Morgunblaðið - 17.07.2019, Qupperneq 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 2019
og fjölskyldna. Og ósjaldan var
Ólöf þátttakandi í gleðistundum í
lífi okkar og fjölskyldna okkar.
Að öðrum samverustundum í
Efstasundinu ólöstuðum skipa
stundirnar á aðventunni sérstak-
an sess í hjörtum okkar. Þá var
Ólöf búin að undirbúa komu
jólanna með því að skreyta heimili
sitt hátt og lágt, tendra kertaljós í
hverju horni og undirbúa heitt
súkkulaði og aðrar veitingar.
Kyrrðin og hátíðleikinn var allt-
umlykjandi og að heimsókn lok-
inni gengum við endurnærðar á
sál og líkama út í ys og þys desem-
berdaganna.
Það var stór stund í lífi Ólafar, –
og okkar allra, þegar hún vígðist
til prestsþjónustu sextug að aldri.
Um leið og hún fékk draum sinn
uppfylltan um að sinna þjónustu í
kirkjunni á meðal aldraðra, en hag
þeirra bar hún sér ávallt mjög fyr-
ir brjósti, sýndi hún okkur sem
yngri vorum að flest ef ekki allt er
mögulegt. Ólöf var fyrirmynd
okkar í mörgu. Hún kenndi okkur
svo margt.
Ólöf var glæsileg kona, fáguð í
framkomu og alltaf einstaklega
fallega klædd. Þegar við vinkon-
urnar fögnuðum með henni í Iðnó
á 80 ára afmæli hennar fannst
okkur orðið tímabært að heiðra
hana sérstaklega í því sambandi
með titlinum: Séra Glæsileg! Við
undirstrikuðum það með því að
sveipa hana borða eins og hverri
drottningu sæmir. Þannig minn-
umst við hennar.
Gengin er stórbrotin og eftir-
minnileg kona. Vinkona sem okk-
ur þótti svo undurvænt um og
mátum mikils. Af hjarta þökkum
við Ólöfu okkar samfylgdina.
Sonum Ólafar og fjölskyldum
þeirra svo og ástvinum hennar öll-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum al-
góðan Guð um að styrkja þau í
sorg þeirra.
Blessuð sé minning sr. Ólafar
Ólafsdóttur.
Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir
og Sveinbjörg Katrín
Pálsdóttir og fjölskyldur.
Það var stór og fjölbreyttur
hópur sem hóf nám í guðfræði
haustið 1982. Þar á meðal vorum
við Ólöf. Konur voru fleiri en áður
hafði þekkst í hópi nýnema og á
ýmsum aldri, en aldursforsetinn
var Ólöf. Hún féll samt vel inn í
hópinn, skemmtileg kona og lífs-
glöð, full af visku og ástúð.
Margt er minnisstætt frá árun-
um í guðfræðideildinni, ekki síst
samverur okkar stúdenta á kap-
elluloftinu, kaffistofu guðfræði-
nema. Margt var þar rætt eftir
fyrirlestra og kennslustundir, því
guðfræðin er nú þannig, að um
leið og einni spurningu er svarað,
þá vakna aðrar og fleiri spurning-
ar. Ólöf lagði sitt til málanna, en
mér er minnisstætt hvað hún hafði
alltaf gott lag á að tengja guðfræð-
ina við lífið sjálft. Þar bjó hún að
eigin lífsreynslu, og hún þekkti
bæði gleði og einnig mikla raun.
Það kom ekki á óvart að sérstakt
áhugasvið Ólafar varð sálgæslan
og þar hafði hún miklu að miðla.
Hún var alltaf jákvæð með von-
gleðina í fyrirrúmi.
Að loknu guðfræðináminu varð
langt á milli okkar, ég flutti austur
á Djúpavog að þjóna þar, en hún
bjó áfram í Reykjavík og vígðist
sem prestur og þjónaði á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli. Það átti vel
við hana að þjóna öldruðum sem
hún kom fram við af virðingu og
lagði sig fram um að kynnast
hverjum og einum, þekkja sögu
þeirra og eiga með þeim fallegar
stundir.
Ólöf var hlý og traust vinkona.
Alltaf þegar við hittumst var um
nóg að ræða, margt að segja og
mikið hlegið. Þá var gott að leita
til Ólafar og þiggja hvatningu og
leiðsögn. Ég er þakklát fyrir vin-
áttu okkar og samveruna sem við
áttum og bið góðan Guð að blessa
allar minningar um hana og inni-
legar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hennar.
Sjöfn Jóhannesdóttir.
