Morgunblaðið - 09.10.2018, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. OKTÓBER 2018
✝ Bragi Þór Guð-jónsson fæddist
5. ágúst 1927. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi
27. september 2018.
Foreldrar hans
voru Þuríður Guð-
rún Vigfúsdóttir, f.
á Hrauki, V.-Land-
eyjahr., Rang. 12.
mars 1900, d. 30.
ágúst 1946, og Guð-
jón Úlfarsson, f. í Fljótsdal,
Fljótshlíð, Rang. 24. maí 1891, d.
13. maí 1960.
Systkini hans eru: Ágúst, f. í
mars 1920, d. í desember sama
ár. Guðlaug, f. 15. júlí 1921, d.
26. október 2009.
Ágúst Þór, f. 7. maí
1923, d. 22. apríl
1992. Úlfar, f. 11.
september 1924, d.
13. júlí 1980. Óskar,
f. 13. febrúar 1926,
d. 8. mars 2001.
Svandís, f. 16. febr-
úar 1929, d. 13.
ágúst 2014. Hörður,
f. 23. maí 1930, d. 2.
janúar 2001. Gunn-
hildur, f. 4. janúar 1933, d. 6.
nóvember 2004. Lóa, f. 21. maí
1938.
Útför Braga Þórs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. október
2018, klukkan 13.
91 árs var hann minn kæri
frændi Bragi Þór Guðjónsson,
húsasmíðameistari og listamaður,
sem andaðist 27. september
síðastliðinn.
Bragi var ekki maður margra
orða en var þeim mun opnari fyrir
umhverfi sínu og túlkaði hann það
af innlifun í sinni list. Hann unni
heitt sveitinni sinni, Fljótshlíð-
inni, var ljóðelskur og minnist ég
þess sem barn þegar hann þuldi
Gunnarshólma af mikilli innlifun,
82 ljóðlínur.
Bragi flutti ungur til Reykja-
víkur, lærði húsasmíði sem var
hans ævistarf og smíðaði hann
marga fallega hluti fyrir vini og
vandamenn. Honum var margt til
lista lagt, ásamt því að vera ljóð-
elskur samdi Bragi ljóð, spilaði á
orgel og harmonikku og teiknaði
og málaði af mikilli ástríðu eftir að
starfi hans lauk sem húsasmiður.
Var það viðurkenning og var
hann stoltur þegar verk hans voru
sýnd í Gerðubergi og seinna í
Ráðhúsi Reykjavíkur.
Að heimsækja Braga á Sólvang
í Hafnarfirði var einstaklega gef-
andi. Hann var þakklátur fyrir þá
umönnun sem hann fékk þar og
naut þess að fá sitt fólk í heim-
sókn. Það var stutt í húmorinn og
hann var óspar á brosið.
Einhverju sinni þegar bróðir
minn spurði hann hvernig honum
fyndist að vera með öðrum í her-
bergi á Sólvangi svaraði hann á þá
leið „það er kominn tími til, ég hef
alltaf verið einn“.
Ég fór ekki oft til Braga, en í
þau skipti mætti ég æðruleysi
hans og kærleika og ég hugsaði
oft hvað hann skildi vel hvað
skipti miklu máli að sýna öðrum
virðingu og þakklæti.
Ég átti gæðastund með frænda
í fallegu haustveðri stuttu áður en
hann kvaddi. Hann naut þess að
horfa á haustlitina og að hlusta á
fallega tónlist sem ein starfsstúlk-
an setti á fyrir okkur.
Eftir að Bragi veiktist og átti
erfitt með að búa einn voru nokk-
ur systkinabörn hans óspör á að
veita honum alla þá aðstoð sem
hann þurfti og að koma honum í
skjól.
Eiga þau mínar bestu þakkir
og virðingu fyrir það.
Elsku Lóa mín, þið systkinin
voruð náin. Ég sendi þér mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Áfram höldum við ættingjar
Braga með okkar lífshlaup og
mun hans góða hjartalag og frið-
sæld ylja um ókomin ár.
Far þú í friði, minn kæri
frændi.
Þín frænka
Jana.
Gott er þér, vinur, guðs í dýrð að vakna,
þig gladdi löngum himininn að sjá.
Víst er oss þungt að sjá á bak og sakna,
samvista þinna. En oss skal huggun ljá:
Vér eigum líka úr lífsins svefni að rakna.
