Stjarnan - 01.09.1948, Síða 7

STJARNAN
71
ákveðið tilboð, sem að nokkru leiti hafi
farið í þá átt að ryðja braut alþjóða friði
og bjarga mannkyninu frá algerðri eyði-
leggingu. Sannleikurinn er sá, að þegar
tillit er tekið til almennra skoðana og sið-
ferðis ástands þjóðanna, þá er vafasamt
hvort nokkur stjórn þyrði að eiga það á
hættu, því hún yrði sennilega rekin frá
völdum við næstu kosningar og fordæmd
miskunarlaust. Hið eina sem gæti veitt
þeim hugrekki til þess væri hin ægilega
sprengja eða hræðslan við hana.
Það eitt er víst að einhvers konar al-
þjóðastjórn verður að komast á fót eins og
nú er öllu háttað. Hitt er eigi að síður víst,
að engin alþjóðastjórn getur átt sér stað,
nema þjóðirnar alment gefi, eða láti af
hendi sérstjórn að miklu leiti hver
í sínu landi. Ef alþjóðastjórn er
stofnuð, þá liggur það í augum uppi að
þær stjórnir, eða þau ríki sem að þeirri
stofnun standa yrðu að vera viljug til að
beygja sig undir þá alþjóðastjórn, undan-
færslulaust og hvað sem það kostaði.
Þetta þýðir að ef Alþjóðastjórnin segði
við Bretland: “Til velferðar heimsins í
heild sinni hefir verið ákveðið að þú látir
Gibraltar af hendi við Spánverja og Hong
Kong til Kína.” Bretar ættu að sjálfsögðu
að láta þessi varnarvirki af h e n d i með
fúsum og frjálsum vilja. Ef alþjóðastjórnin
segði við Tyrki: “Til tryggingar h e i m s
friði eruð þið beðnir að láta af hendi Istan-
bul til Rússa.” Þá væri ætlast til að Tyrkir
gerðu það þegjandi og möglunarlaust. Það
þýðir einnig að ef Alþjóðastjórnin segði við
Bandaríkin: “Til heilla fyrir verslunarmál
heimsins hefir verið ákveðið að þið afhend-
ið Panama skurðinn og flytjið burt þaðan
varnaráhöld yðar.” Og Bandaríkin ættu að
vera- reiðubúin til gera þetta með ánægju.
Þegar litið er á þessa klípu sem þjóðirn-
ar kæmust 1 þá er auðsætt að litlir mögu-
legleikar eru til þess að Alþjóðastjórn geti
komist á eða þrifist. En sú skoðun er ef til
vill sprottin af því að vér lítum á hlutina
og málefnin með sömu augum nú og vér
gerðum áður en sprengjan kom til sögunn-
ar, án þess að taka til greina alvöru málsins
þegar þjóðirnar sjá að þar er aðeins um
tvent að velja Alþjóðastjórn eða gereyðing.
Hver veit nema þær þá Ýerði viljugar að
láta af hendi hvað sem er, þegar þær sjá
að annaðhvort verður að stofna alþjóða-
stjórn ellegar.
Ef nú þjóðirnar skyldu láta af hendi
sérstjórn og sérstök réttindi til kjörinnar
yfirstjórnar, mundi það frelsa heiminn frá
glötun eða fresta heimsendi? Nei, als ekki,
fyrir því er sama ástæðan sem bent var á
í kafla hér að framan, hún er: syndin í
manns hjartanu og viljaleysi mannsins til
að láta Guð taka hana burt.
Breytingin sem er nauðsynleg
“Allur heimurinn þarf að breytast, ger-
breytast,” sagði Davíd Lawrence í ritinu
“United States News,” 14 desember 1945.
“Þjóðir heimsins eru að fara í gegn um
byltingar tímamil. Hið innra eru áflogin
um atvinnu, fæði, klæði og heimili. Hið
ytra berjast þær um stjórnarvöld, stöðu og
náttúruauðæfi. Sundrungarefnin aukast
fremur en minka . . . Stjórnmálamenn í
öllum löndum eru æstir og andlega átta-
viltir. Uppreistir eiga sér stað hér og par
. . . en það sem yfir skyggir alt er sprengj-
an eða leyndarmál hennar.”
Svo bætir hann við: “Þeir sem vilja fá
alþjóðastjórn, helst vísindamenn eru há-
vaðasamir í þeim kröfum að mynduð sé
samsteypustjórn allra stjórna eða allra
flokka, þeir gleyma því að áldrei er hægt
að byggja fyrst þakið á nokkra alþjóða-
byggingu, fremur en á bygging af nokkru
öðru tagi, fyr en grundvöllurinn hefir ver-
ið bygður og engar hugmyndir um alþjóða
félagskap, eða alheims stjórn getur hepn-
ast nema því aðeins fólkið í öllum löndun-
um taki sinnaskiftum, nema siðir, fram-
koma og hugsunarháttur breytist, nema
viðhorf vort gagnvart lífinu sjálfu breyt-
ist.”
Hann hefir rétt að mæla. Allur mann-
heimur þarf að breytast, gerbreytast. Eng-
in ráð til alþjóðastjórnar eða alheimsfrið-
ar getur hepnast án þess. En hvernig er
mögulegt að láta það verða? Lawrence
heldur því fram að það hljóti að verða:
“með því að breyta sálarlífi mannsins frá
sálarlífi villidýrsins til mildara og siðferð-
isríkara sálarlífs, og það”, segir hann, “þýð-
ir að snúa sér til Guðs . . . iðka samvizku-
semi, ráðvendni og sanngirni, og vilja til
að fórnfæra meiru en vér höfum nokkurn
tíma áður gjört. . . Vér verðum að gefa oss
algerlega Guði á vald. Það er aðeins með
því að vor andlegi maður vakni að oss