✝ Kristín RósaEinarsdóttir
fæddist í Keflavík
21. júní 1927. Hún
lést á sjúkrahúsinu í
Keflavík 2. júlí
2019.
Foreldrar hennar
voru Einar Sveins-
son, f. í Grindavík
14. október 1893, d.
20. ágúst 1987, og
Jónína Helga Þor-
björnsdóttir, f. í Hafnarfirði 29.
maí 1900, d. 17. nóv. 1973.
Systkini Kristínar Rósu eru:
Þorbjörn (látinn), Gunnar Þor-
steinn (látinn), Helga Guðrún
Hulda (býr í Bandaríkjunum),
Guðjón Hafsteinn Sædal (lát-
inn), Oddný Ester Einarsdóttir,
Ásta Erla Ósk (lést á fjórða ári),
Ásta Erla Ósk og Einarína (lát-
in).
er uppeldisdóttir hans. 3)
Bjarni, f. 16.10. 1960, maki hans
er Arna Guðríður Skagfjörð
Sigurðardóttir. Börn þeirra eru:
a) Þórður Snær Júlíusson, maki
hans er Hildur Guðjónsdóttir,
börn þeirra þau Sandra Jana,
Bjarni Rúnar (látinn) og Dagur
Bjarni. b) Sandra. c) Sigurður
Daði.
Rósa fæddist í Keflavík og
ólst þar upp fyrst á Kirkjuvegi
10 og síðar á Kirkjuvegi 36. Hún
bjó í Keflavík mestan hluta ævi
sinnar.
Hún vann ýmis störf, þar með
talið á Kristneshæli í Hafnar-
firði með systur sinni Ester og
síðar á Keflavíkurflugvelli. Hún
var stóran hluta ævi sinnar hús-
móðir og samhliða því vann hún
annað slagið í fisverkun föður
síns.
Rósa tók ekki mikinn þátt í
félagsstörfum en segja má að
hún hafi rekið félagsheimili þar
sem heimili hennar og Sigurðar
stóð öllum opið.
Útför hennar fer fram í
Keflavíkurkirkju í dag, 17. júlí
2019, klukkan 13.
Rósa giftist Sig-
urði Erlendssyni
hinn 9. mars 1951.
Foreldrar hans
voru Erlendur
Jónsson, f. 1. apríl
1894, d. 7. septem-
ber 1958, og Gest-
ína Guðmunds-
dóttir, f. 14. maí
1895, d. 7. febrúar
1978. Börn Rósu
og Sigurðar eru: 1)
Gestína, f. 17.12. 1950. Dóttir
hennar er Sigurrós Ösp Rögn-
valdsdóttir, f. 2.1. 1986. Börn
hennar eru Arnór Bjarmi og
Alex Birtir. 2) Kristín Rósa, f.
10.2. 1952, maki hennar er
Þórður Magnússon. Sonur Rósu
er Bjarki Freyr Guðmundsson,
f. 6.7. 1976. Maki hans er Gunn.
Börn Bjarka eru: Helena Björk,
Birta, Eiður Breki og Blær, sem
Í dag kveð ég mömmu í síð-
asta skipti fullur af þakklæti fyr-
ir allt sem hún gaf mér. Einnig í
mikilli sorg og söknuði þar sem
ég á ekki eftir að fá að hitta hana
aftur á Melteignum fulla af gleði
og væntumþykju til mín og allra
sem til hennar komu. Hún
kenndi mér svo margt. Réttsýni,
að gera ekki upp á milli fólks,
sýna öllum virðingu, berast ekki
á og að vera sáttur í eigin skinni.
Hún hallmælti aldrei neinum og
það hallmælti henni mömmu
enginn af því að það var ekki
hægt.
Uppvaxtarárin mín voru ald-
eilis frábær. Ég var umvafinn
kærleik frá mömmu þannig að
alltaf leið mér vel í hreiðrinu.
Hún var ekki bara mamma mín,
hún var líka vinur minn og við
sátum oft í stólnum hennar við
sjónvarpið og töluðum saman um
heima og geima og líka um hluti
sem skiptu mig máli. Ráðin sem
hún gaf mér voru einföld og þau
voru góð, byggðu á helstu gildum
hennar um heiðarleika, virðingu
gagnvart þeim sem maður um-
gekkst, að vera réttlátur og
hlusta á aðra. Ekki vantaði létt-
leikann og húmorinn í mömmu
og hún og afi Einar hafa verið
fyrirmynd mín í hvívetna. Ég hef
oft hugsað: „Mig langar að vera
eins og þau bæði þegar kemur að
fasi og framkomu.“
Í uppvextinum var ég alltaf
saddur og sæll því það vita allir
sem komu til okkar fyrst á
Kirkjuveginn og síðan á Melteig-
inn að þar var alltaf veisla, bæði
kökur og matur. Pönnukökur,
kleinur, hjónabandssæla og
hveitibrauð svo eitthvað sé nefnt,
allt heimabakað og var alltaf á
boðstólum. Bitaboxið þegar ég
var að vinna í fiskinum á sumrin
var þokkalega fullt, annálað og
ég mikið öfundaður af því sem í
því var.