Svo orti Konráð Gíslason einn
Fjölnismanna í lokaerindi minn-
ingarljóðs um Jónas Hallgríms-
son.
Þau orð koma mér í hug þegar
ég minnist móðurbróður míns og
vinar Braga Þórs Guðjónssonar,
þess hlýja, trausta og vandaða
manns sem öllum vildi vel. Margar
góðar minningar koma mér í hug
af samskiptum okkar. Um tíma
kom hann reglulega í hádegismat
til móður minnar. Einhverju sinni
var barið létt á dyr heima á Lauga-
veginum snemma að morgni, fyrir
utan stóð Bragi og spurði hvort ég
vildi koma með í sund. „Já, en ég á
eftir að bera út Alþýðublaðið,“
svara ég gramur yfir að geta ekki
þekkst slíkt kostaboð. „Hvað, það
er nú lítið mál ég keyri þig bara
með blöðin.“ Litli pattinn lét nú
ekki segja sér það tvisvar, það var
nú ekki hver sem var sem fékk
einkabílstjóra með sér til að bera
út blöð.
Eða þegar Jón Þórðarson sá
mæti ljóðelskandi barnakennari
Austurbæjarskóla sagði við okkur
krakkana að hausti í 12 ára bekk
að nú ætlaði hann ekki að láta okk-
ur læra nein ljóð utanbókar í vetur.
Fagnaðarlæti brutust út hjá
flestum, sem Jón sló fljótt af og
sagði: „Bíðið ég sagði láta ykkur
læra því þið eruð búin að læra
fjöldann allan af ljóðum hjá mér og
nú skilið þið mér utanbókar 100
ljóðlínum í mars, þá höfum við
ljóðadag.“ Nú voru góð ráð dýr og
þetta bar ég upp við Braga, vin
minn og frænda sem ég hafði oft
heyrt fara með ljóð eftir uppá-
haldsskáld hans, Jónas Hallgríms-
son. Hann var fljótur til svars,
„humm 100 ljóðlínur segirðu,
lærðu þá bara Gunnarshólma“.
Með hans aðstoð tókst það, hann
hlýddi mér yfir í hvert skipti sem
hann kom í heimsókn og var að
lokum ánægður með flutninginn.
En ljóðlínurnar voru bara 82 og
auðvitað kom frændi með lausn.
„Taktu bara Móðurást með til von-
ar og vara Viðar minn ef Jóni
kennara þykir þetta ekki nóg.“
Það varð úr og Jón kennari sáttur.
Bragi var húsasmíðameistari að
mennt og starfaði við það lengst af
sinni ævi.
Hann var mikill hagleikssmið-
ur, jafnt á hið stóra sem og hið
smáa.
Ef hann vantaði tösku utan um
verkfæri og eða harmonikkuna
sína þá smíðaði hann bara tösku,
málaði og lakkaði svo úr varð hálf-
gert listaverk. Sem dæmi um hin
smáu hagleiksgerðu smíðaverk
hans er þegar ég spyr hann eitt
sinn hvort hann eigi búkka til að
lána mér um stund.
Ekki átti hann þá, en bað mig
um að bíða með að kaupa þá.
Tveimur dögum síðar hringir
hann, segist vera kominn með
búkka sem ég megi eiga.
Handsmíðaðir biðu þeir mín
hagleikssmíð sem enn eru brúkað-
ir nú 25 árum síðar. Eftir að hann
hætti störfum sem húsasmiður tók
hann til við að mála, fór í Mynd-
listaskóla Reykjavíkur og eftir
hann liggja fjölmörg afar falleg
verk sem hann hefur sýnt í sýn-
ingasal Ráðhúss Reykjavíkur og í
Gerðubergi. Blessuð sé minning
Braga Þórs Guðjónssonar. Veröld-
in væri enn betri ef fleiri væru eins
og hann.
Viðar Hafsteinn Eiríksson.
Með hlýju og af vinarhug minn-
ist ég Braga Þórs móðurbróður
míns sem lést 27. september sl. 91
árs að aldri. Bragi ólst upp í
stórum systkinahópi í Vatnsdal í
Fljótshlíð við alla þá náttúrufeg-
urð og fjallasýn sem þar er. Hann
var handlaginn maður, listrænn,
ljóðelskur og næmur. Nú þegar
ég kveð frænda minn er mér efst í
huga fallega blikið í augum hans,
bjarta brosið og notaleg nærvera
hans.
