Morgunblaðið - 23.03.2019, Síða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. MARS 2019
✝ EiríkurBjarnason
fæddist í Bolungar-
vík 13. september
1927. Hann lést á
Landspítalanum 2.
febrúar 2019.
Foreldrar hans
voru Halldóra
Benediktsdóttir, f.
á Brekkubæ í
Nesjahreppi,
Hornafirði, 6.
nóvember 1892, d. 2. september
1966, og Bjarni Eiríksson, f. á
Hlíð í Lóni, Bæjarhreppi, 20.
mars 1888, d. 2. september 1958.
Eiríkur átti fjóra bræður,
Björn, f. 1919, d. 1999, Halldór, f.
1920, d. 1998, Benedikt, f. 1925,
Bjarni, f. 1961, d. 12. júní 2017.
M. Lára Valgerður Albertsdóttir,
f. 7. júlí 1964, b. Brynja, f. 18.
apríl 1994 . Þau slitu samvistum.
Samferðakona Eiríks hin síð-
ari ár var Ingibjörg Johannesen,
f. 4. október 1930, d. 22. janúar
2010, b. Jón Ásgrímur, f. 1955,
Halldóra, f. 1956, Ingibjörg, f.
1957, d. 2012.
Að loknu barnaskólanámi fyr-
ir vestan lá leiðin í Mennta-
skólann á Akureyri og svo í Há-
skóla Íslands. Eiríkur út-
skrifaðist sem læknir árið 1956.
Árið 1957 fluttu þau Erla til Sví-
þjóðar þar sem Eríkur sérmennt-
aði sig í augnlækningum. Fjöl-
skyldan flutti aftur til Íslands
1967. Eftir heimkomu rak Eirík-
ur eigin augnlæknastofu fram til
starfsloka.
Útför Eiríks fór fram í kyrr-
þey 4. mars 2019.
d. 2010, og Birgi, f.
1931.
Eiríkur giftist
Erlu Pálsdóttur
hjúkrunarfræðingi
24. mars 1956, f. 6.
júní 1932, d. 13.
ágúst 1990. Börn:
stúlka, f. 25. maí
1957, d. 25. maí
1957, drengur, f. 25.
október 1958, d. 25.
október 1958, Auð-
un, f. 6. febrúar 1959. M. Hrefna
Rúnarsdóttir, f. 27. ágúst 1961, b.
Erla, f. 2. febrúar 1991, Gerður,
f. 2. febrúar 1991, Kristín, f. 21.
ágúst 1992. Þau slitu samvistum.
M. Mona Hitterdal, f. 17. október
1965
Þegar ég hugsa til Eiríks
Bjarnasonar kemur upp í hugann
orðið drengskaparmaður. Það
sem einkenndi allt hans far var
heiðarleiki, manngæska, ötul
sinna og hófsöm glaðværð.
Eiríkur var fæddur í Bolung-
arvík 13. september 1927, sonur
hjónanna Halldóru Benedikts-
dóttur húsfreyju og Bjarna Ei-
ríkssonar útgerðarmanns og
kaupmanns, en þau voru aðflutt í
Bolungarvík, og ættuð úr sveitum
á suðausturhorni landsins, Lóns-
sveit og Nesjum í Hornafirði.
Hann var næstyngstur fimm sona
þeirra hjóna, en hinir voru Björn,
Halldór, Benedikt og Birgir, sem
er yngstur og einn lifir þeirra.
Eiríkur útskrifaðist stúdent frá
MA 1947, og tók læknispróf frá HÍ
1956. Eftir þjálfun við almenn
læknisstörf hérlendis fór hann til
Svíþjóðar og sérhæfði sig í augn-
sjúkdómum, og kom víða við, m.a.
1957-‘59 í Kiruna í Norður-Sví-
þjóð, sænska Lapplandi, og við
Karolinska sjukhuset í Stokk-
hólmi 1959-‘60, síðan Centrallasa-
rettet í Boden 1960-‘64 og þá við
Centrallasarettet í Norrköping
1965-‘67. Þá fluttist fjölskyldan
heim til Íslands, og starfaði Eirík-
ur sem augnlæknir á eigin stofu
og ráðgefandi sérfræðingur við
Borgarspítalann. Hann fór á
hverju sumri um langt skeið í
augnlækningaferðir um Vestfirði.
