Skessuhorn - 28.09.2005, Blaðsíða 18

18
MIÐVIKUDAGUR 28. SEPTEMBER 2005
aáit99unuu:
Umhverfisviðurkemiingar
Akraneskaupstaðar aflientar
Umhverfisviðurkenningar Akra-
neskaupstaðar voru afhentar við
hátíðlega athöfn í Kirkjuhvoli í
síðustu viku. Það var Magnús
Guðmundsson formaður skipu-
lags- og umhverfisnefndar bæjar-
ins sem tilkynnti hvaða húseignir
hefðu hlotið verðlaunin og afhenti
þau. Einbýlishúsið að Jörundar-
holti 160 hlaut verðlaunin í flokki
sérbýlis, Tindaflöt 1, 3 og 5 hlaut
verðlaunin í flokki fjölbýlis og
Dvalarheimilið Höfði hlaut verð-
launin í flokki fýrirtækja og stofn-
ana.
Aðstandendur nokkurra þeirra
eigna sem hlutu verðlaunin tóku
til máls á athöfninni og þökkuðu
bæjarfélaginu það framtak að verð-
launa með þessum hætti þá sem
sköruðu fram úr í umhverfismál-
Fyrir hönd Dvalarheimilisins Höfða veittu viSurkenningu mót-
tökuþau Guöjón GuSmudsson framkvcemdastjóri og SigríSur
Gróa Kristjánsdóttir formaSur stjómar. Hér eru þau ásamt
Magnúsi GuSmundssyni formanni skipulags- og umhverfis-
nefndar.
Þau veittu viSurkenningu móttökuf.h. íbúa í fjólbýlishúsinu á
Tindaflót 1, 3 og 5.
J'örundarholt 160 hlaut viSurkenningu íflokki sérbýlis. Þar búa þau Ingimar Magnús-
son og Brynja Helgadóttir ásamt bömum sínum.
um. I máli Guðjóns Guðmunds-
sonar ffamkvæmdastjóra Dvalar-
heimilisins höfða kom ffam að að-
eins nokkrir áratugir væru liðnir
síðan almenn-
ingur hefði
sannfærst um að á Akranesi væri
hægt að rækta trjágróður. Síðan
hefði orðið mikil bylting í um-
hverfismálum sem rík ástæða væri
til að fagna og því væri ffamtak
bæjarstjórnar fagnaðarefni. HJ
Faxaflóadrottningin
Faxaflóinn breiðir úr sér
mót vestri fagnandi ferða-
löngum opnum örmum,
hvort heldur eru í skipum sem
sigla eða flugvélum sem fljúga
yfir. I myrkri og slæmu
skyggni vísa vitar veginn en ó-
væntir atburðir geta gripið
inn í ferðalagið og valdið
háska og sorg. Fram í sjóinn
skaga eyjaklasar með grænlit-
ar hettur og sker líkust selum
og kópum á sundi.
Þar dvelja fjölskrúðugir
fuglar í klettaborgum og
sveima á listflugi í hópum yfir
paradísina.
Mitt í ffiðsældinni skagar
Knarrarnes upp úr hafinu
nánast tilbúið til flugs. Dulúð
hvílir yfir staðnum sem tekur á
móti góðum gestum og kveður þá
jafnan á flóði. Meðan fjaran er við
völd og þanglyktin fyllir vitin sog-
ar aðkomufólkið í sig kraftinn sem
umhverfið býr yfir. Það gengur
stundum á vit ævintýra með
hrekkjóttum álfum er verða á vegi
þess. A eynni býr drottning flóans
í sloti sínu sem vakir og sefur yfir
svæðinu. Hún fylgist vel með
gangi himinmngla og hræringum
umheimsins. Fátt er henni óvið-
komandi og virðist hún nánast
vera í stjórnmálasambandi við al-
mættið. Margir leita á fund henn-
ar og þiggja holl ráð enda greiðir
hún úr lífsflækjum sumra með
skarpskyggni sinni. Konan sú hef-
ur staðið af sér stórsjóa og sunn-
anrok er leikandi létt rúllar grjót-
hnullungum á land. Sjórinn ræður
lífi hennar og háttum - þau dansa
saman í takt við náttúruna út í ei-
lífðina.