Miklir kærleikar voru með
þeim Vatnsdalssystkinum, sem
ég bæði upplifði og skynja vel í
bréfaskriftum þeirra á milli. Ósk-
ar bróðir hans, sem var árinu
eldri, en hann skrifar í sendibréfi
frá Vestmannaeyjum 1942 eftir að
hafa sagt frá lærdómnum, spila-
mennskunni með skólahljóm-
sveitinni og litríka mannlífinu í
eyjum: „Mér var að detta í hug að
gaman yrði ef maður gæti skotist
í fjósið til þín, því um þetta leyti
hugsa ég að þú sért ef til vill að
gefa í fjósi, klukkan er nefnilega
sex.
Því inn fyrir fjósþröskuld hef
ég ekki stigið síðan ég steig út úr
fjósinu hjá þér í haust. Ég sé að
hugmyndin um þessa heimsókn
sé aðeins della, þó að ég lifi samt í
þeirri von að eiga eftir að lenda í
fjósinu með þér aftur og spjalla
við fjósamanninn.“
Bragi lærði að spila á orgel og
harmonikku heima í Vatnsdal og
spilaði hann á böllum í sveitinni
þegar hann ungur. Munnhörpuna
var hann líka leikinn á.
Bragi var húsasmíðameistari
og myndlistamaður, byggði bæði
hús í Reykjavík og virkjanir úti á
landi. En fór að mála af krafti eft-
ir að hætti að vinna.
Bragi sagðist alltaf hafa haft
áhuga fyrir myndlistinni og var
listagyðjan hans förunautur.
Hann var hálfan vetur í Mynd-
listaskóla Reykjavíkur 1951, hafði
verið á námskeiðum frá 1960-1964
í Handíða- og myndlistaskólan-
um.
Seinna fór hann á myndlistar-
svið öldungadeildar Fjölbrauta-
skólans í Breiðholti og var þar tvo
vetur. 1989 hóf hann nám í Mynd-
listaskólanum í Reykjavík. Það er
stórkostlegt að hafa þetta, maður
hefur alltaf nóg að gera,“ sagði
hann um veru sína þar. Hann
sagði andrúmsloftið í Myndlista-
skólanum alveg sérstaklega gott
og kynslóðabilið ekkert.
Bragi frændi fylgdist með ætt-
ingjum sínum. Við systkinabörnin
hans eigum öll okkar minningar
um þennan ljúfa, einstaka og sér-
vitra frænda okkar. Taugar hans
voru alltaf sterkar til átthaganna.
Við höfum átt margar stundir
saman á síðustu árum við að
grúska í gömlum ljósmyndum og
sendibréfum. Hann naut sín vel
þegar hann rifjaði upp gamlar
minningar.
Úr sveitinni þegar hann var að
alast upp, frá vertíðunum í Vest-
mannaeyjum og margt fleira. Það
hefur eflaust verið upplifun fyrir
sveitastrákinn að sjá alla bresku
hermennina koma gangandi niður
Kambana þegar hann var á sund-
námskeiði í Hveragerði.
Hann bjó í Vesturbergi þar
sem hann byggði sitt hús þegar
Breiðholtið var að byggjast upp.
Þar átti hann bæði vini og góða
nágranna. Breiðholtslaugina sótti
hann og félagsstarfið í menning-
armiðstöðinni í Gerðubergi og
hélt þar sýningu á verkum sínum
árið 2002. Ári síðar var hann með
einkasýningu í Ráðhúsi Reykja-
víkur.
Þar sýndi hann olíumálverk
máluð á striga. Hann tók þátt í
menningar- og listahátíð Breið-
holts 2006 með sýningu í Fella- og
Hólakirkju.
Allra síðustu ár dvaldi hann á
Sólvangi í Hafnarfirði þar sem
naut góðrar umönnunar elsku-
lega starfsfólksins þar.
Elsku hjartans Lóu móður-
systur minni votta ég mína
dýpstu samúð. Blessuð sé minn-
ing elsku Braga frænda.
Helga Hauksdóttir
Nordström.
Bragi Þór
Guðjónsson
hvern hátt gat orðið að liði var
hún til staðar.