Árið 1956 gekk hann í hjóna-
band með Erlu Pálsdóttur, hjúkr-
unarfræðingi, sem var fædd 1932 í
Hnífsdal, dóttir Jensínu Sæunnar
Jensdóttur, húsfreyju og Páls
Þórarinssonar, sjómanns, yngst
þriggja systra, látin er Guðrún,
elsta systirin, en ein lifir Kristín.
Erla og Eiríkur eignuðust tvo
syni, Auðun, sem á þrjár dætur
með Hrefnu Rúnarsdóttur, þær
Gerði, Erlu og Kristínu, og búa
þau öll í Noregi, en þau Hrefna
skildu að skiptum. Bjarni, yngri
sonurinn, lést 2017, en Brynja er
dóttir hans og Láru Valgerðar Al-
bertsdóttur eiginkonu hans. Erla
lést árið 1990, eftir stutt en erfið
veikindi, og var öllum harmdauði,
aðeins 58 ára gömul. Og mikill var
harmur Eiríks við fráfall Bjarna
sonar síns.
Eiríki var lán í því að kynnast
Ingibjörgu Johannesen, sem var
ekkja, og voru þau nágrannar.
Þau höfðu félagsskap í 19 ár, en
hún lést 2010.
Við Agnes Engilbertsdóttir
giftum okkur árið 1967. Það var
ekki lítill fengur, sem óvænt fylgdi
mínum góða ráðahag. Agnes hafði
bundist vináttuböndum við þau
hjónin, Erlu og Eirík. Þær Erla
höfðu lengi verið nánar vinkonur,
og Agnes hafði gert sér ferð og
heimsótt þau hjónin, meðan þau
bjuggu í Kiruna í Norður-Svíþjóð,
en þangað norður flaug hún með
viðkomu í Stokkhólmi. Slík lang-
ferð í heimsókn til vina var ekki al-
geng í þá daga.
Eiríkur var mikill áhugamaður
um náttúruna, um mannlíf allt og
um sögu og staðhætti og las sér til.
Einnig nutu hann og Erla tón-
listar. Hann dundaði sér við bók-
band og vandaði til verka í því sem
öðru. Hann naut sín úti í nátt-
úrunni, og má nefna það, að hann
gekk á Kebnekaise, hæsta fjall
Svíþjóðar, sem er í Lapplandi
Norður-Svíþjóðar. Hjónin ferðuð-
ust mikið um Ísland. Eiríkur hafði
sérstaklega áhuga á Vestfjörðum,
og fór margar gönguferðir um
Hornstrandir, Aðalvík, Jökulfirði
og Austurstrandir með hóp sinn,
Flokk Eiríks Bjarnasonar, og
fékk ég aðild að þeim góða hópi,
sem voru 5-7 daga gönguferðir í
júlí, með bakpoka og tjald, með sjó
fram og yfir fjallaskörð, og forn-
um gönguleiðum fylgt. Eftir-
minnileg eru okkur Agnesi um-
mæli Eiríks eitt sinn er við vorum
í heimsókn hjá þeim á góðviðris-
degi í Geitlandi 5, þegar hann
sagði með áherslu: „Einn góður
dagur á Íslandi er eins og vika í út-
löndum.“
Við hjónin kveðjum þennan
góða mann með söknuði, og minn-
umst jafnframt Erlu.
Gunnsteinn Gunnarsson.
Við Eiríkur hittumst fyrst í Há-
skóla Íslands, í Læknadeildinni,
árið 1950. Hann var þá búinn að
vera tvö ár í deildinni enda tveim-
ur árum eldri en ég. Hann stefndi
á sérnám í augnlækningum en í þá
daga urðum við sjálfir að verða
okkur úti um stöður í framhalds-
námi. Við litum báðir til Svíþjóðar
og úr varð að Eiríkur hélt utan ár-
ið 1957 og settist fyrst að í Kiruna
í Norður-Svíþjóð og starfaði
næstu árin á augndeildum sjúkra-
húsa víða í Svíþjóð sem ekki verð-
ur rakið hér.
