Morgunblaðið - 09.01.2019, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JANÚAR 2019
Klár
Samt hógvær hann var
Lítillátur
En af öllum mönnum bar
Hugaður
Fátt sem hann ei þorði að mæta
Barngóður
Hann kunni börnin að kæta
Léttlyndur
Hann húmorinn hélt í
Handlaginn
Hver vél sem hann snerti sem ný
Duglegur
Hann alltaf var að vinna
Skapmikill
Því fékk Bretinn fyrir að finna
Minnugur
Margar sögur sagði
Merkilegur
Heiðursborgari í Garði
Hraustur
Hljóp vitann og var ei móður
Ljúfur
Hann var maður góður
Elsku langafi minn, hvíldu í
friði.
Kveð þig með sömu orðum og
þú kvaddir okkur alltaf:
Líði þér alltaf sem best.
Eva Berglind.
Elsku afi okkar. Blendnar voru
tilfinningarnar daginn sem við
kvöddum þig og þú fékkst þinn
síðasta svefn.
Mikið sem við öll eigum eftir að
sakna þín en um leið erum við
þakklát fyrir allan tímann sem við
áttum með þér.
Öll eigum við okkar minningar
um þig og okkar sögur; negla í
spýtukubbinn í bílskúrnum, príla í
stiganum, samloka með fransk-
og maltbrauði, neftóbakið og
klúturinn, keyra ömmu um á
sunnudögum, trukkurinn,
sprengjur, krumminn, kartöfl-
urnar, eldspýtustokkarnir,
sunnudagsmorgnar, allar sögurn-
ar og svo miklu miklu meira.
Kaffitími í Borgartúninu er nokk-
uð sem við öll eigum og var kaffið í
Borgartúninu það besta.
Við eigum óteljandi margar
minningar um þig sem við munum
varðveita í hjarta okkar. Við að
tala um þig, elsku afi, fyllist mað-
ur af stolti og þakklæti fyrir að
hafa átt þig sem afa okkar og
langafa barna okkar.
Elsku afi, við elskum þig og við
biðjum að heilsa ömmu í sumar-
landið.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Þínar Árnadætur,
Ágústa Guðný
og Sigríður Maggý.
Afkomendur Jónu og Ingi-
mundar á Garðstöðum eru ein-
staklega öflugt fólk. Guðni minnt-
ist uppvaxtarins með virðingu.
Einkenni heimilisins var frum-
kvæði, dugnaður og útsjónarsemi
og góðmennska. Þessir kostir
fylgdu Guðna. Ingimundur af-
kastamikill húsasmiður og frum-
kvöðull í bílaútgerð og Jóna um-
hyggjusöm móðir á veitulu
heimili.
Það eru verðmæti að hafa feng-
ið tækifæri til að fylgja frásögn
Guðna inn í fyrri tíð. Athugull og
minnugur á það sem fyrir bar,
ekki síst hið sérstæða. Tók vel eft-
ir dugnaði, sérstöðu og framtaki
fólks. Átti ríka samúð með þeim
Guðni
Ingimundarson
✝ Guðni Ingi-mundarson
fæddist 30. desem-
ber 1923. Hann lést
16. desember 2018.
Útför Guðna fór
fram 8. janúar 2019.
sem stóðu höllum
fæti.
Ágústa og Guðni
áttu heimili saman í
sjö áratugi.
Kannski urðu spor-
in þeirra fyrst sam-
stiga á sléttum völl-
um Garðskaga,
Guðni sveitapiltur
hjá Óla á Kolbeins-
stöðum, Ágústa
dóttir frá Ásgarði.
Alla vega höfðu þau byggt sér hús
og fallegt heimili um tvítugt.
Frumkvæði Ingimundar húsa-
smiðs kom þar við sögu. Þar stóð
heimili þeirra í sjö áratugi fram á
síðasta dag. Óvenju löng og við-
burðarík starfsævi. Fyrst akstur
vörubíla fyrir Garðstaðaheimilið,
svo útgerð White-vörubíls og eftir
það urðu þeir trukkurinn með
búnað sinn samferða um hálfrar
aldar skeið. Fóru saman um Suð-
urnesin og leystu ótölulegan
fjölda verkefna, stórra og smárra.
Hjálpsemi og lipurð með í för.
Svo allar vélarnar. Á síðustu
árum stóð skúrinn enn opinn.
Þeim sem fram hjá fóru þótti
vænt um það.
Glíman við elli kerlingu tekin
með æðruleysi og lipurð. Sama
hve öflugir menn eru, sú glíma fer
ætíð á einn veg. Þannig er hið
langa og farsæla lífshlaup orðið
veröld sem var. Það er lífsins
gangur.