Mér er mjög minnisstætt sím-
tal frá henni þegar hún hafði veð-
ur af því að ég stæði í smá lífsins
ólgusjó. Erindið var að bjóða mér
að tala, sýna stuðning, hvetja og
segja mér að ég kæmist í gegnum
þetta. Hún einfaldlega dreif sig í
að mæta með sína hlýju, því hún
fann að þarna var þörf fyrir það.
Þetta er mjög lýsandi dæmi fyrir
hana, hún hikaði ekki við að
teygja sig til fólks að fyrra bragði
og gefa af sér. Og það hafði svo
mikið að segja því hún hafði
næmni til að finna og skilja hvað
það var sem kom sér vel að heyra.
Ragnheiði væri ekki nema að
hluta lýst ef aðeins gæsku hennar
væri minnst þótt hún dygði hverj-
um manni til kosta. Beittur en
hlýr húmor, gjafmildi í frásögn og
spjalli gerði hana að eftirsóttum
félagsskap. Svo heppin var ég að
búa innan sama hverfis að ég gat
átt von á að hitta hana hvar og
hvenær sem var á hjólinu eða í
Melabúðinni. Mér finnst ég enn
vera að sjá hana glaðbeitta á hjól-
inu hér í hverfinu, svo sorglega
hratt var hún hrifin á brott.
Við fjölskyldan á Dunhaga
munum sakna þess að Ragnheið-
ur sé ekki lengur hluti af tilver-
unni. Mestur er þó söknuður fjöl-
skyldu hennar sem við biðjum að
guð gefi styrk. Falleg er minning
stórbrotinnar konu.
Júlía Margrét
Alexandersdóttir.
Ég vil minnast minnar kæru
vinkonu og vinnufélaga, Ragn-
heiðar Margrétar Guðmunds-
dóttur með nokkrum orðum.
Fyrir 25 árum tókust fyrstu
kynni með okkur Ragnheiði.
Þessi gáfaða, glæsilega kona tók
mér hálfþrítugri eins og jafningja
þótt sjálf væri hún fertug. Við
sátum saman fámennt námskeið í
Háskóla Íslands og við öll sem
það sátum unnum náið saman. Að
námskeiði loknu skildi leiðir en
lágu þó saman af og til eftir það,
við hittumst í brúðkaupsveislu,
rákumst hvor á aðra í Reykjavík-
urakademíunni og víðar. Við viss-
um alltaf hvor af annarri og ég
vissi, þegar hún sótti um starf hjá
RÚV að hún væri manneskja sem
ég vildi vinna með. Fyrir tæpum
sex árum tók hún til starfa sem
einn af málfarsráðgjöfum RÚV
og fréttamenn og annað starfs-
fólk fréttastofunnar áttaði sig
fljótt sig á því hvað það var gott
að leita til hennar, hvað hún var
einstaklega fróð og vel að sér um
íslenskt mál og hvað hún átti gott
með að leiðbeina fólki með það.
Með tímanum var aukið við
starfshlutfall hennar og fengu þá
fleiri en starfsfólk fréttastofu að
njóta krafta hennar og visku.
Hún vann þá mér við hlið virka
daga en tók áfram málfarsvaktir
á fréttastofunni. Það var mikil
breyting fyrir mig að fá mér við
hlið sérfræðing sem ég gat rætt
við um okkar fag. Við deildum
pínulítilli skrifstofu þannig að við
unnum mjög þétt saman en það
bar aldrei nokkurn skugga á sam-
starf okkar. Það var alltaf gott.
En Ragnheiði fylgdi annað og
miklu meira en bara sérþekking
á faginu. Hún var góðhjörtuð og
mátti ekkert aumt sjá. Hún lét
sér alltaf annt um annað fólk,
fylgdist með því í lífi og starfi.
Hún sýndi því áhuga, gladdist
með því eða grét eftir því hvern-
ig vindar blésu. Enda þótti öllum
vænt um hana. Og þótt hún væri
hæglát og hefði ekki hátt var
hún mannblendin og félagslynd.
Hún var fyrirmynd í heilbrigð-
um lífsháttum, borðaði hollan og
einfaldan mat, drakk ekki,
reykti ekki. Hún stundaði úti-
vist, gönguferðir og sund. Hún
var trúuð og sótti styrk í trúna.
Hún var hagmælt og ljóðelsk-
andi. Hún elskaði fjölskylduna
sína og var stolt af barnabörn-
unum. Hún var traustur vinur
vina sinna. Og hún var alls ekki
bara vinnufélagi heldur kær og
náin vinkona sem alltaf var til-
hlökkun að hitta og gott að geta
deilt með gleði og sorgum.