Eftir að hann flutti til Norrköp-
ing varð samgangur á milli fjöl-
skyldna okkar greiðari og tíðari
þar sem mín fjölskylda bjó þá í
Linköping.
Þau hjónin Eiríkur og Erla
héldu fyrst utan með Gullfossi til
Kaupmannahafnar og þegar við
kvöddumst á hafnarbakkanum
dró Eiríkur upp úr vasa sínum
peningaveski og rétti mér kynstr-
in öll af strætómiðum sem hann
sagði að kæmu mér að meiri not-
um en sér. Svona var Eiríkur, fór
vel með og sóaði engu að óþörfu.
Annað dæmi um nákvæmni Eiríks
var þegar Jóhanna dóttir okkar
hafði gleymt bangsanum sínum
hjá þeim síðustu nóttina sem við
gistum í Svíþjóð áður en við héld-
um til langdvalar í Eþíópíu árið
1965. Þegar við hittumst aftur
tveimur árum síðar fékk hann
henni bangsann sem hann hafði
gætt vel og vandlega og gleðin
skein úr augum þeirra beggja.
Hann kunni þá list að gleðjast í
stóru sem smáu.
Í tómstundum meðan kraftar
leyfðu fékkst Eiríkur við bókband
og liggur eftir hann fjöldi fagur-
lega innbundinna bóka. Fyrir all-
mörgum árum varð Eiríkur fyrir
því óláni að hryggjarliður í hálsi
losnaði með þeim afleiðingum að
hann lamaðist illa á hand- og fót-
leggjum. Hann átti því erfitt með
gang en lét það ekki aftra sér. Var
tíður gestur í Vesturbæjarlaug-
inni og „skakklappaðist“, eins og
hann sjálfur orðaði það, um
Vesturbæinn þar sem við höfum
báðir verið búsettir síðustu ár,
nánast hlið við hlið. Við fórum
saman í margan göngutúrinn og
enduðum oftar en ekki heima hjá
öðrum hvorum okkar, settumst út
á svalir ef vel viðraði og fengum
okkur kaffi eða dreyptum á guða-
veigum, alltaf úr fallegum glösum.
Eiríkur var víðlesinn bæði á
bundið og óbundið mál. Lærði á
sínum æskuárum heilu ljóðabálk-
ana utan að, t.d. Gilsbakkaþulu
sem hann mælti af munni fram
fyrir mig nú fyrir stuttu. Eiríkur
var tónelskur og fastagestur tón-
leika Sinfóníuhljómsveitar Ís-
lands. Hann kenndi mér að njóta
tónlistar í ríkari mæli en ég hafði
áður gert og fræddi mig um mörg
sígild tónverkin og höfunda
þeirra. Wagner var í sérlegu
uppáhaldi hjá Eiríki. Hann sagði
mér eftir Jóni Leifs að maður yrði
að hlusta sjö sinnum á óperur til
að ná þeim fyllilega. Við Inga
Dóra heitin, eiginkona mín, vorum
sammála þessu.
Hér með kveð ég góðan dreng
með hinstu samúðarkveðjum og
þakklæti fyrir allt og allt.
Einar Ó. Lövdahl.
Það er margt sem mótar okkur
á ungdómsárunum, bæði um-
hverfi og fólk. Ég var svo heppinn
að kynnast Eiríki níu ára gamall,
þá nýbyrjaður í Breiðagerðis-
skóla. Bjarni sonur hans var líka
nýkominn í skólann og af því að
við komum seinastir í skólann
þetta haust sátum við saman og
urðum góðir vinir. Eiríkur reynd-
ist mér vel og fékk ég að taka þátt
í ýmsum viðburðum fjölskyldunn-
ar: sundferðum á laugardags-
morgnum, ferðalögum með vinum
Eiríks og Erlu og margt fleira.
Allt frá því að ég kynntist Eiríki
fyrst þá átti hann alltaf jeppa.
Fyrst var það Ford Bronco og var
ótrúlegt hverju hann gat komið af
útivistardóti í bílinn því ekki var
farangursrýmið stórt. Svo fékk
hann sér veglegan Scout-jeppa
sem var virkilega flottur bíll.
Fyrsta sumarið eftir að ég fékk
bílpróf eignaðist ég bíl og fór á
honum til Bolungarvíkur að vinna.
