Morgunblaðið - 03.12.2019, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 2019
✝ Helgi IngvarGuðmundsson
fæddist í Reykjavík
11. júní 1929. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 24.
nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Jónas Helgason, f.
28. desember 1899,
d. 23. maí 1989, og
Guðrún Helga-
dóttir, f. 18. desember 1897, d. 5.
mars 1971.
Systkini Helga Ingvars sem
komust á legg eru: Guðríður
Lilja, f. 13. ágúst 1924, látin.
Helga Halldóra, f. 20. janúar
1927, látin. Gísli, f. 2. júlí 1931,
september 1953, gift Guðjóni
Halldórssyni véltæknifræðingi.
Synir þeirra eru Sindri lögfræð-
ingur, og Logi tölvunarfræð-
ingur sem er látinn. Barnabörn-
in eru fimm. 2. Guðmundur
Þorleifur bifvélavirki, f. 31.
mars 1957, kvæntur Lindu Líf
Margrétardóttur, fótaaðgerða-
og snyrtifræðingi. Synir þeirra
eru Helgi Ævar og Trausti Mar-
el, en fyrir átti Linda Líf börnin
Sigurpál og Sigurbjörgu Ósk.
Barnabörnin eru sex og lang-
ömmubörnin eru tvö. 3. Hildur
skrifstofumaður, f. 19. júní
1959.
Mestan hluta starfsævinnar
var Helgi Ingvar vörubílstjóri
hjá Sölumiðstöð hraðfrystihús-
anna. Helgi Ingvar og Nanna
hafa verið búsett í Kópavogi
nær allan sinn búskap.
Útför Helga Ingvars fer fram
frá Digraneskirkju í Kópavogi í
dag, 3. desember 2019, klukkan
13.
látinn. Jónas Gunn-
ar, f. 14. nóvember
1933, látinn. Finnur
Stefán, f. 19. mars
1935, látinn. Sig-
urþór, f. 12. júní
1936. Sverrir, f. 27.
október 1937, lát-
inn. Guðmundur
Tómas, f. 4. febrúar
1940.
Helgi Ingvar
kvæntist Nönnu S.
Þorleifsdóttur, f. 7. júní 1931,
hinn 28. nóvember 1953. For-
eldrar hennar voru Þorleifur
Eyjólfsson, arkitekt, og Margrét
Halldórsdóttir. Börn Helga
Ingvars og Nönnu eru þrjú: 1.
Margrét tannlæknir, f. 19.
Mig langar að segja nokkur
orð um afa minn, Helga Ingvar
Guðmundsson, sem lést 24. nóv-
ember síðastliðinn. Eitt af því
sem mér þótti einkenna afa var
milt og gott geð. Það var alltaf
einhver vinaleg ró yfir honum
og gott að vera í félagsskap
hans. Kornungur flutti ég frá
höfuðborgarsvæðinu til Húsa-
víkur. Foreldrar mínir keyptu
fljótlega hús þar.
Afi var mikið með okkur að
gera húsið tilbúið svo við gæt-
um flutt inn, á meðan við
bjuggum annars staðar í bæn-
um. Ég var það ungur að ég
man ekki eftir þessum tíma en
þekki hann í gegnum myndir og
frásagnir. Mér er sagt að ég
hafi haldið að nýja húsið í Urð-
argerði væri húsið hans afa
míns, því hann var alltaf þar að
vinna. Afi var duglegur, hjálp-
samur og handlaginn. Eftir tví-
tugt, þegar ég flutti frá höf-
uðborgarsvæðinu til Akureyrar,
kom hann t.d. þangað og flísa-
lagði og fleira. Mér eru einnig
minnisstæðar fjölmargar
gönguferðir sem ég fór með afa
upp á fjöll og í útilegur. Afi var
alltaf í mjög góðu formi og naut
útiveru, og gekk hann upp á
Esju á afmælisdegi sínum alveg
fram að síðustu árum ævinnar.
Einnig hefur það alla tíð verið
fastur þáttur í tilverunni að
vera með afa ásamt öðrum á
gamlárskvöld þegar hvert ár
endar og nýtt tekur við.
Því miður verða ný ár í lífi
afa ekki fleiri. Afi var almennt
ekki orðmargur maður. Hann
hlustaði meira en hann talaði.
Fyrir um tíu árum greindist afi
með alzheimer.
Þegar hann hafði gengið
með sjúkdóminn í allmörg ár
og var farinn að gleyma ýmsu
og málstol var byrjað að gera
vart við sig sagði hann eitt sinn
við mig upp úr þurru og að því
er mér virtist án sérstaks til-
efnis, um dætur mínar, barna-
barnabörn sín: „Kristey á af-
mæli 9. júní, Agnes á afmæli 1.
mars og Margrét á afmæli 4.
ágúst.“ Stundum man ég varla
þessa afmælisdaga sjálfur, svo
það kom mér á óvart að afi
væri að telja þá upp, með alz-
heimer og farinn að nálgast
það að verða 90 ára. Hann var
greinilega að reyna að muna
eða æfa sig. Ég veit ekki alveg
hver ástæðan var fyrir þessu.
En þessi fáu orð sögðu mér
margt um afa. Þau lýsa honum
vel. Hvíldu í friði, afi minn.
Minning þín mun lifa í huga
mínum áfram.
Sindri Guðjónsson.
Þeim fækkar óðum góðum
vinum og félögum og er Helgi
einn þeirra sem við kveðjum í
dag. Við hjónin, ég og eigin-
maður minn sem lést 2008,
kynntumst þeim hjónum Helga
og Nönnu þegar Þorvaldur
gekk í Kiwanisklúbbinn Eldey.
Við áttum margar ánægju-
stundir saman hér heima og er-
lendis, auk þess sem Helgi var
alltaf til staðar ef eitthvað var
að gera eins og byggja sólstofu
og fleira. Vil ég þakka Helga
fyrir vináttu alla tíð síðan.
Elsku Nanna, ég votta þér
og fjölskyldu þinni mínar
dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, Helgi.
Dóra Guðleifsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund
vinar okkar Helga Guðmunds.
Það eru rúm fimmtíu ár sem
við höfum átt samleið. Það var
svolítið sérstakt hvernig við
kynntumst, við Sverrir vorum
saman í hjónahópi þrennra
hjóna í tveimur húsum í
Hlunnavogi. Kom okkur svo vel
saman að við fórum í útilegur
með börnin á sumrin en kom-
um saman á vetrum hálfsmán-
aðarlega og höfðum gaman.
Svo fórum við að halda
hjónaball einu sinni á ári, höfð-
um heitan mat og lifandi tónlist
og leigðum okkur sal, létum
miðaverðið rétt sleppa. Allir
komu með vinafólk og voru
þetta mjög vinsæl böll Ein
veturinn var flensa að ganga og
urðu forföll og ræddum við
hjónin um að ef til vill yrði
ekkert af þessu. Þá kemur son-
ur okkar og segir ég skal tala
við Nönnu og Helga, en þau
voru foreldrar Guðmundar vin-
ar hans. Þá þekktum við þau
ekki, þá kom í ljós að Kiwanis-
félagi Sverris og kona hans
sem var vinnufélagi minn þektu
þau en við bjuggum öll í sömu
götu og þar með var málið
leyst.
Síðan gekk Helgi í Eldey og
myndaðist þá góður vinskapur
sem hefur haldist alla tíð. Helgi
var traustur og hlýr maður,
alltaf tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd. Hann var einn af fáum
sem unnu ómælda vinnu við að
gera upp Kiwanishúsið sem
þeir fengu frá BYKO. Helgi
var handlaginn og vandvirkur
með sitt hlýja bros og jafn-
aðargeð. Var mikill útivistar-
maður, var í golfi, fjallgöngum,
Esja var hans fjall og hjólað
mikið.
Voru þau hjónin samhent og
dugleg að ferðast. Stóð Nanna
þétt við hlið Helga í veikindum
hans til enda. Við þökkum fyrir
öll árin sem við áttum saman
og margs er að minnast en
þetta er víst leiðin okkar allra.
Við sendum Nönnu, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum
og barnabarnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur. Hafðu
þökk fyrir allt og megi Guð
vera með þér og fjölskyldu
þinni.
Lifðu sæll á lífsins vegi
ljúfi drottinn fylgi þér
frelsarinn þig faðma megi
fögnum því sem liðið er
(Ólöf Kristjánsd.)
Í Guðs friði,
Sverrir og Sigríður.
Helgi Ingvar
Guðmundsson
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist
í Reykjavík 9. nóv-
ember 1941. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 18. nóv-
ember 2019. For-
eldrar hans voru
Kristján Kristjáns-
son frá Seyðisfirði,
f. 1905, d. 1977, og
Rósa Þorsteins-
dóttir frá Þverhamri í Breiðdal,
f. 1920, d. 1992. Systir Kristjáns
er Anna Kristjánsdóttir, f. 1943,
maki Logi Runólfsson, f. 1941, d.
