Morgunblaðið - 05.04.2019, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2019
✝ Hanna KarítasBárðardóttir
fæddist á Ísafirði
30. júní 1937. Hún
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut 29. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Bárður
Árni Bjarnason sjó-
maður, f. á Hóli í
Bolungarvík 10.
mars 1904, d. 18. febrúar 1943,
og Oddný Sesselja Guðbrands-
dóttir saumakona, f. í Sæbóli,
Aðalvík, 8. ágúst 1906, d. 26.
október 1994.
Hanna átti einn bróður, Þór-
hall Gauta, f. 13. febrúar 1941, d.
8. desember 2010. Þórhallur
Gauti var ókvæntur og barnlaus.
Bárður Árni Gunnarsson var
áður giftur Ólöfu Bjarnadóttur
og eiga þau fjögur börn saman,
Hönnu Karítas, Kristjönu
Helgu, Silju Báru og Bjarna
Híram. Bárður Árni á eitt barn
með núverandi eiginkonu sinni,
Perlyndu Gunnarsson, Aron
Nóa Prim. Kristín Sesselja
Hönnudóttir á tvo syni, Andra
Rafn Ágústsson og Eirík Júlíus
Einarsson. Ingólfur Gauti
Ingvarsson er giftur Sigurlaugu
Egilsdóttur og eiga þau saman
tvö börn, Ingvar Kristin og Erlu
Rún. Gylfi Ingvarsson á tvö börn
með Evu Dís Snorradóttur,
Snorra Victor og Ellen Nadiu.
Gylfi var áður giftur Sólveigu
Guðnadóttur og eiga þau eitt
barn saman, Gylfa Ingvar. Nú-
verandi eiginkona Gylfa er
Maureen Achieng Gaya Ingvars-
son og eiga þau saman dótturina
Sesselju Gunnhörðu.
Útför Hönnu Karítasar fer
fram frá Kópavogskirkju í dag,
5. apríl 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Eftirlifandi
eiginmaður Hönnu
er Ingvar Kristinn
Ingólfsson kennari,
f. í Hnífsdal 6. jan-
úar 1932. Hanna
giftist Ingvari 2.
júní 1962. For-
eldrar hans voru
Ingólfur Magnús-
son, f. 27. septem-
ber 1896, d. 25. maí
1977, og Gunn-
harda Jörstad, f. 22. júní 1896,
d. 24. janúar 1959.
Börn Hönnu eru Bárður Árni
Gunnarsson, f. 29. desember
1958, Kristín Sesselja Hönnu-
dóttir, f. 28. ágúst 1960, Ing-
ólfur Gauti Ingólfsson, f. 28.
desember 1962, og Gylfi Ingv-
arsson, f. 16. janúar 1966.
Eitt hugljúfasta og mest not-
aða ávarpsorð íslensks máls gæti
verið „mamma“. Fyrsta orðið
sem við reynum að tjá sem hvít-
voðungar og okkur verður tamast
að nota er við vöxum úr grasi er
„mamma“. Hve oft við tökum því
sem gefnu að vera svarað er við
köllum „mamma“. Mamma er
alltaf til staðar. Hún er fyrst til að
bregðast við, styðja, hugga,
elska. Mamma er öllu dýrmætari.
Prófið að ljúka aftur augum og
ímynda ykkur lífið án „mömmu“
og alls sem henni fylgir.
Já, það er erfitt, en nú blasir sá
raunveruleiki við mér að geta
bara talað um mömmu en ekki við
mömmu.
Þegar ég var drengur var
mamma minn heimur. Hún gerði
allt fyrir mig sem ég ekki gat
sjálfur gert. Hún sá til þess að
mig skorti ekkert. Hún fyllti
heim minn kærleika, ástúð og ör-
yggi. Hún var þolinmóð litlum
óþægum dreng, sem alltaf var til
vandræða. Hún gaf allt það sem
hún átti, enda var hún oft upp-
gefin eftir dagsins eril. Þegar ég
var sjö ára varð mér fyrst hugsað
um dauðann og þá staðreynd að
ég myndi einhvern tíma deyja.
