Stjarnan - 01.04.1954, Qupperneq 6

30
STJARNAN
Líf mun mig ekki bresta. „Ég er kom-
inn til þess þeir hafi líf og hafi nægtir“.
Jóh. 10:10.
Ekki mun mig skorta eilíft líf. „Ég fer
burt að tilbúa yður stað og þegar ég er
burtfarinn og hefi tilbúið yður stað mun
ég koma aftur og taka yður til mín, svo
þér séuð þar sem ég er“. Jóh. 14:2.—3.
„Gæfa og náð fylgja mér alla æfidaga
mína, og í húsi Drottins bý ég langa æfi“.
Sálm. 23:6.
---------☆----------
Leyndardómur kröftugrar
bænar
Allir, ungir og gamlir, ættu að læra að
biðja þannig, að þeir geti fengið svar upp
á bæn sína. Bæn er lífsnauðsyn í stríði
voru við synd og freistingar, hún veitir
sigur og hugrekki í baráttu lífsins. „Kröft-
ug bæn hins réttláta megnar mikið“. Hver
er leyndardómur kröftugrar bænar?
Ibúð heilags anda í hjörtum vorum er
leyndardómurinn við áhrifamikla bæn.
„Vér vitum ekki hvers vér eigum að biðja
eins og ber, en sjálfur andinn biður fyrir
oss, með andvörpunum sem ekki verður
orðum að komið“. Þegar Guðs andi stjórn-
ar bæn vorri, er vissa fyrir því að henni
verður svarað, og þetta veitir oss sigur og
hugrekki.
Einn af innlendum prestum vorum í
Afríku starfaði fyrir skömmu síðan í
erfiðu héraði. Hvítu prestarnir þar reyndu
að koma honum í burtu. Stundum voru
kennararnir í skólum vorum ofsóttir,
barðir og ásakaðir um að þeir stælu nem-
endum frá þeirra rómversk-katólsku skól-
um. Innlendi presturinn heimsótti um-
boðsmann stjórnarinnar í þessu héraði o'g
kvartaði um framkomu þessara manna.
Umboðsmaðurinn lofaði að rannsaka mál-
ið, en litlu seinna kom einn hvítu prest-
anna til innlenda prestsins okkaj og sagð-
ist vera að binda enda á starf hans. Hann
kvaðst hafa lokað öllum skólum vorum,
tekið bækurnar og skipað kennurunum
að fara burt. Nú skipaði hann presti vor-
um að fara, en afhenda sér fyrst allar
bækur hans. Innfæddi presturinn sá, að •
fylgdarmenn hvíta prestsins báru skóla-
bækurnar, sem þeir höfðu tekið, og það
leit helzt út fyrir, að hann yrði að gefast
upp. En áður en hann svaraði hvíta prest-
inum fór hann inn og bað Guð um leið-
beiningu. Þegar hann kom út datt honum
í hug að spyrja prestinn, hvort hann hefði
bréf frá stjórninni, sem leyfði honum eða
skipaði að loka skólum vorum. Hvíti
presturinn reiddist mjög þeirri spurningu.
Starfsmaður vor sagði honum ennfremur,
að hann hefði ekki fengið neina skipun
um að loka skólunum eða hætta starfi. Við
þetta reiddist prestur svo ákfalega að hann
hafði hótanir í frammi. Starfsmaður vor
sagði rólega, að hann skyldi sjálfur fara
til umboðsmanns stjórnarinnar til að yita
hvernig í öllu jlægi. Þá svaraði hvíti prest-
urinn að hann skyldi sjá um, að hann fengi
ekki ferðaleyfi út úr héraðinu.
Starfsmaður vor lagði alt þetta fram
fyrir Guð í bæn, fór svo á járnbrautar-
stöðina og keypti farseðil til að heimsækja
umboðsmanninn. Þegar þangað kom á
næstu járnbrautarstöð bað hann Guð a£\
opna sér veg til að sjá umboðsmanninn,
því hann hafði ekki fengið leyfi til að
fara út úr héraði sínu. Þegar hann gekk
niður gangstéttina sá hann Evrópumann,
trúboða frá öðru félagi, sem hafði mikinn
farangur, svo hann bauðst til að bera
nokkuð af því sem hann hafði meðferðis
og var það með þakklæti meðtekið. Af
því að hann bar farangur trúboðans hélt
maðurinn sem gætti hliðsins að þetta væri
þjónn hans og spurði því ekki eftir ferða-
leyfi hans. Þegar þeir voru komnir yfir
landamerkin sagði bróðir vor trúboðanum
að hann hefði hjálpað til að svara bæn
hans og inti honum frá framkomu hvíta
prestsins. Trúboðinn skildi þetta vel, því
að hann hafði líka orðið fyrir áreitni hvítu
prestanna.
Daginn eftir heimsótti bróðir vor um-
boðsmann stjórnarinnar og sagði honum
frá hvað gjörst hafði. Yfirmaðurinn og
félagar hans undruðust yfir slíkri aðferð
og sögðu starfsmanni vorum að bíða þar
þangað til þeir hefðu kallað hvíta prest-
inn og dæmt mál hans. Árangurinn varð
sá, að bókunum var öllum skilað aftur og
skólarnir voru strax opnaðir, en hvíti
presturinn var sendur burt úr héraðinu.