Ég þakka Ragnheiði Margréti
samfylgdina, þennan allt of stutta
tíma, og sendi samúðarkveðjur
frá okkur samstarfsfólki hennar á
RÚV til Björns, Birnu Önnu,
Láru Bjargar og fjölskyldna
þeirra og til Kristínar móður
Ragnheiðar. Við söknum vinar í
stað, blessuð sé minning hennar.
Anna Sigríður Þráinsdóttir.
Það er sárt að kveðja Ragn-
heiði Margréti móðursystur okk-
ar, Göggu frænku.
Hún var alltaf svo hlý og góð
við okkur systkinin og sýndi okk-
ur mikla ræktarsemi. Öll eigum
við minningar af henni gefandi
okkur bækur. Það var eiginlega
ekki til svo lítið tilefni að henni
þætti ekki við hæfi að gefa bók.
Þegar Halldór kom heim frá Kína
gaf hún honum kennslubækur í
kínversku sem hún hafði unnið
að, og þegar Kristín Soffía flutti
til Þýskalands bættist allskonar í
staflann.
Hver einustu jól og afmæli.
Alltaf bók. Hún elskaði líka
skáldskapinn og tungumálið og
hafði svo gaman af því að miðla,
enda kennari af Guðs náð.
Að vera frændi Göggu gagn-
aðist líka á menntaskólaárunum,
bæði þekktu kennararnir hana og
það þótti gæðastimpill að vera
skyldur henni. Svo var auðvitað
gjarnan hringt í Göggu þegar það
þurfti að leita málfarsráða og yf-
irlesturs við ritgerðarskrifin.
Alltaf tók hún okkur vel og hvatti
okkur áfram.
„Gagga og Bjössi“ var ákveðin
eining í barnæsku okkar og það
var alltaf svo gaman að koma til
þeirra. Hún var yndisleg móðir
og amma. Tók ríkan þátt í lífi
dætra sinna og barnabarna og
var áhugasöm um allt frændfólk
sitt. Hún gerði sér far um að
kynnast vinum dætra sinna svo
eftir var tekið. Þær voru stolt
hennar og yndi.
Gagga var mikil náttúrukona
og elskaði að fara í gönguferðir
og berjamó. Hún hjólaði út um
allt og synti í Vesturbæjarlaug-
inni, elskaði popp og borðaði
stundum ekki kvöldmat til að
hafa pláss fyrir poppið með sjón-
varpinu.
Hún elskaði að syngja í kór,
var mikill fagurkeri og bjó sér
ávallt falleg heimili og svo klæddi
hún sig svo fallega. Gagga var
hugrökk, dugleg, sjálfstæð og
sjálfri sér nóg en líka félagslynd
og mikill mannvinur.
Við vottum Bjössa, Birnu
Önnu og Láru Björgu, eigin-
mönnum þeirra og börnum inni-
legustu samúð okkar.
Takk fyrir samveruna, gleðina
og umhyggjuna, elsku frænka
okkar.
Kristín Soffía, Einar,
Halldór og Guðmundur
Þorsteinsbörn.
Haustið er komið og lífið dreg-
ur sig í hlé. Náttúran leggst í
dvala og svo virðist sem öllu sé
slegið á frest í bili. En þrátt fyrir
það þá vitum við að einn góðan
veðurdag lifnar allt við að nýju,
því þannig fann Guð það hentast
heimi. Og í haustsvalanum kveðj-
um við nú kæra frænku og vin-
konu, sem kvaddi okkur allt of
fljótt.
Ragnheiður Margrét, eða
Gagga, eins og við krakkarnir
kölluðum hana, var vinkona okk-
ar frá því við mundum eftir okkur
og væntanlega höfum við legið
saman í vöggu, við systurnar all-
ar, því mæður okkar voru vinkon-
ur frá að minnsta kosti fimm ára
aldri og eru það enn – háaldraðar.
Hún ólst upp í Skerjafirðinum,
þessu undralandi, sem þá var, á
milli himins og hafs, þar sem for-
vitnir gátu kynnst leyndardóm-
um lífsins.
Þar bjó hún í hinu merkilega
húsi Reynistað sem sat þar í sín-
um sessi sem einhvers konar
akrópólis Skerjafjarðar umlukt
þeim stórkostlegasta garði sem
til var. Og svo fór að við systurnar
fluttumst í Skerjafjörð í næsta
návígi við Göggu og fjölskyldu.