Það var erfið hugsun að kyngja.
Þó fannst mér sú hugsun erfiðari
að mamma ætti líka eftir að
deyja. Ef hún dæi vildi ég ekki
heldur lifa, hugsaði ég sjö ára
gamall. Svona var móðurtenging-
in sterk.
Nú er mamma dáin og ég er
hér án hennar, fullorðinn, og skil
betur tilgang lífsins. Við sjáumst
aftur, annað getur ekki verið,
annað má ekki verða. Besta gjöf
barns, sem elskar móður sína, er
að vita að pabbi elskar mömmu.
Að þeirri gjöf bjó ég. Pabbi,
hafðu þakkir fyrir að mamma
elskaði og var elskuð. Mamma er
ekki lengur í símtalsfjarlægð. Nú
þarf ég að læra að lifa án
mömmu, að fá ekki að tala við
hana, faðma hana, finna nærveru
hennar. Minning hennar lifir og
vermir hjartað. Ég kveð mömmu
og segi: Sjáumst aftur!
Bárður Árni Gunnarsson.
Það er ekki hlaupið að því að
skrifa minningargrein um
mömmu. Ég komst að því þegar
ég settist niður og hugðist minn-
ast hennar. Það gerðist, að mér
varð orða vant.
En hugurinn hvarflar til baka
og ég ylja mér við góðar minn-
ingar. Gleði, söknuður og þakk-
læti eru tilfinningar sem brjótast
um í huga mér. Ég átti stundir
með mömmu á sjúkrabeðnum
sem voru mér ómetanlegar en um
leið erfiðar. Stundir sem ég nýtti
til að hugleiða lífið og dauðann,
sem getur verið líkn fyrir þá sem
þjást og einnig fyrir þá sem eftir
sitja. En missirin er mikill að
henni mömmu.
Hún var ákaflega listhneigð
kona og þegar við fórum að skoða
dótið hennar komu í ljós málverk
og teikningar sem fyllt gætu
heila myndlistarsýningu. Og ljóð
sem gætu hæglega verið efni í
ljóðabækur.
Mamma hafði nefnilega mikla
þörf fyrir að skapa eitthvað og ég
trúi að hún hafi miðlað því til
barna sinna og barnabarna enda
öll á einhvern hátt skapandi í því
sem þau gera. Ég á minningu um
þegar hún sat við að mála eða
skrifa eitthvað sem ég vissi ekk-
ert hvað var, og þegar hún „tók
allt í gegn“ heima eins og hún
sagði, þegar það átti að þrífa hús-
ið. Þá fylgdi því gjarnan að öllu
var breytt; skápar færðir og hús-
gögnum raðað upp á nýtt. Basl-
aðist hún þá oft við að færa til
þunga hluti og við krakkarnir
látnir hjálpa. Og þegar pabbi
kom heim var allt húsið breytt, og
ég held að honum hafi nú oft þótt
nóg um. Þegar við fluttum inn í
hálfklárað húsið í Víðigrund var
garðurinn fylltur af trjám og
blómum enda var það hennar
uppáhaldsstaður að geta verið í
garðinum og „skipað pabba“ fyrir
hvernig hún vildi hafa þetta eða
hitt. Garðurinn og húsið var
hennar yndi. Hún bjó sér til stóra
fjölskyldu, eignaðist fjögur börn
og barnabörnin og barnabarna-
börnin orðin mörg og alltaf fann
maður hvað hún var stolt af þeim
öllum og ekki síður stolt af sér og
pabba að koma þessum hópi upp.
Ég kveð mömmu mína með
miklum söknuði, fyrr en ég hafði
vonað og óskað, en samt svo
ánægður með að hún er komin á
góðan stað, laus við kvöl og pínu.
Mömmu er sárt saknað en minn-
ingarnar eru margar og ljúfar og
þær lifa áfram.
