Úti - 15.12.1931, Blaðsíða 6

4
Ú T I
Veginn ber að botni Grettisvíknr, og er
farið yfir Skammá fyrir neöan fossinn og
þaðan norðnr yfir Búðará.
I Arnarvatni er mikil veiði, en lítið er
hun stnndnð, vegna þess, hve vatnið er
langt frá bygð. Stangaveiði ág'æt er í ósinn
Skammár, og má heita, að silungar taki
óðar en færi er rent, þegar best iætur.
Svo sem kunnugt er, var Grettir As-
mundsson um allangt skeið við Arnar-
vatn, eftir það að hann varð seknr á Al-
þingi. Nokknð greinir menn á um það,
iivar skáli Grettis iiafi verið. Telja sum-
ir, að hann liafi verið í tanga einum mjó-
um, er gengur út í vatnið að norðan, milli
Grettishöfða og Búðarár, og nefna þeir
tanga þennan Greftistanga. Aðrir segja,
að skálinn hafi staðið á litlu nesi undir
Svartarhæð, sunnan við vatnið. í Grettis-
höfða á Grettir að iiafa barist við Þóri i
Garði og' lið iians. Segja munnmælin, að
enn sjáist á grasinu, livar blóðið liafi runn-
ið úr þeim, sem eiga að hafa fallið á fund-
innm. Á eftir Gretti var annar frægur út-
lagi við Arnarvatn, Grímur Helgason frá
Kroppi, og er frá lionum sagt i Laxdælu.
Hann var naumast jafnoki Grettis að
gervileik, en stórum giftusamari-
Nú víkur sögunni aftur til okkar fje-
laga. Við gistum í sæluhúsinu, því að
veður var rosasamt. Hestunum hjeldum
við norður með Grettisvik. Þótti okkur
ekki annað vogandi en að vaka yfir þeim
á nóttunni, þvi að gróður er kyrkingsleg-
ur við vatnið, og una hestar þar illa, enda
hafa margir ferðamenn fengið að kenna
á því. Seinni nóttina, aðfaranótt þess 20.
júlí, var svarta þoka. Vakti jeg þá mest-
an hluta næturinnar og var lengst af lijá
hestunum. En undir morguninn létti þok-
unni nokkuð, og' tók að rigna. Fór jeg þá
heim í kofann og stytti mjer stundir,
með þvi að skrifa i dagbókina. Og nú
skulum við láta hana segja frá.
„Klukkan er fjögur. — Fjelagar minir
anda þungt. Þeir sofa. Frammi við dyrn-
ar er farið að leka. Droparnir falla. Tikk,
tikk, tikk, takk. Norðangjóstan þýtur á
þakinu og sveigir stráin á dyrakampin-
um, en í fjarska niðar Skamrná. —
Hjer er kalt. Hvað skvldi hitamælirinn
segja? — Fjögur og hálft stig. Jæja!
Blýanturinn, vasabókin, farangurinn,
kofinn — alt er stamt og kalt, eins og
nár. Og' svo lekur frammi við dyrnar.
Tikk, tikk, takk. Skárri er það nú vist-
arveran! —
Gott Væri að mega skriða i svefnpok-
ann sinn og sofa. En þá eru drógarnar.
Ekki dugar að sleppa þeim. —
í gærkvöldi rak ég liestana út fyrir
Búðará, og lieft þá þar. Svo gekk ég aft-
ur upp að Skammá og fór að veiða á
stöng, efst í stokkunum við vatnið. En
silungstetrin tóku svo ört, að ég fékk
fljótlega nóg af veiðiskapnum. Agnið var
ekki fyr komið út í hylinn en einliver
fáráðlingurinn gein yfir því, kipti i færið
- og lá eftir skamman leik uppi á bakk-
anum, spriklandi og geispandi. Svo varð
hann að láta lifið, vesalingur. — Það var
lireint óliugsanlegt, iive ótt silungurinn
tók. Skyldi silungamóðirin sjálf hafa dul-
ist undir sljettum vatnsfletinum úti í þok-
unni? — En þvi var jeg að svifta þessa
fallegu fiska lífi, Þvi máttu þeir ekki í
friði una við iðju sína úti á vatninu?
Veiðiástríðan er gömul. Hún er arfur frá
ómuna tíð, eins og stofninn af vígtönn-
inni, sem enn er eftir i manninuxn. —
Ég skar upp magann í einum silungn-
um. Hann var fullur af litlum vatnabobb-
um. Því máttu þeir ekki lifa fyrir þess-
um rándýrum, silungnum? — Og af þvi
að jeg' drap silungana, fá fleiri af þess-
um seinfæru dýrum að vei’a í friði við
iðju sina xiti í vatninu. — En svona er
náttúran, — grimm, en ekki miskunnar-
laus —
Nú var rokkið og leið að lágnætti. Jeg'
skildi þvi silungana eftir og gekk út með
vatninu, eftir fjöruborðinu. — Þokan og
kvöldhúmið lmldu alt. Að mjer sótti und-
arleg óró, ganxall arfur frá skammdeg-