Eftir stendur gjörvilegur hóp-
ur afkomenda, þar sem kostir úr
fari Ágústu og Guðna lifa áfram.
Megi gott eitt fylgja heiðurs-
manninum Guðna Ingimundar-
syni á nýjum lendum.
Hörður Gíslason.
Kæri vinur. Það var eitthvað
sem var svo ævintýralegt við
þennan bláa trukk sem heillaði
mig sem barn, loftpressa í eftir-
dragi, sprengjumottur hangandi í
bómunni, alls konar dót á pallin-
um, hávaði og læti, sprengingar
og púðurlykt, og vírarnir sem þú
gafst manni, þeir voru síðan not-
aðir til að vefja utan um teygju-
byssur eða stýrið á hjólinu. Þarna
var maður 10 ára og þvældist um
sína Keflavík á hjóli og fylgdist
með sínum hetjum sem voru ein-
hverjir bílstjórar á einhverjum
tækjum að gera og græja í
bænum. Löngu seinna fór ég síð-
an að venja komur mínar í Garð-
inn og koma við í skúrnum og
skoða gramsið hjá þér. Lyktin
yndisleg. Áratugum seinna varstu
mættur til að hjálpa til við að hífa
rusl af hafsbotni við bryggju
Garðmanna. Þetta voru með
fyrstu aðgerðum Bláa hersins og
mér tókst að fá þig í nokkur skipti
og þetta voru nokkur tonn af
drasli. Síðan gerðum við með okk-
ur samkomulag og ég fékk leyfi
þitt til að útbúa mér svona hert-
rukk sem ég ætlaði að nota í verk-
efni Bláa hersins. Svo réðst þinn
innsti vina- og ættarhópur í að
gera þinn trukk að safngrip,
Björn bróðir flutti inn einhverja
hluti sem vantaði í verkefnið og
tók einn hertrukk fyrir mig til
landsins og ég byrjaði að gera
hann upp. Hann fór svo á götuna
þegar þinn var kominn á safn. Þú
fékkst svo heiðurinn af að keyra
trukk Bláa hersins þegar hann
var kominn með skráningu og þú
talaðir um að þú hefðir yngst upp
um 50 ár. Þessar heimsóknir mín-
ar til þín í skúrinn og að taka rúnt
með þér og fá sögur af öllu milli
himins og jarðar um skipströnd
og svaðilfarir þínar á þínum trukk
voru sem ævintýri fyrir mig. Ef
eitthvað hefur glatt mig síðustu
árin eru það þessar stundir okkar
saman, vinarþel þitt og fjölskyldu
þinnar er einstakt og ekta. Okkur
Möggu þótti sérstaklega vænt um
það að þú skyldir gera þér ferðir
til að skoða hvernig gengi með að
byggja upp húsið okkar eftir
brunann.
Magga sagði mér sögur af því
að hún hefði oft setið í með þér í
Sandgerði á trukknum sem barn
og unglingur í Sandgerði. Þú skil-
aðir ætíð kveðju til hennar sem ég
var glaður að færa henni. Núna
streyma minningar um hugann og
þakklæti er mér efst í huga. Pabbi
sagði stundum að Guð sendi
reglulega einn og einn snilling til
að gera gæfumuninn í mann-
heimum.
Hann nefndi þig alltaf á nafn,
þið voruð miklir GMC-menn og ég
fæ svo þessa dellu í hausinn. Þú
varst örlátur á visku þína til mín,
þú gafst mér fullt af dóti í trukk-
inn og það sem verðmætast er;
tíma til að spjalla saman. Þú gafst
samfélaginu þínu meira en orð fá
lýst.
Síðasta spjallið okkar snerist
um hvernig gengi með húsið,
enduruppgerð trukksins hjá mér,
komandi verkefni, hvernig heils-
an væri og alltaf kom svo hjá þér
þessi setning: „Það er nefnilega
það.“ Kæri vinur, hafðu þökk fyrir
allt, þú átt smá í síðasta viður-
kenningarskjali til mín, Magga
þakkar þér vinarþelið til sín, fjöl-
skyldunni sendum við samúðar-
kveðjur sem og samfélaginu okk-
ar sem syrgir sinn besta son.
Farðu í friði, minn kæri.
Þínir vinir Tommi Knúts og
Magga Hrönn.
Tómas J. Knútsson.
Guðni Ingimundarson var kjör-
inn heiðursborgari sveitar-
félagsins Garðs í mars 2014 fyrir
frumkvöðulsstarf við varðveislu
menningarverðmæta sem tengj-
ast atvinnusögunni, sem og fyrir
störf hans í þágu byggða- og at-
vinnumála.
Guðni var alla sína starfsævi
vörubílstjóri og allt frá árinu 1954
notaðist hann við GMC-hertrukk
með bómu að framan og var
trukkurinn hans helsta atvinnu-
tæki í um 50 ár. Hann vann nánast
hvern dag á trukknum og varð
víða þekktur fyrir, enda var hann
gjarnan nefndur Guðni á trukkn-
um. Guðni tók að sér ýmis verk-
efni, ekki aðeins í Garði heldur
víða á Suðurnesjum. Meðal verk-
efna má nefna lagningu vatns-
veitu og alls kyns jarðvinnu þar
sem oft þurfti að sprengja upp
klappir og kletta. Þá notaðist
hann m.a. við loftpressu sem hann
dró um með trukknum og var
hann að mörgum talinn einn helsti
sprengisérfræðingur á Suður-
nesjum.
Með trukknum kom Guðni að
ýmsum verkefnum, meðal annars
þegar skipta þurfti um vélar í bát-
um. Guðni hirti gjarnan vélar sem
höfðu verið dæmdar ónothæfar og
gerði þær upp sem nýjar og gang-
færar. Það varð eitt hans helsta
áhugamál að gera upp gamlar vél-
ar og gera þær gangfærar. Þegar
Byggðasafnið á Garðskaga var
vígt árið 2005 afhenti Guðni safn-
inu að gjöf og til varðveislu um 60
gangfærar bátavélar, auk þess
sem hann gaf safninu GMC-
trukkinn sinn fræga. Allir þessir
hlutir eru til sýnis í byggðasafn-
inu. Þá lét Guðni eftir sig um 40
bátavélar sem allar eru uppgerð-
ar og gangfærar í geymslu í
skúrnum hans.
Vélasafnið sem Guðni safnaði
og gerði upp er einstakt. Hann
var því sannur frumkvöðull við
varðveislu menningarverðmæta
sem tengjast atvinnusögu þjóðar-
innar.
Guðni var auk alls þessa vita-
vörður Garðskagavita og Hólm-
bergsvita í 25 ár, eða allt þar til
hann hætti störfum.
Guðni Ingimundarson lagði sig
alla tíð fram um að gera Garðin-
um allt það besta sem hann gat og
hélt sögu Garðsins hátt á lofti.
Hann var alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd, en síður vildi hann
þiggja sjálfur. Guðni var virtur og
dáður af Garðbúum, sem og um
öll Suðurnes.
Á síðasta ári var frumsýnd
heimildarmyndin Guðni á
trukknum þar sem lífi hans og
starfi eru gerð góð skil.
Fyrir hönd bæjarstjórnar er
Guðna Ingimundarsyni þökkuð
samfylgd og hans framlag til
byggðarlagsins, sem hann unni
mjög alla tíð. Bæjarstjórn vottar
fjölskyldu hans samúð, minningin
um Guðna mun lifa um ókomin ár.
Einar Jón Pálsson,
forseti bæjarstjórnar
Suðurnesjabæjar.
Í dag verður til moldar borinn
frá Útskálakirkju mikill vinur
minn, Guðni Ingimundarson, sem
oftast var kallaður Guðni á Garð-
stöðum eða Guðni á trukknum.
Guðni þjónaði Suðurnesjamönn-
um í áratugi með GMC-her-
trukknum og loftpressu sem oft
var með í ferðum hans um
byggðarlögin. Guðni var mjög
gætinn og gætti þess að allir gutt-
ar væru hæfilega langt frá er
hann sprengdi.
Ég kynntist Guðna mjög vel er
ég var á áttunda ári. Faðir minn,
Sveinn Aðalsteinn Gíslason raf-
veitustjóri, hafði ráðið Guðna á
trukknum með loftpressuna til að
reisa staura í háspennulínu frá
Sandgerði út á Stafnes, þetta voru
skemmtilegir tímar, ég var oft
inni í trukknum eða uppi á palli.
Guðni hafði gætur á mér svo ég
færi mér ekki að voða.
Eftir að ég hafði lært rafvirkj-
un og þjónustaði rafveituna unn-
um við Guðni mikið saman. Þegar
hitaveita var lögð í Sandgerði var
ákveðið að leggja jarðstrengi í öll
hús og taka niður gamlar loftlínur
og staura, sem Guðni leysti vel af
hendi. Oft voru staurar ansi fastir
fyrir en Guðni juggaði trukknum
þótt báðar afturhásingar væru á
lofti.
Guðni var ansi naskur á að lesa
úr grjóti og klöpp. Einu sinni vor-
um við að setja ljósastaura við
Víkurbraut, þá segir gröfustjór-
inn að hann komist ekki neðar,
það verði bara að hringja í Guðna,
sem brást fljótt við, kom á trukkn-
um með loftpressuna og hoppaði
út úr trukknum og tók með sér
járnkall sem alltaf var á pallinum
næst húsinu. Guðni hoppaði ofan í
holuna með járnkallinn og byrjaði
að pikka í klöppina. Þá sagði hann
við gröfustjórann: snúðu gröfunni
og taktu á þessu hérna, nú upp fór
stór steinn og þá var komin nógu
djúp hola fyrir staurinn. Svona
þekkti Guðni á grjótið og hlustaði
eftir hljóðinu sem kom er hann
pikkaði í með járnkallinum þótt
trukkurinn væri ekki stór miðað
við nútímavörubíla, sem eru með
öfluga krana. Guðni var alltaf með
sérstaka kubba í bílnum sem hann
setti milli hásingar og grindar
bílsins – þá gat hann híft ansi
þungt. Einu sinni þurfti að losa
þungan spenni af vörubíl,
trukkurinn réð ekki almennilega
við þyngdina, því sóttum við
tromlutjakka og setum undir
stuðarann, það dugði – vörubíllinn
ók undan og málið leyst.
Það merkilegasta sem Guðni
gerði í frítíma sínum var að gera
upp gamlar vélar sem allar eru
gangfærar, alls munu vera til um
80 vélar sem hann gerði upp.
Fyrir um 12 árum var settur
upp minnisvarði við Stafnes um
strand togarans Jóns forseta RE
108. Ég hafði fengið öflugan vöru-
bíl með krana til að sækja stóra
steina sem eru við minnisvarðann,
þegar það átti að sækja stóran
stein gekk það ansi illa. Bílstjór-
inn sagði: ég ræð ekki við þennan
stein, við verðum bara að sleppa
honum. Þá sagði ég hátt og skýrt:
hann Guðni á Garðstöðum hefði
nú ekki verið í vandræðum með
þetta. Við þessi orð kom fítons-
kraftur í bílstjórann enda þekkti
hann Guðna og steinninn komst á
sinn stað.
Margs er að minnast um störf
Guðna í áratugi. Minning mín um
Guðna lifir lengi vegna þess að ég
á mikið af ljósmyndum frá sam-
starfi okkar. Að lokum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hans.
Reynir Sveinsson.
Hugurinn reikar
til stríðsáranna í
Reykjavík. Það er
bjartur og fallegur
dagur í september 1941, nokkrar
telpur eru í boltaleik í Þingholts-
strætinu. Þrátt fyrir stríðið, her-
nám Íslands og boð og bönn sem
því fylgja eru þær áhyggjulausar
og ánægðar að hittast eftir að-
skilnað en flestar hafa þær verið í
sumardvöl í sveit eins og tíðkað-
ist á þeim árum.
Yngst í hópnum var Sólveig
vinkona mín sem við kveðjum
með söknuði í dag. Hinar voru:
Sella systir mín (látin), Didda,
Ásta (látin) og svo undirrituð.
Seinna bættust í hópinn bekkj-
arsystur mínar: Sigga og Erna
(látin). Ómetanleg vinátta sem
hélst ævilangt.
Vinátta okkar Sólveigar var
einstök og þótt leiðir skildi um
tíma þegar ég flutti til Vopna-
fjarðar 1953, og hún nokkrum ár-
um seinna með Einari manni sín-
um til Þýskalands, þá treystum
við vináttuböndin með bréfa-
skriftum.
Sólveig var mikill fagurkeri og
„vel að sér til munns og handa“
eins og sagt var í gamla daga.
Hún var mjög listræn og opin
fyrir bókmenntum, en fyrst og
fremst góð og vönduð manneskja
sem vildi öllum vel. Fordómalaus
og dæmdi ekki annað fólk.
Spaugsöm var hún og fljót að
koma auga á spaugilegu hliðina á
lífinu og tilverunni. Hún var höfð-
ingi heim að sækja og hugsaði vel
um hag fjölskyldu sinnar.
En þegar ég lít til baka og rifja
upp árin í Þingholtsstrætinu, þá
koma upp í hugann ótal uppátæki
með Sólveigu, flest græskulaus
samt!
Mér er efst í huga þegar Ísa-
foldarprentsmiðja var í byggingu
við Þingholtsstræti 5, og við vin-
konurnar með okkur Diddu
fremstar í flokki klifruðum upp
vinnupalla, gengum á bitum og
sveifluðum okkur á milli þeirra í
margra metra hæð eins og „fim-
leikastjörnur“. Já, þetta var
skemmtilegur tími.
Ég er þakklát fyrir tíma sem
við Sólveig áttum saman snemma
í nóvember sl. Ekki datt mér þá í
hug að þetta væri okkar síðasta
samverustund og eins þegar við
töluðum saman í síma daginn áð-
ur en hún veiktist og Sólveig
sagði: „Ég heyri í þér í næstu
viku“.
Kærar þakkir fyrir vináttu
þína, elsku Sólveig vinkona,
blessuð sé minning þín.
Fjölskyldu Sólveigar sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Sólveig.
Elsku fallega frænka – ein af
mínum uppáhalds og ekki er það
út af engu heldur vegna þess að
kærleikurinn og góðmennskan
sem Solla frænka gaf af sér var
Sólveig
Kristinsdóttir
✝ Sólveig Krist-insdóttir fædd-
ist 2. janúar 1934.
Hún lést 21. desem-
ber 2018.
Sólveig var jarð-
sungin 7. janúar
2019.
einstakur og er eitt
af því sem ég reyndi
að taka með mér út í
lífið. Ég þakka fyrir
þær stundir sem við
áttum saman, árlegt
afmæliskaffi 2. jan-
úar sem ég reyndi
oftast að gefa mér
tíma í og símtölin
okkar en við hringd-
umst oft á og sér-
staklega eftir að
hún varð ein. Hún spurði mig tíð-
inda af mínum strákum, af krökk-
unum hans Bigga, af krökkunum
hans Kidda bróður, af systur
minni í Noregi, af mömmu og
pabba – svo spurði ég á móti og
hún sagði mér allt fréttnæmt af
sínu fólki. Þegar ég spurði um
heilsuna og hvernig hún hefði það
þá var það bara allt ljómandi, hún
var ekki fyrir það að kveinka sér.
Hún hrósaði mér oft í hverju sím-
tali, hversu dugleg ég væri, og ég
svaraði til baka: þú veist hver er
mín fyrirmynd.
þegar ég var 18 ára – 1986 –
fór ég með annarri uppáhalds-
frænku minni Þórhildi í bakpoka-
ferðalag um Evrópu. Við fórum
m.a. til Essen þar sem Sólveig og
Einar bjuggu ásamt Berghildi,
ég var með stjörnur í augunum
yfir frænku minni, hún fór með
okkur á markað og keypti alls
kyns osta og framandi pylsur,
bar þetta allt fram á svo smekk-
legan hátt. Mér fannst allt svo
fallegt og flott sem Solla gerði,
hvort sem það var uppröðun á
jólaskrauti eða veisluborðin sem
hún kunni svo sannarlega að út-
búa og af henni lærði ég svo
margt.
Í Essen kenndi Einar mér að
keyra um á hraðbraut, gefa
stefnuljós og blikka ef ég vildi
komast fram úr, þetta fannst mér
mögnuð tækni! Þau voru eitthvað
svo miklir heimsborgarar í mín-
um augum.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
haft tækifæri til að segja henni
allt þetta því ég tók mig til fyrir
nokkrum árum og skrifaði henni
innilegt jólakort, hún hringdi í
mig eftir þau jól og þakkaði mér
mikið vel fyrir falleg orð í sinn
garð en henni fannst hún ekki al-
veg eiga það skilið, þannig var
Solla frænka; hrósaði öllum og
upphóf mann þannig að maður
reis um nokkra sentímetra eftir
hvert samtal en sjálf var hún lítið
fyrir að taka á móti hrósinu.
Solla frænka lét suma drauma
sína rætast, tók t.d. stúdentspróf
að nálgast fimmtugt og byrjaði að
æfa píanó á gamalsaldri, þetta
finnst mér lýsa frænku minni svo
mikið og vel, láta drauma sína
rætast.
Elsku fallega frænka, ég kveð
þig með miklum söknuði en samt
í sátt, sátt við það hvernig þú
fékkst að fara, þótt sá tími sé
aldrei rétti tíminn og svo sannar-
lega hefði ég viljað eiga fleiri sím-
töl og samveru með þér.
Þú bjóst heima á fallegu heim-
ili ykkar hjóna, fórst veik á spít-
ala og fékkst að fara inn í sumar-
landið þar sem Einar tekur á
móti þér.
Hvíl í friði og minning þín lifir.
Helga Jónsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar