Morgunblaðið - 28.11.2019, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2019
✝ Andrés IngiMagnússon
(Addi) fæddist í
Hafnarfirði 31.
október 1938.
Hann varð bráð-
kvaddur 14. nóv-
ember 2019. For-
eldrar hans voru
Magnús Guðjóns-
son, f. 20. maí
1908, d. 9. október
1984, og Guðjóna
Margrét Guðlaugsdóttir f. 7.
júlí 1913, d. 12. október 1970.
Bræður Bjarni Magnússon, f.
28. nóvember 1936, d. 14. maí
2004, m. Sigrún Steingrímsd.,
og Sverrir Þ. Magnússon, f. 25.
maí 1940, m. Helen Magnússon.
Hinn 8. maí 1965 giftist Andrés
Guðrúnu Bríeti Torfadóttur
(Dúnnu), f. á Halldórsstöðum í
Laxárdal í S-Þingeyjarsýslu 22.
nóvember 1934. Foreldrar
hennar voru Torfi Hjálmarsson,
f. 19. nóvember 1892, d. 5. júní
1972, og eiginkona hans, Kol-
finna Magnúsdóttir, f. 8. maí
1896, d. 21. janúar 1987. Guð-
rún Bríet andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Ísafold 26. des-
ember 2014. Börn Andrésar og
Guðrúnar eru 1) Magnús, f.
1964, m. Rósa Þórarinsdóttir a)
Sindri, f. 1990, m. Edda Sigríð-
Andrés Ingi ólst upp í Hafn-
arfirði sunnan við læk og gekk
í Barnaskóla Hafnarfjarðar og
Flensborgarskóla. Hann stund-
aði sjómennsku á yngri árum,
að því loknu lærði hann raf-
virkjun í Iðnskólanum í Hafn-
arfirði, fékk sveinspróf 28. nóv-
ember 1964 og meistararéttindi
1969. Andrés starfaði lengst af
í sjálfstæðum rekstri sem raf-
verktaki en hóf störf hjá hjúkr-
unarheimilunum Grund/Mörk
sem rafvirkjameistari árið
1995. Árið 2017 lauk hann
formlega störfum fyrir hjúkr-
unarheimilin en tók að sér
verkefni á vegum þeirra, m.a.
við byggingu sundlaugar í
Mörk. Andrés var einn af stofn-
félögum Kiwanisklúbbsins Eld-
borgar, þar sem hann starfaði
allt til hinsta dags í hinum
ýmsu embættum, m.a. sem for-
seti klúbbsins. Hann var einnig
virkur félagi í Frímúrararegl-
unni og tók m.a. þátt í bygg-
ingu á stúkuheimilinu að Ljósa-
tröð. Andrés og Guðrún hófu
búskap í Hafnarfirði og bjuggu
þar uns þau fluttu til Garðabæj-
ar 1994 og bjuggu þar til hinsta
dags. Andrés var mikill fjöl-
skyldumaður, hann var víðles-
inn og fróður um náttúru Ís-
lands en áhugamál Andrésar
voru að auki útivist og göngur,
lestur, matargerð, ljósmyndun
og garðrækt.
Andrés Ingi verður jarðsung-
inn frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 28. nóvember 2019, og
hefst athöfnin klukkan 13.
ur Freysteins-
dóttir, þeirra börn
Flóki Freyr og Ást-
rós Alfa, b) Nói, f.
1982, m. Lena
Yngvadóttir,
þeirra börn Askur
og Vaka, c) Ívar, f.
1985, m. Fany La-
rota Catunta, dæt-
ur þeirra Gabriela
Sif og Andrea
Lind. 2) Andrés, f.
1966, m. Elfa Sif Jónsdóttir,
börn þeirra: a) Alexandra Eir,
f. 1989, m. Ágúst Arnar Hrings-
son synir þeirra Emil Snær og
Nökkvi Már, b) Daði Freyr, f.
1997, c) Orri Geir, f. 2001, 3)
Margrét Sif, f. 1969, m. Einar
Þór Einarsson, börn þeirra: a)
Einar Ingi, f. 2001, b) Andri
Snær, f. 2002, c) Kristín Bríet,
f. 2005. 4) Torfi Helgi (upp-
eldissonur), f. 1959, m. Margrét
Sigurðardóttir, börn þeirra: a)
Eva Guðrún, f. 1987, í sambúð
með Heimi Snæ Guðmundssyni,
börn þeirra Daníel Darri og
Bríet Kara, b) Róbert, f. 1988,
c) Telma Sigrún, f. 1994, d)
Andrea, f. 1996. Sonur Andrés-
ar er Þórir, f. 1960, m. Oilly
Maneerat, börn Þóris a) Dag-
bjartur, f. 1984, b) Erlingur
Andrés, f. 1989.
Í dag kveðjum við ástkæran
föður okkar eftir skyndilegt og
óvænt fráfall. Hann var ljúfur
maður og kærleiksríkur þar sem
við systkinin, tengdabörn og
barnabörn fengum að njóta kær-
leika hans, hjálpsemi og fróðleiks
alla tíð.
Hann var fæddur í Hafnarfirði
og þrátt fyrir að foreldrar okkar
hafi flutt frá Hafnarfirði var hann
ávallt stoltur af uppruna sínum
og leit á sig fyrst og fremst sem
Hafnfirðing. Hann lærði til raf-
virkjunar og stofnaði fyrsta fyrir-
tæki sitt snemma á ferlinum, þar
sem við bræður unnum allir hjá
honum til lengri eða skemmri
tíma. Hann var duglegur, gerði
miklar kröfur til sjálfs síns og
annarra í vinnu og mótaði þau
gildi sem við höfum alltaf haft að
leiðarljósi. Eftir að hann hætti
sem verktaki réði hann sig til
hjúkrunarheimilanna Grundar
og Markar þar sem hann sá um
allar rafmagnsframkvæmdir auk
þess að hanna og teikna mest allt
rafmagn þau 20 ár sem hann
starfaði þar á tímum mikilla
breytinga og stækkunar.
Hann var óhræddur við að
prófa nýjungar og fékk árið 1983
fyrstu tölvu sína, sem hann nýtti
sér strax að fullu við tilboðsgerð
og margt fleira í rekstri á fyrir-
tæki sínu. Hann tileinkaði sér
jafnt og þétt nýjungar eftir því
sem tölvutæknin þróaðist og
mjög snemma fékk hann sér
tölvuteiknihugbúnað þar sem
hann hannaði raflagnir og stýri-
kerfi í ótal byggingar. Það var
gaman að sjá tölvutæknina leika í
höndunum á þeim áttræða ung-
lingi sem pabbi var.
Hann kynntist mömmu
snemma á lífsleiðinni og áttu þau
farsæla ævi saman. Það var hon-
um mikið áfall þegar hún féll frá
eftir langvarandi veikindi, en í
þeim veikindum reyndist hann
stoð hennar og stytta. Þau nutu
þess að halda fjölskylduboð og
við eigum ógleymanlegar minn-
ingar frá skemmtilegum matar-
boðum fjölskyldunnar þar sem
mamma og pabbi töfruðu bæði
fram framúrskarandi veitingar.
Í fyrra hélt pabbi eftirminni-
lega upp á 80 ára afmælið sitt og í
framhaldi af því fórum við systk-
inin og tengdabörn í ógleyman-
lega ferð til Póllands, þar sem
hann naut sín til hins ýtrasta.
Pabbi var einstaklega góður
afi og sinnti barnabörnunum sér-
staklega vel. Hann fór í óteljandi
gönguferðir með þeim að leita að
„buskanum“ og síðan var Helga-
fellið sérstaklega vinsælt. Þegar
hann var í kringum 70 ára ein-
setti hann sér að ganga á Helga-
fell oftar en einu sinni í viku og
þegar árið var liðið hafði hann
gengið 65 sinnum á fjallið. Þar
fyrir utan gekk hann reglulega á
önnur fjöll og stundaði göngur
sér til heilsubótar. Hann fór í
kransæðaaðgerð þegar hann var
75 ára og eftir hana var hann
þrekmældur og þá kom í ljós
hann var með þrek á við 45 ára
mann, sem sýnir hversu góðu
formi hann var alltaf í.
Pabbi var víðlesinn og fróður.
Hann hafði sérstakt dálæti á ljóð-
um og átti stórt safn af ljóðabók-
um. Hann naut þess einnig að
fara í leikhús og á tónleika og
stundaði það mikið með vinahópi
sínum og mömmu.
Við þökkum þér elsku pabbi
fyrir allan kærleikann sem þú
sýndir okkur, allar samveru-
stundirnar og ómetanlegar minn-
ingar sem við geymum í hjörtum
okkar.
Torfi Helgi, Magnús,
Andrés og Margrét Sif.
Í dag þegar við kveðjum elsku
tengdapabba fyllumst við þakk-
læti. Margar góðar minningar
leita á hugann sem gott er nú að
ylja sér við. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður sem naut þess að
vera með fólkinu sínu, hvort sem
það var úti í náttúrunni, í göngu á
Helgafell eða að fá fólkið sitt
heim til sín. Þar var hann bæði
snillingur í að elda, grilla og baka,
sem sést best á því að hann var
með rúgbrauð í ofninum þegar
hann hélt í sína hinstu ferð.
Addi átti yndislegan lífsföru-
naut, hana Dúnnu sína, en hana
bar hann á höndum sér og var hjá
henni öllum stundum í veikindum
hennar. Yndislegri tengdafor-
eldra var ekki hægt að hugsa sér.
Addi var dugnaðarforkur í einu
og öllu og sat aldrei auðum hönd-
um, hann var fróður og víðlesinn.
Á áttræðisafmælinu í fyrra
hélt hann stóra veislu þar sem
hann naut þess að hafa allt sitt
fólk og vini í kringum sig. Í beinu
framhaldi af afmælinu fórum við
börn og tengdabörn með honum í
ferð til Póllands sem við munum
aldrei að gleyma.
Allar góðu stundirnar verða
dýrmætar perlur á bandi minn-
inganna sem við geymum í hjört-
um okkar um ókomna tíð. Bless-
uð sé minning elsku
tengdapabba.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín tengdabörn
Rósa, Margrét, Elfa Sif og
Einar Þór.
Elsku afi, það var okkur mikil
gæfa að eiga þig að, svona kær-
leiksríkan og góðan afa. Þó erfitt
sé að kveðja þig vitum við að þú
ert á góðum stað núna með elsku
ömmu. Jafnvel þótt við hefðum
búið langt í burtu frá þér sköp-
uðum við samt margar góðar
minningar með þér og vorum svo
heppin að fá oft að njóta nærveru
þinnar og tengdumst þér mjög
náið. Það var alltaf svo gaman
þegar þú komst til okkar í heim-
sókn til Kansas. Við áttum marg-
ar gleðistundir með þér, heim-
sóttum söfn og almenningsgarða.
Ein hefð sem komst á þegar við
bjuggum í Kansas, líka meðan
amma var á lífi, var að fara á veit-
ingastaðinn „First Watch“ og
borða saman morgunmat.
Þegar við komum til Íslands á
sumrin var alltaf svo gaman að
fara í göngur með þér, taka ljós-
myndir af náttúrunni og fá að
borða góða nestið sem þú bjóst til
sem samanstóð af flatkökum með
hangikjöti, kleinum, appelsínum
og heitu kakói. Þú vissir alltaf
heitin á öllum plöntum og fjöllum
og sýndir okkur það í bókunum
þínum þegar við komum heim til
þín. Nánast á hverju sumri geng-
um við upp á Helgafell með þér
og stundum fórum við í kringum
fjallið. Alltaf varstu að leita að
nýjum stöðum til að sýna okkur
og varst þú oft búinn að kanna þá
áður en við komum til Íslands.
Þegar við vorum yngri fengum
við oft að gista hjá þér og þegar
við gátum ekki sofnað lastu fyrir
okkur bók og straukst okkur um
hárið þangað til við sofnuðum.
Ferðirnar til Íslands munu ekki
verða eins án þín.
Þó þú sért farinn munu minn-
ingarnar aldrei dvína. Þú deildir
með okkur margvíslegum fróð-
leik sem aldrei mun líða okkur úr
minni. Brosið þitt lýsti upp rýmið
og þú vissir alltaf hvernig þú gæt-
ir fengið okkur til að hlæja. Okk-
ur þykir dýrmætt að þú skyldir
hafa náð að eyða síðustu vikum
þínum með okkur í Danmörku og
munu þær aldrei gleymast.
Við elskum þig svo mikið og
þótt þú sért ekki lengur hér með
okkur vitum við að þú munt vaka
yfir okkur og fylgja alla tíð.
Einar Ingi, Andri Snær
og Kristín Bríet.
Elsku besti afi okkar, það er
ótrúlega skrítin tilfinning sem fer
um okkur systkinin að hugsa til
þess að þú sért nú farinn. Þú
varst alltaf svo hraustur, dugleg-
ur og okkur fannst þú í raun
ódauðlegur. Við erum svo heppin
að hafa fengið að eyða miklum
tíma með þér og ömmu, ótal
gönguferðir frá ömmusveit yfir á
Laugar, í sund, upp á Helgafell
með flatkökur og kókómjólk í
nesti, að ógleymdum gönguferð-
um í leit að buskanum. Það var
alltaf svo gaman að koma í mat-
arboð til ykkar ömmu, þið elduð-
uð heimsins besta mat og eftir-
réttirnir aldrei af verri endanum.
Þú passaðir alltaf upp á að það
væri eitthvað fyrir alla og því
stundum þrjár tegundir af eftir-
réttum í boði. Langafastrákarnir
þínir báðu reglulega um að fara í
heimsókn til langafa Adda. Nú
ert þú fallegasta stjarnan á himn-
inum, sem langafastrákarnir þín-
ir heilsa og bjóða góða nótt á
hverju kvöldi.
Í dag kveðjum við þig með
mikla sorg í hjarta en þakklát
fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum saman. Minningarnar
um þig, elsku afi, geymum við í
hjarta okkar og þær munu ylja
okkur um alla ævi.
Nú farinn ertu mér frá.
Hvað geri ég þá?
Þig hafa ég vil
og segja mér til.
Nú verð ég að kveðja
fæ ekkert um það að velja.
Þú kvaddir mig með hlátri
það er ekki skrítið að ég gráti.
Í hjarta mér þú verður
þaðan aldrei hverfur.
Ég minningu þína geymi
en aldrei gleymi.
Elsku hjartans afi minn
nú friðinn ég finn.
Þá kveð ég þig um sinn
og kyssi þína kinn.
(Ágústa Kristín Jónsdóttir)
Þín afabörn,
Alexandra Eir, Daði Freyr
og Orri Geir.
Ef maður ætti að skilgreina
fólk út frá hlutum og eiginleikum
hluta hefði afi verið akkeri. Það
var sem ekkert biti á honum.
Hann var og virtist alltaf vera til
staðar, að þessum eina degi und-
anskildum þegar sonur hans kom
í heiminn og amma beið eftir að
hann kæmi á hvíta hestinum þeg-
ar henni var rúllað inn í sjúkrabíl-
inn.
Raunveruleikinn er þó oft
öðruvísi en maður ætlar.
Maður hafði einhvern veginn
ímyndað sér vissan ódauðleika í
afa, manninum sem var farinn að
vinna rétt eftir opna hjartaað-
gerð. Manninum sem myndi
plægja áfram í gegnum allt.
Manninum sem kynnti manni
tölvur og kunni á þær. Manninum
sem gat hnoðað snjóbolta án þess
að vera í hönskum. Manninum
sem keypti dótið fyrir mann þrátt
fyrir að foreldrarnir hefðu sagt
að það ætti alls ekki að kaupa
neitt. Manninum sem hljóp upp á
fjöll jafn auðveldlega og barn
hleypur um leikfangaverslun.
Afi var maður hugans, hann
gat rökrætt, og spjallað. Hann
gat hlegið með manni og pælt í
þessu og hinu með opnum hug.
Farvegur lífsins er þó ekki
fastur, heimurinn breytist og við
breytumst með. Ódauðleikinn
reyndist aðeins hugmynd barns-
ins, enda kom það sem nokkurt
áfall þegar símtal barst með orð-
um um dauðleika og breyttan
heim. Við huggum okkur þó
ávallt við það að hann féll frá við
að gera það sem hann unni, að
hann lá ekki rúmfastur, hann
visnaði ekki fyrir augum okkar
heldur býr áfram með okkur eins
og hann var, kraftmikill, sterkur
og skarpur.
Það er kannski þar sem ódauð-
leikinn verður til, með okkur, í
hugum okkar. Í gær, í dag og á
morgun. Og þó að líkami hans
hafi lagst til hinstu hvílu lifir andi
hans, áhrif og minning áfram.
Sindri, Ívar og Nói.
„Það er ferðalagið sem skiptir
máli, en ekki áfangastaðurinn.“
Afi sagði okkur alltaf að maður
ætti að taka lengri leiðina sem
var í boði, aldrei að stytta sér leið
heldur að njóta þess að labba
lengri leiðina.
Þannig hugsum við um hann,
við nutum þess að vera saman,
það var aldrei áfangastaðurinn
sem skipti máli. Þegar við fórum í
göngutúra í leit að Buskanum,
ímynduðum stað sem var alltaf
handan við hornið en samt aðeins
úr seilingarfjarlægð, þá skipti
áfangastaðurinn engu máli. Þeg-
ar við blönduðum saman í bull-
kökur þar sem allt tiltækt hráefni
sem var nógu spennandi var sett
saman, þá skipti útkoman engu
máli. Þegar við hlustuðum á hann
segja skrítnar sögur um tröll og
huldufólk var skemmtilegast að
heyra af ferðalaginu; þegar hetj-
urnar voru komnar á áfangastað
var gamanið búið.
Hann var óþrjótandi upp-
spretta skemmtilegra hluta. Þeg-
ar við vorum lítil las hann fyrir
okkur þjóðsögur, kenndi okkur
kapla og borðspil, sagði sögur og
brandara. Sama hversu mikið
hann hafði kennt okkur kunni
hann alltaf meira. Hann leyfði
okkur eldri systkinunum alltaf að
vinna í Olsen Olsen og yngri
systrunum er minnisstætt þegar
afi kenndi spilið „Manni“, sem
var ótrúlega spennandi og
skemmtilegt, ekki síst af því að
flest spil kröfðust þess að hafa 4
eða fleiri spilara en í Manna var
hægt að spila 3 saman, þannig að
Manni varð spilið okkar.
Sama hvenær við mættum í
heimsókn var alltaf frábær matur
í boði hjá afa og ömmu. Sunnu-
dagslambalæri, laufabrauðið á
jólunum eða eitthvað gott úr bak-
aríinu, það var alltaf dekrað við
okkur. Síðustu árin var afi líka
búinn að fullkomna rúgbrauðs-
gerð og var duglegur að mæta
með nýbakað brauð til okkar og
síðast en ekki síst bera afi og
amma ábyrgð og á að kynna fyrir
okkur uppáhalds jólamatinn okk-
ar, rjúpur. Jólin munu þess vegna
alltaf minna okkur á þau.
Hann var okkur fyrirmynd.
Hann var ótrúlega vinnusamur
og vann lengi fram eftir aldri því
honum þótti gaman að hafa eitt-
hvað fyrir stafni, hann elskaði
útivist og lét aldurinn ekki stoppa
sig frá því að ganga 65 sinnum á
Helgafell á einu ári. Hann var
líka langt á undan sinni samtíð og
varð tölvuvæddur á undan flest-
um öfum, líklega á undan flestum
pöbbum. En stærsti kostur hans
var að hann var alltaf þolinmóður
og til í að gera hvað sem er til að
gleðja okkur og ekki bara okkur,
því hann var alltaf svo ótrúlega
góður við ömmu og frá því að við
munum eftir okkur gerði hann
allt fyrir hana.
Elsku afi, það er með miklum
söknuði sem við kveðjum þig en
full af þakklæti fyrir ferðalagið,
fyrir að hafa alltaf farið lengri
leiðina með okkur.
Eva Guðrún, Róbert, Telma
Sigrún og Andrea.
Leyndardómur hamingjunnar
felst ekki í því að gera það sem
maður hefur ánægju af heldur að
hafa ánægju af því sem þarf að
gera. Þessi orð lýsa Andrési föð-
urbróður mínum ágætlega, hann
var bóngóður og alltaf tilbúinn til
þess að hjálpa. Ég var þriggja
ára þegar fjölskyldan flutti á Öl-
dutún en þeir bræður; pabbi,
Andrés og Sverrir, byggðu þar
saman þríbýlishús.
Mikill samgangur var á Öldut-
úni 14 þar sem grundvöllur var
lagður að vináttu og frændskap
sem staðið hefur síðan. Þessi
tengsl höfðu góð áhrif á okkur öll
og þar skipti Andrés frændi
miklu máli. Í maí eða júní sl. labb-
aði ég upp á Helgafell í Hafnar-
firði og hitti þar Andrés frænda,
sem gekk fjallið reglulega þótt
hann væri á níræðisaldri. Urðu
þar fagnaðarfundir eins og alltaf
þegar við hittumst. Í samtalinu
ákváðum við að stefna fjölskyld-
um okkar saman. Í dag er ég
ánægður að það hafi orðið af
þeirri veislu. Fyrir fáum vikum
hitti ég frænda í síðasta skipti
þegar Sverrir bróðir hans var í
heimsókn á Íslandi. Ég vissi að
sjúkdómur herjaði á hann, en
hann bar sig vel og það hvarflaði
ekki að mér að svo stutt væri eft-
ir.
Andrés var góður maður sem
hafði jákvæð áhrif á allt í kring-
um sig. Hvort sem það voru
æskuárin á Öldutúni, Kletta-
hrauni, Hjallabraut eða síðar í líf-
inu þá man ég bara hlýja strauma
frá Andrési sem ég er honum
þakklátur fyrir.
Torfi, Maggi, Andrés, Margrét
Sif og fjölskyldur: Anna og ég
vottum ykkur innilega samúð.
Guð blessi minningu pabba ykk-
ar.
Magnús Bjarnason.
Öldutún, Klettahraun og
Hjallabraut voru önnur heimili
okkar systkinanna í uppvextin-
um. Í forgrunni minninganna er
samband tvíburanna, Búllu og
Dúnnu, en til hliðar Addi, eigin-
maður og lífsförunautur frænku.
Hann var mér einnig sam-
ferða, þessi duli og ljóðelski mað-
ur sem kynnti mér kvæðaþýðing-
ar Magnúsar Ásgeirssonar og
annað fallegt í bókmenntaarfin-
um.
Frá æsku þekkti ég vinnusemi
hans, síðar kynntist ég bók-
menntaáhuganum, náttúrusinn-
anum og útivistarmanninum. Ein
fyrsta útivistarminning mín er af
ferð með honum og frændum að
Búrfellsgjá. Síðari ár tókum við
upp þráðinn nokkrum sinnum og
áttum góðar ferðir saman, meðal
annars um Selvogsgötu, á Skjald-
breið og Helgafell, en það bæj-
arfjall Hafnarfjarðar var í sér-
stöku uppáhaldi og sum árin leið
ekki sú vika að hann færi ekki á
fellið.
Addi vann nærfellt til dauða-
dags, lengst af sjálfstætt starf-
andi en síðustu tuttugu árin sem
rafvirki á hjúkrunarheimilinu
Grund. Hann var ákaflega vel lið-
inn á þeim vinnustað og starfaði
þar hartnær að áttræðu. Stund-
um var gantast með að rafvirkinn
á staðnum væri eldri en sumt
vistfólkið.
Ég mun minnast samverunnar
öll árin og bliksins í augum á góð-
um stundum.
Eigðu góða ferð á Helgafellið
hinum megin, kæri Addi.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar, Torfi Helgi, Maggi, Andr-
és, Margrét Sif, makar, börn og
barnabörn.
Fyrir hönd okkar systkinanna,
Torfi Geir.
Andlát Andrésar Magnússon-
ar kom okkur verulega á óvart.
Þrátt fyrir nokkur veikindi síð-
ustu mánuði var hann einhvern
veginn eilífur í okkar huga. Létt-
ur á fæti og léttur í lund kleif
hann fjöll og sinnti vinnu fram
undir síðustu mánuði. Hann var
maðurinn sem hélt fjölmennt og
hressilegt partí á áttræðisafmæl-
inu sínu, ferðaðist um heiminn og
kunni skil á nýjustu tækni.
Andrés var maðurinn hennar
Dúnnu, móðursystur Torfa, og
Andrés Ingi
Magnússon