Morgunblaðið - 19.11.2018, Blaðsíða 28

Mamma var al-
gjörlega einstök
kona. Ég hef alltaf
litið upp til hennar
og leitað mikið til hennar. Hún var
alltaf tilbúin að gera allt fyrir
mann! Það mætti nánast segja að
það hefði gleymst að klippa á
naflastrenginn. Það var alltaf
hægt að ræða allt við hana og ég
gerði það, við vorum góðar vin-
konur. Ég hafði alltaf gaman af
því að geta gert eitthvað fyrir
hana líka. Hvort sem það var að
taka til á heimilinu eða lita og
plokka eða mála hana. Það var
Dóra Elísabet
Sigurjónsdóttir
✝ Dóra ElísabetSigurjónsdóttir
fæddist 15. mars
1961. Hún lést 25.
október 2018.
Útför Dóru El-
ísabetar var gerð 5.
nóvember 2018.
svolítið svona stund-
in okkar.
Í barnaskóla átti
ég að skrifa ritgerð
um einhverja fyrir-
mynd. Ég skrifaði
ritgerð um þessa
hörkukonu því hún
var jú einstök og
mjög óhefðbundin
mamma. Hún fylgdi
ekki staðalímyndum
heldur gerði hún ná-
kvæmlega það sem hana langaði.
Hún var mjög handlagin, saumaði,
föndraði með mósaík, málaði á
silki, málaði veggi, múraði, skipti
um klær. Við vorum alin upp við
það að konur gætu allt alveg jafnt
við karla. Hún hafði alltaf óbilaða
trú á okkur og hvatti okkur til að
klára skólann, elta drauma og
gera það sem gerir okkur ham-
ingjusöm. Það væri hreinlega ekk-
ert sem við gætum ekki gert. Hún
setti aldrei út á það hvernig maður
gerði hlutina. Hún var alltaf mjög
stolt af börnunum sínum og naut
þess að fylgjast með okkur dafna.
Hún mótaði mig mjög mikið og ég
naut þess að alast upp við það að
fá að vera bara ég, að þurfa ekki
að passa inn í einhvern kassa.
Mamma var mjög kraftmikil kona,
ákveðin, opin, hress og góð. Alltaf
brosandi og til í spjall með bros á
vör. Þrátt fyrir að vinna oft og tíð-
um mjög karllæg störf þá var hún
mikil dama og naut þess að klæða
sig upp í kjóla.
Það er mjög sárt að hugsa til
þess að fá ekki meiri tíma með
mömmu, að börnin mín fái ekki að
kynnast henni, ég geti ekki slegið á
þráðinn eða stoppað við. Börnin
mín eiga eftir að kynnast þér í formi
frásagnar. Ég ætla leyfa þeim að
njóta þess sem ég virkilega naut
með þér. Taumlaus trú á þeirra
getu, hvatningu, vinskap, nánd og
njóta þess að vera þau sjálf.
Það sem ég sakna þín elsku
mamma mín. Mér er samt svo létt
að þú þurfir ekki lengur að vera
fangi veikindanna. Þú lifir áfram í
hjarta mér.
Eva Bryngeirsdóttir.
Ég var svo lánsöm
að kynnast Krist-
rúnu þegar hún var á
góðum stað í sínu lífi.
Hún var nýkomin úr meðferð.
Hennar eina markmið var að fá
Frank til sín, fá að vera með hon-
um á hverjum degi. Ferðirnar á
Kársnesið voru óteljandi þar sem
hún hljóp inn og faðmaði drenginn
sinn. Ég gleymi aldrei deginum
sem ég kynntist henni, hún svo
geislandi fögur með sitt eilífðar-
Kristrún
Sæbjörnsdóttir
✝ Kristrún Sæ-björnsdóttir
fæddist 1. október
1971. Hún lést 31.
október 2018.
