hann einn getur veitt. Hann
mun aldrei bregðast þeim sem á hann
vona.
G. F.
Lögmái Guðs
Lögmál Guðs, tíu boðorðin eru hið
dýrmætasta rit sem menn eiga í eigu sinni.
Það er skýrt og gagnort og felur í sér allar
skyldur manna. Fyrst og fremst er það
grundvallarlög alheimsins. Það er undir-
staða allra mannlegra laga, styrkur og
trygging þjóðfélagsins og siðmenningar-
innar, verndari frelsisins, góðs siðferðis
og heimilisl'ífsins, og trygging ríkisins.
Hlýðni við boðorð þess veitir hamingju,
frið og velgengni; en óhlýðni hefir í för
með sér stjórnleysi, sorg og tjón.
Menn og þjóðir hafa gjört gys að því,
prédikarar og leikmenn hafa reynt að nema
það úr gildi. Vondir menn og svikarar hafa
fótum troðið það, og fjöldinn fyrirlitið boð-
orð þess, en þó er það ennþá viðurkend
grundvallarregla fyrir breytni mafma. Það
byggir upp göfugt innræti, ávítar synd,
og er sem leiðarljós í lífi manna.
“Lögmálið er heilagt, réttlátt og gott.”
Guðs börn elska það, syndarar hata það.
Lögmálið hvetur til dygðar og ráðvendni
og til lotningar fy.rir Guði. Konungar
skelfast við orð þess; dómaf þess hrista
hásætin. Það fer ekki í manngreinarálit.
Það talar jafnt til konungssonarins og kot-
ungsins. Það er hin óumbreytanlega regla
fyrir framferði manna, óskeikul leiðbein-
ing samvizkunnar, og dómari sem að lok-
um ákveður hin eilífu kjör manna. Mikinn
frið hafa þeir sem halda Guðs boðorð; sá
sem þau varðveitir hefir mikil laun.
M. L. Andreasen.
Föðurkærleiki
Læknir í Vestur ríkjunum var einu
sinni beðinn að heimsækja veikann mann,
sem virtist aðkominn dauða af tæringu.
Maðurinn hafði nóga peninga en enga
ættingja né vini. Hann bjó einsamall. Póst-
urinn kom aldrei með bréf til hans og hann
sendi aldrei bréf frá sér. Enginn heimsótti
hann og nú virtist hann vera við dauðans
dyr.
Læknirinn rannsakaði sjúklinginn, en
fann engan sérstakan sjúkdóm, en þó sýnd-
ist lífið vera að fjara út. “Hefir þú nokkra
hugmynd um hvað er orsökin að ástandi
þínu?” spurði læknirinn.
“Já, það er ótrúlegt atvik. Eg er ekki
að deyja af sjúkdómi, heldur af hjartasorg.
Eg kom hingað, ekki til að byggja upp
heilsuna, heldur til að fá að deyja í friði
og einsamall.”
“En átt þú enga vini?” spurði læknir-
inn.
“Enga sem eg get gjört kröfu til,” svar-
aði hann og bætti svo við: “Hið umliðna
er grafið í skugganum af voðalegum glæp.
Eg er álitinn dauður af öllum sem þektu
mig, og ekkert minnismerki má finnast á
gröf minni.”
“Svo þú. viðurkennir að þú ert glæpa-
maður?” spurði læknirinn.
Hinn deyjandi maður hvíslaði í hálfum
hljóðum: “Nei, en eg lét það líta svo út
til að frelsa annan — einkason minn.”
Það var farið að dimma og sjúklingur-
inn átti erfitt með andardráttinn. Nú var
dauðaþögn. Svo sagði hinn deyjandi mað-
ur með daufum málrómi: “Hann drap
mann, og eg lét sem eg hefði drýgt glæpinn.
Svo flúði eg, ekki til að forðast verðskuld-
aða hegningu, heldur til að hl'ífa syni mín-
um við þeirri smán að faðir hans hefði
dáið fyrir glæp sinn.”
Læknirinn spurði hljóðlega: “Er langt
síðan?”
Svarið kom seinlega: “Tólf — löng —
ár.”
Öll þessi ár hafði hann lifað sem flótta-
maður, farið úr einum stað í annan, gamall
og einmana.
Það var orðið dimt, slagæðin var orðin
óregluleg. Læknirinn hvíslaði vingjam-
lega: “Viltu segja mér meira?”