Hófst þar hin besta vinátta
sem hugsast gat. Gagga var elst
systranna og sjálfskipaður leið-
togi þeirra. Ævintýrin leyndust
við hvert fótmál bæði í garðinum
stóra, fjörunni, túnunum og inn-
andyra, þegar brugðið var á leik
með alls konar gamalt fatadót og
refaskinn, sem Soffía amma átti,
hún bjó þarna líka.
Það er svo stórkostlegt að eiga
vinkonu alla ævitíð. Þá þekkjast
menn svo vel að þrátt fyrir ein-
hverja fjarveru stendur vináttan í
sama stað eða þróast til hins
betra.
Þú veist alltaf hvar þú hefur
vinkonu þína. Þar ber ekkert fals
á milli. Gagga giftist tiltölulega
ung og fluttist burt úr Skerjafirð-
inum. Hún fór til Akureyrar,
Vestmannaeyja og alla leið til
Ameríku. En að sjálfsögðu kom
hún svo aftur í Skerjafjörðinn –
um tíma.
Smátt og smátt hrynur svo úr
fjölskyldum, jafnvel þeim sam-
heldnustu. Á menntaskólaárun-
um sátu Gagga, systur og frænk-
ur í eins konar meyjaskemmu þar
sem þær gátu litið yfir undra-
garðinn góða í eitt skiptið enn.
Nú verður hann alltaf í hugum
okkar allra líka þótt sorgin ráði
þar ríkjum og við stöldrum við,
einu sinni enn og minnumst þess
sem var.
Nú er garðstígurinn þögull
og runnarnir ellibleikir
litlaust grasið bæra kaldir vindar
að ströndinni fellur svart brim.
Takk fyrir allt, kæra vinkona.
Ragnheiður Erla
Bjarnadóttir,
Helga Hrefna Bjarnadóttir.
Merkileg, falleg og gáfuð kona
hefur kvatt jarðlífið. Ég kynntist
Ragnheiði Margréti þegar hún
kenndi mér íslensku í Mennta-
skólanum við Sund. Hún var
glæsileg á velli, formleg í fasi en
hlýtt hjarta sló undir. Ragnheið-
ur gaf alltaf einkunnir í samræmi
við hvernig fólk vann fyrir þeim.
Það var góður undirbúningur
undir háskólanámið. Þegar hún
sá hæfileika hjá nemendum þá
var hún alltaf fyrst til að hvetja
þá til þess að deila þeim með öðr-
um. Ég fékk að njóta þess þegar
ég flutti frumsamin ljóð í tímum
og á foreldrakvöldi fyrir fyrstu-
bekkinga. Ragnheiður Margrét
hnippti í mig og bað mig um það
og aldrei gleymi ég stoltinu sem
um mig fór þann dag. Toppurinn
á tilverunni var að fá fallega
ljóðabók í verðlaun sem ég geymi
enn.
Ragnheiður Margrét vann ým-
is störf tengd þýðingum, kennslu
og málfarsráðgjöf. Hún starfaði
sem íslenskukennari og námsráð-
gjafi við Menntaskólann við Sund
1989-1995 síðar við Kvennaskól-
ann 1995-2003. Hún var fram-
kvæmdastjóri Hagþenkis 2001-
2003. Eftir að hafa unnið hjá
Hagþenki var hún málfarsráð-
gjafi hjá RÚV auk þess að starfa
við þýðingar og íslenskukennslu
útlendinga á ýmsum stöðum.
Áhugamál hennar voru ekki af
verri endanum. Hún var bæði
bókelsk og söngelsk. Hún var
með valfag í Menntaskólanum við
Sund sem hét yndislestur og ís-
lenskutímar fóru oft í að lesa ljóð
með lífgervingum og hlutgerv-
ingum. Hún var í leshring um
kvennabókmenntir og söng með
mörgum kórum m.a. Söngfjelag-
inu.
Eftirlifandi eiginmaður er
Björn Ragnarsson tannlæknir og
dætur þeirra eru Birna Anna og
Lára Björg. Barnabörnin eru
fjögur.
Ég sendi aðstandendum Ragn-
heiðar Margrétar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi
minningar um yndislega eigin-
konu, móður og ömmu færa ykk-
ur frið.
Kristjana Jónsdóttir.