Útför Kristrúnar
fór fram 9. nóv-
ember 2018.
bros. Í meðferðinni
kynntist hún bróður
barnsföður míns,
sem kom heim
nokkrum dögum á
undan henni, ást-
fanginn upp fyrir
haus. Ég var fjórum
árum yngri en Krist-
rún, og því pínu
óörugg að hitta þessa
stúlku. Allt óöryggi
hvarf um leið og ég
hitti hana fyrst. Hlýrri manneskju
hef ég ekki kynnst. Hún kenndi
mér svo ótal margt, faðmlagið
hennar var einlægt og brosið henn-
ar lýsti upp alla daga. Því miður
man ég líka daginn sem hún féll;
kampavín, skúta og ríkir eldri
menn. Ég hitti Kristrúnu aftur
þegar hún var nýbúin að eignast
Safír, hún geislaði af sinni einlægu
hjartahlýju og var staðráðin í að
framundan væru bjartir tímar með
drengjunum sínum. Það er svo
óendanlega sárt að hún hafi ekki
fengið tækifæri til þess að eiga
fleiri ár með sonum sínum sem hún
elskaði meira en allt annað.
Margrét Arnardóttir.
Erfitt er að kveðja þig, elsku
besta mamma mín.
Þú varst alltaf svo góð, hlý og
yndisleg mamma. Ég man hvað
við áttum góðar stundir og hlóg-
um mikið saman. Við gátum talað
um allt og þú kenndir mér svo
mikið um lífið og tilveruna. Ég
man hvað þú varst klár að búa til
fallega hluti og gerðir allt vel. Ég
gleymi aldrei hvað þú gerðir jólin
falleg.
Ég veit að þú varst með sjúk-
dóm og gerðir allt sem þú gast til
að losna við hann, en mundu það
mamma mín að pabbi passar vel
upp á mig og hann tekur þetta
mjög nærri sér og hugsar hlýtt til
þín, elsku mamma mín. En við vit-
um að þú ert komin á góðan stað í
faðmi Guðs.
Ég minnist þín sem bestu
mömmu í heimi og sakna þín mik-
ið.
Þinn sonur,
Sæbjörn Helgi Magnússon
Fátt er um orð á kveðjustundu.
Með sorg í hjarta kveð ég þig
elsku vinkona. Hefði viljað að tími
okkar hefði verið lengri en minn-
ingarnar sem við áttum saman
munu ylja mér um ókomna tíð.
Fagrar stundir fengum, vinur,
frá oss enginn tekur þær.
Hvað sem yfir okkur dynur
æ þín minning lýsir kær.
(D. Gests)
Ég trúi að þú sért komin í Sól-
landið til pabba þíns og líði vel.
Kæra fjölskylda, ég bið Guð um
að styrkja ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Þín vinkona,
Kristrún Jónsdóttir.
✝ Fjóla Guð-bjarnadóttir
fæddist í Ívars-
húsum á Akranesi
28. desember 1925.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Höfða á Akranesi
29. október 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjarni
Sigmundsson
verkamaður og
Guðný Magnúsdóttir húsfreyja,
búsett í Ívarshúsum á Akranesi.
Systkini Fjólu voru Sveinn, d.
2008, Jónína Guðrún, d. 1924,
Guðrún, d. 1924, Vigdís, Lilja, d.
2003, Erna, d. 2011, Sigmundur,
Sveinbjörn, d. 2009, Sturla, d.
2014, og Hanný.
Fjóla giftist Jóhannesi Guð-
jónssyni skipstjóra 5. apríl 1947.
Jóhannes var fæddur 27. sept-
ember 1920, hann lést 8. mars
1999. Foreldrar hans voru Guð-
jón Þórðarson og Ingiríður
Bergþórsdóttir, bú-
sett á Ökrum á
Akranesi. Fjóla og
Jóhannes eign-
uðust fimm börn: 1)
Bjarni, f. 1946. 2)
Ingiríður, f. 1947,
gift Birni Gunn-
arssyni. Börn
þeirra eru Fjóla,
Guðmundur og
Birna. 3) Guðjón, f.
1949, giftur Önnu
Sigurjónsdóttur. Börn þeirra
eru Sigfríður, Jóhannes, Fjóla
og Sigurjón. 4) Guðný, f. 1952, d.