Ingólfur Gauti Ingvarsson.
Elsku tengdamamma mín hef-
ur kvatt þennan heim og er hjá
Settu og Gauta. Hanna var mikil
listakona, hún var alltaf að mála,
teikna og semja ljóð. Með barna-
börnum var hún dugleg að
föndra, Ingvar minn var í pössun
hjá ömmu eftir hádegi fyrstu árin
sín og þar var mikið brallað. Það
var ómetanleg hjálp í brauðstrit-
inu að fá skutl og pössun hjá
Hönnu og Ingvari. Um tíma
bjuggum við í Víðigrundinni hjá
þeim með Ingvar nýfæddan og
alltaf voru þau boðin og búin að
hjálpa.
Hún beið á fæðingardeildinni
þegar Ingvar minn fæddist og
færði mér malt á sængina og hló
að mér þegar ég sagði henni að
ég væri smá hífuð eftir að hafa
þambað kalt maltið. Hanna var
alltaf að breyta stofunni hjá sér;
sófinn þarna þessa vikuna og hin-
um megin þá næstu. Það var allt-
af stutt í hláturinn og það var
gott að vera með henni. Elsku
Hanna mín, takk fyrir árin okkar
saman, ég ylja mér við góðar
minningar. Hanna sagði að uppá-
haldslagið sitt væri Suður um
höfin, enda fallegt lag og gaman
að syngja.
Suður um höfin að sólgylltri strönd
sigli ég fleyi mínu til að kanna ókunn
lönd.
En meðan ég lifi, ei bresta þau bönd,
sem bundið mig hafa við suðræna
strönd.
(Skafti Sigþórsson)
Sigurlaug Egilsdóttir.
Amma, þú varst alveg einstök
kona. Þú hafðir svo mikla hlýju í
hjartanu þínu sem ég var svo
heppin að fá að kynnast. Ekkert í
heiminum jafnast á við þín öm-
muknús. Þau gerðu lífið svo
miklu betra.
Minningarnar eru svo margar.
Allt frá því að ég var barn og til
dagsins í dag hefur þú verið svo
stór hluti af lífi mínu. Mitt fyrsta
heimili var heimili ykkar afa í
Víðgrundinni. Eftir að við fjöl-
skyldan fluttum annað hélt Víði-
grundin áfram að vera annað
heimili okkar Snorra. Þar áttum
við svo margar ljúfar stundir! Þú
varst svo uppátækjasöm og skap-
andi í leik. Við fórum í búninga,
settum upp leikrit saman, máluð-
um, föndruðum, bjuggum til föt
handa dúkkunum, tjölduðum í
garðinum, bökuðum vöfflur,
pönnukökur og jafnvel drullu-
kökur! Við spiluðum á píanóið,
sungum og dönsuðum, svo eitt-
hvað sé nefnt. Á kvöldin höfðum
við svo oft kósíkvöld með ís og
ostabökkum, þar sem þú skarst
niður brauðost og vínber, settir á
tannstöngla og raðaðir fallega á
bakka, mjög elegant! Víðigrundin
var sko sannkallaður ævintýra-
heimur.
Þú varst svo ljúf og einlæg. Þú
hugsaðir fyrst og fremst um líðan
fólksins í kringum þig og hvernig
þú gætir hjálpað til. Þú gerðir svo
ótal margt fyrir mig. Eitt lítið
dæmi sem kemur upp í hugann er
þegar íslenska Idolið byrjaði. Ég
var svakalegur aðdáandi söngva-
keppna en þar sem það var ekki
Stöð 2 heima tókst þú þættina
alltaf upp fyrir mig á spólu.
Þú varst svo listræn og skap-
andi, þú málaðir fallegar myndir,
samdir ljóð og hafðir unun af að
syngja. Tónlistin var okkar sam-
eiginlega áhugamál. Þegar ég
æfði söng man ég vel eftir því
hvað mér fannst gaman að fara í
Víðigrundina eftir æfingar og
syngja nýju lögin sem ég var að
læra fyrir ykkur afa. Þú varst
alltaf svo áhugasöm og hrósaðir
mér í bak og fyrir, ég fann hvað
þú varst stolt af mér. Ómetanleg-
ur stuðningur og hvatning. Svo
þegar leikhúsáhuginn hjá mér
kviknaði varst þú alltaf meira en
til í að kíkja með mér á leiksýn-
ingar. Síðast fórum við saman á
leiksýninguna Bláa hnöttinn með
Karen, mömmu og öllum litlu
stelpunum okkar. Dásamlegur
dagur. Það var alltaf svo mikið líf
í kringum þig.
Þú varst líka svo fyndin. Og við
áttum svo auðvelt með að spjalla
og grínast, það var eins og
húmorinn okkar smellpassaði
einhvern veginn. Við gátum líka
spjallað á alvarlegri nótum. Ég
gat alltaf sagt þér allt og þú sýnd-
ir mér aðeins skilning og um-
hyggju.
Amma mín, ég vil þakka þér
fyrir allt! Þakka þér fyrir að gera
heimili þitt að heimili mínu, fyrir
að sýna mér hvatningu og stuðn-
ing í lífinu á erfiðum tímum og
fyrir að vera svona hlý og yndis-
leg. Þú hefur kennt mér svo
margt.
Mér finnst svo sárt að þurfa að
kveðja þig. Ég hélt að við mynd-
um eiga meiri tíma saman. Mér
fannst svo erfitt að vera ekki hjá
þér þegar þú veiktist í haust en
ég er þakklát fyrir þær stundir
sem við fengum saman á Landa-
koti núna í mars. Fyrir mér eru
þær ómetanlegar
Elsku amma, ég mun sakna
þín svo mikið. Ég veit að þú ert á
góðum stað núna með foreldrum
þínum og Gauta. Hvíldu í friði.
Elska þig. Fingurkoss.
Ellen Nadia Gylfadóttir.
Elsku amma, þú varst svo góð,
hugrökk, fyndin, skemmtileg og
kær vinur í einu og öllu.
Það vakna alls konar tilfinn-
ingar þegar ég sest niður til að
skrifa þessa minningargrein um
þig. Það er erfitt að byrja því að
stundirnar sem við áttum saman
eru svo margar. En mig langar að
segja hvað ég er þakklátur fyrir
allan þann tíma sem ég fékk með
þér og að þú hafir náð að kynnast
henni Karen minni eins vel og þú
gerðir, og litlu skottunum mín-
um, Hrefnu Dís og Viktoríu
Huld. Þessi tími er ómetanlegur,
svo dýrmætur.
Þú varst sú allra hjartahlýj-
asta manneskja sem ég hef nokk-
urn tímann kynnst og þvílík for-
réttindi það voru að fá að alast
upp í kringum þig. Þú kenndir
mér svo margt sem ég tek með
mér áfram í lífið. Ég vona að ég
geti veitt mínum nánustu sömu
ást og hlýju og þú gafst mér.
Það eru ótal minningar sem ég
á úr Víðigrundinni og erfitt að
velja einhverja eina til þess að
segja frá.
En efst í huga mínum eins og
stendur eru hjólaferðirnar til
hennar Stínu frænku sem við vor-
um að rifja upp saman á meðan
þú varst á Landakoti.
Svo voru það líka öll dásam-
legu kvöldin sem við áttum sam-
an í Víðigrundinni þar sem fram
fóru tískusýningar, danstímar,
píanókennsla og róleg vídeókvöld
með flottum kræsingum eins og
ostabökkum.
Hvíldu í friði, elsku amma, þín
verður sárt saknað.
Snorri Victor Gylfason.
Elsku amma er sofnuð svefn-
inum langa. Ég sé hana fyrir mér
svífa dansandi og syngjandi yfir í
heiminn fyrir handan. Ég sé fyrir
mér fagnaðarfundi hinum megin
er hún sameinast aftur látnum
ástvinum sínum.
Ég naut þeirra forréttinda að
vera fyrsta barnabarnið og fékk
athygli og tíma eftir því. Þær
voru margar stundirnar sem ég
átti heima hjá ömmu og afa í Víði-
grund og amma sá til þess að all-
ar stundir væru gæðastundir.
Hún hafði alveg ótrúlega nota-
lega nærveru og var besti leik-
félaginn.
Hvort sem það var að sitja og
púsla, syngja söngva, föndra,
skoða dót í búðum, búningaleikir
eða teboð með dúkkunum þá tók
hún þátt með manni af fullri ein-
lægni og áhuga.
Blíða röddin hennar og innilegi
hláturinn eru ennþá svo ljóslif-
andi í huga mér.
Amma eignaðist afar sérstak-
an stað í mínu litla barnshjarta og
þann stað hefur hún átt verð-
skuldað alla tíð síðan.
Amma var mikil blómakona og
í gróðurhúsinu sínu ræktaði hún
hinar fegurstu rósir og vínberja-
tré. Ég veit í sannleika sagt ekki
hvor okkar var stoltari af þessari
fegurð, ég eða hún. Það var
ósjaldan sem ég sagði vinum og
vandamönnum frá öllum fallegu
blómunum hennar ömmu, vínber-
jaklösunum og fallega garðinum
sem amma og afi lögðu svo mikla
alúð í.
En eins mikið og hún naut
blómanna sinna naut hún þess
líka að deila þeim með okkur hin-
um og þau voru ófá skiptin sem
hún fór með manni út í garð og
leyfði manni að velja blóm í vönd.
Með hjálp ömmu lagði ég mikinn
metnað í valið og kom svo fær-
andi hendi heim til mömmu, sem
kunni sko að meta blómin alveg
jafn vel og ég og amma.
Þegar ég varð svo aðeins eldri
fór ég oft upp á eigin spýtur í
strætó til þess að heimsækja
ömmu og eyddi hjá henni heilu og
hálfu dögunum. Það var bara
eitthvað svo einfalt og gott að
vera nálægt henni.
Elsku yndislega amma mín.
Ég hef elskað þig og dáð allt mitt
líf. Hjarta mitt grætur af söknuði
er ég kveð þig í hinsta sinn.
En það grætur líka af gleði og
þakklæti fyrir að hafa átt þig að í
öll þessi ár og fyrir að hafa átt all-
ar þessar dýrmætu stundir með
þér.
Minning þín mun ávallt lifa í
hjarta mínu og fallega brosið þitt
mun lýsa upp huga minn. Sofðu
rótt, amma mín.
Þín
Hanna Karitas.
Hanna Karítas
Bárðardóttir
✝ Ásta MinneyGuðmunds-
dóttir fæddist í
Drangavík á
Ströndum 20.
desember 1934.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
31. mars 2019.
Foreldrar Ástu
voru Ingibjörg Sína
Vilhelmína Guð-
mundsdóttir og
Guðmundur Guðbrandsson.
Ásta var næstyngst tíu barna
þeirra hjóna. Systkini hennar
voru Sigmundur, Georg, Art-
húr, Stella, Andrea, Ingimar,
Magnús, Heiða og Viktoría. Enn
á lífi er Stella.
Eiginmaður Ástu var Halldór
Rúnar Júlíusson, f. 5. júlí 1937,
en hann fórst með vb. Trausta ÍS
54. Börn Ástu og Halldórs eru:
Guðrún Ingibjörg, f. 25. janúar
1958, maki Jónas Skúlason. Þau
eiga þrjú börn. Guðmundur
Magnús, f. 12. júní
1959, maki Sal-
björg Sigurðar-
dóttir. Þau eiga
þrjú börn. Sigríður
Sóley, f. 19. ágúst
1961. Hún á fimm
börn. Aðalheiður
Jóna, f. 20. ágúst
1963. Hún á þrjú
börn. Pétur Júlíus,
f. 26. ágúst 1965,
maki Kristín Gunn-
arsdóttir. Hann á þrjú börn.