2001.
Kristján giftist eftirlifandi
eiginkonu sinni Álfheiði Pálínu
Hjaltadóttur, f. 15. desember
1945, hinn 21. febrúar 1964.
Foreldrar Álfheiðar voru Að-
alheiður Vilbergsdóttir, f. 1915,
d. 1982, frá Stöðvarfirði og
Hjalti Gunnarsson, f. 1914, d.
1986, frá Reyðarfirði. Dætur
Álfheiðar og Kristjáns eru:
1) Aðalheiður E.
Kristjánsdóttir, f. 1964, maki
Björgvin Ingvason, f. 1964.
Börn: Álfheiður Björgvins-
dóttir, f. 1988, maki Sindri Rafn
Kamban, f. 1988, Ingvi Rafn
2006, og Gunnar Andri Bene-
diktsson, f. 2010. Langafabörnin
eru sex, Björgvin, Leó og Hrafn-
heiður börn Álfheiðar, Sigurður
og Steinar synir Karenar og Ív-
ar Andri sonur Önnu Lindar.
Kristján ólst upp í fjölskyldu-
húsinu á Hrísateigi 8 í Reykja-
vík og var þar elstur í stórum
hópi systkinabarna. Kristján
lærði plötu- og ketilsmíði í
Landsmiðjunni og lauk
vélstjóraprófi frá Vélskóla Ís-
lands 1967. Hann flutti alkom-
inn til Reyðarfjarðar árið 1964
þar sem hann starfaði við út-
gerðarfélag tengdaföður síns
bæði á sjó og landi. Einnig var
hann vélstjóri á Heimi SU frá
Stöðvarfirði. Árið 1975 stofnaði
hann Vélaverkstæði Björns og
Kristjáns, VBK, á Reyðarfirði
ásamt Birni Egilssyni og áttu
þeir farsælt samstarf allt til árs-
ins 2003 þegar fyrirtækið var
selt. Kristján spilaði bridge frá
unga aldri og spilaði fyrir
Bridgefélag Eskifjarðar og
Reyðarfjarðar. Hann var forseti
Bridgesambands Íslands á ár-
unum 1995-1999 en var einnig
um tíma forseti Bridge-
sambands Austurlands. Kristján
var virkur félagi í Lionsklúbbi
Reyðarfjarðar.
Útför Kristjáns fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag, 3.
desember 2019, klukkan 15.
Minningarathöfn verður í Kópa-
vogskirkju 6. desember klukkan
15.
Björgvinsson, f.
1991, sambýliskona
Heba Lind Hall-
dórsdóttir, f. 1995,
og Eysteinn Þorri
Björgvinsson, f.
2000. 2) Margrét
Rósa Kristjáns-
dóttir, f. 1964, maki
Þórir Þórisson, f.
1962. Börn: Karen
Rut Gísladóttir,
sambýlismaður
Ólafur Már Sigurðsson, f. 1990,
og Tinna Maren Þórisdóttir, f.
2004. 3) Anna Bára Kristjáns-
dóttir, f. 1965, d. 1992 í París.
Sambýlismaður Pascal Sosse, f.
1965. Sonur þeirra er Kristján
Óli Pascalsson, f. 1988, maki Jo-
hanna Wagner, f. 1987. 4) Kol-
brún Kristjánsdóttir, f. 1968,
maki Þórður Geir Jónasson, f.
1968. Börn: Harpa Þórðardóttir,
f. 1991, d. 1991, Anna Lind
Þórðardóttir, f. 1992, sambýlis-
maður Lárus Ívar Ívarsson, f.
1992, Gígja Hrönn Þórðardóttir,
f. 2000, og Kristján Þórðarson,
f. 2003. 5) Lára Valdís Kristjáns-
dóttir, f. 1979, maki Benedikt
Gunnarsson, f. 1976. Börn: Dag-
ur Björn Benediktsson, f. 2002,
Bjarki Fannar Benediktsson, f.
Sagt er að kettir eigi níu líf
en það átti nú líka við um þig,
pabbi minn. Ég vissi að sá dag-
ur kæmi að þú myndir klára öll
lífin. Þegar það var útséð um að
þú myndir vakna aftur í þetta
skiptið fann ég hvað ég var eng-
an veginn tilbúin en sennilega
er maður það aldrei. Ég hefði
svo gjarnan viljað fara einu
sinni enn í gegnum það að leysa
eitthvert tölvu-, síma- eða
snúruvandamál með þér eða af-
saka það einu sinni til viðbótar
hvað þið mamma væruð smá-
óheppin með að ég væri óskap-
lega léleg að taka upp tólið og
hringja. Ég er samt svo þakklát
fyrir að hafa heyrt í þér í síma
tveimur dögum áður þú dast, þá
svo eldhress og ánægður með
góðan og viðburðaríkan afmæl-
isdag.
Þú bjóst aldrei við að verða
gamall enda urðu amma og afi
ekki gömul. Þegar ég var svona
14 ára og bjó enn þá á Reyðar-
firði sagðirðu stundum að þú
yrðir örugglega dáinn áður en
ég myndi gifta mig. Mér þótti
það nú óttaleg vitleysa en þegar
ég hugsa til baka þá var það
kannski ekki skrítið þar sem þú
hafðir á mjög stuttum tíma far-
ið í gegnum það að lifa dóttur
og móður og fá bæði heilablóð-
fall og hjartaáfall. Við náðum
nú samt sannarlega að fara
saman upp að altarinu og feng-
um við alveg heil 13 ár til við-
bótar með þér eftir það.
Já, pabbi minn, þú varst eng-
um líkur en greiðviknari mann
hef ég ekki hitt og ég heyrði þig
aldrei segja „nei ég bara nenni
því ekki“ enda fórstu óteljandi
ferðir sem fólust ýmist í að
sækja, senda, græja eða gera.
Við gerðum oft grín að því að
við myndum mögulega einn
daginn finna leyndan ísskáp í
Ásgerðinu fullan af Smjörva
þar sem þú fórst svo margar
ferðirnar inn í Krónu til þess
eins að sækja eina dollu til við-
bótar.
Að eiga fimm stelpur er ekk-
ert grín en það er enn minna
grín þegar þessar fimm stelpur
taka upp á því að eignast kær-
asta sem við allar vorum senni-
lega aðeins of duglegar í að
þínu mati. Kærastar voru að ég
held alltaf svolítið hræddir við
þig enda vorum við auðvitað
alltof ungar þegar við byrjuðum
í kærastastandi. Við Benni vor-
um að rifja upp fyrstu skiptin
sem hann kom með á Reyðar-
fjörð. Þá varstu ekki tilbúinn í
meiri samræður en að svara
honum í eins atkvæða orðum
þegar hann var að tala við þig.
Það átti svo sannarlega eftir að
breytast og ótalmargt skemmti-
legt sem þið brölluðuð saman,
hvort sem það var hér í bænum,
á Reyðarfirði eða í Austurríki.
öllum vinum mínum sem
kynntust þér eftir að ég varð
fullorðin fannst mikið til þín
koma og segja, að þú hafir verið
yndislegur og fyndinn kall sem
var alltaf tilbúinn að stökkva til
ef á þurfti að halda.
Þú varst mikill morgunmaður
og synir mínir hafa staðfest að
þú eldaðir besta hafragraut í
heimi og verð ég að minnast á
niðurskornu ávextina sem þú
færðir mömmu á morgnana.
Það var líka svo dásamlegt að
þú fórst aldrei að sofa, þú bara
lagðir þig.
Jæja, elsku pabbi minn, nú
ertu hættur að leggja þig og
svefninn langi hefur tekið við.
Söknuðurinn er mikill og við
sem eftir sitjum treystum á að
þið Anna Bára passið hvort
annað og við systur sjáum um
að passa mömmu.
Þín
Lára Valdís.
Okkur er þakklæti efst í huga
nú þegar við kveðjum pabba
eftir stutta legu á gjörgæslu-
deild Landspítalans í Fossvogi.
Pabbi ætlaði sér aldrei að verða
gamall og stóð við það. Hann
var kletturinn í lífi okkar allra
og ótrúlega stoltur af afkom-
endahópnum sínum og þau eru
nú 32 með tengdabörnum og
barnabörnum og langafa-
börnum.
Pabbi ólst upp í Reykjavík,
en kom austur til að byggja
síldarverksmiðju þar sem hann
hitti mömmu.