2005, hún var gift Hjörleifi Jóns-
syni. Börn þeirra eru Jóhanna
Lilja, Lísbet Fjóla og Guðrún. 5)
Jóhanna Fjóla, f. 1960, gift Ara
Jóhannessyni börn þeirra eru
Egill og Teitur, synir Ara eru
Jóhannes og Árni Gautur.
Barnabarnabörn Fjólu og Jó-
hannesar eru 24.
Útför Fjólu var ekki auglýst
að hennar ósk.
Látin er tengdamóðir mín í
hárri elli eftir skamma sjúkdóms-
legu vegna heilablóðfalls. Við leið-
arlok er mér bæði ljúft og skylt að
minnast óvenjuheilsteyptrar
manneskju sem kvaddi langt og
giftudrjúgt ævistarf sátt við guð
og menn. Þegar kynni okkar hóf-
ust fyrir þremur áratugum hafði
Fjóla veigamiklar ástæður til að
taka mér með mikilli varúð en
ákvað að láta mig njóta vafans og
fyrir það var ég henni þakklátur
þótt ég léti reyndar undir höfuð
leggjast að segja henni það. Hún
var bæði hreinskilin og hrein-
skiptin kona sem lagði oftast gott
til mála en lá ekki á skoðun sinni ef
henni þótti réttu máli vera hallað
eða óskráðar siðareglur brotnar.
Fals var ekki til í hennar huga.
Fjólu var dugnaður í blóð borinn,
henni féll aldrei verk úr hendi
meðan hún gat lyft hendi og hún
var annáluð sauma- og hannyrða-
kona. Fátt vissi hún verra en að
láta aðra hafa fyrir sér sem varð
þó ekki umflúið þegar þverrandi
heilsa varð til þess að hún flutti á
hjúkrunarheimilið Höfða fyrir
rúmu ári. Þar undi hún hag sínum
vel og naut góðs atlætis og heim-
sókna barna sinna og barnabarna.
Fjóla setti hagsmuni fjölskyld-
unnar ætíð ofar sínum eigin. Hún
var einfaldlega þannig manneskja,
nægjusöm á sjálfa sig en öðrum
gjafmild. Og aldrei vildi hún
skulda nokkrum manni. Sú lífssýn
markaði raunar hennar kynslóð
sem alkunna er. Hún fylgdist með
afkomendum sínum af árvekni,
hélt fjölskylduþráðunum í hendi
sér og togaði í ef þurfti en aldrei
fast. Umhyggju hennar fyrir hag
barnabarna sinna var við brugðið
og nutu synir okkar Jóhönnu
sannarlega góðs af því. Þess munu
þeir ætíð minnast. Að leiðarlokum
er mér efst í huga þakklæti fyrir
kynni við einstaka sómakonu.
Ari Jóhannesson.
Mig langar að þakka fyrir allan
þann tíma sem ég hef átt með
ömmu. Það er skrýtið að sitja hér
og skrifa minningargrein um
ömmu sem hefur alltaf verið stór
partur af mínu lífi síðan ég fædd-
ist. Þegar ég var lítil átti ég að fara
á leikskóla eins og allir hinir
krakkarnir en ég tók það ekki í
mál þegar ég vissi að ég gæti verið
í Akrasporti með mömmu og
hlaupið svo upp til ömmu og verið
þar.
Amma átti alltaf nógan tíma
fyrir okkur barnabörnin, hvort
sem var að láta okkur læra, spila
eða eitthvað annað. Hún eldaði al-
Fjóla
Guðbjarnadóttir
laf besta matinn og fékk mamma
greyið oft að heyra: „Þetta er ekki
eins og amma gerir.“ Alltaf voru
allir velkomnir í mat því alltaf var
nóg til. Hún var mjög myndarleg í
eldhúsinu og átti alltaf eitthvað
gott með kaffinu. Og eldaði hún og
bakaði alveg þar til hún fluttist
upp á Höfða. Það var einnig fyrir
mörg jólin sem hún saumaði jóla-
fötin á okkur barnabörnin. Hún
var alla tíð mikil handavinnukona
hvort sem það var saumaskapur
eða að prjóna. Alltaf var hægt að
fá ullarsokka og vettlinga á litlu
krílin hjá ömmu, þar sem hún átti
alltaf lager uppi í skáp. Hún hefur
alltaf hugsað vel um sína og hefur í
gegnum tíðina verið sú fyrsta að
hringja og athuga með barna-
barnabörnin þegar þau hafa verið
veik. Og einnig fundum vel fyrir
því systurnar þegar við misstum
mömmu hvað hún reyndi alltaf að
gera allt fyrir okkur.
