Stjarnan - 01.09.1956, Page 4

68
STJARNAN
himinsins stjarna og kastaði þeim á jörð-
ina.“ 4. vers.
Guð skapaði ekki djöfulinn eins og
*sumir virðast ímynda sér. Hann skapaði
Lúsífer, fagran, fullokminn engil. Lúsífer
notaði frjálsræði sitt til að gjöra uppreisn,
og gjörði sjálfan sig þannig að djöfli.
Hann tók ranga stefnu. Fyrstu sáðkorn
syndarinnar fundust í hjarta hans.
Hvaða ákvörðun tek ég, þegar satan
freistar mín til syndar? Jósef sagði þegar
hans var freistað: „Hví skyldi ég syndga
móti Guði?“
Hef ég nokkurn snert af hroka eða
ágirnd í hjarta mínu, sem gæti leitt mig
til að ganga í lið með satan í uppreisn
gegn Guði? —S. T.
--------------------------
Hvers vegna mér geðjast að
10 boðorðunum
Þegar ég var lítill drengur bað faðir
minn mig og litlu systur mína að fara ofan
í kjallara og sækja tvö epli. Hvorugt okkar
kunni að telja 1, 2, 3, svo við komum upp
með litla pönnu fulla af eplum.
„Ég bað ykkur að koma með tvö,“ sagði
faðir minn og sló okkur bæði.
Eftir það, þegar pabbi bað mig einhvers,
þá reyndi ég fyrst að vita fyrir víst hvað
hann vildi fá. Ég fann fljótt að skortur á
öryggi orsakaðist af því, að menn vissu
ekki hvers krafist var.
Þegar ég var orðinn dálítið eldri var
mér gefinn hvolpur. Ég tók hann með mér
út á beitilandið á hverju kvöldi, þegar ég
sctti kýrnar. Hann lærði fljótt og hjálpaði
mér mikið. Eitt kvöld sendi ég hann ein-
samlan eftir kúnum. Hann fór og rak þær
alla leið heim að fjósinu. Við hrósuðum
honum fyrir, klöppuðum honum og gáfum
honum mat. Næsta dag kom hann heim
með kýrnar um hádegið. Hann varð ósköp
hryggur og niðurdreginn þegar við sneypt-
um hann og sögðum að hann hefði gjört
rangt. Við áttum dálítið erfitt með að
koma honum í skilning um hvað við vild
um að hann gjörði.
Stundum eru börn í vandræðum af því
foreldrarnir eru sjálf óákveðin. Þau leyfa
börnunum eitthvað í dag, en hegna þeim
fyrir að gjöra hið sama næsta daginn.
Ég hugsaði oft um hvað væri rétt og
rangt, og hver gæti vitað það. Ég hef séð
feður, sem reyktu segja sonum sínum að
það væri rangt að reykja. Mér datt í hug
hvart þetta eða hitt væri rétt eða rangt
af því fullorðna fólkið segði það væri það.
Hvað skyldi ég þurfa að verða gamall til
að geta ákveðið hvað er rétt eða rangt.
Mér sýndist þetta, frá mínu óþroskaða
sjónarmiði, vera góð regla, en ég var þó
ekki ánægður. Ég fann mig í óvissu.
Mér fanst ég væri eins og maður, sem
gengur ókunna gÖtu í myrkri. Það er
ekkert til að rétta sig eftir. Ef ég aðeins
hefði þekt veginn, svo ég viltist ekki eða
yrði fyrir slysi.
Svo fann ég 10 boðorðin. Hér var reglan
fyrir réttu og röngu, sem stóð ofar öllum
mannlegum ímyndunum. Þetta lögmál er
fullkomið, auðskilið, og gefið út af Guði
sjálfum. Sérhver setning, sem segir: „Þú
skalt ekki,“ er vörn gegn hættu og slysum,
sem varar mann við villigötum, en bendir
á örugga, hættulausa leið.
Vinur minn tók mig einu sinni á bát
þar sem Mississippi rennur út í hafið
nálægt Buras. Ég veitti því eftirtekt, að
bátnum Yar stýrt milli tveggja raða af
pólum, sem með litlu millibili voru reknir
niður í vatnið. Ég spurði hvað þessar
stangir hefðu að þýða.
„Vatnið er mjög grunnt,“ sagði vinur
minn, „aðeins nokkrir þumlungar á dýpt.
Hér og þar eru leirhólar undir yfirborði
vatnsins. Eina hættulausa leiðin er á milli
pólanna. Mér duttu í hug 10 boðorðin.
Ég fann mig öruggan nú, þegar ég vissi
að einhver hefði rannsakað leiðina og
mælt dýpið, það var hættulaust að fara á
milli pólanna. Mér datt í hug lítil stúlka,
sem í fyrsta sinni var að ferðast með járn-
braut. Hún horfði út um gluggann og
hræðsla sýndi sig í svip hennar í fyrsta
skipti, sem hún sá fljót framundan. Hún
dró andann léttara eftir að hún var komin
yfir. Eftir að lestin hafði farið yfir fleiri
fljót varð hún róleg og sagði:
„Ég held það sé öllu óhætt. Einhver
hefir byggt brýr yfir öll fljótin.“
Mér geðjast að 10 boðorðunum af því
þau veita mér fullvissu um að öruggur