Þegar ég horfi til baka og
hugsa til þess sem mamma gerði
fyrir aðra og mamma og pabbi
saman fyllist ég stolti af því að
vera sonur hennar og þeirra. Það
var allt gert til að láta öðrum líða
vel og það var nú ekki málið fyrir
þau þegar amma og afi fluttu til
okkar og bjuggu bæði hjá okkur í
sjö ár eða þangað til amma dó og
afi áfram þangað til hann dó. Það
var á köflum erfitt vegna veik-
inda ömmu en mest var það gef-
andi að fá að búa með þrem kyn-
slóðum og fá að kynnast
mismunandi viðhorfum og nálg-
un á lífið.
En lífið hennar mömmu var
alls ekki alltaf dans á rósum.
Sökum æðasjúkdóms sem hrjáði
hana mestalla ævi fékk hún fóta-
sár sem ollu miklum sársauka
sem hún varð að lifa við. Oft bað
hún mig þegar ég var polli að
strjúka fæturna þar sem hún
fann svo mikið til. Þá gerði ég
mér ekki grein fyrir því hvað
þetta voru miklar kvalir. Ekki
var í boði mikil verkjameðferð,
þannig að andvökunæturnar
urðu nokkrar. Hvernig tókst
henni að halda áfram af æðru-
leysi og alltaf glöð og gefandi
þrátt fyrir þær vítiskvalir sem
hún lifði við? Fyrir mér er það
óskiljanlegt og segir mér hvað
þú varst mögnuð kona, mamma.
Takk, mamma, fyrir allt, fyrir
að gefa mér gott líf, góð gildi til
að fylgja í lífinu og að hugsa
svona vel um börnin mín og
barnabörn. Þú barst ekki á en þú
varst hetja í mínum augum og
þeirra sem þig þekktu.
Þinn sonur
Bjarni.
Kveðja til móður okkar.
Mér fannst ég heyra rödd þína í gol-
unni í gær,
ég sneri mér við til að horfa á þig.
Ylurinn frá golunni umvafði mig,
þar sem ég stóð hljóðlát í stað.
Ég fann snertingu þína í sólarljósinu í
dag,
eins og ilmurinn fyllti loftið;
ég lokaði augunum fyrir faðmi þín-
um
og hugur minn svífur hátt.
Ég sá augu þín á gluggarúðunni
minni
þegar ég horfði á regnið falla.
Virtist sem hver regndropi sem féll,
hann hljóðlega hvíslaði nafnið þitt.
Fann vel fyrir þér í hjarta mínu í
dag,
það fannst mér fullkomið.
Þú getur verið látin en ert ekki mér
horfin,
þú munt eilíflega vera mér hjá.
Svo lengi sem sólin skín;
vindurinn blæs,
regndropar falla,
muntu að eilífu lifa innra með mér.
Það er það sem hjartað mitt veit.
Kær kveðja, elsku mamma,
Gestína og Rósa.
Í dag kveð ég Rósu tengda-
mömmu mína hinstu kveðju með
sorg í hjarta og eftirsjá. Ég hef
oft sagt að ég hafi unnið í
tengdamömmu happdrættinu
þegar ég eignaðist Rósu fyrir
tengdamömmu. Hún tók mér og
litla stráknum mínum opnum
örmum og hefur umvafið fjöl-
skylduna mína alla tíð síðan.
Rósa var hjartahlý, skemmtileg
og dásamleg kona, hún hafði góð-
an húmor og sagði sína meiningu
umbúðalaust við sína nánustu en
samt á þann hátt að hún komst
alltaf upp með það án þess að
særa neinn.
Það var alltaf svo gott að
koma á Melteiginn, þar voru allir
velkomnir og Rósa stóð lengi í
stafni og bakaði pönnukökur,
hveitibrauð og alls kyns góðgæti
fyrir gestina sína af miklum
myndarbrag.
Rósa var glæsileg kona, há,
grönn og leggjalöng með fallega
rauða þykka hárið sitt. Hún var
alltaf vel til höfð og fallega klædd
og lagði mikla áherslu á að heim-
ilið væri fallegt og snyrtilegt.
Börnin og heimilið voru henn-
ar líf og yndi og sinnti hún þeim
af hlýju og umhyggju alla tíð.