Við Bjarni skutluðust suður eina
helgina til að ná í hljómflutnings-
græjur Bjarna en á leiðinni suður
þá sprakk á dekki. Það var enginn
annar bíll á mínu heimili svo ég
spurði Eirík hvort hann gæti
skutlað mér með dekkið á hjól-
barðaverkstæði. En þá var hann
með betri hugmynd: ég gæti tekið
Scout-jeppann og skutlað honum í
vinnuna og sótt hann svo þegar
hann væri búinn að vinna. Þarna
sýndi sig það traust sem Eiríkur
bar til annarra, hann lánaði glæ-
nýja og rándýra bílinn sinn ung-
lingsstrák sem var nýkominn með
ökuskíreini, og gerði það oftar en
einu sinni.
Svo fékk hann sér Lödu Sport-
jeppa sem þótti augljóslega ekki
alveg eins flottur og Scout-jepp-
inn. Þá reyndi ég að hrekkja hann
með því að þetta væri nú ekki al-
mennilegur bíll. En alltaf var
sama hógværðin hjá Eiríki: „hann
stendur alltaf fyrir sínu“ var svar-
ið. Eina vísbendingin um að hann
væri ekki alveg sáttur við nýja bíl-
inn var loðhúfa sem komið var fyr-
ir yfir stangirnar á millikassanum
og reyndist það vera til að minnka
hávaðann frá millikassanum.
Eiríkur var umhverfissinni og
var sá fyrsti sem ég vissi um sem
endurnýtti jólapappír. Auðvitað
var gert grín að þessu en hann lét
það ekkert á sig fá.
Hann fór árlega um tíma um
Vestfirði sem augnlæknir og hafði
gríðarlega gaman af því. Í einu
þorpinu, fyrir vestan, kom maður
með „slæman“ augnsjúkdóm sem
Eiríkur gat ekki greint og sagði
það manninum. En viðkomandi
sagðist þurfa lyf og það strax. Þá
fór Eiríkur bakatil og setti salt-
blöndu í dropaglas og viti menn,
viku seinna hringdi maðurinn í Ei-
rík og þakkaði honum fyrir lyfið því
að það hefði alveg bjargað honum.
Þá gat hann verið skemmtilega
utan við sig. Hann fór ekki alltaf á
bílnum sínum í vinnuna og því gat
það gerst að hann fór á bílnum á
morgnana en gleymdi honum svo í
bænum þegar vinnudegi lauk og
uppgötvaði mistökin ekki fyrr en
hann var kominn heim með
strætó.
Eftir situr í minningunni
skemmtilegur maður sem reynd-
ist mér ótrúlega vel. Hann hafði
gríðarlegt traust á fólkinu í kring-
um sig og hafði mikil áhrif á minn
uppvöxt og sýn mína á lífið með
því að sýna hvernig hægt væri að
lifa í sátt og samlyndi við sjálfan
sig og aðra.
Sigurður H. Magnússon.
Eiríkur Bjarnason
Villa, Villa hvað
okkur þótti öllum
óumdeilanlega vænt
um þig. Akraselið,
eina af þessum fjöl-
mörgu einbýlishúsagötum sem
risu upp um miðjan áttunda ára-
tuginn þar sem fólk byggði
drauma langt umfram greiðslu-
getu og vonaði að það myndi
reddast. En ekki Villa og Dóri,
þeim virtist liggja minna á en
hinum foreldrunum í götunni.
Hjá þeim var meiri ró. Ég fór að
venja komur mínar inn á heimili
þeirra þegar ég var 11 ára, fyrst
fyrir vináttu Gullu en svo bara
sem einn margra heimalninga
Villu.
Hvergi hefur mér þótt ég eins
velkomin í lífinu eins og þegar ég
hljóp upp brekkuna á botnlang-
anum og kom mér fyrir í borð-
króknum hjá Villu.
Hún færði mér ískalda mjólk
og það nýbakaða bakkelsi sem til
var þann daginn og alltaf var
eitthvað til.
Hún taldi enga ástæðu til að
spara við mig hitaeiningar. Hún
var fyrst til að segja mér að ég
væri fögur og sagði að Gaddafi
myndi gefa ansi marga úlfalda
fyrir svo bláeygða fegurðardís.
Mér fannst hún fullkomin. Öll
þessi mýkt og allar þessar til-
finningar sem hún var svo
Vilborg
Benediktsdóttir
✝ Vilborg fædd-ist 12. mars
1931. Hún lést 22.
febrúar 2019.
Jarðarför Vil-
borgar fór fram 12.
mars 2019.
óhrædd að tjá, bæði
gleði, reiði og sorg.
Í mínum huga var
Villa hinn fullkomni
gestgjafi og hún
kom alltaf til dyra
eins og hún var
klædd. Í eldhúsinu
hjá Villu var alltaf
líf og fjör og á bak
við það allt var Dóri
sem lét sér þetta
allt lynda þó að oft
hefði hann viljað meira næði til
að hvíla sig eftir langan vinnu-
dag. Ég hélt áfram að sækja í
krókinn fram á fullorðinsár og
alltaf mætti mér sama hlýjan.
Það var aldrei leiðinlegt með
Villu og dætrum.
Ég var ekkert ein um að leita
skjóls hjá Villu, það gerðu fleiri
og það var oft þétt setið við eld-
húsborðið og oftar en ekki var
spilað. Elín systir og Magnea,
yngsta dóttir Villu, urðu óaðskilj-
anlegar vinkonur og eru enn.
Pabbi og mamma vöndu líka
komur sínar til hennar. Öll sótt-
um við inn í hlýjuna hjá Villu.
Ég er ekki viss um að Villa
hafi gert sér grein fyrir því hvað
hún hafði mikil áhrif á mig, hún
var mér sterk fyrirmynd og vin-
ur og bjó yfir eiginleikum sem
mér þóttu eftirsóknarverðir eins
og heiðarleika, gleði, víðsýni og
kærleika.
Elsku Anna Jóna, Gulla, Jón
og Magga innilegar samúðar-
kveðjur og takk fyrir að halda
kyndli foreldra ykkar á lofti með
hlýju og vináttu.
Með kveðju frá systrum,
Elfa Björk Ellertsdóttir.
Ástkær eiginkona mín og systir okkar,
SIGRÚN ÁGÚSTSDÓTTIR,
Sléttuvegi 15,
áður Gljúfraseli 12,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni að kvöldi
laugardagsins 9. mars.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Alzheimersamtökin. Starfsfólki í Sóltúni og áður á deild L4 á
Landakotsspítala er þökkuð frábær umönnun.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Bessi Aðalsteinsson
Jón Garðar, Svava, Hörður Gunnar,
Steingerður og Áslaug
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem sýnt
hafa okkur samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður
og afa,
EINARS SIGURBJÖRNSSONAR
teol.dr.,
professor emeritus.
Einnig færum við öllum þeim sem önnuðust hann í veikindum
hans á ýmsum deildum Landspítalans þakkir fyrir þeirra góðu
verk, umönnun og hjúkrun, og ennfremur þeim fjölmörgu sem
sýndu Einari og fjölskyldunni stuðning og umhyggju með hlýhug
sínum og fyrirbænum.
Guðrún Edda Gunnarsdóttir
Sigurbjörn Einarsson Karen Sif Þorvaldsdóttir
Guðný Einarsdóttir Jón Hafsteinn Guðmundsson
Magnea Einarsdóttir Yngvi Eiríksson
og barnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
GUÐMUNDA MARSIBIL
MAGNÚSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn
6. mars. Þökkum auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför.
Árni Egilsson Erla Jóna Steingrímsdóttir
Egill Egilsson Þórdís Sigurðardóttir
Óskar Egilsson Anna Björk Sigurðardóttir
Kristín Rós Egilsdóttir Árni Sigurður Hafdal
Birgir Egilsson
og ömmubörn
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður
okkar,
BORGHILDAR THORS
þroskaþjálfa.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Grundar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hilmar Oddsson
Elísabet Álfheiður Oddsdóttir
Ástkær systir okkar,
UNNUR JÖRUNDSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Mörk,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 5. mars.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey.
Ágúst Guðmar Eiríksson
Guðmundur Ingi Eiríksson
og fjölskyldur