Fyrir nokkru áttum við amma
gott spjall og ákváðum við að sú
sem færi á undan í sumarlandið
myndi fara með góða kveðju til
mömmu og afa. Ég trúi því að það
hafi verið þitt fyrsta verk. Það er
gott að vita að þið séuð sameinuð á
ný og séuð að fylgist með okkur
hinum. Einnig trúi ég því að við
munum hittast á ný og er gott að
ylja sér við þá hugsun.
Elsku amma, þín verður sárt
saknað.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hvíl í friði.
Þín
Lísbet Fjóla.
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. NÓVEMBER 2018
Elsku amma,
langamma og frú
Lauga.
Þegar við göng-
um með þér þinn
síðasta spöl er þakklæti, góðar
minningar en jafnframt söknuður
okkur efst í huga.
Þú varst alltaf svo fín og flott og
með puttann á púlsinum varðandi
tísku og útlit enda varstu alltaf svo
glæsileg. Það var alltaf gaman að
koma til þín og fá kaffi og rúllu-
tertu og fá fréttir af fólkinu þínu.
Maður kom aldrei að tómum kof-
Sigurlaug
Sigurðardóttir
✝ Sigurlaug Sig-urðardóttir
fæddist 28. júlí
1930. Hún lést 10.
október 2018. Út-
för hennar fór
fram 26. október
2018.
unum ef maður spurði
frétta og þú varst allt-
af með eitthvert
skemmtilegt slúður.
Þú varst með allt á
hreinu sem varðaði
Akranes og það sem
þar var að gerast.
Þú hafðir
ákveðnar skoðanir á
hlutunum og það var
mjög skemmtilegt að
spjalla við þig um allt
mögulegt. Þú talaðir alltaf hreint
út og fórst ekkert í kringum hlut-
ina og þú varst alls ekki mikið fyr-
ir miklar málalengingar.
Þín verður sárt saknað og
þeirra stunda sem við áttum með
þér.
Hvíldu í friði, elsku amma
Lauga.
Einar og Anna.
✝ AðalbjörgBaldursdóttir
fæddist á Grýtu-
bakka I í Höfða-
hverfi 29. október
1947. Hún lést á
öldrunarheimilinu
Lögmannshlíð á
Akureyri 6. nóv-
ember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Arnbjörg
Aradóttir frá
Grýtubakka, f. 1925, d. 2002,
og Baldur Jónsson frá Mýri í
Bárðardal, f. 1916, d. 1979.
Systkini Aðalbjargar eru: Sig-
ríður, f. 1948, Sigrún, f. 1950,
d. 2012, Margrét, f. 1953, Sig-
urður Jónas, f.
1955, Bryndís, f.
1957, Ari, f. 1959,
Jón Karl, f. 1963,
d. 1988, og Guð-
mundur, f. 1968.
Árið 1970 flutti
Aðalbjörg til
Akureyrar á vist-
heimilið Sólborg
ásamt Sigrúnu
systur sinni. Síð-
ustu árin var Aðal-
björg til heimilis á öldrunar-
heimilinu Lögmannshlíð á
Akureyri.
Útför Aðalbjargar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 19.
nóvember 2018, klukkan 13.30.
Aðalbjörg Baldursdóttir
frænka mín frá Grýtubakka í
Höfðahverfi var dóttir Baldurs
Jónssonar frá Mýri í Bárðardal,
sem var yngsti bróðir pabba, Ás-
kels Jónssonar.
Móðir hennar var Arnbjörg
Aradóttir á Grýtubakka.
Aðalbjörg var gædd mikilli til-
finningagreind og þótti afar vænt
um fjölskyldu sína, frændfólk og
vini, og bar mikla umhyggju fyrir
þeim.