Guðbjörg Harpa, f. 28. nóv-
ember 1966, maki Helgi Skúla-
son. Þau eiga þrjú börn.
Fyrir átti Ásta Ingibjörgu
Veturliðadóttur, f. 14. ágúst
1955, d. 26. janúar 1956. Ásta
eignaðist Kristján Torp, f. 9. maí
1972, en hann var ættleiddur.
Eiginkona hans er Nattaya
Torp, hann á eina dóttur.
Útför Ástu Minneyjar fer
fram frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 5. apríl 2019, klukkan 15.
Elsku hjartans mamma mín.
Mikið ósköp er erfitt að kveðja
þó að þetta hafi verið langþráð
hvíld, enda södd lífdaga. Þú varst
sú hógværasta, rólegasta og dug-
legasta kona sem ég hef þekkt.
Þetta er ekki búin að vera auð-
veld ævi hjá þér. Fædd á einum
harðbýlasta stað landsins,
Drangavík á Ströndum, þar sem
náttúran var hörð og óblíð á vet-
urna. En eins og þú sagðir bættu
sumrin það upp með einstakri
náttúrufegurð.
Þú varst einungis tuttugu og
eins árs þegar þú misstir skyndi-
lega frumburð þinn hana Ingi-
björgu þegar hún var einungis
sex mánaða. Þegar þessi ósköp
dynja yfir ert þú að vinna sem
ráðskona á Malarrifi. En það var
einmitt á Malarrifi sem þú hittir
stóru ástina í þínu lífi, hann
pabba. En örlögin geta verið
grimm því þú fékkst ekki að hafa
hann hjá þér nema í tólf ár, en þá
fórst hann með Trausta ÍS 54.
Eftir stóðst þú með sex börn á
aldrinum fimmtán mánaða til tíu
ára. Með ómældri hjálp frá for-
eldrum þínum og systkinum var
haldið utan um þig og okkur
börnin þín eins mikið og hægt
var.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku mamma, ég vil þakka
þér fyrir ótakmarkaða hjálp í
gegnum tíðina; allar sumarbú-
staðarferðirnar, útilegurnar,
heimsóknirnar til Kanada, og
ekki má gleyma ástúðinni sem þú
gafst dætrum mínum.
Nú eru klettarnir mínir tveir,
þú og Viktoría, báðar búnar að
kveðja. Ég veit að það hafa tekið
á móti þér ættingjar í röðum og
orðið fagnaðarfundir á báða bóga
og þá sérstaklega hjá þér, pabba
og Ingibjörgu.
Elsku mamma, ég kveð þig
með trega en þar til við hittumst
á ný þá gengur þú á röðina og
knúsar alla frá mér. Takk fyrir að
vera yndisleg mamma og amma
barna minna, ég mun ávallt
sakna þín og elska.
Sóley.
Elsku hjartans amma mín, það
er sárt að þurfa að kveðja þig.
Hvað ég á eftir að sakna koss-
anna þinna sem voru alltaf lág-
mark þrír á hvora kinn.
Mér þykir vænt um allar góðu
og fallegu stundirnar sem við átt-
um saman og ekki má gleyma öll-
um ullarsokkunum sem þú prjón-
aðir í gegnum tíðina fyrir okkur,
allar þessar minningar munu ylja
mér um ókomin ár.
Ég mun sakna þín en get
huggað mig við að nú ertu loksins
komin til Halldórs afa sem fór frá
þér alltof ungur og til bestu vin-
konu þinnar, ömmu Viktoríu, en
þið systur áttuð alltaf einstaklega
fallegt og náið samband.
Hvíldu í friði elsku amma.
Minning um einstaklega fal-
lega og góða konu lifir í hjörtum
okkar allra.
Með þökk fyrir allt, þín nafna
Ásta Minney
Guðmundsdóttir.
Ásta Minney
Guðmundsdóttir