Kók, prinspóló og Camel í
Kaupfélaginu var upphafið að
þeirra farsæla sambandi og
hann flutti til Reyðarfjarðar
ásamt mömmu þegar tvíburarn-
ir fæddust. Pabbi var mikill
Reyðfirðingur og Austfirðingur
í sér og elskaði að fá okkur í
heimsókn. Hann var alltaf
reiðubúinn að skjótast upp á
flugvöll að sækja eða skila fólki,
enginn gat komið okkur í flug
nema pabbi:
„Ég kem, ég skal skutlast“
var viðkvæðið. Við nutum þess
að senda krakkana austur í
pössun þegar á þurfti að halda,
pabbi þekkti alltaf einhvern á
flugvellinum sem gat tekið að
sér að vera fylgdarmaður, hann
þekkti alla. Það var gott að geta
sent krakkana heim til ömmu
og afa. Pabbi elskaði að fá okk-
ur fjölskyldurnar í heimsókn til
Wagrain í Austurríki þar sem
þau mamma dvöldu mikið síð-
ustu 15 ár. Þar leið pabba vel og
hann náði bara nokkuð góðum
tökum á skíðaíþróttinni þrátt
fyrir að hafa ekki stigið á skíði
fyrr en eftir fertugt. Enda lét
hann bara vaða í brekkunum á
eftir félögum sem voru uppaldir
á skíðum. Okkur stóð nú ekki
alltaf á sama. Hann hringdi
ósjaldan í okkur bara til að láta
vita af snjóalögum, veðri og til
að láta vita af því að nú væru
brekkurnar að verða tilbúnar.
Það verður öðruvísi að koma
til Reyðarfjarðar og Wagrain
nú þegar þú ert farinn. Það
verður enginn sem hendir í
kótelettur í raspi, skutlast í
bakaríið til að ná í rúnstykki og
vínabrauð, nær í stóra kolagrill-
ið vegna þess að við höfum hóað
í veislu í Ásgerðinu, fer í búðina
að ná í eitthvað sem ekki vant-
ar … reddarinn er farinn til
annarra starfa.
Vélaverkstæðið VBK átti
lengi hug hans allan. Þar voruð
þið Björn á heimavelli, ólíkir
menn en samt mjög samstiga
um velgengni og hlutverk fyrir-
tækisins. Það skipti ekki máli
hvaða dagur það var eða hve-
nær sólarhringsins það var, lítil
eða stór verkefni, alltaf var
pabbi tilbúinn til að leysa þau.
Sennilega lærði ég (AEK) það
af þér að vera alltof lengi í
vinnunni.
Pabbi var listastálsmiður og
pípari, það að smíða handrið,
snúrur, skíðastatíf, skóhorn eða
leggja miðstöðvarlagnir í heila
íbúð, þér þótti það alveg sjálf-
sagt að koma suður að gera og
græja, alltaf tilbúinn til að
leggja lið og gefa af tíma þínum.
Það var síðan óvænt en samt
svo falleg og friðsæl stund þeg-
ar þú kvaddir þessa jarðvist og
ákvaðst að taka kvöldfréttirnar
í Sumarlandinu.
Þetta gerðir þú vel og á fal-
legan hátt eins og allt annað
sem þú gerðir í lífinu.
Farðu í friði, elsku pabbi, og
takk fyrir allt. Við systurnar
munum passa upp á mömmu.
Aðalheiður Erla Kristjáns-
dóttir, Margrét Rósa
Kristjánsdóttir, Kolbrún
Kristjánsdóttir, Lára
Valdís Kristjánsdóttir.
Kristján
Kristjánsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR MEKKÍN
ÞORBJARNARDÓTTIR,
Breiðagerði 19,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli föstudaginn
29. nóvember. Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju föstudaginn 6. desember klukkan 11.
Ásgeir Egilsson Sara Sofia Roa Campo
Kjartan Egilsson Guðfinna E. Guðmundsdóttir
Unnur Egilsdóttir Þorsteinn Þorsteinsson
Pálmi Egilsson
ömmu- og langömmubörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURLAUG SVANHILDUR
ZOPHONÍASDÓTTIR
Kópavogsbraut 1a,
sem lést 19. nóvember, verður jarðsungin
frá Digraneskirkju miðvikudaginn 4. desember klukkan 15.
Anna Soffía Gunnarsdóttir Ólafur Kvaran
Guðný Gunnarsdóttir Friðþjófur K. Eyjólfsson
Guðrún Gunnarsdóttir Valþór Hlöðversson
Emilía María Gunnarsdóttir Eyjólfur Guðmundsson
Hákon Gunnarsson
Björn Gunnarsson Elísabet Kvaran
barnabörn og barnabarnabörn