Víkurfréttir - 09.05.2019, Blaðsíða 10

Arnbjörg Drífa Káradóttir rekur verkstæðið Drífa keramik í Reykjanesbæ. Hún er lærður
kennari frá Háskólanum á Akureyri og keramikhönnuður frá Myndlistaskólanum í Reykjavík.
Í dag býður hún upp á skapandi námskeið í leirkerarennslu. Drífa, eins og hún er oftast kölluð,
hefur gengið í gegnum margt á lífsleið sinni en hún hefur meðal annars barist við krabbamein
og staðið uppi sem sigurvegari. Blaðamaður, og fyrrum nemandi Drífu, ræddi við hana um
keramíkina, baráttuna við krabbameinið og lífið í Keflavík.
Með gæsina í gegnum lífið
„Ég reyndi að læra á píanó sem krakki og fór
í tónlistarnám í Sandgerði. Ég var hins vegar
ekki með neitt píanó svo ég teiknaði nóturnar
á pappaspjald og lærði þannig í einn vetur.
Ég hugsaði: „Ég skal,“ því mig langaði svo að
gera þetta. Þegar ég tek eitthvað svona í mig
þá reyni ég yfirleitt að klára það,“ segir Drífa
og skellir upp úr.
Þetta er það sem einkennir hana, staðfestan
og dugnaðurinn. Í Holtaskóla, þar sem hún
starfaði við kennslu í mörg ár, var hún dugleg
að minna nemendur sína á GÆS-ina, sem gat,
ætlaði og skyldi, og hvatti þá til að reyna sitt
allra besta og hafa trú á sjálfum sér.
„Ég hef hugsað þetta síðan ég lifði af lyfja-
gjafirnar. Ég held bara að ég geti þetta. Þetta
er gæsin. Ég hugsa oft til allra nemenda minna
og ég sakna þeirra. Ég held ég gæti ekki lifað án
þess að fá að kenna. Það er ómetanlegt að fá að
taka þátt og geta miðlað til annarra.“
Kynntist ástinni í Keflavík
Drífa flutti frá Sandgerði í Kópavoginn en þar
bjó hún á meðan hún lærði hárgreiðslu í Iðn-
skólanum í Reykjavík. „Ég ætlaði ekki að flytja
aftur suður með sjó en Hörður Guðmundsson,
rakari, vildi fá mig í vinnu til sín og ég kom
hingað um helgar. En svo kynntist ég ástinni
minni og fór bara ekkert aftur.“
Eiginmaður Drífu er Keflvíkingurinn Guð-
mundur Jón Bjarnason og saman eiga þau
þrjú börn, þau Bjarna Ragnar, Salome Rós og
Hólmfríði Rún.
Það var svo um aldamótin sem krabbameinið
bankaði á dyr hjá Drífu og við tók ár af lyfjameð-
ferð. „Þegar ég greindist varð ég svo ofboðslega
reið. Ég hvorki reykti né drakk, nema einstaka
sinnum hvítvín. Ég á þrjú börn og hef alltaf
reynt að fara eftir reglum. Mér fannst þetta
mjög ósanngjarnt. En þá hitti ég Steinunni
Marteinsdóttur sem er leirkerasmiður í Mos-
fellsbæ og ég fór á námskeið hjá henni. Þá fann
ég bara þennan innri frið. Ég og leirinn urðum
eitt,“ segir Drífa sem leit þó þá á leirinn sem
áhugamál, leið til að komast undan í augnablik.
Til að fara svo aftur út í samfélagið eftir lyfja-
meðferðina ákvað Drífa að fara í kennaranám.
„Það var eitthvað sem sagði mér að vera hinum
megin við borðið og hjálpa þessum elskum. Ég
sé alls ekki eftir því að hafa farið í kennaranám,
ég átti yndisleg ár í kennslu og ég er náttúrulega
ennþá að kenna núna, bara öðruvísi. Ég er og
hef verið kennari allt mitt líf.“
Sendi tölvupóst og flutti til Köben
Eftir að hafa starfað við kennslu í grunnskóla
í nokkur ár greindist Drífa aftur með frumu-
breytingar. Þær reyndust þó sem betur fer ekki
illkynja en hreyfðu við henni engu að síður. Það
var þá sem hún ákvað að breyta til í sínu lífi. „Ég
ætlaði bara að hætta að kenna, fara í hvíld og lifa
lífinu. Ég sótti um nám í Myndlistaskólanum í
Reykjavík og útskrifaðist þaðan árið 2016. Ég
hafði áður verið þar á námskeiðum á kvöldin, á
meðan ég vann í Holtaskóla og Heiðarskóla, og
þá fann ég bara svo mikinn frið. Þetta er hug-
leiðsla. Maður er ekki að hugsa um það hvað
verði í kvöldmatinn eða hvort maður þurfi að
fara yfir einhverjar ritgerðir,“ segir Drífa kímin
og lýsir keramíkinni sem ekta núvitund sem
losi mann við íþyngjandi hugsanir.
Þegar Drífa var að ljúka náminu kom það upp að
mögulegt væri að sækja um styrk til að komast í
meistaranám eða á samning. „Það komu nokkuð
margir gestakennarar í skólann og einn af
þeim var Dani sem heitir Christian Bruun,
einn af virtustu keramikerum Danmerkur. Ég
fékk þá eitthvað í höfuðið, kannski voru það
bara englarnir, og ég sagði við Gumma að ég
ætlaði að senda tölvupóst á Christian Bruun
og að ég væri að fara að flytja til Danmerkur.
Hann hélt ég væri orðin klikkuð,“ segir Drífa
og hlær. „Í stað þess að Gummi fái sér aðra
konu þá breyti ég alltaf bara um. Fyrst var ég
hárgreiðslukonan, svo mamman, kennarinn,
og nú keramikhönnuðurinn.“
Lærir mest á móti straumnum
Stuttu síðar var Drífa mætt til Köben og við tók
árs samingur þar sem hún starfaði á verkstæði
Christian Bruun í Charlottenlund, ríku hverfi
á Kaupmannahafnarsvæðinu, alein og farandi
út um allt á hjóli. „Þetta var yndislegur tími.
– Drífa sigraðist á veikindunum og breytti til í lífi sínu
Krabbameinið
hvarf og
keramíkin
tók við
Ekta núvitund sem losar mann við íþyngjandi hugsanir
„Leirinn er ómótuð drulluklessa og maður veit í rauninni ekk-
ert hvað verður úr henni fyrr en maður byrjar. Maður reynir,
miðlar allri þekkingu sinni, kröftum og orku. Svo verður þetta
ákveðin afurð. Verður hún hundrað prósent eins og þú ætlaðir?
Ég veit það ekki. Ég held að lífið sé líka þannig. Maður reynir
eins og maður getur að gera betur á hverjum degi og svo skilar
það manni í vonandi betra lífi. Mér finnst líf og leir næstum því
það sama. Við erum endalaust að móta það sjálf.“
Drífa með Christian Bruun.
Fjölskyldan í heimsókn í Kaupmannahö
fn.
Keramikupplifun
í Bókasafni Reykjanesbæjar.
10 MANNLÍF Á SUÐURNESJUM