Fréttir - Eyjafréttir - 16.09.2015, Blaðsíða 15

15Eyjafréttir / Miðvikudagur 16. september 2015
Sigurlaug Birna Leudóttir, eða
Silla eins og hún vill láta kalla
sig, ólst upp í Eyjum en flutti
héðan þegar hún var 16 ára til
þess að fara í MH og hefur hún
meira og minna verið að
heiman síðan þá. Silla útskrifað-
ist af málabraut MH vorið 2011
og tók sér ársfrí eftir það. Á
meðan hún stundaði námið í
MH reyndi hún eins og hún gat
að ná sér í reynslu til að komast
nær markmiðum sínum, sem er
vinna við leiklist og kvikmyndir.
Hún vann meðal annars á RIFF,
Reykjavík International Film
Festival og lærði í Leiktækni-
skóla Þorsteins Bachmanns og
Magnúsar Jónssonar.
Leiðin lá svo til Manchester þar
sem hún lærði BA (Hons) spænsku
og kvikmyndafræði í University of
Manchester. Silla hætti eftir fyrsta
árið þar sem hún fann að þetta var
ekki fyrir hana og kom aftur heim
til Eyja. Móðir Sillu er Lea
Oddsdóttir, forstöðukona á
Hraunbúðum og fór Silla að vinna
þar og safna sér pening til að
komast í Vancouver Film School,
handritsgerðardeildina. Rétt fyrir
brottför ákvað hún að skella sér á
spunanámskeið, sem Dóra Jóhanns-
dóttir, leikkona, var með. Silla segir
að hún hafi gaman af því að gera
hluti sem að reyni á og komi henni
út úr þægindarammanum.
Hugrekki
Silla hefur alltaf haft ótrúlega
mikinn áhuga á leiklist. Uppruna-
legi draumurinn var alltaf að verða
leikkona. Eftir að hún útskrifaðist
úr MH og hélt út til Manchester til
þess að læra spænsku og kvik-
myndafræði, fann hún að það var
ekki það sem hún vildi. Ákvað að
koma heim þrátt fyrir að ekki væru
allir sáttir við þá ákvörðun hennar.
„Þegar ég horfi til baka átta ég mig
á því að ég fór út meira fyrir aðra
en sjálfa mig. Til þess að fara
„öruggari“ leiðina í lífinu, segir
Silla og er ánægð að hafa verið
hugrökk og hlustað á hjarta sitt.
Sumarið 2013 fór Silla svo á
undirstöðunámskeið í handritsgerð
sem Jón Atli Jónasson var með. Þar
kolféll hún fyrir handritsgerðinni
sem kom henni ekkert á óvart þar
sem hún segist alltaf hafa verið að
skrifa fyrir sjálfa sig.
Silla vissi af Vancouver Film
School þar sem hún var búin að
vera að horfa til leiklistarnámsins
þar. En ákvað svo að sækja um í
handristgerðardeildina eftir
hvatningu frá sínum nánustu.
Mikil vinna á bak við eina
fimm mínútna mynd
Námið er árs diplómanám í
handritsgerð, þar sem þremur árum
er pakkað í eitt. Árinu er skipt niður
í sex annir og bara nokkurra daga
frí á milli anna. Fyrstu önnina eru
nemendum kennd undirstöðuatriðin
í skrifunum og svo er þeim bara
hent í djúpu laugina og þeir verða
að skrifa sitt fyrsta handrit að
kvikmynd í fullri lengd á þremur
vikum.
Á fjórðu önninni fá nemendur svo
að velja hvort þeir vilja einbeita sér
að kvikmyndum eða sjónvarpi, en
fyrir það eru allir búnir að skrifa
handrit að sjónvarpsþætti. Silla
valdi að einbeita sér að kvikmynd-
um og skrifaði því annað handrit að
kvikmynd í fullri lengd á meðan
þeir sem völdu sjónvarpið fóru í það
að þróa sínar eigin sjónvarpsþátta-
raðir.
Á fjórðu og fimmtu önninni gera
nemendur sína eigin stuttmynd.
Þeim var skipt upp í fimm manna
hópa, allir hóparnir fengu 1000
Kanadadollara og svo var allt keyrt
í gang. Silla segir að það sé alveg
ótrúlegt hversu mikil vinna,
sérstaklega pappírsvinna, fari í það
að framleiða eina fimm mínútna
mynd. „Ég horfi á kvikmyndir í allt
öðru ljósi eftir þessa reynslu.
Myndin sem ég framleiddi heitir
Unqualified (Vanhæf) og er ádeila á
karlrembu og kvenfyrirlitninguna
sem finnst víða ennþá, sérstaklega á
vinnustöðum. Við erum að senda
stuttmyndina á kvikmyndahátíðir
þannig það verður gaman að sjá
hvað gerist,“ sagði Silla.
Þarft að vera góður penni
„Færnin sem þarf að hafa fyrir þetta
nám er fyrst og fremst að vera
góður penni,“ segir Silla en hún
komst að því í náminu, að það þarf
svo miklu meira en að kunna bara
að skrifa ef fólk ætlar sér að ná
langt í þesssum bransa. Silla segir
þetta snúast rosalega mikið um gott
skipulag, sérstaklega þegar fólk er
með mörg verkefni í gangi í einu.
Það besta sem Silla lærði er að
handritið sem er verið að skrifa er í
raun og veru aldrei tilbúið. „Þú
vonar bara að þú yfirgefir það á
réttum tíma.“
Mikilvægt, segir Silla, er að skilja
egóið eftir heima þegar verið er að
fara í gegnum handritið. „Þú verður
að átta þig á því að það er ekki
verið að dæma þig persónulega, að
skrifin þín skilgreina þig ekki sem
manneskju. Það sem þú skrifar
verður eftir á blaðsíðunni. Það á
líka um skrifin eins og allt annað,
þetta snýst um æfinguna. Að skrifa
eitthvað á hverjum degi og gefa
sjálfum sér svigrúm til að skrifa
eitthvað alveg ömurlegt og læra af
því,“segir Silla.
Erfiðara að eiga við LÍN
heldur en að komasat
að í skólanum
Aðspurð um hvernig sé að komast í
þennan skóla segir Silla að
aðsóknin í skólann sé mjög mikil
og ekki allir komist inn. Hún
sagðist hafa haft ótrúlega gott
forskot með því að vera búin að
taka námskeiðið hjá Jóni Atla. Eftir
það námskeið fór Silla að leika sér
að því skrifa handrit að gamanþætti
ásamt handriti að stuttmynd. Hún
notaði þau handrit svo til þess að
setja saman ferilskrána sína,
„portfolioið“ ásamt umsókninni.
„Það sem var erfiðast við allt ferlið
var náttúrulega að fá lánið sam-
þykkt hjá LÍN. En það er nú bara
fastir liðir eins og hjá öllum
námsmönnum sem læra úti,“ segir
Silla.
Karllægur bransi
en framtíðin björt
„Þetta er bransi hvítra karlmanna,“
segir Silla þegar hún er spurð út í
kynjahlutfallið í bransanum og
skólanum. „Það hefur einungis ein
kona unnið Óskarinn fyrir leik-
stjórn, Kathryn Bigelow fyrir The
Hurt Locker árið 2010. Auðvitað er
munur á bandaríska og evrópska
iðnaðinum en meiri hluti kvik-
mynda er með karlmann sem
aðalsöguhetju. Fleiri og fleiri
leikkonur, sérstaklega í Hollywood,
tala um kynjamisréttið í iðnaðinum,
allt frá launamismun upp í það
hvernig spurningar leikarar og
leikkonur fá bæði á rauða dregl-
inum og í viðtölum. Hjá konum
snýst það allt of oft um líkamann.
Þetta er nú vonandi samt eitthvað
aðeins að breytast með mjög
ákveðnum konum eins og Lenu
Dunham og Amy Schumer,“ segir
Silla.
Þetta er nú ekki slæmt í skólanum
að ví er Silla segir. Í bekknum
hennar var svipaður fjöldi af
strákum og stelpum. Það kom henni
einnig skemmtilega á óvart hvað
það eru margar stelpur að læra
handritsgerð.
Forréttindi
Silla valdi aðallega Kanada út af
skólanum en hún var líka að skoða
skóla í Danmörku. Hún vissi að
VFS var með rosalega gott orðspor
og Vancouver er líka oft kölluð
Hollywood Norðursins þar sem
mikið er tekið af sjónvarpsþáttum
og kvikmyndum þar. Svo fannst
henni líka spennandi að flytja á
alveg nýjan stað þó svo að mömmu
hennar hafi fundist hún aðeins of
langt í burtu. „Hún spurði mig líka
hvort ég gerði það viljandi að fara
alltaf lengra og lengra að heiman,
hvort það væri til að vera viss um
að það kæmi enginn í heimsókn.“
Silla segir lífið í Kanada hafa verið
dásamlegt en það komu dagar þegar
hún var alveg við það að panta sér
far heim. Sérstaklega þegar erfið-
lega gekk að skrifa, en á heildina
litið telur hún að árið hefði ekki
getað verið betra. Hún kolféll fyrir
borginni sem hún segir vera
fullkomna blöndu af stórborg og
glæsilegri náttúru. Henni þykja það
algjör forréttindi að fá að vakna á
hverjum degi í svona fallegri borg
og eltast við draumana.
Jafn vinalegir og Eyjamenn
Silla segir að það sé mikill munur á
Kanada og Íslandi, en munurinn sé
ekki yfirþyrmandi. Staðalímyndin
um Kanadabúa, að þeir séu
vingjarnlegir, er 100% sönn að
hennar mati. Silla segir að stundum
hafi hún ekki átt orð hvað þeir voru
til í að gera fyrir hana, ekki ólíkt
Eyjamönnum. Silla segist skilgreina
Vancouver sem hina fullkomnu
blöndu af Bandaríkjunum og
Evrópu. „Það er náttúrulega allt
miklu ódýrara þar heldur en hérna
heima þó svo að Vancouver sé
dýrasta borg Kanada. Menningin í
Vancouver er líkari Bandaríkjunum
en Íslandi. Það er rosalega mikið
lagt upp úr íþróttum og er íshokkí
þjóðaríþróttin. Það sem ég elskaði
mest var að ég gat hoppað á
tónleika hjá stærstu tónlistar-
mönnum án þess að það kostaði
hand- og fótlegg.“
Frí og að koma sér á framfæri
Næst á dagskrá hjá Sillu er tveggja
vikna frí á Spáni með fjölskyldunni
til þess að ná sér niður eftir þetta
krefjandi ár. Eftir það fer hún svo
að vinna í ferilskránni til að senda
út og reyna að skapa sér nafn hérna
heima. „Menntunin er nú til lítils
gagns ef maður nýtir sér hana
ekki,“ segir hún.
Aðspurð um drauminn segir Silla
að hann sé að vera búin að koma sér
vel inn í kvikmyndaiðnaðinn, bæði
hérna heima og úti. London og Los
Angeles heilla hana ótrúlega mikið
þannig hún reiknar með að hún
verði á öðrum hvorum staðnum.
„Ég tel það vera skyldu mína sem
ungrar konu að reyna að bæta stöðu
kvenna innan iðnaðarins með því að
skrifa þau kvenhlutverk sem ég vil
sjá á stóra skjánum. Í staðinni fyrir
að kvarta bara undan að þau vanti,
þannig að, ætli ég fari ekki bara að
fara að drífa í því.“
Silla segist líka alltaf hafa haft
mikinn áhuga á sálfræði og af
hverju við erum eins og við erum.
„Það er aldrei að vita nema ég elti
þann áhuga með því að skrifa bók
þar sem ég lifi mig inn í hugarheim
persónanna þar sem það er ekki í
boði í handritsgerðinni. Svo er
aldrei að vita nema maður ákveði
að bregða sér fyrir framan mynda-
vélina eða jafnvel í leikstjórastól-
inn,“ segir Silla að lokum.
Sigurlaug Birna :: Lærði handritsgerð í Kanada :: Stefnir hátt í kvikmyndaheiminum:
Þetta er bransi hvítra karlmanna
og þarf að rétta hlut kvenna
:: Ánægð að hafa verið hugrökk og hlustað á hjarta sitt :: Lífið í Vancouver dásamlegt
Sara SjöFn GrETTiSdÓTTir
sarasjofn@eyjafrettir.is
Silla segir að það sé mikill munur á Kanada og Íslandi, en munurinn sé
ekki yfirþyrmandi. Staðalímyndin um Kanadabúa, að þeir séu vingjarn-
legir, er 100% sönn að hennar mati. Silla segir að stundum hafi hún ekki átt
orð hvað þeir voru til í að gera fyrir hana, ekki ólíkt Eyjamönnum. Silla
segist skilgreina Vancouver sem hina fullkomnu blöndu af Bandaríkjunum
og Evrópu. „Það er náttúrulega allt miklu ódýrara þar heldur en hérna
heima þó svo að Vancouver sé dýrasta borg Kanada. Menningin í Vancou-
ver er líkari Bandaríkjunum en Íslandi. Það er rosalega mikið lagt upp úr
íþróttum og er íshokkí þjóðaríþróttin. Það sem ég elskaði mest var að ég
gat hoppað á tónleika hjá stærstu tónlistarmönnum án þess að það
kostaði hand- og fótlegg.“
”