Smári - 01.06.1929, Blaðsíða 6
22
S M
4. Elín Stefánsdóttir, Agústa Stef-
ánsdóttir, Unnur Halldórsdóttir og
Bjarni Þórlyndsson Ijeku smáleikinn
„Litla rauða húsið“.
5. Andrjes Guðmundsson og Bjarni
Þórlyndsson leku samtalið: „Hvor
var meiri?"
6. Hinir sömu, ásamt Bjarna Guð-
mundssyni, ljeku smáleikinn: „Veiði-
þjófarnir".
7. Sigrún Sigurðardóttir las upp
söguna: „Brotna myndin".
8. Kristín Eyjólfsdóttir flutti kvæð-
ið: „En hvað það var skrýtið".
9. Bjarni Guðjónsson flutti kvæðið:
„Bjössi á Bergi“.
OII þessi skemtiatrið fóru vel fram
og voru þeim, sem þau fóru með,
til sóma, og skemtu menn sjer vel,
eftir því sem næst varð komist.
Að lokum var sunginn sálmurinn:
„Fyr en hjeðan förum burt“ o. s. frv.
og fór síðan hver til síns heima.
Samkomuna munu hafa setið nær
því 200 manns.
Langur, Lengri, Lengstur
(Erlend þjóðsaga endursögð.)
(Framh. frá síðasta blaði.)
Þá mælti Langur: „Eigi er þess að
dyijast, herra, að gjarnan vildi jeg fá
vist hjá yður, og er því fús til að
inna af hendi hvaða verk sem er, en
ógjarnan vildi jeg þó þurfa að vinna
hálfboginn til mikilla muna“. „Engan
getur á því furðað", mælti þá kon-
ungur. „En vist skal þjer heimil engu
síður. Vjer skipum svo fyrir, að þú
skulir rykið þurka af vorum konung-
legu málverkum í eitt ár. Og þar eð
þau hanga öll uppi undir þaki í höll-
A R I
inni, þá ætlum vjer, að eigi þurfirþú
hálfboginn að vinna, því hátt er hjer
til lofts. En embættisheiti þitt skal
vera: Konunglegra málverka ryk-
I varnarstjóri„Betra starf gat jeg
| ekki fengið", kvað Langur, og þakk-
aði konungi hjartanlega. Skal það
ekki orðlengt, að nú tók Langur til
að þurka rykið af ættfeðra-myndum
konungsins, og naut hann svo Iengd-
arinnar, að aldrei þurfti hann stiga að
nota, enda vann hann meira á einni
klukkustund en fjórar þernur á ein-
um degi. Leið svo árið, og fór þá
Lang að fýsa heimfarar. Einn dag
um það leyti var hann í saumastof-
unni og þurkaði ryk — já, meira að
segja köngurlóarvef af málverki af
móðurafa konungsins. Heyrir hann
þá grát úr einu stofuhorninu og sjer
hvar ung saumastúlka situr saman-
hnipruð, og grætur hún beisklega.
Langur, sem aldrei mátti neitt aumt
sjá, fer þá til stúlkunnar og spyr
hana, hvað að henni gangi. „Æ, kæri
herra rykvarnarstjóri, jeg er aumkv-
unarverður vesalingur! Hjer sit jeg
frá morgni til kvölds og sauma hvíld-
arlaust, jafnt helga daga sem virka.
Yfir því myndi jeg þó ekki kvarta,
ef drottningin væri ekki eins og hún
er. Á hverri stund dagsins kemur
hún hingað og stingur mig með
langri nál og ber mjer leti á brýn. í
morguri bað jeg hana að greiða mjer
árskaupið. En þá henti hún í mig
skærum og sagði að jeg fengi ekk-
ert kaup“. „Jæja, svona er hún þá
inn við beinið, þessi drottning", sagði
Langur. „Jeg skal tala við hana, svo
sannarlega sem jeg er konunglegra-
málverka-rykvarnarstjóri og heiti
Langur“. Snaraðist hann þá óðar út
úr saumastofunni, og vill þá svo til,