Þessi litla frásögn, eða vinjetta, er
úr 4. bindi Vinjetta eftir Armann
Reynisson. Franska oráið „vignette“
er dregið af orðinu „vigne“ og var
upphaflega notað um blöð og vafn-
inga vínviðarins. Stðar breyttist
merking orðsins og varfarið að nota
það um nákvæmar myndir, en fékk
að síðustu almennari merkingu, þ.e.
persónulýsing eða lifandi og litrík
lýsing. Fimmta bindi Vinjetta er nú
komið út en þar heldur Armann
Reynisson áfram að kynna líftð eins
og það kemur fyrir sjónir dags dag-
lega í vtðasta skilningi. Vinjettumar
hafa náð fótfestu á Islandi sem til-
valdar frásagnir til thugunar og
upplesturs við flest tækifæri.
vsuuUMnai Veðrið er eins og ástir kvenna - aldrei hægt að stóla á það
.Það er fyrst
til að taka að
það var á mis-
skilningi byggt
hjá mér í síð-
asta þætti að
Arni Johnsen
hefði verið
veislustjóri á
nýafstöðnu hagyrðingamóti og eru allir hlut-
aðeigendur beðnir velvirðingar á þeim mis-
tökum mínum. Hvað um það, einhvemtíman
hef ég víst gert stærri mistök en þessi og get
því sagt eins og Stefán frá Móskógum:
Þrautir ýmsar þjaka mér,
þó ég kvarti eigi.
Þaö hefur veriö þar og hér
þröskuidur á vegi.
Stefán orti líka eitthvert sinn í hryssings-
veðri:
Ekki er Guöi um aö kerma
þó andi kait á mörgum staö
Veöriö eins og ástir kvenna
- aldrei hcegt aö stóla á þaö.
Um Kjartan Sveinsson, þann sem
auknefndur var svartaskáld og var þekktur að
því að nota ekki eintómt biblíuorðfæri í vísum
sínu kvað Ludvig Kemp:
Aö ýmsu Kjartan vaskur vann.
völd og skartiö smáöi.
Öruggt hjarta átti hann.
aldrei kvarta náöi.
Eg hygg að það hafi verið sá hinn sami
Kjartan sem var grunaður um misjafnt athæfi
svo sýslumaður sá ástæðu til að gera hjá hon-
um húsleit og var hún ffamkvæmd þegar
Kjartan var ekki heima, hvort sem það var nú
viljaverk eða tilviljun ein. Ekkert fannst enda
maðurinn saklaus en vissulega sámuðu Kjart-
ani þessar aðfarir og komst þá eftirfarandi vísa
á loft:
Miklu stela megum vér,
morös og veifa tóli,
Innbrotsþjóf því eigum vér
einn á valdastóli.
Þó lausafjárstaðan sé knöpp eins og lengi
hefur viljað við brenna hjá meirihluta Islend-
inga er þó alltaf heldur til bóta að reyna að
bera sig vel. Eyjólfur í Sólheimum gaf þessa
lýsingu á æviferlinum:
Auös mér léöist aldrei pund
illa féö í skuldir hrekkur.
Samt gekk vel aö lífga lund
lifir á meöan ekki sekkur.
Eftir húsbmna í Sólheimum kvað Eyjólfur:
Ennþá finn ég fyrir því,
fjandi er kalt af pólnum.
Bœrinn minn er brunninn í
brekkunni suör'af hólnum.
Magnús Finnsson í Stapaseli var örfátækur
allt sitt líf eins og fleiri á þeim áram og efúr
hann er þessi hugleiðing:
Markalínan mér er duld,
minn ég þramma veginn.
Verst er ef þeir skildu skuld
skrifa hinumegin.
Einara Andrea Jónsdóttir ffá Kirkjubæ í
Austur Húnavatnssýslu leit einnig yfir farinn
veg með þessum hætti:
Góö er þeim, sem gœta sín
gleöi á lífsins vori.