Gleði hennar yfir tækifærum
lífsins, t.d. því að taka þátt í söng,
leika sjálf á hljóðfæri og að hlýða á
söng og hljóðfæraleik sýndi það, að
tónlistargáfa hennar var ríkuleg og
ánægjan sem hún hafði var smit-
andi fyrir samferðafólk hennar.
Aðalbjörg var heimilisvinur
foreldra okkar og þegar pabbi lést
sagði Aðalbjörg mömmu að hún
myndi draga úr söknuði hennar,
með því að hringja í hana annað
slagið og við það stóð hún, þau ár
sem mamma lifði sem ekkja.
Svör hennar voru stundum afar
hnyttin og hún skemmtileg í til-
svörum.
Þegar rætt var áður fyrr um
hvað eitthvað kostaði mikið, þá
greip hún gjarnan til lita í stað
talna.
Þegar eftirfarandi saga gerðist
var Aðalbjörg í heimsókn hjá for-
eldrum okkar og greindi þeim frá
kápu sem hefði kostað svo og svo
marga bláa (þúsund króna seðla)
og svo og svo marga rauða (500
króna seðla).
Pabba varð þá að orði, að sér
þætti hún nokkuð eyðslusöm!
Aðalbjörg svaraði að bragði:
„Frændi minn, eru þetta mínir
peningar eða þínir?“
Þegar við kveðjum Aðalbjörgu
þá er það með djúpri þökk fyrir þá
umhyggju og kærleika sem hún
sýndi jafnan pabba og mömmu,
okkur systkinunum sjö, mökum
okkar og börnum.
Við vottum aðstandendum Að-
albjargar ríka samúð.
Blessuð sé minning einstakrar
konu.
Fyrir hönd fjölskyldunnar úr
Þingvallastræti 34 á Akureyri,
Jón Hlöðver Áskelsson.
Það eru ótal minningar sem
koma upp í hugann þegar maður
hugsar um Lillu frænku. Lilla var
með sína þroskahömlun, sem var
mögulega ekki eins stór baggi á
yngri árum en fór meira fyrir
seinna. Þetta gerði Lillu aðeins
öðruvísi fyrir litlum frændum og
frænkum en það sem fylgdi því
líka var að hún hafði alltaf öðruvísi
hluti að segja sem gátu vakið
mikla kátínu. Það var kannski
ekki alltaf svo ljóst þegar við
frændsystkinin vorum yngri hvort
við vorum að hlæja með Lillu eða
að henni en það var aldrei neitt illt
á bak við það og Lilla var sjálf
fræg fyrir að segja að fólk mætti
alveg gera grín að henni, það væri
bara gaman. Þetta sýndi samt að
Lilla vakti áhuga okkar sem at-
hyglisverð frænka og gullkornin
og eftirminnilegu augnablikin
voru á hverju strái hjá henni.
Þegar ég var strákur fór ég í
keppni við Lillu þar sem ég var
með einhverja bók sem ég greip
úr bókahillunni minni í verðlaun.
Lilla vann svo ég gaf henni bókina.
Lilla sagði mér eftir þetta við
hvert tækifæri að hún vissi ná-
kvæmlega hvar bókin væri, jafn-
vel 15-20 árum síðar. Þannig var
Lilla.
Það verður skrítið að fara í fjöl-
skylduveislur og heyra ekki
kynngimagnaðan hláturinn henn-
ar Lillu hljóma um húsið. Eða að
hún bresti ekki allt í einu í söng.
En ég vona að Lilla sé núna á stað
þar sem hún getur gert alla hlut-
ina sem hún talaði um að hún hefði
ekki getað gert. Blessuð sé minn-
ing Lillu frænku.
Karl Pálsson.
Aðalbjörg
Baldursdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi
liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig
er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en á
hádegi tveimur virkum dögum fyrr
(á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Þar sem pláss er
takmarkað getur birting dregist,
enda þótt grein berist áður en
skilafrestur rennur út.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynn-
ingu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í inn-
sendikerfinu. Hafi æviágrip þegar
verið sent er ráðlegt að senda
myndina á netfangið minning-
@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar