Morgunblaðið - 15.02.2019, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2019
✝ Ingvar Þor-steinsson hús-
gagnasmíðameist-
ari fæddist í
Reykjavík 28. maí
1929. Hann and-
aðist á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 31.
janúar 2019.
Ingvar var sonur
Þorsteins Ingvars-
sonar bakarameist-
ara, f. 12. mars
1908, d. 11. mars 1974, og Berg-
ljótar Helgadóttur húsfreyju, f.
17. júlí 1906, d. 14. nóvember
1963. Ingvar var elstur af fjór-
um bræðrum en hinir eru; Við-
ar, f. 3. apríl 1931, bókbindari,
Kristinn, f. 25. júní 1937, fv.
deildarstjóri, Þorsteinn, f. 22.
desember 1944, fv. skólameist-
ari.
Ingvar kvæntist Steinunni
Geirsdóttur (Lillý) 1951, Lillý er
fædd 31. janúar 1930. Börn
þeirra eru; Rebekka, f. 24. mars
1951, d. 12. febrúar 2008 fv.
starfsmannstjóri. Eftirlifandi
Ingvar stundaði nám við Iðn-
skólann í Reykjavík og lauk það-
an sveinsprófi í húsgagnasmíði
1949 og öðlaðist meistararétt-
indi 1952.
Ingvar stofnaði ásamt Gylfa
Einarssyni Húsgagnavinnustofu
Ingvars og Gylfa árið 1957, síð-
ar byggðu þeir hús á Grensás-
vegi 3 þar sem þeir ráku verk-
stæði og verslun. En þeir sér-
hæfðu sig í svefnherbergis-
húsgögnum og smíðuðu inn-
réttingar í fjölmörg hótel, s.s.
Hótel Sögu, Hótel Esju, Hótel Ís-
land og Holiday Inn. Einnig
smíðuðu þeir innviði í Bústaða-
kirkju og fjölmargar aðrar
byggingar. Þegar þeir Gylfi
hættu samstarfi stofnaði hann
fyrirtækið Ingvar og synir
ásamt börnum sínum. Árið 1996
stofnaði hann lítið trésmíða-
verkstæði með áherslu á sér-
smíði, þá 67 ára, sem hann rak
til ársins 2013. Hann var því 84
ára er hann lét af störfum.
Ingvar var prófdómari í hús-
gagnasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík á annan áratug. Þá
var hann formaður Félags hús-
gagna- og innréttingaframleið-
enda um skeið.
Hann verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag, 15.
febrúar 2019, klukkan 13.
maki hennar er
Einar Ágúst Krist-
insson sýningar-
stjóri. Börn þeirra
eru Ingvar og
Anna. Bergljót
myndmenntakenn-
ari, f. 8. febrúar
1954, dætur hennar
eru Steinunn og
Ásta Bjarndís.
Ásta, fv. skrif-
stofustjóri, f. 4.
nóvember 1955, d. 13. mars
2008, maki hennar var Brynj-
ólfur Eyvindsson lögmaður.
Börn þeirra eru Auður, Inga
Lillý og Bjarni. Þorsteinn, hús-
gagnasmíðameistari og húsa-
smiður, f. 19. mars 1960, kvænt-
ur Rögnu Gústafsdóttur deildar-
stjóra, börn þeirra eru Ingvar
og Sigríður. Geir húsgagna-
smiður, f. 9. apríl 1967, kvæntur
Hallveigu Ragnarsdóttur verk-
efnisstjóra, börn þeirra eru
Gunnar og Steinunn. Langafa-
börnin eru fimmtán og 1 langa-
langafabarn.
Ingvar var mikill fjölskyldu-
maður, hann var jákvæður, dug-
legur og vinmargur. Ég man
hann ekki öðruvísi en í góðu
skapi. Honum fannst gaman að
slá upp veislum og fá gesti.
Hann fékk meira að segja alltaf
gott veður á afmælunum sínum.
En svo var hann líka afi
barnanna minna og það sem
þau voru heppin að hann var afi
þeirra og að Lillý var amma
þeirra. Næstum því allan tím-
ann sem ég hef verið í fjölskyld-
unni bjuggum við Geiri nálægt
þeim, annaðhvort í næsta húsi,
uppi á næstu hæð eða í sömu
götu. Og börnin heppin að geta
hlaupið yfir til ömmu og afa,
sem áttu alltaf eitthvað gott að
borða, og dekruðu við þau.
Svo átti hann það til að koma
yfir til okkar og ræða málin,
horfa á fréttirnar eða bara at-
huga hvort það væri ekki allt í
lagi. Ég áttaði mig á því seinna
hve ég saknaði heimsóknanna
þegar heilsu hans hrakaði og
þær hættu.
Hann var húsgagnasmíða-
meistari og stofnaði fyrirtækið
Ingvar og Gylfa með félaga sín-
um Gylfa Einarssyni. Hann var
prófdómari í mörg ár og var um
tíma formaður félags húsgagna-
og innréttingaframleiðenda.
Þau Lillý voru gift í 75 ár og
voru heldur betur heppin með
hvort annað. Þau voru samhent
og miklir vinir. Þau eignuðust
fimm börn og eru þrjú þeirra
enn á lífi.
Síðustu árin rak hann
trésmíðavinnustofu, þar var nóg
að gera, en ekki var hann
stressaður maður. Öllum sem
þangað komu var boðið upp á
kaffi og að skoða albúmin hans,
en hann var búinn að safna
myndum af verkefnum sínum í
mörg ár.
Léttleiki og bjartsýni fylgdu
honum fram á síðasta dag, þrátt
fyrir erfið veikindi.
Nú er hann farinn og við
munum sakna hans mikið, en
skemmtilegar minningar munu
lifa áfram.
Hallveig.
Fyrstu samskipti okkar Ingv-
ars voru þegar ég og dóttir
hans vorum nýbyrjuð að slá
okkur upp saman og ég var að
laumast með hana heim
snemma einn morguninn. Þar
mætti ég auðvitað Ingvari sem
var á leið í vinnu. Þrátt fyrir
þessi heldur vandræðalegu
fyrstu kynni þá tókst á milli
okkar Ingvars afskaplega góð
vinátta. Ég vann hjá honum í
versluninni Ingvar & Gylfi í
áratugi. Við Ingvar unnum vel
saman og það var alltaf hvetj-
andi að sjá Ingvar í starfi. Ingv-
ar var vandvirkur smiður og
góður og heiðarlegur sölumað-
ur. Ég hef grínast með það
hversu eftirtektarvert það var
hvað Ingvar átti auðvelt með að
koma fólki upp í rúm – enda
sérhæfði verslunin sig í smíði og
sölu á rúmum.
Ingvar var mjög lausnarmið-
aður, var fljótur að átta sig á
hlutunum og hikaði ekki við að
framkvæma þá. Hann byggði til
að mynda stórt og stæðilegt hús
í Kvistalandi á lóð sem enginn
annar lagði í að byggja á vegna
þess hversu djúpt var ofan á
fast. Einnig hikaði hann ekki
við að stækka verkstæðið sitt og
taka tilboðum í stór verk. Ef
maður fékk einhverja hugmynd
hvatti hann mann áfram og sá
aldrei nein vandamál í hlutun-
um, t.d. þegar við Rebekka
keyptum okkar fyrstu íbúð eða
þegar upp komu ýmsar hug-
myndir í fyrirtækinu. Þetta
smitaði út frá sér til starfs-
mannanna.
Ég man sérstaklega eftir því
þegar Ingvar og Gylfi fóru eitt
sinn í frí til útlanda, en þá kom
góðviðrisdagur hjá okkur einn
daginn og starfsmennirnir
ákváðu í kaffitímanum að það
þyrfti nú að mála húsið á
Grensásveginum. Það var drifið
í því og þeir kláruðu verkið kl.
fjögur sama dag. Þetta mikla
traust til starfsmanna sinna
gerði það að verkum að maður
varð metnaðarfyllri og áhuga-
samari en ella.
Ingvar hafði mjög góðan
húmor. Einu sinni var Rebekka
nýkomin frá Texas úr vinnuferð
og keypti þar stóran vindil sem
hún gaf mér. Ég fór með vind-
ilinn í vinnuna og ætlaði heldur
betur að slá Ingvari við, sem
reykti þá London Docks-vindla.
Ingvar var fljótur að hugsa,
límdi saman tvo London Docks
og var þá kominn með stærri
vindil en ég. Við vorum oft að
stríða hvor öðrum og þá sér-
staklega á sölumannstöktum
hvor annars. Eitt sinn sagði
hann mér að fara út í helli-
dembu á stoppistöð sem var
fyrir utan búðina til að bjóða
fólki inn. Ég hlýddi tengda-
pabba, bauð fólkinu inn og þau
gengu út með heila skápasam-
stæðu sem ég náði að selja
þeim. Ingvar hafði mjög gaman
af þessu en þetta dró heldur úr
þessari sölutaktastríðni okkar.
Ég hefði ekki geta fengið
betri tengdaforeldra en Ingvar
og Lillý. Ingvar var alltaf hvetj-
andi, það er honum að þakka að
ég lærði húsgagnasmíði og hann
hvatti okkur Rebekku áfram í
öllu því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Ég veit að dætur
hans, Rebekka og Ásta, sem við
misstum frá okkur fyrir 11 ár-
um, taka vel á móti pabba sín-
um og ég veit að hann skilar
kærri kveðju okkar allra til
þeirra. Hvíldu í friði, Ingvar.
Ég votta Lillý, Bergljótu,
Þorsteini, Geir og fjölskyldum
þeirra samúð mína.
Kveðja,
Einar.
Í dag kveðjum við í hinsta
sinn elsta bróður okkar Ingvar
Þorsteinsson, sem fékk hvíldina
miklu 31. janúar síðastliðinn eft-
ir löng og erfið veikindi.
Ingvar var okkur bræðrunum
og mörgum öðrum sterk og góð
fyrirmynd, þrautseigja, framtak
og æðruleysi, þegar á móti blés,
voru sterk einkenni í persónu-
leika hans. Hann var aldrei á
því að gefast upp enda úrræða-
góður, hörkuduglegur og vand-
virkur.
Æskuheimili okkar fram til
ársins 1950 var „Litla-Skipholt“
30 fm hús vestur á Bráðræðis-
holti í Reykjavík. Ingvar var
snemma stórhuga og hvatti
pabba okkar til að sækja um lóð
undir einbýlishús í Vogahverfi.
Pabbi fékk lóð á Langholtsvegi
152 og þar voru innréttaðar
þrjár íbúðir. Ingvar var drif-
fjöðrin í byggingarframkvæmd-
unum. Það kom sér líka vel að
hann var þá lærður húsgagna-
smiður og hann smíðaði allar
innréttingar í húsið. Húsið á
Langholtsveginum var eins kon-
ar ættaróðal.
Ingvar stofnaði ásamt Gylfa
Einarssyni fyrirtækið Hús-
gagnavinnustofu Ingvars og
Gylfa á árinu 1957 og við það
starfaði hann til ársins 1996, en
þá kom upp sú staða að hús-
gagnasmíði átti á brattann að
sækja og fyrirtækið varð að
hætta. Með mikilli samheldni,
dugnaði og þrautseigju opnaði
Ingvar þó verkstæði á ný á Dal-
vegi í Kópavogi þar sem hann
tók að sér alls konar innrétt-
ingasmíði og starfrækti það til
84 ára aldurs. Hann var sér-
staklega laginn við alla nýsmíði
og hann tók líka að sér við-
gerðir á gömlum húsgögnum.
Ingvar var félagslyndur og
hafði gaman af því að taka á
móti viðskiptavinum, kynnast
þeim og þjónusta þá vel.
Ingvar var alla tíð mikill
fjölskyldumaður og naut þeirrar
gæfu að kynnast snemma á lífs-
leiðinni, einstakri konu, eigin-
konu sinni Steinunni Geirs-
dóttur, sem jafnan er kölluð
Lillý. Ingvar og Lillý gengu
samhent í gegnum lífið, eign-
uðust fimm glæsileg börn og
var fjölskyldan afar samheldin.
Þau hjón voru miklir gestgjafar
og ófáar veislurnar voru haldn-
ar á heimili þeirra enda töldu
þau alltaf lítið mál að halda
veislu, afmæli eða ættarmót.
Einnig fóru þau hjón í marg-
ar ferðir til útlanda með börn-
um sínum og fjölskyldum
þeirra.
Lífskraftur og gleði Ingvars
var mikil og hann lifði lífinu af
heiðarleika og miklum krafti.
Snemma á lífsleiðinni var hann
með áhuga á viðskiptum og var
alla tíð vakandi fyrir viðskipta-
tækifærum. Ingvar var sterkur
persónuleiki og naut þess að
vera í fjölmenni.
Þau hjón urðu hins vegar fyr-
ir mikilli sorg á árinu 2008, en
þá misstu þau tvær dætur sínar
með mánaðarmillibili, þær Ástu
og Rebekku, sem létust langt
fyrir aldur fram eftir erfið veik-
indi vegna krabbameins. Það
var mikið áfall fyrir þau og alla
fjölskylduna. En það reyndist
þeim þá vel hvað fjölskyldan
var samhent.
Ingvar og Lillý voru sam-
ferða í gegnum lífið í um 75 ár.
Einstök hjón, sem hafa haldið
afar vel utan um stórfjölskyld-
una og ávallt sinnt sínu af mik-
illi natni og góðmennsku.
Við vottum Lillý og fjöl-
skyldu okkar dýpstu samúð og
þökkum fyrir allar góðar stund-
ir ævinlega.
Viðar, Kristinn Björgvin og
Þorsteinn Helgi.
Segja má með sanni að Ingv-
ar og Lillý hafi verið höfðingjar
heim að sækja, og stórafmælin
eftirminnileg. Í fljótu bragði hef
ég ekki tölu á hve margra af-
mælisveislna við Þurý nutum á
fallegu heimili þeirra hjóna, en
ég þykist þess fullviss að þrátt
fyrir að Ingvar hafi ekki gengið
heill til skógar undir það síðasta
hafi hann verið farinn að hug-
leiða hvort honum auðnaðist að
halda upp á níræðisafmælið sitt
í vor. Þannig var hann, vildi
hafa líf og fjör í kringum sig,
hafði ákveðnar skoðanir og naut
þess að ræða við fólk.
Ingvari og Lillý kynntumst
við á árunum upp úr 1970, þeg-
ar við Garðar vorum að bjástra
við að koma upp húsum okkar í
Kvistalandinu, skrifstofumenn
sem tiltölulega litla reynslu
höfðum af flóknum húsbygging-
um. En svo kom Ingvar eins og
stormsveipur, hokinn af
reynslu, fór allt aðrar leiðir en
við í baráttunni við mýrlendið í
Fossvoginum og farnaðist auð-
vitað vel.
Skemmst er frá að segja að
þegar við vorum öll flutt inn í
misjafnlega fullbúið húsnæði
tókst með okkur öllum ágætis
kunningsskapur, þrátt fyrir
nokkurn aldursmun. Frum-
byggjar botnlangans, Árni Gísla
og Guðrún, og svo Ingvar og
Lillý voru okkur yngra fólkinu,
Svanhvíti og Garðari og okkur
Þurý afar vinsamleg á allan hátt
og þarna myndaðist gott sam-
félag. Ingvari var það held ég
eðlislægt að taka upp hanskann
fyrir „strákapör“ barnanna okk-
ar og ég veit að þeim þótti öll-
um vænt um þessi góðu hjón
sem bjuggu beint á móti okkur
– þeim fylgdi þægileg öryggis-
tilfinning. Þá má minnast
margra kaffibolla sem Þurý og
Lillý neyttu saman og þar voru
mál þess tíma krufin og yfir-
farin.
Mörg ár eru síðan allir þessir
góðu frumbyggjar fluttust ann-
að og við Þurý fyrir löngu orðin
ein eftir, og nú með öðrum góð-
um grönnum í Kvistalandinu.
Við, og börnin okkar, sendum
Lillý og fjölskyldu hennar allri
hugheilar samhryggðarkveðjur
– blessuð sé minning góðs,
greiðvikins og heilsteypts
drengs, Ingvars Þorsteinssonar.
Óli H. Þórðarson.
Ingvar
Þorsteinsson
✝ Harpa LindPálmarsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 22. ágúst 1979.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Foss-
vogi 6. febrúar
2019.
Hún er dóttir
hjónanna Pálmars
Björgvinssonar og
Sigrúnar Guð-
mundsdóttur. Fluttu þau til
Þorlákshafnar árið 1981 og ólst
hún þar upp. Harpa Lind var
yngst í systkinahópnum en elst-
ur er Jón Magnússon, fæddur 2.
desember 1960, eiginkona hans
er Kristín Anna Jónsdóttir og
börn þeirra Anna, Hrefna
Björk og Magnús. Ingvar Odd-
geir Magnússon, f. 18. desem-
ber 1963, börn hans eru Sunna,
Pétur Ingi, Erna Ósk og Helga
Rún. Pálmar Ægir Pálmarsson,
28. nóvember 1972, eiginkona
hans er Ingibjörg Jónsdóttir,
börn þeirra eru Jóhann
Fannar, Freydís
Ösp og Viktor
Daði. Sigrún Huld
Pálmarsdóttir, f.
25. janúar 1975,
eiginmaður er
Guðmundur
Hjartarson og börn
þeirra eru Eiður
Smári, Auðunn Ari
og Eyrún Saldís.
Harpa Lind var í
sambúð með Pétri
Rúnari Guðmundssyni, f. 9.
apríl 1980. Bjuggu þau saman í
Njarðvík, átti hún þrjá fóstur-
drengi með Pétri, þá Unnar
Snæ, f. 11. apríl 1999, Guð-
mund, f. 18. apríl 2007, og
Garðar, f. 16. maí 2013
Harpa Lind gekk í Grunn-
skóla Þorlákshafnar og kláraði
sína skólagöngu þar. Leið
Hörpu Lindar lá svo í nudd-
skóla hjá Þórgunni þar sem
hún lærði svæðanudd.
Útför Hörpu Lindar fer fram
frá Þorlákskirkju í dag, 15.
febrúar 2019, klukkan 14.
Elskan mín er farin. Hún kom
inn í líf okkar feðga eins og storm-
sveipur og gerði líf okkar svo mik-
ið betra með nærveru sinni. En
svo ertu tekin frá okkur í blóma
lífsins og eftir situr maður með
sprungið hjarta af ást og söknuði
því það áttu að verða mikið fleiri
ár og miklu fleiri minningar. En
ég er þakklátur fyrir þann tíma
sem við fengum saman og þær
minningar sem við sköpuðum,
þær verða vel geymdar í hjartanu
mínu og hjörtum strákanna.
Það síðasta sem þú gafst mér
var gjöf á bóndadaginn, þá varst
þú búin að elda flottan mat fyrir
okkur og svo var smá pakki handa
mér sem var hálsmen með sjó-
ferðabæninni, þú þekktir mig svo
vel, en hana mun ég ávallt hafa
um hálsinn og nálægt hjarta
mínu.
Ég elska þig eins og stjörnurn-
ar eru margar.
Mig hryggir svo margt, sem í hug
mínum felst
og hvernig ég þreytist að lifa
og mér finnst það, vina mín, hugga mig
helst,
að hugsa um þig eða skrifa,
að minnast á armlög þín ástrík og góð
og allt sem að þú hefur talað:
því ligg ég hér aleinn og yrki nú ljóð
það eitt gæti huganum svalað.
Eins veit ég það, hvert sem mig
hrekur og ber,
og hverju sem annars ég gleymi,
þá man ég þó allt sem ég unni með þér
og elska það, faðma og geymi.
Og þegar að dimmir við skammdegis-
skeið
og skuggarnir þéttast um fætur,
þá vona ég stjörnur þær lýsi mér leið,
sem leiftur á bláhveli nætur.
Ég man það sem barn að ég
margsinnis lá
og mændi út í þegjandi geiminn,
og enn get ég verið að spyrja og spá,
hvar sporin mín liggi yfir heiminn.
En hvar sem þau verða mun hugurinn
minn,
við hlið þína margsinnis standa,
og vel getur verið í síðasta sinn
ég sofni við faðm þinn í anda.
(Þorsteinn Erlingsson)
Þinn
Pétur Rúnar.
Elsku Harpa okkar, nú ertu
farin og skilur eftir stórt skarð í
hjörtum okkar sem verður aldrei
hægt að fylla upp í.
Uppáhaldsminning okkar
bræðra er þegar pabbi kynnti
okkur fyrir þér, en þá vorum við
að horfa á bíómynd. Svo voru aug-
lýsingar en þá spurðir þú hvort
við strákarnir vildum koma og
hjálpa þér aðeins að ná í svolítið í
bílinn þinn. Við fórum með þér og
þá varst þú með páskaegg af
stærstu gerð í bílnum og spurðir
okkur hver vildi missa það.
Garðar vildi ekki gera það
þannig að ég tók páskaeggið og
við löbbuðum aftur inn til pabba
og svipurinn á pabba þegar ég
missti eggið var svo fyndinn og
við hlógum svo mikið og þú varst
snögg að segja að þegar eggið
væri brotnað mættum við borða
það og hlóst með okkur.
Þarna vann hún Harpa okkur
alveg á sitt band, hún var svo
æðisleg persóna.
Við bræður elskum þig og
söknum þín og verður þú alltaf í
hjörtum okkar.
Þú varst alltaf svo góð við mig,
ég fékk athygli þína óskipta,
þú lifðir fyrir mig,
hlustaðir á mig,
talaðir við mig,
leiðbeindir mér,
lékst við mig,
sýndir mér þolinmæði,
agaðir mig í kærleika,
sagðir mér sögur,
fræddir mig
og baðst með mér.
Þú varst alltaf svo nærgætin
og skilningsrík,
umhyggjusöm og hjartahlý.
Þú varst skjól mitt og varnarþing.
Við stóðum saman í blíðu og stríðu,
vorum sannir vinir.
Mér þótti svo undur vænt um þig,
elsku mamma mín.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þínir stjúpsynir,
Guðmundur Hlíðar,
Garðar Hlíðar.
Elsku dóttir okkar, megi minn-
ing þín lifa í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Lífið rennur sem lækur
með lygnu og djúpan hyl,
grefur sér farveg og fellur
um flúðir og klettagil,
við bakkana beggja megin,
blandast hin tæra lind
uns lækurinn orðinn er allur
annarra spegilmynd.
Lækurinn minnir á lífið,
lindin er tær og hrein
í fljótið ber hann öll fræin
sem falla af næstu grein.
En fljótið er lífsins ferja
er flytur með þungum straum
ljóðið um lindina tæru,
lækjarins óskadraum.
(Sigurður Hansen)
Mamma og pabbi.
Harpa Lind
Pálmarsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Hörpu Lind Pálmars-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.