Fariö þiö í förin mín
- finniö blóö í spori.
Ludvig Kemp gaf þessa sjálfslýsingu og er
mér ekki grunlaust um að viss atriði í henni
eigi við nokkur rök að styðjast:
Yrki ég stundum erfiljóö,
aldrei blundar hugur.
Út um grundir elti fljóö
eins og hundur flugur.
Einhvemtíma var heitið verðlaunum fyrir
besta botninn við efdrfarandi fyrripart og
mun Kemp hafa verið í dómnefhd eða jafnvel
formaður hennar:
Ævintýra og ástarþrá
enginn frá mér tekur.
Allmargir botnar bámst en nokkuð mis-
jafnir að gæðum eins og gengur. Nokkm síð-
ar kemur Ludvig Kemp að Þverá í Norðurár-
dal í A -Hún og hittir þar Rakel Bessadóttur
húsffeyju sem var ágædega hagmælt og segir
eitthvað á þá leið að hann hafi eiginlega búist
við botni ffá henni. Rakel svaraði þá „Það
hefði kannske mátt hafa hann svona.“
En illt er aö vera alltaf hjá
eiginkonu sekur.
Einhverra hluta vegna vildi Kemp ekki
ræða þetta mál ffekar.
Bjami ffá Gröf sagði einhverntíman þegar
rætt var um fýndni og fleira í þeim dúr:
Ég er oftast ekkert fyndinn
œtli ég mér aö vera þaö
Þó ekki í mig vanti vindinn
- vitiö er bara takmarkaö.
Benjamín Sigvaldason ffá Gilhaga í Oxar-
firði varm fýrir allmörgum árum í sláturhús-
inu í Búðardal. Einn morgunn heyrðist hann
raula fýrir munni sér:
Ég er enn viö óö aö fást
í oröasennu glaöur.
Á glóöum brenn afgirnd og ást
gamall kvennamaöur.
Eftír Benjamín er og þessi ágæta vísa sem
ég held að ég fari rétt með að hann hafi skrif-
að affan á ljóðabók sem hann gaf út:
Mér til gamans yrki óö,
aura og vina snauöur.
En þaö kann enginn þessi Ijóö
þegar ég er dauöur.
Annar Þingeyingur, Jónas Friðmundsson
vörubifreiðarstjóri orti þessa afhendingu um
sín væntanlegu endalok og notaði að sjálf-
sögðu þá samlíkingu er honum var töm úr
sínu starfi:
Fáum mun þykja mikiö til um.missinn
á mér - þegar drottinn tekur af mér svissinn.
Dýrólína Jónsdóttir á Fagranesi á Reykja-
strönd stakk efrirfarandi vísu að rosknum
manni ógiftum og ffekar geðstirðum:
Gvendi tcerist tryggöin smá,
treginn grcer ísinni.
Engin mcer vill ástir Ijá
úfnu gæruskinni.
Annað sinn vildi svo til að stúlka með mik-
ið og fallegt hár gekk svo nærri karlmanni að
hún festi hár sitt á tölu í treyjubarmi hans og
gat ekki losað sig hjálparlaust. Kvað þá
Dýrólína:
Ástar kyndist blíÖubál,
beiskum hrindir trega,
þá menn binda sál viö sál
svona myndarlega.
Gísli Ólafsson ffá Eiríksstöðum hefur vafa-
laust ekki farið varhluta af kynnum við þann
slynga bogmann Amor ffekar en aðrir dauð-
legir menn og væri ekki ótilhlýðilegt að ljúka
þessum þætti með tveim vísum eftír hann en
ekki veit ég hvað mikil alvara liggur þar að
baki:
Oft hjá sprundum uni ég mér,
armi bundinn Ijósum.
En þar hef ég fundiö - því er ver -
þyrna undir rósum.
Vel þér hœfir vœna mey,
vera gæf á kveldin.
Niöur kœfa kanntu ei
kærleikshrævareldinn.
Meö þökk fyrir lesturinn,
Dagbjartur Dagbjartsson
Refsstööum, 320 Reykholt
S435 1367 og 849 2715
dd@hvippinn.is