Seinna þegar barnabörnin bætt-
ust við dekraði hún við þau á all-
an mögulegan máta og fylgdist
grannt með öllu því sem þau
tóku sér fyrir hendur. Sigurrós
og Sandra áttu einstakt samband
við ömmu sína enda var hún ekki
aðeins amma þeirra heldur líka
vinkona og kona sem þær litu
upp til.
Ég sem tengdadóttirin eina og
sanna fékk sannarlega líka minn
skerf af umhyggju Rósu og okk-
ar samband einkenndist af hlýju,
vinsemd og virðingu alla tíð.
Við grínuðumst stundum með
að Rósa væri í „gæslunni“. Þegar
hún gætti bús og barna á meðan
ég var í prófatörnum í háskóla-
náminu mínu sagði hún mér
margar sögur af nágrönnunum í
kringum húsið okkar sem hún
hafði fylgst með allan daginn.
Ég á henni Rósu svo margt að
þakka, fyrir hvað hún var mér
alltaf góð, börnunum mínum
dásamleg amma og langömmu-
börnunum líka. En mest þakka
ég henni fyrir að hafa gefið mér
Bjarna minn sem við elskuðum
báðar ofur heitt.
„Elsku stelpan mín, hvenær
er þetta búið“, var það síðasta
sem Rósa sagði við mig. Nú er
lífinu hennar Rósu minnar lokið
en við lifum áfram með hjörtun
full af minningum um einstaka
konu sem átti engan sinn líka.
Þín tengdadóttir
Arna Guðríður S.
Sigurðardóttir.
Fólkið sem kennir manni mest
er ekki alltaf fólkið sem lætur
mest fyrir sér fara. Sumt fólk
getur einfaldlega stolið sviðsljós-
inu án þess að reyna nokkru
sinni að láta það skína á sig.
Þannig var amma Rósa.
Það eru ekki margir, ef ein-
hverjir, sem hafa haft meiri áhrif
á okkur sem stóðum henni næst
en hún. Amma var fyrirmynd,
kenndi okkur auðmýkt, réttsýni,
heiðarleika og takmarkalausa
væntumþykju. Hún var auk þess
eldklár og gat verið hrikalega
fyndin.
Allt þetta gerði hún án þess að
láta mikið fyrir sér fara. Staðal-
ímyndin segir okkur að höfuð
fjölskyldunnar sitji við enda
borðsins þegar hún kemur sam-
an. Hjá okkur litlu en nánu fjöl-
skyldunni hennar fór aldrei neitt
á milli mála hver var í aðalhlut-
verki, þótt hún settist sjaldnast
niður við borðsendann eða ann-
ars staðar og snerist mestmegnis
í kringum alla aðra. Amma var,
og verður, sálin í þessum hópi.
Sú sem hélt öllu saman. Við kom-
um á Melteiginn til að hitta hana.
Það verður aldrei samt að koma
inn í það hús nú þegar hún er
ekki til staðar. Að heyra ekki í
henni. Að taka stutta rimmu á
góðu nótunum um að við séum
ekkert svöng og að hún þurfi
ekkert að hafa fyrir okkur. Að
horfa jafnvel á brot úr einhverju
vondu sjónvarpsefni með henni
og láta hana útskýra hvað sé að
gerast.
Ég á henni auðvitað mikið að
þakka. Hún ákvað að verða
amma mín strax og við hittumst.
Það er ómetanlegt. Það er skrýt-
ið, jafnvel heimtufrekt, að hugsa
um það að 92 ára gömul kona
hafi farið allt of snemma. En það
er hins vegar þannig. Amma var
svo kýrskýr í kollinum þótt lík-
aminn hefði lengi verið henni til
trafala að maður gerði alltaf ráð
fyrir því að eiga nokkur góð ár til
viðbótar með henni.
Mér þykir þó afar vænt um
sumar af síðustu stundunum sem
við áttum saman. Fyrir nokkrum
mánuðum vorum við Hildur að
koma að utan og komum á Mel-
teiginn að sækja bíl í geymslu,
líkt og svo oft áður. Þetta var
seint um kvöld, aftakaveður og
það hafði gleymst að setja lykl-
ana þar sem þeir áttu að sækjast.
Ég bankaði því upp á og amma,
sem var ein heima, kom á ljós-
hraða til dyra á göngugrindinni,
heimtaði að við myndum gista,
sitja af okkur veðrið og hið
minnsta fá okkur eitthvað að
borða. Nokkrum vikum síðar átti
Dagur Bjarni afmæli. Amma
hafði ekki treyst sér til Reykja-
víkur um nokkurn tíma vegna
heilsubrests en mætti óvænt.
Mikið þótti mér vænt um það og
tímann sem börnin mín náðu að
eyða með henni þann dag.
En mest þykir mér vænt um
að við fjölskyldan, og pabbi,
náðum að eyða með henni heilum
sólardegi í júní þegar hún fékk
að fara aftur heim af spítalanum
um tíma. Þá lá fyrir að hún gæti
verið að fara. Við skiptumst á að
sitja hjá henni og spjalla á milli
þess sem hún svaf. Áður en við
fórum heim reyndi hún að bera á
mig fé sem endurgreiðslu fyrir
bakkelsi sem ég hafði keypt.
Hún var sjálfri sér lík. Gaf af sér
en vildi ekki leyfa neinum að
hafa neitt fyrir sér.
Þannig ætla ég að muna
ömmu Rósu.
Þórður Snær Júlíusson.
Rósa móðursystir mín kvaddi,
kvaddi í þann mund er morgun-
stjarnan fékk fegurð sína frá
sólu. Tími náðar var kominn.
Birta lífs hennar ljómar nú með-
al ættingja og vina. Þannig
hverfur aldrei sá sem kveður
jarðlífið. Í því felst fegurðin.
Hugprýði og þokki voru Rósu
gefin. Hún fullnægði eigin lífi
með því að elska aðra meira en
sjálfa sig. Í göfuglyndi hennar og
djúpri samúð var samankomið
allt hið góða sem finnst í mann-
eskjunni. Frammi fyrir henni
verða nú vængir útbreiddir í
paradís og Ave Maria sungin
henni til heiðurs. Henni sé þökk
fyrir allt.
Kristrún Guðmundsdóttir.
Elsku Rósa „stóra“, þú hefur
kvatt þennan heim, en þrátt fyrir
það ertu svo ljóslifandi fyrir okk-
ur. Við höfum verið svo heppin
að hafa verið nágrannar í rúm-
lega 16 ár. Það hefur alltaf verið
svo notalegt að vita til þess að þú
varst nánast alltaf heima og ef
eitthvað var, þá vissi maður af
þessu öryggi. Þú varst svo hlý,
góð og þakklát. Það litla sem við
gerðum fyrir þig, fengum við svo
sannarlega endurgoldið með fal-
legum orðum og kveðjum. Við
eigum eftir að sakna þess að sjá
þér ekki bregða fyrir í eldhús-
glugganum og rölta út með rusl-
ið, en við yljum okkur við minn-
inguna og geymum þig í hjörtum
okkar í staðinn. Okkur þótti mik-
ið vænt um þig og við söknum
þín mikið. Við vonum svo sann-
arlega að núna getir þú hlaupið
um létt á fæti og notið góðra
stunda með þeim sem á undan
fóru. Hvíl þú í friði, elsku Rósa
okkar. Með kærri kveðju,
Bergþór, Kristjana (Kiddý)
og Sunna Líf.
Kristín Rósa
Einarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma Rósa.
Ég sakna þín rosalega
mikið. Það er skrýtið að þú
sért ekki lengur til. Þegar
ég fer heim til þín þá er allt
miklu skrýtnara því þú ert
ekki þar. Þú varst besta
langamma í heimi. Takk
fyrir að hafa alltaf verið
svona góð við mig.
Sandra Jana Skagfjörð
Þórðardóttir.
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir
og afi,
AÐALSTEINN DAVÍÐSSON
kennari,
lést sunnudaginn 14. júlí á
hjúkrunarheimilinu Hömrum í Mosfellsbæ.
Minningarathöfn verður haldin í Kópavogskirkju föstudaginn
19. júlí klukkan 13.
Bergljót Gyða Helgadóttir
Davíð Aðalsteinsson Pamela Schultz
Helgi Aðalsteinsson Joohee Hong
Þorsteinn Aðalsteinsson Randi W. Stebbins
og barnabörn
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma, dóttir,
systir og frænka,
GUÐRÚN HLÍN JÓNSDÓTTIR,
Stigahlíð 34,
lést á líknardeild Landspítalans
sunnudaginn 14. júlí.
Útför hennar fer fram frá Langholtskirkju mánudaginn 22. júlí
klukkan 15.
Steinunn Anna Haraldsdóttir Hallur Árnason
Áróra, Árni Hrafn, Ársól Ella
Elín Heiðdal
Jón Baldvinsson Signý Jóhannsdóttir
Helena Jónsdóttir, Baldvin Jónsson
Gerður Jónsdóttir, Gísli Jónsson
Katrín Guðmundsdóttir og fjölskyldur